ΠΟΙΟ «ΛΑΘΟΣ»;

Ε – ΞΑΙ – ΡΕ – ΤΙ – ΚΟΣ …!!!

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Ποια είναι η αλήθεια:

Ούτε το ΔΝΤ έκανε κάποιο λάθος, ούτε η ΕΕ, ούτε κανείς από την τρόικα και τις κυβερνήσεις της εγχώριας πλουτοκρατίας. Το σχέδιό τους, εξ αρχής, ήταν να λεηλατήσουν τον ελληνικό λαό και να διασώσουν τα μονοπώλια.

Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν να διαφυλαχθούν τα συμφέροντα των Ελλήνων και ξένων κεφαλαιοκρατών, που διαπλέκονται μεταξύ τους μέσω των τραπεζών με χίλια νήματα.

Αυτό το σχέδιο υπηρετούσαν και υπηρετούν τα μνημόνια. Και από αυτή την άποψη, τα μνημόνιά τους πέτυχαν. Απολύτως.

Ανάμεσα στα άλλα εκείνο που επιδίωξαν – και το πέτυχαν – ήταν οι τραπεζίτες να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους, με το οποίο «έπαιζαν» τοκογλυφικά μέσω των ομολόγων που κρατούσαν στα χέρια τους.

Ας δούμε το «κόλπο»:

Οπως καταγράφηκε το 2010 στα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, της Citigroup, αλλά και στην έκθεση της Goldman Sachs, ανάμεσα στους κατεξοχήν τοκογλύφους, που για την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους το ελληνικό κράτος δανειζόταν με ληστρικά επιτόκια ώστε να πληρώνει τα χρέη του απέναντί τους, ανήκουν 4 ελληνικές τράπεζες: Η Εθνική, η Αlpha, η Πειραιώς και η Eurobank.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2009, οι συγκεκριμένες τράπεζες, αφενός, κατείχαν κρατικά ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου άνω των 36 δισ., τα οποία και χρησιμοποιούσαν ως βάση ασφαλείας. Αφετέρου, διέθεταν επιπλέον των 45 δισ. κρατικά ομόλογα με τα οποία υπό μορφή εγγυήσεων προσέφευγαν στην ΕΚΤ, δανείζονταν με επιτόκιο 1% και κατόπιν με τα ίδια αυτά χρήματα δάνειζαν το ελληνικό κράτος με εξαπλάσιο (!) επιτόκιο και τους Ελληνες καταναλωτές με εικοσαπλάσιο!

Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, ενώ η Ελλάδα όδευε προς το μνημόνιο, την ίδια στιγμή που ακούγονταν από τα χείλη του κ. Παπανδρέου εκκλήσεις στο «φιλότιμο» των μισθωτών και των συνταξιούχων να βάλουν πλάτη «όλοι μαζί» για να εξέλθει η χώρα από την κρίση, συνέβαινε το εξής:

Εκτός από τους τραπεζίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, κ.λπ., που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, υπήρχαν και 4 ελληνικές τράπεζες, στο μετοχολόγιο των οποίων δεσπόζουν τα ονόματα επιφανών Ελλήνων πετρελαιάδων, βιομηχάνων, εργολάβων και λοιπών «πατριωτών» που έλεγχαν το 20%-30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, και που για το δικό τους, τελικά, «εξευμενισμό», και για τις δικές τους «ανακεφαλαιοποιήσεις», οι εργαζόμενοι έχασαν τους μισθούς, τις συντάξεις και τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Τα μνημόνια φτιάχτηκαν για να εξασφαλιστεί – μέσω της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» της Ελλάδας – ο απαραίτητος χρόνος στους ντόπιους και ξένους ομολογιούχους να κάνουν τα «κουμάντα» τους.

Τα συμφέροντά τους ήταν πολλά. Το ομολογούσαν εμμέσως ακόμα και διακεκριμένα πρώην στελέχη του ΔΝΤ, όπως η κυρία Μιράντα Ξαφά, η οποία παραδεχόταν:

«Οι ξένοι έχουν το 70% των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Από το υπόλοιπο 30%, το μεγαλύτερο τμήμα (56 δισ. ευρώ) έχουν οι ελληνικές τράπεζες…»¹

Οσον αφορά στην ακριβή εθνικότητα των διεθνών τοκογλύφων της χώρας, η συνολική έκθεση της Ελλάδας, το σύνολο δηλαδή του δημόσιου και ιδιωτικού της χρέους σε ξένες τράπεζες έως τον Ιούνη του 2010 ανερχόταν σε 252,1 δισ. δολάρια². Το 73,3% του παραπάνω ποσού (184,7 δισ. δολάρια) ήταν οφειλή προς γαλλικές (83,1 δισ.), γερμανικές (65,4 δισ.) και αμερικανικές (36,2 δισ.) τράπεζες.

