Παράνομη και βαθιά αντιδημοκρατική

του Σταύρου Τσακυράκη

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία έκλεισε η ΕΡΤ είναι, κατά την άποψή μου, παράνομη και βαθιά αντιδημοκρατική. Δεν εστιάζω την παρανομία στα γνωστά παράπονα περί μη ύπαρξης «έκτακτης και εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης» που προβλέπει το Σύνταγμα για την έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου αλλά στην απαίτηση ότι αυτή εκδίδεται «ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου». Στην περίπτωση πολυκομματικής κυβέρνησης η βούληση του υπουργικού συμβουλίου δεν τεκμαίρεται ούτε εκφράζεται από την πλειοψηφία των μελών του αλλά πρέπει να αντιστοιχεί στη βούληση του κυβερνητικού συνασπισμού. Με εκφρασμένη δημόσια την αντίθεση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, η συγκεκριμένη πράξη δεν αποτελούσε ασφαλώς πρόταση του υπουργικού συμβουλίου, ήταν πρόταση των υπουργών ενός μόνου εταίρου της κυβέρνησης. Στο βαθμό, επομένως, που δεν μπορεί να λογισθεί ως πρόταση του υπουργικού συμβουλίου ελλείπει η βασική προϋπόθεση που θέτει το Σύνταγμα για τη νομιμότητα της πράξης.

Επί της ουσίας, είναι βέβαιο ότι ως πράξη ενός κόμματος μειοψηφίας δεν έχει απολύτως καμία δημοκρατική νομιμοποίηση. Δημοκρατική νομιμοποίηση έχουν μόνον οι κυβερνητικές πράξεις που καταλογίζονται στη κυβέρνηση, η οποία έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Είναι πάρα πολύ απλό. Ή θα κλείσει κανείς τα μάτια στην αντίθεση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και θα θεωρήσει ότι η συγκεκριμένη πράξη νομοθετικού περιεχομένου αποτελεί πράξη της κυβέρνησης συνολικά ή θα αποδεχθεί ότι δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση.

Υπάρχουν άνθρωποι που επιδοκιμάζουν το κλείσιμο της ΕΡΤ θυμίζοντάς μας ότι πρόκειται για μια από τις πιο σκανδαλώδεις δημόσιες επιχειρήσεις. Ότι με οποιοδήποτε ορθολογικό κριτήριο και αν εξετάσει κανείς τη λειτουργία της δεν μπορεί παρά να αποδεχθεί τη ριζική αναδιοργάνωσή της. Και λοιπόν, τους λες, αυτό είναι το ζήτημα; Όσο πιο πολλές αμαρτίες έχει η ΕΡΤ τόσο περισσότερο δικαιολογείται η πράξη νομοθετικού περιεχομένου; Όποιος είναι διατεθειμένος, στο όνομα της αναγκαιότητας των μεταρρυθμίσεων, να προσπεράσει κάθε ζήτημα νομιμότητας και δημοκρατίας πρέπει να καταλάβει ότι ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Μπορεί να είναι ψυχοφθόρο να ακούς την κ. Βάσω Παπανδρέου να σου βγάζει ένα λογύδριο για την συνείδησή της πριν ψηφίσει, αλλά στη δημοκρατία δεν υπάρχει άλλος τρόπος λήψης των αποφάσεων από το να μετράς ψήφους.

Ο Πρωθυπουργός ασφαλώς έχει ξεχάσει την εποχή που αγωνιζόταν στα έδρανα της Βουλής εναντίον κάθε μεταρρύθμισης. Το χειρότερο είναι ότι ξέχασε ότι δεν ηγείται μονοκομματικής κυβέρνησης και ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε μια μέρα χωρίς τους κυβερνητικούς εταίρους. Ίσως να φταίνε και οι ίδιοι για την λάθος εντύπωση που έχει σχηματίσει. Αντί να πάρουν θέσεις αντιπροέδρων στην κυβέρνηση και να αναλάβουν όλη την ευθύνη που εκ των πραγμάτων τους αναλογεί, θεώρησαν καλό να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις, λες κι αν η κυβέρνηση αποτύχει οι ίδιοι θα διασωθούν. Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο προκλητικός παραμερισμός τους από τον Αντώνη Σαμαρά τους υποχρεώνει να επανεξετάσουν τους όρους της συμμετοχής τους στη τρικομματική κυβέρνηση και ή να επιβάλουν μια έντιμη συνεργασία ή να ρίξουν τη κυβέρνηση.

Μερικοί πιστεύουν ότι η πτώση της κυβέρνησης θα είναι το τέλος της χώρας. Αλλά το τέλος μπορεί να ρθει και με την κακή διακυβέρνηση, με την αναξιοκρατία, με σπασμωδικές κινήσεις, με αλαζονεία. Άλλοι πιστεύουν ότι η προοπτική των εκλογών παραλύει τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη. Αυτόν που λογικά πρέπει πρώτα και κύρια να τρομάζει είναι τον Πρωθυπουργό. Αυτός θα στοιχηματίσει όχι μόνο το αξίωμα που κατέχει αλλά και την όποια πολιτική έχει στο μυαλό του. Ο τόπος έχει ανάγκη της έντιμης συνεργασίας, μόνο που αυτή απαιτεί ειλικρινή διάθεση από όλες τις πλευρές.

Δημοσιεύθηκε στο http://www.protagon.gr 13 Ιουνίου 2013
Πηγή. http://tsakyrakis.wordpress.com/

Ο Τραπεζίτης των Χωρικών!

Ένας τρόπος να αξιολογήσεις τους ανθρώπους 
είναι από το τα λόγια τους, ένας άλλος είναι από τις πράξεις τους. 
Καλύτερος τρόπος όμως είναι από την προσφορά τους και την αποδοχή τους.
Eos Aurora

Ο τρόπος επίλυσης ενός προβλήματος που μπορεί να αντιμετωπίζεις στην ζωή σου, 
βρίσκεται σ’ εκείνον τον τρόπο ζωής που κάνει το πρόβλημα να εξαφανίζεται. 
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν “Πολιτισμός και αξίες”.

‘Ολοι είμαστε μάρτυρες της οικονομικής κρίσης που εξελίσσεται παγκόσμια. Μιας κρίσης που είναι πλέον σαφές ότι έχει τις ρίζες της στην απληστία, στον εγωισμό, στην απομάκρυνση από τον «άλλο», συνεπώς μια κρίση πρωτίστως εσωτερική.  Η ευθύνη για την κατάρρευση της οικονομίας εντοπίζεται και στο μεγάλο αριθμό δανείων, με τρόπους και όρους τέτοιους που καθιστούν τον δανειολήπτη ανίκανο να ξεπληρώσει. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι οι τράπεζες να χάνουν λεφτά και να γίνονται ακόμη πιο σκληρές απέναντι στους καταχρεωμένους πελάτες τους.

