Η επικαιρότητα του Τζον Μέιναρντ Κέινς. Ένα αφιέρωμα στον μεγάλο οικονομολόγο

Μια μοναδική μελέτη 337 σελίδων με ό,τι αξιόλογο, παγκοσμίως, έχει γραφτεί για τον Τζον Κέινς (John Maynard Keynes).

Αποκλειστικά για το 24grammata.com/ Πολιτικός Λόγος

Η επικαιρότητα του Τζον Μέιναρντ Κέινς.
Ένα αφιέρωμα στον μεγάλο οικονομολόγο

Επιμέλεια: Μαυροζαχαράκης Μανόλης
Κοινωνιολόγος –Πολιτικός Επιστήμονας

ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΑΡΘΡΑ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ:
John Maynard Keynes, ΠΩΛ ΣΟΥΗΖΥ, Πάνου Ευαγγελόπουλου, Βούλγαρη Θύμιου, Robert Skidelsky, Κώστα Σαρρή, David Brooks,
Κωστή Παπαδημητρίου, K Randall Wray, JOSEPH E. STIGLITZ , Γιώργου Μαρή, Γ. Βαρουφάκη, Jeffrey Sachs, Kenneth Rogoff, Marcus Miller και Robert Skidelsky, Προκόπη Παυλόπουλου, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΡΑΤΣΟΥ, JAMES Κ. GALBRAITH, ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΚΟΠΠΑ, John Browne, Τζεφ Χάρκορτ, Paul Krugman, Landon Τhomas, Dani Rodrik , Ed Crooks, Susan George, Μορίς Γκλάσμαν,Mπάρμπαρα Σπινέλι, Πετρου Παπακωνσταντινου, Δημήτρη Τζάνα, Toni Negri, Paul Mattick, Δουράκη ΓιώργοΥ , Κώστα Μποτόπουλου, Μιχάλη Μητσού, Δημήτρης Α. Σωτηρόπουλος, ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΟΡΑ , Μιχάλη Περσιάνη, Σεργκέι Μινάεφ, Νίκου Χριστοδούλου, John Kenneth Galbraith, Τάσου Αναστασό̟ουλου, Κώστα Μήλα, Καρτάλη. Νικόλαου, Μπασκόζου Γιάννη, ΦΟΣΤΕΡ ΤΖΩΝ ΜΠΕΛΛΑΜΥ, Θόδωρου Παρασκευοπούλου, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, James Callaghan, Γιάννη Ζήση, Κωστή Παπαδημητρίου

Το Πρόσωπο: Τζον Μέιναρντ Κέινς
Προβλέψεις από το 1919

Το 1919 ο θεμελιωτής της Μακροοικονομικής προκάλεσε σοκ ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού με το προφητικό έργο του «Οι οικονομικές επιπτώσεις της ειρήνης», προειδοποιώντας ότι οι ταπεινωτικοί όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών κινδύνευαν να οδηγήσουν τη Γερμανία είτε στην κομμουνιστική επανάσταση, είτε στον εθνικιστικό ρεβανσισμό. Αφήνουμε στον αναγνώστη να κρίνει αν οι εκτιμήσεις του Κέινς ακούγονται σήμερα επίκαιρες για τους θύτες και τα θύματα του σύγχρονου, ακήρυκτου οικονομικού πολέμου και τις συνθήκες που τον συνοδεύουν…

24grammaya.com / free ebook

[download/ κατέβασέτο]

Η τοξική κληρονομιά της ελληνικής κρίσης

του Martin Wolf

H ελληνική κρίση αποδείχθηκε τριπλή καταστροφή. Για τους Έλληνες, για τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύθηκε και για τη δημοσιονομική πολιτική παντού.

H τεράστια μείωση του ΑΕΠ μπορεί να μην ανακτηθεί ποτέ.

Είναι μία θλιβερή ιστορία.

Πριν από 2.500 χρόνια η Ελλάδα διαμόρφωσε τη δυτική σκέψη. Πρόσφατα, διαμόρφωσε τον τρόπο αντίδρασης στη χρηματοοικονομική κρίση. Η χώρα υπέστη μία καταστροφή και ο συνεπακόλουθος φόβος άλλων χωρών ότι θα ακολουθήσουν δικαιολόγησε τη λιτότητα. Το αποτέλεσμα ήταν μία αναιμική ανάκαμψη από την ύφεση της κρίσης, κυρίως στην ευρωζώνη και στη Βρετανία. Η Ελλάδα, δυστυχώς, αντιμετώπισε τη λάθος κρίση στη λάθος στιγμή.
Ο Simon Wren-Lewis του πανεπιστημίου της Οξφόρδης αφηγείται την ιστορία σε μία εξαιρετική ανάρτησή του σε blog. Στηρίζεται σε μία κρίσιμη αξιολόγηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το πρόγραμμα της Ελλάδας που συμφωνήθηκε το Μάιο του 2010.Ιδού η περίληψη της αναφοράς για τις αποτυχίες που καταγράφηκαν: «Δεν αποκαταστάθηκε η αξιοπιστία έναντι των αγορών. Το τραπεζικό σύστημα έχασε το 30% των καταθέσεών του και η οικονομία βυθίστηκε σε πολύ βαθύτερη ύφεση από ό,τι αναμενόταν με πολύ μεγάλη ανεργία. Το δημόσιο χρέος παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα και τελικά έπρεπε να αναδιαρθρωθεί, με παράπλευρές απώλειες για τους ισολογισμούς των τραπεζών που αποδυναμώθηκαν και από την ύφεση. Η ανταγωνιστικότητα βελτιώθηκε κάπως λόγω της μείωσης των μισθών, αλλά οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αναβλήθηκαν και τα κέρδη σε επίπεδο παραγωγικότητας αποδείχθηκαν απατηλά».

