Προσέξτε. Όποιος δεν έχει τίποτα πια να χάσει είναι επικίνδυνος. Δεν υπάρχει τέτοιο θράσος. Γυρνάμε πίσω ολοταχώς. Τι θέλουν ? Να εξαφανιστούμε? Να μην υπάρχουμε? Δεν μπορείτε να μιλάτε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Δεν μπορείτε να επιδεικνύεται τις παραμυθένιες βίλες, τα ακριβά αμάξια, τα χλιδάτα ρούχα, τα καλύτερα κολέγια-πανεπιστήμια για τα παιδιά σας, τα σκάφη σας, τη ξεχωριστή φροντίδα από τους γιατρούς για πάρτυ σας, τα λουκούλια γεύματα σε πανάκριβα ρεστωράν, το χρήμα που ρέει μέχρι σημείου να γίνεται αηδιαστικό στα πόδια σας, στων παιδιών σας, στον εγγονιών σας και στον δισέγγονων που θα γεννήσετε κάποτε και να μας τα έχετε πρήξει με τη κρίση και το σφίξιμο που πρέπει να τραβήξει ΜΟΝΟ ο δικός μας κώλος.
Μάθαμε να ζούμε σε ένα σύστημα που δεν μορφώνει τα παιδιά μας, δεν γιατρεύει , δεν ανακουφίζει τον ανθρώπινο πόνο, δεν νοιάζεται καν για τη ζωή των πολιτών, δεν έχει επαφή με τη πραγματικότητα των εκατομμυρίων υπηκόων, κι αν έχει είναι σαν να βλέπει μια ταινία, κάτι που συμβαίνει πολύ μακριά από τα σαλόνια, πολύ μακριά από την οποιαδήποτε σκέψη όλων αυτών των καρχαριών. Συνηθίσαμε. Εγινε κάτι το φυσιολογικό να δουλεύουμε τον ευαυτό μας και τους άλλους. Να παραμυθιαζόμαστε. Να κλείνουμε τα μάτια. Μάθαμε πως ο σκοπός μας είναι να τη βολέψουμε. Να τη βγάλουμε καθαρή και στα πιο προχωρημένα όνειρά μας να αρπάξουμε κι εμείς το κομμάτι μας. Με όποιο κόστος.
Και το κόστος ήταν ακριβό. Από πολίτες μεταλλαχθήκαμε σε σακιά που οι παγκόσμιες βιομηχανίες ρίχνουν τ΄απόβλητά τους, και το χειρότερο? Τ΄αγοράζουμε αυτά τα απόβλητα. Τα θεωρούμε καταναλωτικά αγαθά. Ευημερία. Πολιτισμό. Πρόοδο. Πρόοδος σ΄ενα σύστημα….που
Δεν ενδιαφέρονται να εξαλειφθεί η διαφθορά που μαστίζει όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Γιατί αυτή ακριβώς η διαφθορά είναι η βασική ιδεολογία τους συστήματος. Ενα σύστημα που δεν ντρέπεται για τα διεστραμένα μυαλά, τις διαστρευλωμένες ιδέες, την αλλοιωμένη πραγματικότητα. Είναι περήφανοι. Δεν βλέπουν το γελοίο της ύπαρξή τους. Δεν αντιλαμβάνονται καν πόσο αηδιαστική κι επικίνδυνη είναι η νέα θρησκεία . Δεν αντιλαμβάνονται ή δεν ενδιαφέρονται ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΝ εκατομμύρια πάνω σ΄αυτό το ταλαίπωρο πλανήτη. Δεν ενδιαφέρονται καν για τον ίδιο το πλανήτη. Κι αυτό γινόταν πάντα μόνο που τώρα γίνεται υπόγεια, ύπουλα με μεθόδους μελετημένες επιστημονικά. Χιλιάδες επιστήμονες έχουν ξεπουλήσει το μυαλό τους και την επιστήμη τους στο όνομα του κέρδους. Κάνουν τρελλά όνειρα. Βγαλμένα μέσα από ταινίες τρόμου. Το κόσμο να καταρρέει , να καίγεται και εκείνοι σαν εκλεκτοί μεσίες να κυριαρχούν σ΄οτι κινείται κι ανασαίνει. Κι αν όντως διαλυθεί?
Ονειρεύονται να πάνε αλλού. Μέσα στα σχιζοφρενικά μυαλά τους πλάθουν κόσμους φτιαγμένους αποκλειστικά για εκείνους. Γεννιούνται και μυούνται να είναι θεοί παντελώς αδιάφοροι για τα δημιουργήματά τους.
Κι εσύ τους ακούς. Τους κοιτάς. Τους πιστεύεις. Τους θαυμάζεις. Ονειρεύεσαι να έχεις ένα μικρό ψιχουλάκι από αυτό που πετάνε για ελεημοσύνη τρισάθλιο ανθρωπάκι. Τι ονειρεύεσαι βρε χαμένο κορμί? Πόσα τετραγωνικά έχει η ζωή σου? Θα γεννηθείς και θα πεθάνεις μέσα στα βάσανα. Με αγωνία πως να πάρεις ένα σπιτάκι, πως να βάλεις μερικά φτωχομπινέδικα ρουλαχάκια επάνω σου. Να κάνεις κωλοτούμπες για να βρει μια θεσούλα το παιδί σου. Να παρακαλάς τη κάθε ψωνάρα αν θα σου παραχωρήσει κάτι από τις γνώσεις της για τον αγαπημένο σου που πεθαίνει. Να παρακαλάς , να εύχεσαι, να τρέμεις, να φοβάσαι σε κάθε βήμα πως το αύριο θα σε βρει αλλιώς και δεν θα τα βγάλεις πέρα. Εχεις συνηθίσει να θεωρείς ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ αυτό που για αυτούς είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ….
