Όποιος λοιδορεί τον Μαρξ και σνομπάρει τον Κέινς μισεί την ζωή…

“ Ένα γρανάζι σε αυτή την μηχανή της εξολόθρευσης της ανθρωπότητας είναι και το μνημόνιο της Τρόικας με την Συγκυβέρνηση στην Ελλάδα. Ένα μικρό αλλά σαφές γρανάζι μιας ανθρωποφάγου μηχανής που κινεί τον κόσμο προς την άβυσσο του πολέμου. ”

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου*

Θα έχετε ακουστά την περίφημη 11η θέση για τον Feurbach του Καρλ Μαρξ: «οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε». Καλό, δεν λέω, αλλά πώς να τον αλλάξεις αν δεν τον κατανοήσεις; Και πώς να τον κατανοήσεις στο βαθμό που στοχάζεσαι εσχατολογικά; Έτσι την πάτησαν πολλοί δεξιοί και αριστεροί και όχι ο Μαρξ. Διότι ο Μαρξ δεν σκεφτόταν εσχατολογικά – δεν ήταν καν μαρξιστής – αλλά διαλεκτικά και συγκυριακά, καταλήγοντας όμως σε συμπεράσματα εσχατολογικού χαρακτήρα για να προκαλέσει κοινωνική, μαζική δράση για αλλαγή του κόσμου της αποξένωσης του ανθρώπου από την εργασία του και κατακερματισμού του εαυτού του.

Ο Μαρξ ήταν σοφός άνδρας, διότι πριν κάτσει να γράψει φρόντισε να το ζήσει το πράγμα μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετείχε και σχολίαζε με θεωρητική εμβάθυνση. Θυμάστε τι έλεγε; «Απ’ όλες τις τάξεις που είναι σήμερα αντιμέτωπες με την μπουρζουαζία, μόνο το προλεταριάτο είναι η αληθινή επαναστατική τάξη. Οι άλλες τάξεις βρίσκονται σε κατάπτωση και τελικά θα εξαφανιστούν με την άνοδο της σύγχρονης βιομηχανίας, το προλεταριάτο είναι το μόνο και αληθινό της παιδί.» Καλά τα έλεγε, αρκεί να καταλάβεις τι εννοούσε ερμηνεύοντας τον κόσμο που ζούσε (συγκυριακά) και όχι τον κόσμο του μέλλοντος.

Ο Μαρξ δεν ίδρυσε θρησκεία, ούτε ισχυρίσθηκε ποτέ πώς άρθρωσε απόλυτες αλήθειες για τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς πολιτική οικονομία και δεν αντικατοπτρίζεται ολοκληρωμένα στην «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» του ή στους τόμους του «Κεφαλαίου» του πιο σημαντικού ίσως στοχαστή της βιομηχανικής επανάστασης. Ο Μαρξ δεν επεδίωκε να κολακεύσει το προλεταριάτο της εποχής του, ούτε να το ορίσει ως θεοκρατικού χαρακτήρα πρωτοπορία. Απλώς, βλέποντας την ζοφώδη διάσταση της δημοκρατίας των μπουρζουάδων της εποχής του επιχείρησε η βιομηχανική επανάσταση να καταστεί ο αιτιατός μηχανισμός της λαϊκής επανάστασης για τον σοσιαλισμό. Να αξιοποιηθεί δηλαδή η βιομηχανική επανάσταση για την πρόοδο της ανθρωπότητας και όχι την επιτάχυνση της καταστροφής της ζωής στον πλανήτη.

Μείωση πληθυσμού και Θεωρία του Μάλθους: θεωρία συνωμοσίας ή »προμελετημένο» σχέδιο;

 

Ο Άγγλος κληρικός(!), οικονομολόγος και φιλόσοφος Μάλθους (Thomas Malthus 1776-1834) το 1798 δημοσίευσε την εργασία με τίτλο ‘’ Ένα Δοκίμιο στην Αρχή του Πληθυσμού ’’ και έθεσε τις βάσεις για την έναρξη μιας προσπάθειας για τη μελέτη του παγκόσμιου πληθυσμού. Τι έλεγε όμως αυτή η περιβόητη Θεωρία;

 

Η εργασία υποστήριζε ότι ο πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο(1, 2, 4, 8, 16, 32, κλπ) ενώ τα διαθέσιμα τρόφιμα με αριθμητική πρόοδο(1, 2, 3, 4, 5, 6, κλπ) δημιουργώντας μια δυσαναλογία ικανοποίησης των αναγκών επιβίωσης .Έτσι, ισχυρίζονταν ότι αν ο πληθυσμός αφήνονταν να αυξάνεται ανεξέλεγκτα σύντομα ο πληθυσμός θα εξαντλούσε τις διαθέσιμες πηγές τροφίμων με αποτέλεσμα την αύξηση της εξαθλίωσης ,της φτώχειας και του αγώνα για την επιβίωση. Τα παραπάνω σύμφωνα με τον Μάλθους  αποφεύγονται από δύο μεγάλες κατηγορίες παραγόντων τους  οποίους ονόμασε προληπτικούς και θετικούς.