Ενώ το πρόγραμμα προέβλεπε ύφεση 5,5% την περίοδο 2009-2012, το αποτέλεσμα ήταν να μειωθεί το ΑΕΠ κατά 17%. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η πραγματική ιδιωτική ζήτηση μειώθηκε κατά 33% από το πρώτο τρίμηνο του 2008 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2013, ενώ η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 27% του εργατικού δυναμικού.

Η μόνη δικαιολογία για τέτοια ύφεση είναι πως απαιτείται τεράστια μείωση της παραγωγής και παράλληλη αύξηση της ανεργίας για να επιβληθούν οι απαιτούμενες μειώσεις στο συγκριτικό κόστος σε μία χώρα που είναι μέλος μιας συναλλαγματικής ένωσης. Δεδομένου ότι οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν εντός ευρωζώνης θα πρέπει να επωμιστούν τον «πόνο».

Ακόμη κι αυτό όμως δεν μπορεί να δικαιολογήσει μία πλευρά του προγράμματος. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποτίθεται ότι μπορεί να δανείζει μία χώρα, μόνο εάν το χρέος της είναι βιώσιμο. Αυτό, όμως, δεν ίσχυσε όπως επεσήμαναν αρκετοί σχολιαστές εκείνη τη χρονική περίοδο. Αντί να γίνει βιώσιμο το χρέος, το πρόγραμμα απλώς επέτρεψε σε αρκετούς ιδιώτες πιστωτές να γλιτώσουν αλώβητοι. Στο τέλος, επεβλήθη κούρεμα χρέους στους ιδιώτες πιστωτές. Παρ’ όλα αυτά, το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει, αδιαμφισβήτητα, σε πολύ υψηλά επίπεδα: το ΔΝΤ προβλέπει ότι θα πλησιάσει το 2020 το 120% του ΑΕΠ. Το υπερβολικό χρέος καθιστά δύσκολη για την Ελλάδα την επιστροφή στις αγορές σε μία υγιή οικονομική κατάσταση. Η χώρα εξακολουθεί να χρειάζεται βαθύτερη μείωση του χρέους.

Όλα αυτά υποδηλώνουν θλιβερά στοιχεία για την «πολιτικοποίηση» του ΔΝΤ και για την ανικανότητα της ευρωζώνης να δράσει προς το συμφέρον των πιο αδύναμων μελών της. Η ελληνική κρίση, όμως, δυστυχώς, έχει και δύο παγκόσμια αποτελέσματα:

Πρώτον, εντός της ευρωζώνης, το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που αντιμετώπισε προβλήματα έδωσε βαρύτητα στην άποψη των βορειοευρωπαίων ότι η κρίση ήταν δημοσιονομική. Η Ελλάδα, πράγματι, ήταν περίπτωση αξιοσημείωτης δημοσιονομικής σπατάλης, με καθαρό δημόσιο χρέος που ξεπερνούσε το 100% του ΑΕΠ ακόμη και προ της κρίσης.

Σε άλλα μέρη, όμως, η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική: ο ιδιωτικός δανεισμός ήταν η ρίζα του προβλήματος στην Ιρλανδία και στην Ισπανία και –σε μικρότερο βαθμό– στην Πορτογαλία. Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ήταν υψηλό, αλλά όχι λόγω πρόσφατης σπατάλης. Αποφασίζοντας ότι η κρίση ήταν κατά κύριο λόγο δημοσιονομική, οι αξιωματούχοι αγνόησαν την αλήθεια, ότι η βασική αιτία της αποδιοργάνωσης ήταν ο ανεύθυνος διακρατικός δανεισμός, για τον οποίο οι χορηγοί της πίστωσης είναι αδιαμφισβήτητα εξίσου υπεύθυνοι με εκείνους που έπαιρναν τα δάνεια. Εάν είχε γίνει κατανοητή η ευθύνη και των δύο πλευρών – δανειστών και οφειλετών – τότε τα ηθικά επιχειρήματα για τη διαγραφή χρεών θα ήταν πιο σαφή.

Δεύτερον, η ελληνική κρίση φόβισε τους αξιωματούχους παντού. Αντί να επικεντρώσουν τις προσπάθειές στην αντιμετώπιση της κατάρρευσης του χρηματοοικονομικού κλάδου και στη μείωση του υπερβολικού ιδιωτικού χρέους, που ήταν οι βασικές αιτίες της κρίσης, επικεντρώθηκαν στα δημοσιονομικά ελλείμματα. Αυτά, όμως, ήταν κυρίως σύμπτωμα της κρίσης, αν και -εν μέρει- επίσης θα μπορούσαν επίσης να είναι η κατάλληλη πολιτική απάντηση σε αυτή.