Κι όταν κερδίζεις μερικά μπιχλιμπιδάκια που είναι σαν μικροί κόκκοι άμμου πάνω στη παραλία της αφθονίας τους, κάποιο αυτοκινητάκι, ένα ταξίδι στο εξωτερικό, ένα καλό κλαμπάκι να κάνεις επίδειξη στα γκομενάκια, δυο τρεις κάρτες να τα σκας στις τράπεζες, μια δουλίτσα που νάχεις κανα δυο φουκαριάρηδες να διατάζεις νομίζεις ότι είσαι στους «καλοστεκούμενους» στους «σεβαστούς» Φαντάσου πόσο όρνιο είσαι. Ακόμα κι αυτά που έχεις εσύ μικρέ καλοστεκούμενε που για να τα αποκτήσεις έχεις γίνει ο εξαιρετικός λακές τους, ο γιες μαν τους χωρίς να βγάζεις κιχ, έχεις κοροϊδέψει τα φιλαράκια, την οικογένειά σου, τις ιδέες σου, τα πιστεύω σου κι έχεις ξεχάσει πόσοι σ΄εχουν πηδήξει μέχρι να δεις φως, είναι αμελητέα, εντελώς ανάξια λόγου, τιποτένια στη παγκόσμια πίτα.
Ο πιο αξιοπρεπής τύπος που έχω συναντήσει το τελευταίο καιρό είναι ένας που την αράζει σε μια πλατεία κοντά στο σπίτι μου στο παγκάκι, έχει ενα τραζινστοράκι να ακούει τραγουδάκια, ένα φραπόγαλο και τα τσιγάρα του και κάθε φορά που περνάω μου λέει «φιλενάδα τους την έσκασα.. δεν έχω να μου πάρουν τίποτα!»
Αν παίρνουμε 700-800 ευρώ ή και 1000 αν θέλετε, και μας το σταματήσουν εκεί με όλα να ακριβαίνουν, μας κόψουν και δώρα και ότι άλλο σκατά ψίχουλο μας έδιναν, μας απειλούν από χίλιες μεριές και θέλουν να ψοφήσουμε χωρίς να κάνουμε κιχ… γιατί να δουλεύουμε αδέλφια μου? Γιατί να αγοράζουμε τα προϊόντα τους? Με νερό και ψωμί μπορείτε να ζήσετε? Μπορούμε να πούμε ΟΧΙ σε όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που λένε σύστημα? Ποιός αγοράζει τα προϊόντα τους? Ποιός πληρώνει τις υπηρεσίες τους? Ποιός έχει να χάσει αν όλα χαθούν? Εσύ? Εγώ? ΟΧΙ. Τότε τι διάολο φοβάσαι ρε γαμώτο? Οσο ψηλώνουν τα παλάτια κάτω ανοίγονται νέες κατακόμβες. Οσο εμείς κάνουμε υπομονή τόσο μας βλέπουν σαν το επόμενο θέαμα στην αρένα… Αντιλαβού?
Κι ανάμεσα σε εκείνους και σε εμάς τι κρατάει ακόμα? Τι κράταγε πάντα τα τείχη απόρθητα? Οι κάθε είδους υποτακτικοί που είναι κομμάτι από εμάς. Οι πρόθυμοι υπηρέτες, οι δειλοί, οι μην μ΄ανακατεύεις εμένα, οι πρόθυμοι στρατιώτες να σκοτωθούν σ΄ενα πόλεμο που δεν ήταν ποτέ δικός τους. Οι πρόθυμες μάνες που βαπτίζουν τα παιδιά τους στο βωμό του μη συμμετέχοντος του θεατή. Οι δήμιοι, οι εκτελεστές, οι καταδότες, οι συνεργάτες, οι κάθε είδους υποστηρικτές αυτής της απάτης τρεις κι εξήντα παίρνουν κι αυτοί. Βασάνηδες είναι. Σαν σκουλήκια τους βλέπουν κι αυτούς αλλά τους έχουν πείσει πως έτσι είναι θεάρεστο. Ετσι είναι ο σωστός άνθρωπος. Ετσι είναι ο πατριώτης. Ετσι είναι ο καθώς πρέπει.
Και δεν αναρωτιούνται ποτέ αφού έτσι είναι γιατί εγώ είμαι ακόμα έτσι?……
Κι όμως κάτι μου λέει πως τώρα τελευταία κάτι έχει αρχίσει και μυρίζει άσχημα. Κάπου έχει αρχίσει η διαρροή. Κι η διαρροή αυτή θα παρασύρει πολλούς ανυποψίαστους μαζί της. Δεν μπορεί κάπου υπάρχει ο αστάθμητος παράγων. Κάπου. Για να τον ζητάνε τόσοι πολλοί πια, μάλλον πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα…..
Πηγή,vasiliskos2.blogspot.g
απέραντο γαλάζιο 
[…] Αναδημοσίευση : Απέραντο Γαλάζιο […]