Τους τελευταίους μήνες όλοι είμαστε μάρτυρες της οικονομικής κρίσης που εξελίσσεται παγκόσμια. Μιας κρίσης που είναι πλέον σαφές ότι έχει τις ρίζες της στην απληστία, στον εγωισμό, στην απομάκρυνση από τον «άλλο», συνεπώς μια κρίση πρωτίστως εσωτερική που μαίνεται στον ίδιο τον άνθρωπο.  Η ευθύνη για την κατάρρευση της οικονομίας εντοπίζεται στο μεγάλο αριθμό δανείων, με τρόπους και όρους τέτοιους που καθιστούν τον δανειολήπτη ανίκανο να ξεπληρώσει. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι οι τράπεζες να χάνουν διαρκώς λεφτά και να γίνονται ακόμη πιο σκληρές απέναντι στους καταχρεωμένους πελάτες τους

Όλες, εκτός από μια: την Grameen Bank, που λειτουργεί εδώ και περίπου 25 χρόνια έχοντας σταθερά ανοδική πορεία και που δεν έχει πληγεί καθόλου από την οικονομική κρίση. Μια τράπεζα «αλλιώτικη», φαινόμενο, που δείχνει το δρόμο για την κοινωνία της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Εμπνευστής και ιδρυτής της ένας σπάνιος άνθρωπος, προφανώς άγνωστος στα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης: ο Μοχάμεντ Γιουνούς.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ: Ο Muhammad Yunus γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου του 1940 σε ένα μικρό χωριουδάκι του Μπαγκλαντές. Ο πατέρας του πάλευε να ζήσει την οικογένειά του πουλώντας κοσμήματα με σκοπό να δώσει ευκαιρίες στα εννέα παιδιά του να σπουδάσουν.

Ο Muhammad Yunus πέτυχε, κερδίζοντας υποτροφία, να σπουδάσει οικονομολογία στις ΗΠΑ. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του, επέστρεψε στο Μπαγκλαντές για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο. Ήταν τότε που το Μπαγκλαντές περνούσε τη δύσκολη περίοδο του λιμού του ’74, όπου χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν εξαιτίας της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Βλέποντας ο Yunus τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η τοπική κοινότητα πέριξ του Πανεπιστημίου, θέλησε με κάποιον τρόπο να βοηθήσει. Καθώς αναζητούσε λύσεις, πληροφορήθηκε για τη μάστιγα των τοκογλύφων στην περιοχή και ενδιαφέρθηκε να μάθει ποιοι όφειλαν στους τοκογλύφους και ποιο ήταν το συνολικό χρωστούμενο.  Έμαθε ότι το ποσό ανερχόταν στα 27 δολάρια –ποσό διόλου ευκαταφρόνητο τότε– το οποίο χρωστούσαν σαράντα δύο γυναίκες.

Προσπάθησε να τις φέρει σε επαφή με την τράπεζα που υπήρχε και μέσα στο Πανεπιστήμιο, αλλά η τράπεζα αρνήθηκε να δανείσει τόσο μικρά ποσά με ρίσκο να μην τα πάρει ποτέ πίσω. Για πολλούς μήνες οYunus πάλεψε να λάβει μια θετική απάντηση από την τράπεζα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, αποφάσισε να εγγυηθεί εκείνος για τις γυναίκες, λαμβάνοντας δάνειο στο όνομά του, για το ποσό των 27 δολαρίων.

Δεν ήξερε ούτε ενδιαφέρθηκε για το εάν θα πάρει ποτέ πίσω τα λεφτά του. Με μεγάλη του όμως έκπληξη είδε όλα τα λεφτά να επιστρέφουν, μέχρι την τελευταία δεκάρα. Αυτή ήταν η πηγή της έμπνευσης που τον οδήγησε στο μικροδανεισμό. Μετά από μελέτη και έρευνα, κατέληξε στο ότι τα μικρά δάνεια θα μπορούσαν να κάνουν τη μεγάλη διαφορά στους μη έχοντες.

Οι γυναίκες της Τζόμπρα, το χωριουδάκι δίπλα στο Πανεπιστήμιο που δίδασκε, προσπαθούσαν να ζήσουν φτιάχνοντας μικροέπιπλα. Μιας όμως και δεν είχα λεφτά για να αγοράσουν την πρώτη ύλη (μπαμπού) για την κατασκευή τους, αναγκάζονταν να δανείζονται από τους τοκογλύφους, οι οποίοι μετά αγόραζαν τα μικροέπιπλα σε όποια τιμή ήθελαν.

Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν οι γυναίκες να έχουν ελάχιστο κέρδος από τη δουλειά τους και έτσι να ξαναδανείζονται από τους τοκογλύφους για να επιβιώσουν.

Προσφέροντάς τους ο Yunus ένα μικρό δάνειο με χαμηλό τόκο, τους έδωσε την ευκαιρία να αγοράσουν μπαμπού και κατόπιν να πουλάνε τα μικροέπιπλά τους σε τιμές που εκείνες έκριναν και φυσικά τους απέφεραν καλύτερο κέρδος. Αμέσως οι μικροεπιχειρήσεις τους άνθησαν!

ΜΙΑ… ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΡΑΠΕΖΑ: Από αυτή του την εμπειρία στην Τζόμπρα, ο Yunus συνειδητοποίησε ότι ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός ιδρύματος που θα έδινε δάνεια σ’ αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Οι άλλες τράπεζες δεν ενδιαφέρονταν να δανείσουν μικροποσά στους φτωχούς, διότι ήταν αφενός ασύμφορο και αφετέρου ριψοκίνδυνο να χάσουν τα λεφτά τους. Ο Yunus όμως είχε αντίθετη γνώμη…

Μετά από πολλές προσπάθειες και μεγάλη επιμονή, τελικά κατάφερε να λάβει δάνειο από την κρατική τράπεζα, το Δεκέμβριο του ’76, για να ξεκινήσει την επιχείρησή του δανείζοντας στους φτωχούς της Τζόμπρα.

Τα πρώτα χρόνια το ίδρυμά του λειτουργούσε εξασφαλίζοντας δάνεια από άλλες τράπεζες. Μέσα σε οκτώ χρόνια, το 1982, το ίδρυμα έφτασε να αριθμεί είκοσι οκτώ χιλιάδες δανειολήπτες και την 1η Οκτωβρίου του 1983 αναπτύχθηκε σε κανονική τράπεζα με το όνομα Grameen Bank, δηλαδή «Τράπεζα των Χωρικών», εστιάζοντας κυρίως στη δανειοδότηση των φτωχών του Μπαγκλαντές.

Σήμερα, 25 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η «Τράπεζα των Χωρικών» αριθμεί περισσότερους από επτά εκατομμύρια δανειολήπτες και παραμένει μια κερδοφόρα, διαρκώς εξελισσόμενη, επιχείρηση.

«Η Grameen Bank είναι μια… αντίστροφη τράπεζα», μας πληροφορεί ο Yunus «Πάρτε όλους τους νόμους και κανόνες που διέπουν τις μεγάλες τράπεζες και αντιστρέψτε τους. Αυτοί οι ανεστραμμένοι κανόνες ισχύουν για την Grameen Bank. Για παράδειγμα, οι τράπεζες στηρίζονται στην αρχή “όσο περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερα μπορείς να πάρεις” κι έτσι εστιάζονται στους πλούσιους. Η Grameen Bank ανέστρεψε αυτήν την αρχή σε “όσο λιγότερα έχεις, τόσο περισσότερα θα σου δώσουμε”».

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ:  Η Grameen Bank όμως δεν σταμάτησε εκεί. Έκανε ακόμη ένα βήμα παραπέρα, δεν έχει δικηγόρους! Μια επαναστατική απόφαση αν σκεφτεί κανείς ότι συνολικά δανείζει περίπου μισό δισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο στα  εκατομμύρια των μικροδανειοληπτών της.