Όπως επεσήμανα τον Ιούνιο του 2010, λίγο μετά το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα, οι ηγέτες του G20, στη συνάντησή τους στο Τορόντο, αποφάσισαν να ανατρέψουν τις αναπτυξιακές προσπάθειες διακηρύσσοντας ότι «οι προηγμένες οικονομίες δεσμεύθηκαν σε δημοσιονομικά σχέδια που τουλάχιστον θα μειώσουν τα ελλείμματα μέχρι το 2013». Ακολούθησε απότομη σύσφιγξη. Οι αξιωματούχοι δικαιολόγησαν τη στροφή με ακαδημαϊκές εκθέσεις. Η άποψη ότι η δημοσιονομική συρρίκνωση θα μπορούσε να είναι επεκτατική ήταν μία ενθάρρυνση. Η άποψη ότι η ανάπτυξη θα μπορούσε να μειωθεί εάν το δημόσιο χρέος ήταν πολύ υψηλό ήταν προειδοποίηση.

Αυτό που μέχρι τα μέσα του 2010 έμοιαζε με επιταχυνόμενη ανάκαμψη από τον εφιάλτη της Μεγάλης Ύφεσης ματαιώθηκε, κυρίως στη Βρετανία και στην ευρωζώνη. Η μεγαλύτερη επιτυχία που κατέγραψαν οι ΗΠΑ επιβιώνοντας από τη λιτότητα ενδεχομένως να οφείλεται στο πιο επιθετικό ξεκαθάρισμα του χρηματοοικονομικού κλάδου, στη μεγαλύτερη αποδοχή της απομόχλευσης από τα νοικοκυριά και στην πιο επιθετική νομισματική πολιτική συγκριτικά με εκείνη της ευρωζώνης.

Εάν οι τελευταίες προβλέψεις του ΟΟΣΑ είναι σωστές, το ΑΕΠ της ευρωζώνης θα είναι χαμηλότερο το τέταρτο τρίμηνο του 2014 από ό,τι το πρώτο τρίμηνο του 2008 και μόλις 0,7% υψηλότερο από ό,τι το πρώτο τρίμηνο του 2011.

Μόνο η δημοσιονομική πτώση προκάλεσε αυτήν την αδύναμη ανάπτυξη; Βεβαίως όχι. Απομάκρυνε, όμως, το απαραίτητο αντιστάθμισμα στις δυνάμεις συρρίκνωσης που προήλθαν από τους ιδιωτικούς κλάδους οι οποίοι επλήγησαν από την κρίση.

Η ιστορία γίνεται ακόμη πιο θλιβερή εάν αναλογιστεί κανείς ότι δεν ήταν αναγκαίο να εξελιχθούν τα πράγματα έτσι. Αρχικά μπορεί να έμοιαζε λογικό να φοβάται κανείς ότι η ελληνική κρίση ήταν το πρώτο ξέσπασμα μιας δημοσιονομικής κρίσης με μορφή πανδημίας. Σύντομα, όμως, έγινε σαφές ότι οι χώρες με τα δικά τους ελεύθερα συναλλασσόμενα νομίσματα μπορούσαν ακόμη να πουλήσουν δημόσιο χρέος με πολύ χαμηλό κόστος. Αυτό έγινε εν μέρει λόγο της «ποσοτικής χαλάρωσης» των κεντρικών τραπεζών.

Οι κυβερνήσεις που είχαν δικές τους κεντρικές τράπεζες είχαν ένα βαθμό ελευθερίας στη διαχείριση της αντίδρασης σε μία χρηματοοικονομική κρίση. Γι’ αυτές τις χώρες η ώρα για ταχεία διαρθρωτική δημοσιονομική σύσφιγξη έρχεται μόνο αφού αρχίσει ο ιδιωτικός κλάδος να εξαλείφει τα δικά του δομικά χρηματοοικονομικά πλεονάσματα. Κι αυτό δεν θα γινόταν τόσο σύντομα μετά την κρίση. Θα απαιτούσε επίσης αναδιάρθρωση του χρηματοοικονομικού κλάδου και διαγραφές του υπερβολικού ιδιωτικού χρέους.

Με λίγα λόγια, η ελληνική κρίση αποδείχθηκε τριπλή καταστροφή. Καταστροφή για τους ίδιους τους Έλληνες, καταστροφή για την κοινή άποψη που επικράτησε ως προς την κρίση εντός της ευρωζώνης και καταστροφή από τη δημοσιονομική πολιτική παντού. Το αποτέλεσμα ήταν η στασιμότητα, αν όχι χειρότερα, ειδικότερα στην Ευρώπη.

Σήμερα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι τεράστιες μειώσεις της παραγωγής συγκριτικά με την τάση προ κρίσης μπορεί να μην ανακτηθούν ποτέ. Κι όμως, η αντίδραση των αξιωματούχων δεν ήταν να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, αλλά να επαναπροσδιορίσουν την αποδεκτή απόδοση σε νέα, χαμηλότερα επίπεδα.