 

Οι προληπτικοί έλεγχοι αναφέρονται σε τρόπους που περιορίζουν την αναπαραγωγή όπως  αγαμία, χρήση αντισυλληπτικών κλπ. Οι θετικοί έλεγχοι αναφέρονται σε περιστατικά που αυξάνουν τους θανάτους των ατόμων πριν εισέλθουν σε αναπαραγωγική ηλικία ή σε επιδημίες που αφανίζουν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού προκαλώντας μείωση του συνολικού πληθυσμού όπως πόλεμοι, επιδημίες, λιμοί.

Κεμάλ, πότε τελείωσε η χούντα;

της Μαριάννας Τζιαντζή

Kάποτε, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σε μια ταβέρνα του Πύργου μια παρέα τραγούδησε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», που λόγω στίχων και λαϊκότροπου ύφους, κίνησε τις υποψίες του χαφιέ του διπλανού τραπεζιού, ο οποίος έσπευσε να καταγγείλει το περιστατικό στην αστυνομία. Έπιναν και τραγουδούσαν Μίκη Θεοδωράκη, κύριε διοικητά!
«Μα όχι», υποστήριξαν οι τρεις νέοι όταν κλήθηκαν στην Ασφάλεια για να δώσουν εξηγήσεις. Του Χατζιδάκι είναι το τραγούδι, είπαν, δεν ξέραμε ότι είναι απαγορευμένος ο Χατζιδάκις.
Αητός που κάποτε είχε φτερά και τώρα δεν έχει; Κάπου το πάει ο κύριος! Εδώ σε όλη την Ελλάδα δεσπόζει ο φοίνικας με τα φτερά ορθάνοιχτα, για ποια κομμένα φτερά θρηνεί το τραγούδι; Μήπως είστε νοσταλγοί της φαύλης δημοκρατίας;


Καθώς τότε δεν υπήρχε ίντερνετ για να γκουγκλάρει κανείς και να βρει τους συντελεστές του τραγουδιού, ο αστυνομικός κάλεσε στο τμήμα …την εκφωνήτρια του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού. Η κυρία εκφωνήτρια ήταν σαφής: το τραγούδι ανήκε στον Μάνο Χατζιδάκι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ενώ οι στίχοι ΔΕΝ ήταν ούτε του Γιάννη Ρίτσου, ούτε του Τάσου Λειβαδίτη ούτε του Δημήτρη Χριστοδούλου.
«Είστε σίγουρη, κυρία εμπειρογνώμων;»

Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ (Götz Aly)

 

Του Στρατή Κωνσταντάρα

Ο συγγραφέας του βιβλίου προσπαθεί να μας εισάγει σ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης γύρω από την Ναζιστική Γερμανία. Η βασική του ιδέα είναι ότι το καθεστώς βασίστηκε στην κοινωνική δωροδοκία, στο ρουσφέτι, σε μια ιδιότυπη σειρά παροχών στα μεσαία και χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Παραχωρούνταν φορολογικά προνόμια και στήριξη των καταναλωτικών αναγκών των στρωμάτων αυτών με παράλληλη πίεση στους υψηλά αμειβόμενους και την αστική τάξη.
Το βιβλίο ξεκινάει αναλύοντας κυρίως με οικονομικά παραδείγματα την «δικτατορία του ρουσφετιού» όπως ονομάζει την ναζιστική κοινωνία. Στην προσπάθειά τους οι οικονομολόγοι του Ράιχ μαζί με το καθεστώς να διατηρήσουν μία παραπλανητική εσωτερική σταθερότητα στην Γερμανία, διόγκωναν το δημόσιο έλλειμμα μέσα από υπέρογκα δάνεια ώστε να καταφέρνουν να διατηρούν στο ακέραιο την αγοραστική ικανότητα του μέσου Γερμανού. Στην βάση τού ότι η λαϊκή διάθεση δεν πρέπει να υπονομεύεται ειδικότερα σε περίοδο πολέμου, τα πολεμικά βάρη μεταφέρονταν κυρίως στις μεγάλες επιχειρήσεις, και τα περιουσιακά στοιχεία αποκτούσαν ανώτατα όρια. Το δημόσιο ταμείο του Ράιχ θα απορροφούσε την πλειονότητα των επιχειρηματικών κερδών. Κεντρικό ρόλο σε όλη αυτήν την διαδικασία έπαιζε η «αρειοποίηση» των εβραϊκών περιουσιών που μπορούσε να συρρικνώνει το δημόσιο έλλειμμα παρά τα υπερβολικά ανοίγματα του κράτους μέσα στον πόλεμο.