Το ποσό είναι μεγάλο, αλλά δεν υπάρχουν δικηγόροι για να το προφυλάξουν. «Εάν μια μέρα όλοι οι δανειολήπτες μας οργανωθούν και μας πουν “δεν σας δίνουμε πίσω δεκάρα” δεν μπορούμε να τους κάνουμε τίποτα. Γιατί δεν έχουμε δικηγόρους» (από ομιλία του Yunus στο Authors@Google).

Το σύστημα της τράπεζας βασίζεται εξ ολοκλήρου στην αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ τράπεζας και δανειοληπτών. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις, δεν υπάρχουν δικηγόροι, δεν υπάρχει καμία γραφειοκρατία, νομικοί όροι και κυρώσεις. Απλά δίνουν λεφτά στον άνθρωπο που δεν έχει απολύτως τίποτα, κι επομένως καμία άλλη τράπεζα δεν θα του έδινε δάνειο.

Αυτά τα δάνεια δίνονται με τόκο που δεν μεταβάλλεται και το τελικό αποπληρωτέο ποσό δεν μπορεί ποτέ να ξεπεράσει το αρχικό ποσό του δανείου. Ταυτόχρονα, υπάρχει τέτοια άνεση στην αποπληρωμή του, που ο δανειολήπτης δεν υποχρεούται να αποπληρώσει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Τον συμφέρει όμως να εξοφλήσει το συντομότερο δυνατό, διότι έτσι παραμένει μια «πόρτα ανοιχτή» για τις ανάγκες του. Με κάθε αποπληρωμή, έχει δικαίωμα να ξαναζητήσει άμεσα νέο δάνειο. Άλλωστε, τα δάνεια που δίνονται είναι τόσο μικρά (κατά μέσο όρο 150 δολάρια), που είναι μάλλον απίθανο ο δανειολήπτης να μην μπορέσει να ανταπεξέλθει στην εξόφλησή του.

Αντίθετα, εάν δεν εξοφλήσει το δάνειό του, δεν υπάρχει βέβαια καμία τιμωρία, αλλά η «πόρτα» της τράπεζας κλείνει γι’ αυτόν. Πράγμα που σημαίνει ότι εάν ξαναχρειαστεί στο μέλλον χρήματα (πράγμα σχεδόν σίγουρο), θα αναγκαστεί να απευθυνθεί στους αδίστακτους τοκογλύφους.

Το κλειδί της επιτυχίας της Grammen Bank, εκτός από τα μικρά και επομένως εύκολα στην αποπληρωμή δάνεια, είναι πως όλα τα δάνεια παρέχονται αποκλειστικά για επιχειρησιακή ανάπτυξη ή για εκπαίδευση.

Η φιλοσοφία της τράπεζας είναι πως όλα τα άλλα δάνεια, όπως για παράδειγμα τα καταναλωτικά, είναι στείρα δάνεια, διότι δεν μπορούν να αποφέρουν κανένα άμεσο ή έμμεσο κέρδος. Επομένως, μπορούν να γίνουν βλαβερά τόσο για το δανειολήπτη όσο και για το δανειοδότη. Αυτή η φιλοσοφία έχει προστατέψει εδώ και 25 χρόνια την Grameen Bank από οικονομικές κρίσεις.

Αυτή η σκέψη είναι εκπληκτική για πολλούς, απίστευτη για άλλους. Όμως λειτουργεί άψογα και μέχρι σήμερα το ποσοστό χαμένων χρημάτων από δάνεια που δόθηκαν δεν ξεπερνά το 2%!

ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΡΟΥΣ: «Η φτώχεια δεν είναι μια φυσική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά μια κατάσταση που επιβλήθηκε στον άνθρωπο. Συνεπώς, μπορεί να διορθωθεί. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να είναι φτωχός. […] Μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς φτωχούς ανθρώπους, δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους».

Για να υποστηρίξει αυτή του την πεποίθηση, ο Yunus τόλμησε αυτό που κάνει όλους τους τραπεζίτες της υφηλίου να αναρριγούν με τρόμο: έδωσε δάνεια στους ζητιάνους!

Η σκέψη ήταν απλή: οι ζητιάνοι πάνε από πόρτα σε πόρτα και από χωριό σε χωριό ζητιανεύοντας λίγο φαγητό. Η τράπεζα τους έδωσε ένα μικρό κεφάλαιο, προτρέποντάς τους να αγοράσουν με αυτό μικροπράγματα όπως καραμέλες, κουλουράκια, μικροσκεύη και λοιπά, για να τα πουλάνε στα σπίτια που έτσι κι αλλιώς επισκέπτονται καθημερινά. Δηλαδή, έδωσε την ευκαιρία στους ζητιάνους να γίνουν περιπλανώμενοι μικροπωλητές.

Το εγχείρημα γνώρισε από την αρχή μεγάλη επιτυχία και, μέσα στα πρώτα τέσσερα δοκιμαστικά χρόνια, οι αρχικά άποροι δανειολήπτες εξελίχθηκαν σε επιτυχημένους μικροπωλητές και δέκα χιλιάδες απ’ αυτούς διαπρέπουν μέχρι σήμερα ως έμποροι. Ακόμη, άλλοι 100.000 άνθρωποι κατάφεραν να ξεφύγουν από την επαιτεία μια για πάντα.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ: Ο Yunus θέλησε η Grameen Bank να μην είναι απλά μια τράπεζα δανείων, αλλά μια τράπεζα ευκαιριών: «Οι τράπεζες πιστεύουν ότι ο κόσμος πρέπει να έρχεται σ’ αυτές και όχι αυτές να πηγαίνουν στον κόσμο. Στην Grameen Bank έχουμε αντιστρέψει αυτή την πεποίθηση και πάμε εμείς στον κόσμο. Αυτό κάνουμε κάθε μέρα, όλη μέρα. Είμαστε στους δρόμους και πλησιάζουμε τον κόσμο».

Πράγματι, 27.000 εργαζόμενοι της Grameen βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους αναζητώντας δανειολήπτες. Κάθε μέρα τριγυρίζουν στα μικρά χωριουδάκια του Μπαγκλαντές ψάχνοντας φτωχούς ανθρώπους για να τους δανείσουν, με κύριο στόχο τις γυναίκες.

Εάν κάποια γυναίκα αρνηθεί, θα επιμείνουν περισσότερο, μέχρι τελικά να δεχθεί. Παράδοξο, αλλά εάν το καλοσκεφτούμε είναι πανέξυπνο, από κάθε άποψη. Αυτή η τακτική είναι η πραγματική εγγύηση της τράπεζας στο ότι δεν θα χάσει τα λεφτά της και ταυτόχρονα θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της χώρας.

«Καταρχάς, ο άνθρωπος που αρνείται τα λεφτά παρόλο που είναι πάμφτωχος, υποδεικνύει χαρακτήρα με αξίες, με ήθος και με φιλότιμο. Εάν σ’ αυτόν τον άνθρωπο δανείσουμε λεφτά, θα κάνει ό,τι μπορεί για να μας τα επιστρέψει. Δεν θα διανοηθεί να κλέψει, δεν είναι στο χαρακτήρα του. Αν μάλιστα τον προτρέψουμε να τα «αυγατίσει» κάνοντας κάποια μικρή δική του επιχείρηση, είναι πολύ πιθανό τα αποτελέσματα να είναι εκπληκτικά».