Είναι μία θλιβερή ιστορία…

Πηγή. http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1108776/h-toxikh-klhronomia-ths-ellhnikhs-krishs.html

Ανοιχτή επιστολή στο Νάνο Βαλαωρίτη

(Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος)

Αγαπητέ Νάνο Βαλαωρίτη

έχω την εντύπωση πως, ο φασισμός δεν πολεμιέται με επιστολές, δελτάρια, υπομνήματα, προσθήκες, αρθράκια, υπογραφές. Ο φασισμός έχει τρυπώσει στα τσιτάτα, στη δουλειά, στα έγγραφα. Είναι η παραμορφωμένη εικόνα του κόσμου που δεν αντιστέκεται. Βρίσκεται στο κύτταρο του μικροαστού που δε θέλει μπελάδες. Τον ακούς και τον βλέπεις δίπλα σου στο δρόμο, στο λεωφορείο, στα μαγαζιά. Είναι ο σιτιστής όλων των ανταγωνισμών που καλλιεργεί η εκκλησία, το σχολείο και το κράτος. Βρίσκεται στα γραμματόσημα, στα παιδικά δωμάτια, στα χαρτονομίσματα.

Ο φασισμός είναι αλληλέγγυος με κάθε εξουσία. Με κάθε παλιμπαιδισμό του εγώ που θέλει κέρδος, δόξα και υστεροφημία. Είναι η διαστροφή των ενστίκτων και η παρακμή της νόησης. Είναι η παράδοξη συνθήκη, που κάνει τους ανθρώπους να λαμβάνουν υπόψη, το πιο στενόκαρδο ιδιωτικό τους συμφέρον, την ίδια στιγμή που η στάση τους καθορίζεται περισσότερο παρά ποτέ από τα μαζικά ένστιχτα. Ένστιχτα διαταραγμένα και αλλοτριωμένα απ’ τις ανάγκες που επιβάλει στις μάζες ο Κυρίαρχος.

Καταστάσεις που σημαίνουν σταθεροποιημένη αθλιότητα. Κοινωνίες βασανιστικά αγχωμένες και καταθλιπτικές, έτοιμες να αναγνωρίσουν πάλι την αστική τάξη ως σωτήρα στα όποια δεινά, που η ίδια ιεροκρυφίως προκάλεσε.

Ο φασισμός πριν φτάσει στα άρβυλα και στα πιστόλια έχει φτάσει στα μυαλά και στις καρδιές. Δεν περιορίζεται με νόμους γιατί γίνεται ο ίδιος νόμος. Είναι η φύση της καταστολής κάθε αιτήματος ελευθερίας απ’ τα δεσμά του άγριου καπιταλισμού που δεν υπολογίζει την ηθική αξία της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά την επιβίωσή του.

Ο φασισμός είναι η επιστράτευση των εργαζομένων με πρόσχημα το δημόσιο συμφέρον. Είναι οι αρλούμπες περί ανάπτυξης και ο ανορθολογισμός. Είναι το άνευ όρων ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Είναι οι κορώνες του δοσίλογου Φανούρη που ξεσκατώνει κάθε τόσο την πιο ακραία Θατσερική έκφραση της δεξιάς. Είναι οι φτωχοί και οι πεινασμένοι, τους οποίους μπουκώνει ο χοντρόκωλος κλήρος με συσσίτια.

Είναι τα λουκέτα στα μαγαζιά και στα σπίτια. Οι ανασφάλιστοι χωρίς γιατρό και φάρμακο. Τα χαράτσια, οι φόροι, οι απειλές και οι εκβιασμοί. Τα λεηλατημένα ασφαλιστικά ταμεία, η ανασφάλιστη εργασία, η ανεργία που σπάει κόκαλα. Οι αυτοκτονίες, τα σπίτια δίχως ρεύμα και τα υποσιτισμένα παιδιά. Οι ληστείες, οι βιασμοί, η ασφάλεια, ο φόβος, ο ρατσισμός. Τα χέρσα χωράφια, οι ποσοστώσεις στην παραγωγή, τα μεταλλαγμένα. Τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, οι πλαστικές σφαίρες, τα ρόπαλα, το ξύλο, η τρομοκρατία.

Φασισμός είναι η συμμετοχή σε πολέμους, σε νατοϊκές αποστολές, σε πολεμικές βάσεις ολέθρου και γενοκτονιών. Φασισμό εκπέμπουν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Οι καλοταϊσμένοι δημοσιογράφοι. Οι ορντίναντσες του συστήματος. Οι βαθύπλουτοι επικριτές του ανέργου με τα προγούλια και τη φωνή που γουργουρίζει απ’ το λίπος και την καλοζωία. Οι χειραγωγοί της γνώσης, της κρίσης και της αντίστασης.

Ο φασισμός είναι τρυπωμένος στα τοπικά μέσα ενημέρωσης που σαπουνίζουν τ’ αρχίδια του κρατικού διαχειριστή, του παράγοντα, του βουλευτή, του δημάρχου, του ψωνισμένου πολιτευτή. Φασισμός είναι η στρατηγική επιλογή των κομμάτων εξουσίας να χειραγωγήσουν καταλυτικά το συνδικαλιστικό κίνημα δίνοντας κυβερνητικό επιστατικό ρόλο στις ηγεσίες του.

