Απλά… ένα ευχαριστώ

Οταν ξεκίνησα το blog (μπλοκ κατά την Αρκαδίστικη διάλεκτο) το έκανα κυρίως σαν μία προσωπική βραδυνή απασχόληση για να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι (ποιοτικό ήθελα να πιστεύω)

στο οικοδόμημα που αποκαλώ Ελληνική blogosfera.

Ηθελα να αναδημοσιεύω άρθρα,μελέτες,δοκίμια οτιδήποτε που θα μπορούσε να βοηθήσει στην πνευματική ανύψωση του κάθε Ελληνα και της κάθε Ελληνίδας.

Ηθελα επίσης να υπάρχουν διάλογοι, τοποθετήσεις, γνώμες, διαφωνίες, συζητήσεις,κλπ, με σχολιαστές και ανθρώπους που δεν θα προσπερνούσαν βιαστικά μία ανάρτηση.

Το blog λοιπόν πήρε κάποια άλλη εξέλιξη, κύρια, με την βοήθεια του Μανώλη Αρκά. Ετσι, το τελευταίο εξάμηνο (από τότε δηλαδή που ασχοληθήκαμε συστηματικά) φτάσαμε περίπου στις 50.000 συνολικές θεάσεις και με μία τάξη μεγέθους περίπου 200-300 μοναδιαίων ip address, να επισκέπτονται σε καθημερινή βάση το blog.

Δεν γνωρίζω αν αυτοί που διαβάζουν το blog είναι ικανοποιημένοι.Δεν γνωρίζω επίσης τίποτα για αυτούς εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.

O αριθμός αυτός όμως για εμένα, μου δίνει κουράγιο και θέληση να συνεχίσουμε μιά προσπάθεια, ώστε να αναδειχθεί μία άλλη θεώρηση των πραγμάτων χωρίς μεγεθυντικούς και παραμορφωτικούς φακούς.

Θέλω λοιπόν να πώ σε όλους τους αναγνώστες του blog, τους «φανερούς», που σχολιάζουν και τους «αφανείς» που μόνο διαβάζουν…ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσουμε να μην κουράζουμε με ανούσιες ειδήσεις και άχρηστες πληροφορίες που αποπροσανατολίζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Θα προσπαθήσουμε επίσης να αναδείξουμε φωνές του διαδικτύου που βαδίζουν τον δύσκολο δρόμο της αρετής…

Τέλος, εύχομαι ολοένα και περισσότεροι αναγνώστες μας, να συμμετέχουν και στον σχολιασμό των θεμάτων καταθέτοντας τη δική τους άποψη.

Πιστεύω να μεγαλώσουμε ακόμα περισσότερο.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας.

Καλή δύναμη σε όλους

Η βιώσιμη ανάπτυξη μέσα από τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη

Οι όροι Ανάπτυξη και Μεγέθυνση, σε επίπεδο υλοποίησης πολιτικών, συνήθως ταυτίζονται, αν και η επιστήμη διαφοροποιεί ξεκάθαρα την έννοια της Ανάπτυξης από την έννοια της Μεγέθυνσης.

Η ανάπτυξη, ως γνωστό, αποτελεί την ολιστική εκδοχή της εξέλιξης ενός οργανισμού και εμπεριέχει και την έννοια της αρμονίας. Η μη αρμονική σχέση ανάμεσα στα αναπτυσσόμενα μέλη ενός οργανισμού μπορεί να δημιουργήσει παθολογική κατάσταση, αν δεν χαρακτηρίζεται ήδη ως παθολογική, πχ η παχυσαρκία, ή η ατροφία κάποιου άκρου. Όμως και η κοινωνία είναι ένας οργανισμός και η Ανάπτυξη που την αφορά θα πρέπει να διέπεται από ανάλογες αρμονικές σχέσεις. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί που αποτελούν και σημερινά ζητούμενα της Ανάπτυξης (πράσινη, βιώσιμη, αειφορική κ.ά.), ως ζητούμενα, δείχνουν ελλείψεις και δυσαρμονίες.

Αυτά τα ελλείμματα, οι δυσαρμονίες της ανάπτυξης, οδηγούν σε εκφυλιστικά φαινόμενα τις σύγχρονες κοινωνίες και φυσικά δεν υφίσταται Ανάπτυξη, αλλά Μεγέθυνση. Η τελευταία αφορά στην ευημερία της επιχειρηματικότητας και εν γένει των οικονομικών μεγεθών, που τις περισσότερες φορές δεν συνεπάγεται την οικονομική ευημερία στα μέλη μιας κοινωνίας και την ανάπτυξη όπως την ορίσαμε προηγουμένως.