Η προτίμηση όμως ειδικά στις γυναίκες πάει ακόμα βαθύτερα: Μετά από έξι χρόνια έρευνας και παρατήρησης, ο Yunus κατέληξε ότι τα λεφτά όταν δανείζονταν στις γυναίκες και όχι στους άνδρες είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να αποφέρουν κέρδος στην οικογένεια. Διότι οι γυναίκες, ειδικότερα σε μια μουσουλμανική κοινωνία, είναι πολύ πιθανότερο να επενδύσουν τα λεφτά τους σε κάτι μακροπρόθεσμα ωφέλιμο για την οικογένειά τους.

Συνήθως αυτή η επένδυση είναι η φροντίδα για τη σωστή εκπαίδευση των παιδιών τους, ένας σοβαρός παράγοντας στην ανάπτυξη του Μπαγκλαντές που έχει έντονο πρόβλημα αναλφαβητισμού. Σήμερα, το 97% των δανειοληπτών της τράπεζας είναι γυναίκες και τα εννέα από τα δώδεκα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου είναι γένους θηλυκού!

ΦΤΩΧΟΣ ΒΑΘΥΠΛΟΥΤΟΣ: Το 2006 ο Yunus και η Grameen Bank τιμήθηκαν (εκτός των δεκάδων βραβεύσεων και διεθνών αναγνωρίσεων που ήδη είχαν) με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης «για τις προσπάθειές τους να δημιουργήσουν κοινωνική ανάπτυξη από χαμηλά». Είναι η μοναδική περίπτωση μέχρι σήμερα που σε μια τράπεζα απονέμεται Νόμπελ Ειρήνης.

Όταν ο Yunus ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι επιλέχθηκε για Νόμπελ Ειρήνης και όχι για Νόμπελ Οικονομίας, εύστοχα απάντησε ότι

«Το να πολεμάς τη φτώχεια σε κάνει υπέρμαχο της ειρήνης, διότι «η φτώχεια προωθεί τη βία, την πολιτική αναταραχή, την τρομοκρατία. Η ερμηνεία της ειρήνης είναι περιορισμένη στο ότι πρόκειται για την απουσία της σύγκρουσης μεταξύ των εθνών. Η ειρήνη όμως είναι περισσότερο έμφυτη, περισσότερο βασική στην ανθρώπινη φύση, στα ανθρώπινα όντα, σ’ αυτά που νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, σ’ αυτά που νιώθουμε για τη ζωή γύρω μας και αυτά που βλέπουμε στο μέλλον μας. Η φτώχεια είναι ένας παράγοντας που διαταράσσει την πιθανότητα της ειρήνης».

Ο Yunus απέδειξε με την τράπεζά του ότι η μικρο-οικονομία και ο μικρο-δανεισμός είναι ένα ισχυρό όπλο ενάντια της φτώχειας κι επομένως σύμμαχος της ειρήνης.

Πιστός στις πεποιθήσεις του, ο Yunus μόλις έλαβε το ύψους 1,4 εκατομμυρίων δολαρίων Βραβείο Νόμπελ, δήλωσε ότι θα χρησιμοποιήσει το ποσό για τη δημιουργία εταιρείας κατασκευής τροφίμων με υψηλή θρεπτική αξία αλλά χαμηλό κόστος, ώστε να είναι προσιτά στους φτωχούς. Αυτή όμως δεν είναι η πρώτη του επιχείρηση, πέραν της Grammen Bank.

Ο Yunus δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς, έχοντας δημιουργήσει πολλές εταιρείες, όπως κινητής τηλεφωνίας (τη μεγαλύτερη του Μπαγκλαντές) και οικιακής ηλιακής ενέργειας, όλες φτιαγμένες έτσι ώστε τα προϊόντα και οι υπηρεσίες τους να είναι επίσης προσιτές στις φτωχές οικογένειες.

Εστιάζοντας στο ίδιο το προϊόν και αδιαφορώντας για την ελκυστική συσκευασία και πολυδάπανη διαφήμιση, καταφέρνει να παρέχει «πολυτέλειες» ακόμα και στις πιο φτωχές οικογένειες, διατηρώντας ταυτόχρονα κερδοφόρα την επιχείρηση.

Ο ίδιος ο Yunus όμως δεν έχει κανένα κέρδος από καμία από τις εταιρείες του. Τις δημιουργεί, αλλά δεν λαμβάνει μέρος στα κέρδη τους. Δεν είναι ούτε καν μέτοχος. Όταν ερωτήθηκε γιατί, απάντησε ότι πιστεύει πως ο άνθρωπος δεν είναι, ούτε πρέπει να γίνεται μηχανή παραγωγής χρημάτων.

Όπως υποστήριξε, ο άνθρωπος μπορεί να βρει την ευτυχία με δύο τρόπους: ο ένας είναι το να βγάζει λεφτά και ο άλλος το να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Δυστυχώς όμως το οικονομικό κέρδος, ειδικά όταν είναι μεγάλο, εύκολα μπορεί να υποσκελίσει τη χαρά του να προσφέρεις, διότι ο άνθρωπος είναι άπληστος και παρασύρεται εύκολα από το πολύ χρήμα.

ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ: Μέσα από τα έργα και τα λόγια του, ο Yunus μάς προκαλεί να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας τόσο για τη φιλανθρωπία όσο και για το επιχειρησιακό μοντέλο λειτουργίας.

Η προσφορά χρημάτων κάθε τόσο στον φτωχό με σκοπό να φάει ή να ντυθεί για λίγο καιρό, δεν λύνει κανένα πρόβλημα μακροπρόθεσμα. Επιπλέον, στην τακτική αυτή παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος της οκνηρίας, καθώς ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει σ’ αυτή την κατάσταση και να περιμένει διαρκώς από τους άλλους να τον βοηθήσουν αντί να προσπαθήσει μόνος του να βοηθήσει τον εαυτό του.

Ο σκοπός λοιπόν δεν πρέπει να είναι να λύσουμε το πρόβλημα της τροφής πρόσκαιρα αλλά για πάντα. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι να προτρέψουμε τον άνθρωπο και να του δώσουμε τις ευκαιρίες να βοηθήσει τον εαυτό του.

Το μεγάλο οικονομικό και επιχειρησιακό μάθημα που μας δίνει ο Yunus είναι ότι: «πρέπει να πιστέψουμε στους ανθρώπους και στην ικανότητά τους να αλλάξουν τη ζωή τους. Όλοι οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των φτωχών, έχουν τεράστιες δυνατότητες να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Ανεξάρτητα από την εμφάνισή του, βαθιά μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχει ο πολύτιμος θησαυρός της δημιουργίας που περιμένει να ανακαλυφθεί, να ελευθερωθεί, να αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο. Εάν δούμε τον κάθε φτωχό άνθρωπο υπό αυτή την οπτική, θα δούμε τεράστιες προοπτικές για αυτόν τον κόσμο. […]

»Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ικανός να φροντίζει τον εαυτό του. Έχουμε όμως δημιουργήσει μια κοινωνία που δεν επιτρέπει στους φτωχούς ανθρώπους να μπορέσουν να φροντίσουν τον εαυτό τους, γιατί τους έχουμε απαγορεύσει τις ευκαιρίες». Για να καταλήξει: «το κέρδος δεν θα έπρεπε να είναι ο μόνος λόγος ύπαρξης των επιχειρήσεων». Λόγια που ηχούν αλλόκοτα στις μέρες μας, νιώθουμε όμως όλοι ότι έτσι θα έπρεπε να είναι.