Φασισμός είναι να σε θέλουν σαν κάποιον που ενώ δεν λειτουργεί το πεπτικό του σύστημα, να ονειρεύεται το τι φαγητό θα του μαγειρέψουν. Να σου προσφέρουν σαν ελπίδα και προοπτική την ένταξή σου στην Μανωλάδα των επιμορφωτικών τους προγραμμάτων και της απασχολησιμότητας. Φασισμός είναι η καλλιέργεια στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων της νοοτροπίας της συντεχνίας και του εμφυλίου.  Έμπορος κατά δημόσιου υπαλλήλου. Φορτηγατζής κατά αγρότη. Αγρότης κατά λιμενεργάτη. Με το κάτσε φρόνιμα, βολέψου γιατί αλλιώς θα καταστραφείς και πάει λέγοντας. Για το φασισμό όμως έχει τεράστιες ευθύνες κι ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που:

• Έχοντας σαν μόνη ιδεολογία το συρταράκι τουκαι την τσέπη του, επέλεξε την ατομική πορεία πιστεύοντας ο αφελής ότι θα επιζήσει όταν αντιμετωπίζει τον συνάνθρωπο ως ανταγωνιστή, αντίπαλο και εμπόδιο για τον ατομικό του πλουτισμό.
• Αδιαφορεί και χλευάζει κάθε σκέψη και πρόταση για κοινή δράση και στάση, εξαπολύοντας μύδρους κατά πάντων την ώρα που αποχαυνωμένος παρακολουθεί τηλεόραση ή χαζολογά στην καφετέρια.
• Γλύφει τρέχοντας οιονδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να εξασφαλίσει θεσούλα στο παιδί του, καταγγέλλοντας όλους όσους ζητάν πολιτικές που θα εξασφαλίσουν δουλειά σε όλα τα παιδιά.
• Χρηματίζει και λαδώνει για να πέσει στα μαλακά, χαρακτηρίζοντας μαλάκες όσους προτείνουν αγώνα, κατάληψη και απεργία για τη παιδεία, την υγεία, το φορολογικό, την αδικία, τον εκβιασμό, τα χαράτσια.
• Τα χώνει κάτω από το τραπέζι για την επιδότηση και την ένταξη στο πρόγραμμα, το μαϊμουδίστικο χαμηλότοκο και την ίδια ώρα φτύνει όσους ζητάν αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις για τους εργαζόμενους.
• Εύχεται καλή επιτυχία και δηλώνει στήριξη σε όποιον διεκδικεί εξουσία.

Αυτός δυστυχώς ο μικρός , το ψώνιο, ο υστερόβουλος, ο ραγιάς, αυτός ο Χατζιαβάτης των εξουσιών και των μηχανισμών, αυτός ο εκλεκτός της αγοραίας δημοσιογραφίας, αυτός ο χειροκροτητής του κάθε ενός που είναι επάνω, αυτός ακριβώς είναι που κι ο ίδιος σαν εκλεγμένος ή ψηφίζοντας δίνει την δυνατότητα σε άτομα σαν αυτόν, με τέτοια χαρακτηριστικά, να εκλέγονται  και να διοικούν.

Αγαπητέ Νάνο Βαλαωρίτη

Το ξέρω πως το ξέρεις, πως αυτό το διεφθαρμένο σύστημα που τρέφεται απ’ τις σάρκες μας γεννά το φασισμό. Πως η Χρυσή Αυγή είναι η στρατιωτική έκφραση των απόψεων του Πάγκαλου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και του Στουρνάρα. Πως τώρα εσύ, εγώ, εμείς, τρώμε τα κουφέτα απ’ τον κοινοβουλευτικό γάμο της φιλελεύθερης κυράς που ονομάζεται υπεραξία και του υπερτροφικού μπρατσωμένου γόη που ονομάζεται φασισμός. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε το ανδρόγυνο να γεννοβολήσει άλλον ένα καταστροφικό πόλεμο, σπέρνοντας όλεθρο κι ανθρώπινα κουφάρια όπως στο παρελθόν.

Πηγή, http://dromos.wordpress.com

Déjà vu

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος, έχοντας ζήσει μια μεγάλη απογοήτευση από μια σχέση, προβάλλει επίμονα τα χαρακτηριστικά της σε όλες τις μελλοντικές απόπειρες οικοδόμησης σχέσεων, με αποτέλεσμα να τις υπονομεύει ο ίδιος. Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει ότι δεν έχει διδαχτεί τίποτα από τις εμπειρίες του, ότι δεν μπόρεσε να τις χωνέψει. Χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς πήγε στραβά (όχι μόνο εξ αιτίας του/των απέναντι, αλλά και του ίδιου), αρκείται στο να “βλέπει τα σημάδια” της επερχόμενης καταστροφής και προσπαθώντας ανέντιμα απλά να τα αποφύγει τα κάνει σαλάτα, διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα τη συνείδησή του ότι θα προσπαθούσε περισσότερο αν δεν ήξερε από την αρχή πού ακριβώς θα καταλήξουν τα πράγματα.

Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές και δεν θ’αρχίσω τώρα, ειδικά για ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων. Μια παρατήρηση μόνο θα κάνω γιατί κάπου πρέπει να τα πω. Η νοοτροπία που σκιαγράφησα παραπάνω μοιάζει εξωφρενικά και εκνευριστικά με κείνη πολλών συντρόφων (όλων των χώρων) στο πώς αντιμετωπίζουν τα φαινόμενα της εποχής μας και τα καθήκοντα που πέφτουν στις πλάτες μας.