Πρώτος ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του έδωσε το στίγμα της Βιωσιμότητας, περιγράφοντας την Τοπική Ενδογενή Ανάπτυξη ή Αυτόνομη-Αυτοδύναμη κατ’ άλλους (John Friedman, 1979), χωρίς βέβαια να χρησιμοποιεί τη σημερινή ορολογία. Έτσι κατά τον Αριστοτέλη η πόλη αποτελεί την ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης και έχει νόημα ύπαρξης, εφόσον είναι σε θέση να προσφέρει στους πολίτες το «ευ ζην».

Εργασία και Ελεύθερος Χρόνος

Άντον Πάνεκουκ / Antonie (Anton) Pannekoek (2 January 1873 – 28 April 1960)

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Funken 6, Nr 5 (1955)[1]

Ο σύντροφος Rabasseire στο Funken του Φεβρουαρίου του 1955, ως συμπλήρωση στο άρθρο μου “Η Εργασία στο Σοσιαλισμό” (Funken Nr.11, Νοέμβριος 1954), παρέπεμψε στο έργο του Πωλ Λαφάργκ με τον τίτλο “Δικαίωμα στην Τεμπελιά”. Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί αυτό το βιβλιαράκι στα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού μας είχε ενθουσιάσει, καθώς φώτιζε το χαρακτήρα της εργασίας με τρόπο διαφορετικό από την υπόλοιπη σοσιαλιστική γραμματεία. Όταν ο σ. Rabasseire παίρνει την τεμπελιά και τονίζει ότι είναι ένα δικαίωμα του ανθρώπου, πρέπει με τη σειρά μας να αναλογιστούμε ότι η αναγκαιότητα της εργασίας δεν επιβάλλεται πάνω μας λόγω μιας “ηθικής της εργασίας”, αλλά από την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Μπορεί η εργασία μέσω της εκμετάλλευσης να έχει καταλήξει να είναι μια αφόρητη τυραννία, όμως αρχικά δεν ήταν παρά μια προσταγή της φύσης. Πρέπει να εργαζόμαστε επειδή τρεφόμαστε, και επειδή χρειαζόμαστε ρούχα για την αντιμετώπιση του κρύου. Ας προσπαθήσει όποιος θέλει να διεκδικήσει το δικαίωμά του στη τεμπελιά ενάντια στη φύση! Η τεμπελιά μπορεί να είναι μια απόλαυση· αλλά ως σύστημα ζωής σημαίνει ότι κάποιος άλλος πρέπει να εργάζεται για σένα.

Η σχέση του ανθρώπου με την εργασία εξαρτάται κατά πρώτο λόγο από το κλίμα. Λόγω της κουβανικής του καταγωγής ο Λαφάργκ ήξερε από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη και εξαντλητική είναι κάθε δραστηριότητα σε θερμό κλίμα.

Οικονομική ευθανασία!

Robert Kurz

Στην  ιδεολογία της πολιτικής οικονομίας, το χρήμα είναι ένα εξελιγμένο εργαλείο  για την πιο αποτελεσματική παροχή υλικών αγαθών και υπηρεσιών στην κοινωνία, και  για αυτόακριβώς το λόγο  θα έπρεπε να είναι ανευ σημασίας, με την  οικονομική έννοια του όρου, δεδομένου ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα απλό «πέπλο»  πάνω από την πραγματική παραγωγή και διανομή. Ο Μαρξ, όμως, έδειξε ότι το χρήμα, ως μέσο αξιοποίησης του κεφαλαίου, είναι αυτοσκοπός, ένα φετίχ,και ως εκ τούτου έχει πρωτεραιότητα σε σχέση με την ικανοποίηση των υλικών αναγκών.