Οι κοινωνικές επιχειρήσεις μπορούν να συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου αφού μπορούν (αποδεδειγμένα πλέον από το παράδειγμα της Grameen Bank) να είναι απόλυτα κερδοφόρες και παράλληλα αποτελεσματικότερες από τις φιλανθρωπικές επιχειρήσεις και τις δωρεές, διότι ανακυκλώνονται, έχουν στόχους και πρόοδο.

Ο Yunus κοιτάζοντας στο μέλλον φιλοδοξεί ότι «θα έρθει η μέρα που τα εγγόνια μας θα πρέπει να πάνε σε μουσείο για να μάθουν τι σημαίνει φτώχεια. Θα δημιουργήσουμε μουσείο φτώχειας μέχρι το 2030 και θα ξεκινήσουμε από το Μπαγκλαντές. […] Ο κόσμος είναι δικός μας και θα τον χτίσουμε όπως εμείς θέλουμε».

Η επιτυχία της Grameen Bank στο μοντέλο της μικρο-οικονομίας έχει εμπνεύσει εκατοντάδες χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά και βιομηχανικές χώρες, μεταξύ των οποίων και τις ΗΠΑ. Ο Yunus ίσως προλάβει να σβήσει τα 90 κεράκια της τούρτας γενεθλίων του τo 2030.

Αξίζει να συμβάλουμε όσο μπορούμε στην πρωτοποριακή του πρακτική, με την ελπίδα να προλάβει επίσης να κόψει την κορδέλα εγκαινίων του Μουσείου Φτώχειας που οραματίζεται.

Δέσποινα Πόποβιτς

[Η Ουτοπια βρισκεται ακριβως μπροστα μας. ΕΝΑ μονο βημα χρειαζεται να κανουμε για να εισελθουμε σ’ αυτην. Τοσο μακρυα ειναι! Μα χρειαζεται θαρρος, τόσο όση, η περιμετρο της Γης σε βηματα. Μα και αυτο παλι μια φανταστικη πεποιθηση του Εγω ειναι. Το ΕΝΑ βημα ειναι το ιδιο πραμα με το ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ.] Mythaon Pontix

Γιατί τα πράγματα μπορούν να είναι … και είναι ΑΠΛΑ, όταν υπάρχει Θ Ε Λ Η Σ Η  Διάβασε ξανα το άρθρο και αναρωτήσου πόσο ουτοπικό σου φαντάζει το Φαντάσου μια κοινωνία όπως την θέλεις ..ή αυτό Το οικονομικό θαύμα του Wörgl .. όλα τα υπόλοιπα είναι για «να ‘χουμε να λέμε»

Πηγή, terrapapers.com

Ανοίξτε την ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά

«Δεν σας ενοχλούν οι «βολεμένοι» στην ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά, γιατί, αν ήταν έτσι, θα σας ενοχλούσαν και οι ρουσφετολογικώς διορισμένοι στο Μουσείο της Ακρόπολης από τη Μεσσηνία.»

Του Προκόπη Δούκα

Είναι εντυπωσιακό, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι στο χθεσινό σας άρθρο στην Καθημερινή, επιμένετε στην προσέγγιση που σας οδήγησε στην αιφνίδια παύση όλων των λειτουργιών της ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι τα 2/3 του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις (V-PRC, Metron Analysis, Kapa Research) αποδοκιμάζουν την ενέργειά σας αυτή. Οι μόνοι που σας έχουν μείνει να εγκρίνουν τις κινήσεις σας (ούτε καν το ένα τρίτο των ερωτώμενων) είναι όσοι ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή (και κάποιοι φιλελεύθεροι), ενώ είναι ζήτημα αν σας επιδοκιμάζουν οι μισοί ψηφοφόροι σας.

Αλλά αν δεν σας τρομάζει η αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος εδώ, δεν σας απασχολεί η εικόνα της χώρας διεθνώς; Δεν σας ανησυχεί το γεγονός ότι δεκάδες θεσμικοί και μη παράγοντες σας λοιδορούν για το «μαύρο» στις τηλεοπτικές οθόνες, που είναι ασύμβατο με ευρωπαϊκό κράτος; Δεν σας σοκάρει ότι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν με το σήμα της ΕΡΤ, δελτία ειδήσεων εκφωνούνται στα ελληνικά σε ένδειξη συμπαράστασης, πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων «μαυρίζουν», με αναφορές σε εποχές αντιδημοκρατικών εκτροπών; Πώς είναι δυνατόν να αποφασίζετε να ρίχνετε «σιωπητήριο» στη μισή μπάντα των FM, λες και η χώρα είναι σε κατάσταση πολιορκίας; Δεν σας πέρασαν από το μυαλό οι πιθανοί αρνητικοί συνειρμοί, την ώρα που η γειτονική Τουρκία σείεται από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του αυταρχισμού;

Κάνετε συχνά αναφορές στην «ψυχή του Έλληνα» και στην εθνική συνείδηση. Ζητήστε από τους συνεργάτες σας να κάνουν μια μικρή έρευνα και να σας μεταφέρουν τις αντιδράσεις των ομογενών που κατακλύζουν και τα δικά μας γραφεία. Στην προσπάθειά μας να διευκολύνουμε τα ρεπορτάζ των διεθνών μέσων, δεν έχουμε ποτέ στο παρελθόν δεχθεί τέτοιον καταιγισμό τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων – ούτε καν όταν η Ελλάδα ήταν στα πρόθυρα της άτακτης χρεοκοπίας και πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα. Μήπως όλοι αυτοί είναι υποκινούμενοι από τους «βολεμένους» στην ΕΡΤ ή από την αντιπολίτευση;

Και, τέλος, είναι δυνατόν στην εποχή της ελεύθερης διάδοσης της πληροφορίας και του ίντερνετ, εν έτει 2013, να έχετε υποχρεώσει τις αρχές να κυνηγούν όποιον αναμεταδίδει το σήμα της ΕΡΤ, επιβεβαιώνοντας τις κατηγορίες περί φίμωσης; Είναι δυνατόν ο υπουργός Οικονομικών να δηλώνει στη Βουλή ότι «ουδείς μπορεί να μεταδίδει χωρίς άδεια», προκαλώντας τη θυμηδία, όταν κανείς ραδιοτηλεοπτικός σταθμός δεν έχει νόμιμη άδεια, με ευθύνη και της κυβέρνησής σας; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι ανακαλείτε μνήμες από την εποχή που ο αείμνηστος Μαρούδας απειλούσε ότι «θα καταρρίψει τους δορυφόρους που δεν πειθαρχούν στην ελληνική νομοθεσία»;

Εξαρχής, η προσπάθειά σας ήταν να εμφανίσετε την ΕΡΤ απαξιωμένη, αδιαφανή και διεφθαρμένη. Βεβαίως έχετε υποχρέωση να καταπολεμήσετε κυκλώματα, νοοτροπίες και τον παθογόνο συνδικαλισμό, αλλά πρωτίστως έχετε υποχρέωση να καταπολεμήσετε τις κυβερνητικές παρεμβάσεις και την παρασιτική ύπαρξη δεκάδων ρουσφετολογικών τοποθετήσεων, που με την εντολή ή την ανοχή των διοικήσεων που εσείς τοποθετήσατε, λυμαίνονται την ΕΡΤ. Η μεγαλύτερη απαξίωση είναι από αυτές τις πρακτικές, κύριε Πρωθυπουργέ, και οι ευθύνες σας εδώ και ένα χρόνο είναι τεράστιες.