Το έχω ήδη βαρεθεί. Στ’αλήθεια. Δεν προλαβαίνει να ξεμυτίσει μια καινούργια κατάσταση, κι αμέσως σηκώνεται ένα σύννεφο γιαλατζί ιστορικής μνήμης για να μας θυμίσει ότι “κάπως έτσι” (“κάπως” μα όχι “ακριβώς”) ξεκίνησαν όλες οι μεγάλες καταστροφές για την ανθρωπότητα. Καμιά φορά νιώθω ότι όλα αυτά που γίνονται γύρω μας είναι για ορισμένους ακόμη μια ευκαιρία για να συγγράψουν ένα ακόμη πόνημα το οποίο μετά το 48ωρο γύρο του στα “κοινωνικά” (άλλο κι αυτό!) δίκτυα θα πεταχτεί στον “κάλαθο με τις εξυπνάδες”, έχοντας όμως αναβαθμίσει το συγγραφέα στον κύκλο όλων ημών των γιαλατζί συγγραφέων, γιαλατζί ιστορικών, γιαλατζί φιλοσόφων του www.

Είναι όλο αυτό το πράγμα κάποιο είδος “ιστορικής μνήμης”? Με τίποτα! Επιλεκτικές ιστορικές αναφορές, ρετουσαρισμένες ώστε να ταιριάζουν με την αναλογία που επιχειρείται να θεμελιωθεί, υπερβολές κάποιων στοιχείων και υποβάθμιση άλλων, όλα αυτά δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την Ιστορία. Πολύ περισσότερο, η “ιστορική μνήμη” είναι αναγκαστικά συλλογική και δεν πρέπει να τη μπερδεύουμε ούτε με το τελευταίο πράγμα που διαβάσαμε σε ένα υπέροχο βιβλίο που μας έδωσε ένα φιλαράκι ούτε με τις συλλογικές φαντασιώσεις και υστερίες. Σ’αυτό το τελευταίο θα’θελα να μείνω για λίγο. Συχνά, ειδικά σε περιόδους κρίσης, οι άνθρωποι αναφέρονται σε ένα -φτιασιδωμένο κατά πώς τους συμφέρει- παρελθόν για καλό ή για κακό. Κάποιοι μπορεί να ονειρεύονται ότι οι άνθρωποι ζούσαν καλύτερα σε φάρμες-κομμούνες (πότε έγινε αυτό?), κάποιοι αναπολούν τις εποχές που ο πρίγκιπας σκότωνε το δράκο κι έσωζε το κορίτσι (όχι και πολύ ευχάριστο για το δράκο…), κάποιοι άλλοι αποδίδουν μαγικές ιδιότητες σε ένα εθνικό νόμισμα και φαντάζονται τη ζωή τους αυτόματα καλύτερη αν επιστρέψουν σ’αυτό, κάποιοι άλλοι απλά “επί 7ετίας είχαμε τάξη” κλπ κλπ. Η ίδια αντιμετώπιση παρατηρείται και για το κακό: οποιαδήποτε αντιδραστική μεταρρύθμιση ή επιβολή αντιμετωπίζεται ως “επιστροφή στο Μεσαίωνα” ή απλά “Μεσαίωνας”, από ανθρώπους που η εικόνα που έχουν για το Μεσαίωνα έχει διαμορφωθεί κυρίως από το Game of Thrones.

Μιλάω πολύ σοβαρά όταν λέω ότι ακούω τη λέξη “Βαϊμάρη” και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Πέφτουν δακρυγόνα? “Βαϊμάρη!” οι σύντροφοι! Περνάνε νύχτα τα αντιδραστικά νομοσχέδια? ξανά “Βαϊμάρη!” οι σύντροφοι! Φτιάχνουν οι από πάνω τις κυβερνήσεις που θέλουνε χωρίς να ρωτήσουν κανέναν? “Βαϊμάρη! Βαϊμάρη!” οι σύντροφοι, λες και πρόκειται για κάποιο μάντρα ή ξόρκι που άμα το ξεστομίσεις θα λύσεις τα μάγια του κακού καπιταλισμού.

Δεν πρόλαβαν να βγουν στο δρόμο οι τραμπούκοι της ΧΑ και κάποιοι έσπευσαν να τους ονομάσουν “τάγματα εφόδου”, τίτλο που με ευχαρίστηση αποδέχθηκαν, όπως αποδεικνύεται κι από τις δηλώσεις του αρχηγού τους (και λογικό είναι, μιας και ο τίτλος τους δίνει “πόντους” που δεν έχουν). Freikorps, τους ονόμασαν άλλοι, ενώ δεν έλειψαν κι εκείνοι που παρομοιάζουν ήδη τον αρχηγό της ΧΑ με το Χίτλερ. Και ποιά είναι η απάντηση σ’αυτό το φανταστικό παρελθόν που ξαναζούμε? Μα φυσικά ένα επίσης φανταστικό παρελθόν! Ένα “νέο ΕΑΜ”, μια “νέα ΕΔΑ”, οτιδήποτε. Ομολογώ ότι μου προκάλεσε σοκ η πανηγυρική διακίνηση (λίγο πριν τις εκλογές της 6/5/2012) ενός βίντεο με την ομιλία του Φλωράκη στο Σύνταγμα ως επικεφαλής του ενιαίου Συνασπισμού, και μάλιστα με λεζάντες “να τι μπορούμε να καταφέρουμε αν ενωθούμε” και άλλα φαιδρά…

(Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να σημειώσω κάτι αστείο που συμβαίνει στους φοιτητές Ιατρικής. Όλως παραδόξως φαίνεται ότι το σύνολο του περίγυρού τους βασανίζεται από τις ασθένειες για τις οποίες μελετούν εκείνη την περίοδο. Φίλοι της Ιατρικής ήταν συνήθως ικανοί να διαγνώσουν προχωρημένο και άγριο καρκίνο σε ένα ολόκληρο τραπέζι στη φοιτητική λέσχη, μόνο και μόνο επειδή έδιναν το αντίστοιχο μάθημα σε λίγες μέρες!!!)

Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, και ειδικά μετά τη  βόμβα στο Mall, η νέα αγαπημένη μας φράση είναι η “Στρατηγική της Έντασης”. Σε κάθε ευκαιρία θυμίζουμε ότι έχουμε ιστορικά παραδείγματα όπου οι από πάνω προβόκαραν συνειδητά το κίνημα ώστε να το καθυποτάξουν ή να το οδηγήσουν σε σπασμωδικές ενέργειες, σε κάθε περίπτωση να το αδρανοποιήσουν. Προφανώς και είναι κάτι που πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας, αλλά ξέροντας σε τι πράγμα αναφερόμαστε κάθε φορά. Τι κίνημα είχαμε τότε και ποιές οργανώσεις το κάλυπταν πολιτικά? Πόσο εύκολα υιοθέτησε η άρχουσα τάξη αυτή τη στρατηγική και με τι ρίσκα? Πέτυχε αυτή η κίνησή τους όπου και όποτε εφαρμόστηκε ή μήπως υπάρχουν και περιπτώσεις που το κίνημά μας τη μετέτρεψε σε μπούμερανγκ? Πολλά είναι τα ερωτήματα και πολλές οι αναλογίες που πρέπει να τηρούνται προσεχτικά, αλλιώς το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να δημιουργούμε ένα μοιρολατρικό πλαίσιο: Στην Ιταλία, με τη “Στρατηγική της Έντασης” έσβησαν την Επαναστατική Αριστερά και καθυπόταξαν την Ρεφορμιστική Αριστερά άρα το ίδιο θα συμβεί κι εδώ. Η υποτιθέμενη “ιστορική μνήμη” σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία ή προαναγγελία ήττας…

Δεν συνηγορώ υπέρ μιας χειροτεχνικής αντιμετώπισης των καθηκόντων μας. Πολύ περισσότερο, δεν πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε μακριά χωρίς να χωνέψουμε τις ιστορικές εμπειρίες του κινήματός μας. Ίσα-ίσα, η διατήρηση, η εμβάθυνση και το ζωντάνεμα των εμπειριών του κινήματος της Απελευθέρωσης, από το Σπάρτακο μέχρι το Μάη του ’68, είναι μέσα στα κύρια καθήκοντά μας. Κι επειδή έγραψα κάτι για το φαντασιακό πριν και δεν θέλω να παρεξηγηθώ, σου λέω ότι μέρος αυτής της συλλογικής μας μνήμης είναι και οι μύθοι και τα τραγούδια για την Ελευθερία (στο δικό τους πλαίσιο όμως). Η κουλτούρα μας και η συγκρότησή μας δεν εξαντλείται μόνο “στου Μαρξ τους τόμους”, αλλά φτάνει και στον Αβραάμ που στάθηκε απέναντι στο Γιαχβέ (Γεν 18, 23-32), το Ρομπέν των Δασών που οι πλούσιοι και άδικοι δεν μπόρεσαν ποτέ να πιάσουν, και τον Tom Joad είτε στο Steinbeck είτε τραγουδισμένο από το Guthrie και το Boss. Άλλο οι μύθοι όμως και άλλο οι φαντασιοκοπίες και οι υστερίες, ελπίζω να γίνομαι κάπως κατανοητός.

Στην ταινία “Η Μέρα της Μαρμότας”, ο θεϊκός Bill Murray ζει ξανά και ξανά την “ίδια” μέρα. Από ένα σημείο όμως και μετά η μέρα παύει να είναι η “ίδια” γιατί εκείνος ενεργεί διαφορετικά μέχρι που τελικά καταφέρνει ακόμη και να σπάσει τον κύκλο. Ε, λοιπόν, όσοι νομίζουν ότι ζούμε τη “Βαϊμάρη”, ότι απέναντί μας έχουμε αμέτρητες ορδές SA, ότι το κράτος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όποτε θέλει, ας κάτσουν σπίτι. Δεν έχει τίποτα να δουν που δεν το έχουν ήδη δει. Όπως διάβασαν και στο βιβλίο, ακολουθεί η σκληρή καταπίεση, η επικράτηση του Ναζισμού, η Βαρβαρότητα της “τελικής λύσης” και του Πολέμου. Επειδή όμως είμαστε άνθρωποι ζωντανοί που “δηµιουργούν τη δική τους ιστορία, αλλά όχι σε συνθήκες που επιλέγουν οι ίδιοι”, επειδή δεν είμαστε απλοί παρατηρητές, οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα όχι μόνο για να αποφύγουμε τις καταστροφές του παρελθόντος, αλλά και για να δημιουργήσουμε ένα νέο πρωτόγνωρο μέλλον. Μην ξεχνάς ότι στο κάτω-κάτω δεν ζούμε παρά μόνο στην προϊστορία.