Τα πραγματικά αγαθά παράγονται μόνο εφόσον εξυπηρετούν τον αυτοσκοπό του πολλαπλασιασμού του χρήματος, διαφορετικά η παραγωγή τους παύει,παρόλο που  μπορεί να είναι τεχνικά εφικτή και παρά το γεγονός ότι αποτελεί μια ζωτική ανάγκη. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές σε τομείς όπως ο συνταξιοδοτικός και η υγειονομική περίθαλψη, που οι ίδιοι  δεν είναι  φορείς  αξιοποίησης του κεφαλαίου, αλλά θα πρέπει να χρηματοδοτούνται από τους μισθούς και τα κέρδη. Σε καθαρά υλικό επίπεδο, υπάρχουν αρκετοί διαθέσιμοι πόροι για να παρέχεται στον πληθυσμό, τρόφιμα και ιατρική φροντίδα, ακόμη και αν ένα αυξανόμενο ποσοστό του πληθυσμού  δεν αποτελεί μέρος του ενεργού εργατικού δυναμικού. Κάτω,όμως, από τις προσταγές του χρήματος φετίχ, αυτή η αντικειμενική δυνατότητα γίνεται «θνησιγενής»

Τα συστήματα συντάξεων και υγειονομικής περίθαλψης υποτάσσονται έμμεσα στις προσταγές της αφηρημένης αξιοποίησης.Σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης, και στα δύο εφαρμόζονται  «προγράμματα εξοικονόμησης δαπανών».

Η Εργασία έγινε Δουλειά!

Του Διονύση Χαριτόπουλου

Μοντέρνες δουλειές η αλλοτρίωση της εργασίας:  Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι  αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια  νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.

Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται  στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο  νόημα σε αυτό που κάνουν.

Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο.

Οι  χρηματιστές κόπτονται για την «ανάπτυξη», οι διαφημιστές μοχθούν για την  «επικοινωνία», οι ασφαλιστές χτίζουν την «ασφαλιστική συνείδηση», οι  δημοσιογράφοι αγωνιούν για την «ενημέρωση» κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.

Η κοινωνία που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη, τον επαγγελματία, τον εργάτη. Απόδειξη ότι  τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.

Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποιες από τις  μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές  αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η  καριέρα είναι η δική τους «κοιλάδα των δακρύων».

«Στην Ελλάδα του Χίτλερ» Ο Μεγάλος Λιμός της Κατοχικής Ελλάδας!

egolpion

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΙΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο λιμός – το πλιάτσικο και η κατάρρευση της αγοράς

Mark Mazower

 Στην Ελλάδα του Χίτλερ – Η εμπειρία της Κατοχής-
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

«Θα ήθελα να κάνω μια παρέμβαση, για να σας ζητήσω να θυμηθείτε πώς μια ευημερούσα και εργατική πόλη, σχεδόν… χωρίς εξωτερικές αλλαγές, έγινε η κατοικία ορδών από άπορους, λιμοκτονούντες ανθρώπους», έγραφε ο Μπέρτον Μπέρυ, Αμερικανός διπλωμάτης στην Αθήνα. «Φυσικά η απάντηση είναι ο γερμανικός στρατός κατοχής».

Ο στρατός έδειχνε υποσιτισμένος, κουρασμένος, ακόμη και «στα πρόθυρα της λιμοκτονίας», όταν πρωτόφτασε. Παρόλο που η Κατοχή συνεχιζόταν χωρίς ιδιαίτερη βία, οι στρατιώτες έπαιρναν τρόφιμα και επίτασσαν ό,τι ήθελαν. «Οι Γερμανοί ζουν τελευταία με έξοδα της χώρας»,έγραψε ένας πληροφοριοδότης που έφυγε τον Ιούλιο. «Δεν έφεραν μαζί τους τρόφιμα για τους άνδρες ούτε και χώρους συσσιτίου. Οι άνδρες απλούστατα έτρωγαν σε εστιατόρια. Οι μονάδες δεν κοιμόνταν σε στρατόπεδα, για να αποφύγουν τους βομβαρδισμούς, αλλά σε σπίτια ιδιωτών. Πολλά απ’ αυτά διαρπάχθηκαν εξ ολοκλήρου». Είχαν αναφερθεί Γερμανοί στρατιώτες που σταματούσαν διαβάτες στην πλατεία Ομονοίας και απαιτούσαν να τους δώσουν τα ρολόγια και τα χρυσαφικά τους. Ένας Έλληνας λιμενικός επέστρεψε στο γραφείο του λίγες εβδομάδες αφότου είχε αρχίσει η Κατοχή και διαπίστωσε πως «δεν έχει μείνει τίποτα στο παλιό μου γραφείο. Οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμεύσει στις γερμανικές αρχές, γραφεία, καρέκλες, χρηματοκιβώτια κ.λπ., είχε παρθεί απ’ αυτούς. Τα υπόλοιπα είχαν καταστραφεί ή χρησιμοποιηθεί για καυσόξυλα».