Θα πρέπει να σας θυμίσω επίσης ότι παραλάβατε την ΕΡΤ με εξαιρετικές επιδόσεις θεαματικότητας στην ενημέρωση, καθώς οι εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων πρώτευσαν, κατά τη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής εκστρατείας, όπως είχε γίνει και σε άλλα μεγάλα γεγονότα στο παρελθόν. Δεν αναρωτιέστε γιατί αυτή η απήχηση κατέρρευσε, επί των ημερών σας;

Αναφέρεστε στις απεργίες που γίνονταν κάθε Σαββατοκύριακο στην ΕΡΤ. Είμαι από αυτούς που έχουν διαφωνήσει πολλές φορές για τις κινητοποιήσεις μας, αλλά αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Η διορισμένη από εσάς διοίκηση, εντελώς παράνομα και αναιτιολόγητα (καθώς υπήρχε ταμειακό πλεόνασμα), δεν μας έχει καταβάλει τα δεδουλευμένα των υπερωριών από τον Νοέμβριο του 2012, παρά τις καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας. Αυτά είναι χρήματα που έχουν παρακρατηθεί από τους εργαζόμενους και μας τα οφείλετε σε κάθε περίπτωση.

Η δε αντίληψη που εκφράζετε ότι οι απεργίες ήταν κάθε φορά «εναντίον του αισιόδοξου που συνέβαινε» είναι ενδεικτική του πώς αντιλαμβάνεστε την ανεξαρτησία της ενημέρωσης. Η υιοθέτηση της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης δεν αποτελεί κανενός είδους εχέγγυο για την εύρυθμη λειτουργία μιας δημόσιας τηλεόρασης, που θα έπρεπε να δέχεται συγχαρητήρια, αν καταφέρνει να είναι απέναντι στην εκάστοτε εξουσία.

Δεν σας ενοχλούν οι «βολεμένοι» στην ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά, γιατί, αν ήταν έτσι, θα σας ενοχλούσαν και οι ρουσφετολογικώς διορισμένοι στο Μουσείο της Ακρόπολης από τη Μεσσηνία. Σας ενοχλεί ότι η ΕΡΤ δεν είναι όσο ελεγχόμενη θα θέλατε. Κι αυτό είναι άκρως ανησυχητικό για τις προθέσεις σας.

Μεταρρύθμιση, κύριε Σαμαρά, δεν είναι να ανασύρει κάποιος αιφνιδίως από το συρτάρι το σχέδιο Μόσιαλου, να το κάνει copy-paste ξεχνώντας στο κείμενο τον τίτλο «Υπουργείο Πολιτισμού» που δεν υπάρχει πια ως αυτόνομη οντόντητα, και να σκαρφίζεται ένα άκομψο νέο όνομα για το οποίο δεν έχει καν κατοχυρώσει το domain name (nerit.gr) στο ίντερνετ.

Μεταρρύθμιση είναι να παρουσιάζεις ένα μελετημένο σχέδιο, να εκπονείς business plan δεκαετίας με τις κατευθύνσεις και τις προδιαγραφές που επιθυμείς να έχει η δημόσια ραδιοτηλεόραση και να το υποβάλεις στη δημόσια διαβούλευση, χωρίς φυσικά να καταστρέφεις την υπεραξία, τις ήδη υπάρχουσες συμφωνίες και τα brand names που έχεις κατοχυρώσει εδώ και δεκαετίες. Θα ήθελα πραγματικά να ρωτήσω τους επιχειρηματίες που σας χειροκρότησαν τις προάλλες: Έτσι θα έκαναν και αυτοί, εάν είχαν στην ιδιοκτησία τους τον πλούτο που διαθέτει η ΕΡΤ;

Όσο για το τελευταίο σας επιχείρημα, ότι δηλαδή «όσες φορές στο παρελθόν επιχειρήθηκε εξυγίανση, καταπολεμήθηκε λυσσαλέα», θα σας απαντήσω ότι αυτά τα τελευταία 16 χρόνια που εργάζομαι στην ΕΡΤ ουδέποτε έχει γίνει τέτοια σοβαρή προσπάθεια. Ακόμα και το σχέδιο Μόσιαλου, που αποτελούσε μια αποδεκτή βάση για συζήτηση, απορρίφθηκε πολύ πριν ολοκληρώσει τις εργασίες της η επιτροπή Αλιβιζάτου, της οποίας η πρόταση αποτελεί εχέγγυο για την πραγματικά ανεξάρτητη λειτουργία της ΕΡΤ, με αφετηρία εννεαμελές ανεξάρτητο Εποπτικό Συμβούλιο.

Η δε πρότασή σας να λειτουργήσει προσωρινά και μεταβατικά η ΕΡΤ, με μερικές εκατοντάδες εργαζομένους, αποτελεί μια εντελώς ανεδαφική προσπάθεια, με δεδομένη την παρούσα δομή της εταιρείας, και δείχνει πόσο δεν γνωρίζουν τη λειτουργία των μέσων όσοι την εισηγήθηκαν σε εσάς. Για να μην αναφερθώ στη βεβαιότητα ότι χωρίς τα στοιχειώδη εχέγγυα μιας ανεξάρτητης διοίκησης, θα ακολουθηθούν αναξιοκρατικές και ύποπτες μέθοδοι, ώστε να σχηματιστεί ένα «πρόπλασμα» της νέας ΕΡΤ, σχεδόν αποκλειστικά με «ημετέρους».

Εάν δε υπάρξει, στο επόμενο διάστημα, οποιαδήποτε υποψία ότι απομακρύνονται εργαζόμενοι από την ΕΡΤ, απλώς επειδή δεν είναι πολιτικά αρεστοί, τότε θα έχετε τινάξει όλο το οικοδόμημα στον αέρα.

Ο ηγέτης μιας χώρας δεν κρίνεται από τις εμμονές, αλλά από την ικανότητά του να βρίσκει διαφυγή στο αδιέξοδο. Γι’ αυτό, κύριε Σαμαρά, ανοίξτε την ΕΡΤ όσο είναι καιρός. Έτσι όπως φέρατε τα πράγματα, η κίνηση αυτή αποτελεί μονόδρομο και για την ΕΡΤ και για τη χώρα…

Πηγή. http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%BE%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%81%CF%84-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC

«Tσε Γκεβάρα» Ιούνιος 1928- Ιούνιος 2013 (85 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου επαναστάτη)

Ο ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ ΔΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ, γνωστός ως Che, αποτελεί μιά απ’ τις σπουδαιότερες και πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Το αμερικανικό περιοδικό Time τον κατέταξε στις μορφές του αιώνα, ενώ η αγέρωχη όψη του αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο επαναστατικότητας και ανυπακοής απέναντι στους ισχυρούς, στους έχοντες και κατέχοντες.

Τα πρώτα χρόνια.