Την επόμενη φορά λοιπόν που το κράτος, το σύστημα ή οι φασίστες επιτεθούν, σφίξε τη γροθιά και πάρε απ’το παρελθόν δύναμη κι όχι μοιρολατρία. Ορκίσου “NO PASSARAN!” και έλα στο σωματείο, στη συνέλευση, την κατάληψη, στο δρόμο!

Πηγή, http://lefterisp.wordpress.com

Ζώα εναντίον Ανθρώπων (Ο Μεγάλος πόλεμος έχει αρχίσει;)

Τα τελευταία επτά χρόνια οι επιθέσεις ζώων σε ανθρώπους έχουν αυξηθεί κατά 800%. Ναι, καλά διαβάσατε. 800%! 
Αγελάδες ξεκοιλιάζουν εκδοροσφαγείς σε Αμερική και Βρετανία.
Ομάδες ελεφάντων ισοπεδώνουν αφρικανικά χωριά. Λεοπαρδάλεις, τσίτα και τίγρεις ορμούν σε ομάδες τουριστών στα οργανωμένα σαφάρι.
Χιμπαντζήδες τραυματίζουν σε τσίρκο και ζωολογικούς κήπους εκπαιδευτές και κοινό.
Λύκοι και αρκούδες ορμούν σε γεωργούς και κτηνοτρόφους σε Ευρώπη και Αμερική.
Δελφίνια και όρκες κάνουν συντονισμένες επιθέσεις στους επισκέπτες που θα κολυμπήσουν δίπλα τους στα δελφινάρια.
Ελάφια κατατροπώνουν κυνηγούς στον Καναδά.
Σκύλοι και γάτες στη Κίνα τραυματίζουν ανθρώπους, κάποιες φορές μάλιστα θανάσιμα (παρουσιάζοντας επιθετικότητα αυξημένη κατά 25%).

Αλλά ακόμα και στον μικρόκοσμο των εντόμων υπάρχει ρεκόρ: Οι θάνατοι παγκοσμίως από τσιμπήματα κουνουπιών έφτασαν τους 5000000, χωρίς να υπάρχει ανάλογη αύξηση του πληθυσμού των εντόμων.

Το πιο εκπληκτικό παράδειγμα ότι βρισκόμαστε πλέον σε εμπόλεμη περίοδο με τα ζώα έρχεται από την θάλασσα: Όταν ο γνωστός «κροκοδειλάκιας» Στιβ Ίρβιν σκοτώθηκε από δηλητηριώδες σαλάχι, ακολούθησε μια εκστρατεία εξολόθρευσης των σαλαχιών της περιοχής από φανατικούς οπαδούς του.
Αποτέλεσμα; Στους επόμενους δύο μήνες σημειώθηκαν παγκοσμίως πάνω από διακόσιες επιθέσεις σαλαχιών σε ανθρώπους -οι τρεις μάλιστα θανατηφόρες.

Η αντεπίθεση αυτή των ζώων δεν είναι καθόλου αφύσικη: Εδώ και πολλές δεκαετίες, τα ζώα σφάζονται κατά εκατομμύρια στις κτηνοτροφικές μονάδες. Θανατώνονται και γδέρνονται για το δέρμα και τη γούνα τους (πολλές φορές έχοντας πλήρως τις αισθήσεις τους). Βασανίζονται στα επιστημονικά εργαστήρια ως πειραματόζωα. Αγκιστρώνονται, ψαρεύονται, ασφυκτιούν και πεθαίνουν. Κυνηγιούνται χωρίς έλεος με υπερσύγχρονα όπλα. Αιχμαλωτίζονται για να καταλήξουν σε τσίρκο και ζωολογικούς κήπους.

Ο άνθρωπος έγινε ταυτόχρονα κατακτητής, δικαστής και δήμιος, απέναντι σε πλάσματα που νομοτελειακά, δεν του ανήκουν. Υπερτιμώντας τη νοημοσύνη του και υποτιμώντας μοιρολατρικά οτιδήποτε μη ανθρώπινο, υπέκυψε ο ίδιος στο νόμο της αδράνειας που φέρνει η δύναμη της εξουσίας.

Ίσως λοιπόν να ήρθε η στιγμή που η Νομοτέλεια καλείται μέσω των ζώων να διορθώσει εκείνο το λάθος της συμπαντικής εξίσωσης που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια: τον ίδιο τον άνθρωπο. Ζώα, πλανήτες και σύμπαν, συνωμοτούν ασμένως για να επανέλθει η Ισορροπία, με τον Homo Sapiens να προσπαθεί ακόμα να προσδιορίσει τη θέση του στο οικοσύστημα.

Πηγή,animism.blogspot.gr