Ο σπουδαίος επαναστάτης γεννήθηκε στην κωμόποληΡοσάριο της Αργεντινής στις 14 Ιουνίου 1928. Ήταν το πρώτο απ’ τα πέντε παιδιά τουΕρνέστο Γκεβάρα Λιντς και της Σέλια ντε λα Σέρνα, μιάς μεσοαστικής αργεντίνικης οικογένειας με ισπανικές, βασκικές και ιρλανδικές ρίζες. Από την παιδική του ηλικία, ο Ερνέστο έπασχε από άσθμα, ασθένεια που έμελλε να τον ταλαιπωρήσει στο υπόλοιπο της ζωής του. Παρ’ όλα αυτά, δραστήριος και αθλητικός, ο “Ερνεστίτο” ή αλλιώς“Φούσερ”, είχε πολύ καλές επιδόσεις σε διάφορα αθλήματα από το ποδόσφαιρο μέχρι την κολύμβηση και το ποδήλατο. Από μικρός ανέπτυξε ιδιαίτερη έφεση γιά την ποίηση αλλά και τη φιλοσοφία, διαβάζοντας κατά διαστήματα από Πάμπλο Νερούδα μέχρι Λόρκα και από Αριστοτέλη μέχρι Νίτσε και Μαρξ.

Ξεκίνησε τις σπουδές του το 1948 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες και ειδικεύτηκε στην λεπρολογία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Λατινικής Αμερικής – καταλυτικό παρ’ όλα αυτά ήταν το πολύμηνο ταξίδι του με το φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο, το 1952. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε πόλεις και χωριά της νότιας Αμερικής, ο Ερνέστο είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει από κοντά τη ζωή, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και την επίπτωση που είχε στους λαούς των λατινοαμερικανικών χωρών η αδικία της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα όμως ανακάλυψε τις κοινές αξίες και τα ιδανικά που συνέδεαν, ως συνεκτικός κρίκος, τους λατινοαμερικανικούς λαούς.

Ριζοσπαστικοποίηση και ανταρτοπόλεμος.

Η πολιτική του συνειδητοποίηση και ωρίμανση ήρθε την περίοδο που βρισκόταν στην Γουατεμάλα, ως απόφοιτος πλέον της Ιατρικής Σχολής. Όταν το 1954 η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γιάκομπο Άρμπενς ανατράπηκε έπειτα από στρατιωτικό πραξικόπημα υποστηριζόμενο από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Γκεβάρα έφυγε γιά το Μεξικό. Έχοντας ήδη αναπτύξει ριζοσπαστικές ιδέες – και ερχόμενος όλο και πιό κοντά στον επαναστατικό μαρξισμό – ο Γκεβάρα κατέφυγε στο Μεξικό. Εκεί, στην Πόλη του Μεξικού, ήρθε σε επαφή με εξόριστους κουβανούς επαναστάτες οι οποίοι σχεδιάζαν την ανατροπή του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα. Τον Ιούλιο του 1955, έπειτα από πρωτοβουλία του Ραούλ Κάστρο, ο Ερνέστο Γκεβάρα γνωρίζεται με τον Φιντέλ σε φιλικό σπίτι στην μεξικανική πρωτεύουσα. Αποφασίζει να προσχωρήσει στην ομάδα των κουβανών επαναστατών και αποκτά – λόγω μιάς ιδιομορφίας των αργεντίνικων ισπανικών του – το προσωνύμιο “Τσε” που θα τον σημαδέψει σε όλη του τη ζωή.

Στις 26 Νοεμβρίου 1956 επιβιβάστηκε στη Granma ως γιατρός της ομάδας 81 ανταρτών με προορισμό τις ακτές της Κούβας. Λίγες ημέρες αργότερα θα ξεκινούσε η επαναστατική δράση στα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα ενάντια στα στρατεύματα της δικτατορίας του Μπατίστα. Δείχνοντας από νωρίς τις στρατηγικές του αρετές, ο Γκεβάρα “αναβαθμίστηκε” ιεραρχικά σε Κομαντάντε, γινόμενος ο πρώτος διοικητής του Επαναστατικού Στρατού. Παρ’ όλα αυτά, συνέχιζε να προσφέρει ο ίδιος τις ιατρικές του γνώσεις τόσο σε τραυματίες αντάρτες όσο και σε αιχμαλώτους στρατιώτες του καθεστώτος. Κατά τη διάρκεια του αντάρτικου στη Σιέρρα Μαέστρα γνωρίζεται με τη μέλλουσα σύζυγο του, Αλέιδα Μαρτς, εθελόντρια στον Επαναστατικό Στρατό.

Τον Σεπτέμβριο του 1958, ο Γκεβάρα και ο Καμίλο Σιενφουέγος οδήγησαν δύο διαφορετικά τάγματα ανταρτών σε καθοριστικής σημασίας νίκες ενάντια στις δυνάμεις του Μπατίστα. Αυτές οι στρατηγικές επιτυχίες είχαν ως αποτέλεσμα την σταδιακή μετατόπιση του μετώπου πιό κοντά στην έδρα του καθεστώτος, στην πρωτεύουσα Αβάνα. Ένα χρόνο σχεδόν πριν το θρίαμβο της Επανάστασης ο Ερνέστο Γκεβάρα είχε αναδειχθεί ήδη σε κορυφαίο στέλεχος του αντάρτικου Στρατού, έχοντας αποκτήσει τη φήμη του δεινού και γενναίου στρατηγού υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες.

Εδραιώνοντας την Επανάσταση.

Η θριαμβευτική νίκη των Επαναστατών και η άτακτη φυγή του Μπατίστα από το νησί, την 1η Ιανουαρίου 1959, βρήκε τον Ερνέστο Γκεβάρα κορυφαίο στέλεχος της νέας κυβέρνησης. Τέθηκε πρώτα επικεφαλής του Τμήματος Βιομηχανίας του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Μεταρρύθμισης και αργότερα διορίστηκε από τον Φιντέλ Κάστρο πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας. Και οι δύο θέσεις που ανέλαβε είχαν ως κεντρικό στόχο την οικονομική ανοικοδόμηση της χώρας, έπειτα από δεκαετίες αυταρχικής και διεφθαρμένης διακυβέρνησης. Στο πρόγραμμα δε της Αγροτικής Μεταρρύθμισης ο ρόλος του Τσε ήταν καθοριστικός, τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εφαρμογή μιάς ριζικής ανατροπής των κατεστημένων ιδιοκτησιακών καθεστώτων γης στη χώρα. Ο Γκεβάρα αποτέλεσε βασικό στέλεχος της επαναστατικής πολιτικής οργάνωσης που αργότερα, το 1965, μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας. Το Φεβρουάριο του 1961 ανέλαβε υπουργός Βιομηχανίας.

Οι αρμοδιότητες του Τσε δεν περιορίστηκαν σε πόστα της επαναστατικής κυβέρνησης Κάστρο. Ο ίδιος ανέλαβε την εκπροσώπηση της κουβανικής κυβέρνησης σε διεθνή φόρα, επισκεπτόμενος διάφορες πρωτεύουσες και συνομιλώντας με ξένες ηγεσίες. Στο πλαίσιο αυτού του ρόλου του, ο Τσε επισκέφτηκε τη Μόσχα και το Πεκίνο, ενώ ταξίδεψε επίσης σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Συναντήθηκε με τους κυριότερους πολιτικούς ηγέτες του σοσιαλιστικού μπλοκ της εποχής, από τον Μάο Τσε Τουνγκ και τον Γκαμάλ Αμπντελ Νάσερ μέχρι τον αντιπρόεδρο Μικογιάν της ΕΣΣΔ και τον Ζόζεφ Τίτο της Γιουγκοσλαβίας. Ταυτόχρονα συνάντησε σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν και το θρυλικό ζεύγος της γαλλικής διανόησης Ζαν Πολ Σαρτρ και Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Κατά τη διάρκεια των αποστολών του στο εξωτερικό, ο Τσε διέπρεψε ως ομιλητής-υποστηρικτής των χωρών του Τρίτου Κόσμου. Κατά την συνδιάσκεψη του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών στην Ουρουγουάη το 1961 κατήγγειλε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της τότε κυβέρνησης Τζον Κέννεντι, ενώ το 1964 εκφώνησε λόγο στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη εκπροσωπώντας την κουβανική κυβέρνηση.

Κονγκό, Βολιβία & η δολοφονία.

Η θεώρηση του, περί εξάπλωσης της Επανάστασης σε όλον τον μαστιζόμενο απ’ τον ιμπεριαλισμό Τρίτο Κόσμο, τον οδήγησε να εγκαταλείψει την Κούβα τον Απρίλιο του 1965. Νέος προορισμός το Κονγκό της Κεντρικής Αφρικής όπου ο Τσε ανέλαβε να ηγηθεί ομάδας ανταρτών προς υποστήριξη της εκεί αντι-ιμπεριαλιστικής επαναστατικής πάλης. Παρά την σημαντική συνεισφορά του Γκεβάρα, το επαναστατικό κίνημα στο Κονγκό δεν απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αναγκάζοντας τον Τσε να επιστρέψει στην Κούβα το Δεκέμβριο του 1965. Εκεί προετοίμαστηκε γιά μιά νέα αποστολή. Αυτή τη φορά στη Βολιβία, με στόχο τη δημιουργία αντάρτικου στρατού και την ανατροπή του εκεί δικτατορικού καθεστώτος. Απώτερος σκοπός ήταν η διάδωση, με τη μορφή του ντόμινο, της επαναστατικής φλόγας σε όλην τη Λατινική Αμερική.

Ο Τσε έφτασε στη Βολιβία το Νοέμβριο του 1966 με ψευδή στοιχεία και αλλαγμένος φυσιογνωμικά, ώστε να μην προκαλέσει τις υποψίες των αρχών. Τα πράγματα στη Βολιβία όμως απεδείχθησαν ιδιαίτερα περίπλοκα. Οι χωρικοί, φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι από το καθεστώς, δεν ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν τους αντάρτες ενώ το επίσημο κομμουνιστικό κόμμα της χώρας αρνήθηκε να συνδράμει τον Τσε και τους επαναστάτες. Κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, μιά ομάδα ανταρτών υπό τον Τσε περικυκλώθηκε από βολιβιανές στρατιωτικές δυνάμεις και σε ανταλλαγή πυρών ο Γκεβάρα τραυματίστηκε στο πόδι. Οι – εκπαιδευμένοι από τις ΗΠΑ – βολιβιανοί στρατιώτες τον συνέλαβαν μαζί με άλλους οκτώ συντρόφους στις 8 Οκτωβρίου 1967 κοντά στο χωριό Λα Ιγκέρα. Σημαντικό ρόλο στην σύλληψη του Τσε έπαιξε ο πράκτορας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών Φέλιξ Ροντρίγκεζ.

[Διαβάστε: Οι τελευταίες ώρες του Τσε Γκεβάρα – Τα αρχεία της CIA]

Ο Τσε Γκεβάρα έμεινε αιχμάλωτος του καθεστωτικού στρατού γιά λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο. Με εντολή του στρατιωτικού δικτάτορα της χώρας Ρενέ Μπεριέντος και με την συγκατάθεση της CIA ο Τσε δολοφονήθηκε από βολιβιανό στρατιώτη στις 9 Οκτωβρίου 1967. Την επομένη της εκτέλεσης, έπειτα από τη νεκροψία στο νοσοκομείο Σαν Χοσέ ντε Μάλτα, το σώμα του Τσε μεταφέρθηκε στο πλυσταριό του χωριού όπου και εκτέθηκε, ως απόδειξη του βολιβιανού στρατού προς τον δύσπιστο διεθνή τύπο. Πέραν του πλήθους των ντόπιων που συγκεντρώθηκαν, στο σημείο παρεβρίσκονταν τέσσερις ανταποκριτές από εφημερίδες του εξωτερικού. Η εικόνα του νεκρού επαναστάτη – που κείτονταν σαν ένας σύγχρονος Χριστός, σύμφωνα με βρετανό κριτικό τέχνης Τζον Μπέργκερ –  έκανε το γύρο του κόσμου. Προς μακάβρια απόδειξη του ότι ο Τσε Γκεβάρα δεν ήταν πλέον εν ζωή, οι βολιβιανές αρχές ζήτησαν τον ακρωτηριασμό των άνω άκρων του επαναστάτη, τα οποία στάλθηκαν στο Μπουένος Άιρες γιά επιστημονική επιβεβαίωση της ταυτότητας του νεκρού. Ο Τσε και οι υπόλοιποι έξι σύντροφοι του ετάφησαν σε ένα χωράφι στο χωριό Βαλεγκράντε, σε μιά επιχείρηση των βολιβιανών αρχών που κρατήθηκε υπό απόλυτη μυστικότητα.

Στην Αιωνιότητα.

Στις 15 Οκτωβρίου ο Φιντέλ Κάστρο παραδέχθηκε δημοσίως το θάνατο του συναγωνιστή του, κηρύττωντας στο νησί τρείς ημέρες εθνικού πένθους. Στις 18 του ίδιου μήνα ο κουβανός ηγέτης μίλησε ενώπιων εκατομμυρίων ανθρώπων που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα προς τιμήν του Τσε. Εξαίροντας την προσωπικότητα και τη δράση του Γκεβάρα, ο Κάστρο τόνισε μεταξύ άλλων:

“Εάν θέλουμε να εκφράσουμε το πως θα θέλαμε να είναι οι άνδρες των επόμενων γενεών, πρέπει να πούμε: Ας είναι όπως ο Τσε! Εάν θέλουμε να πούμε πως επιθυμούμε να εκπαιδευτούν τα παιδιά μας, πρέπει χωρίς αμφιβολία να πούμε: Θέλουμε να εκπαιδευτούν σύμφωνα με το πνεύμα του Τσε!”.

Το σώμα του Τσε παρέμεινε θαμμένο στο Βαλεγκράντε της Βολιβίας γιά τριάντα ολόκληρα χρόνια. Έρευνες Κουβανών και άλλων λατινοαμερικάνων επιστημόνων το 1997, οδήγησαν στην ανακάλυψη του ομαδικού τάφου των επτά ανταρτών. Αφού πιστοποιήθηκε η ταυτότητα των οστών, το λείψανο του Τσε μεταφέρθηκε στην Κούβα όπου και ενταφιάστηκε σε ειδικό μαυσωλείο που χτίστηκε στην πόλη Σάντα Κλάρα.

Παρά την φυσική του εξόντωση όμως, το πνευματικό κληροδότημα του Τσε περί της “διαρκούς επανάστασης” παρέμεινε ζωντανό. Ενέπνευσε εκατομμύρια ανήσυχους νέους, από το Μάη του ’68 και τη δεκαετία του 1970 μέχρι τις μέρες μας. Η μορφή του, αγέρωχη και επαναστατική, παρέμεινε το σύμβολο της ανηπακοής και της συνεχούς προσπάθειας γιά ένα καλύτερο αύριο.

Πηγή, http://guevaristas.net