Εξι μήνες αργότερα, όμως, το Δεκέμβρη του 2010, η έκθεση των ξένων τραπεζών στο συνολικό ελληνικό εξωτερικό χρέος είχε μειωθεί στα 145,7 δισ. δολάρια³ και πιο συγκεκριμένα η οφειλή προς γαλλικές τράπεζες μειώθηκε στα 56,7 δισ., προς γερμανικές στα 34 δισ. και προς αμερικανικές στα 7,3 δισ. δολάρια.

Αυτό σημαίνει ότι:

Μέσα μόλις σε έξι μήνες από την εφαρμογή του μνημονίου οι ξένες τράπεζες, σε απόλυτη συνεργασία με την εγχώρια πλουτοκρατία, μείωσαν τις επισφάλειές τους στην Ελλάδα κατά 42%! Ξεφορτώθηκαν δηλαδή πάνω από 100 δισεκατομμύρια!

Εν ολίγοις:

Η πολιτική των μνημονίων τους εξασφάλισε τον απαραίτητο χρόνο και τις απαραίτητες «διευκολύνσεις» για να οργανωθούν και να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, εισπράττοντας βέβαια παχυλούς τόκους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι είχαν φροντίσει οι τράπεζές τους να μην είναι εκτεθειμένες στην Ελλάδα με περισσότερα από 9 έως 15,5 και από 6 έως 10,2 δισ. ευρώ, αντίστοιχα⁴.

Δεδομένης δε της εκτίμησής τους ότι ακόμα και με ένα «κούρεμα» της τάξης του 60% η απώλεια αυτών των ποσών θα ήταν από μέρους τους απόλυτα «διαχειρίσιμη», ήταν τότε ακριβώς που άρχισαν να θέτουν ζήτημα «αναδιάρθρωσης» του ελληνικού χρέους⁵.

Αλλωστε, με την ακολουθούμενη πολιτική τα είχαν καταφέρει:

Η έκθεση των ξένων τραπεζών στο ελληνικό δημόσιο χρέος στις 31/12/2011 είχε πέσει, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, μόλις στα 35 δισεκατομμύρια (από 252,1 πριν το μνημόνιο)…

Ετσι, με την εφαρμογή του μνημονίου, αφού ντόπιοι και ξένοι δανειστές είχαν λεηλατήσει τον ελληνικό λαό και παράλληλα, οι μεν είχαν λάβει πακτωλό πακέτων, οι δε είχαν φροντίσει να ξεφορτωθούν μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων, τότε πια ΔΝΤ και ΕΕ (σ.σ.: σαν να λέμε Αμερικανοί – Γερμανοί) δεν είχαν κανένα πρόβλημα να θέτουν, ο καθένας από τη σκοπιά των δικών του αντικρουόμενων συμφερόντων, το θέμα του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, το οποίο και ακολούθησε σε δυο δόσεις (Ιούνης 2011, Φλεβάρης 2012).

Δηλαδή, να θέτουν ευθέως το θέμα της πτώχευσης της Ελλάδας, με ένα μόνο ερωτηματικό: Αν η χρεοκοπία θα γινόταν «άτακτα», κατά την ορολογία του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Σόιμπλε, ή «ελεγχόμενα»⁶.

Αυτή είναι η ιστορία των «λαθών» της τρόικας. Και ενώ κάποιοι αναζητούν τη «σωτηρία» στην αξιοποίηση αυτών των δήθεν «λαθών», την ώρα που ορισμένοι αναζητούν «φίλους» ανάμεσα στα συγκρουόμενα μεταξύ τους «βουβάλια» που τσακώνονται (αλλά που ενωμένα προωθούν την εξολόθρευση των «βατράχων»), η Ελλάδα – «βάτραχος» παραμένει ένα διεθνές πειραματόζωο. Που ο λαός της συνθλίβεται.

Παραπομπές

1. Μιράντα Ξαφά, «Τελευταία επιλογή, η αναδιάρθρωση», «Καθημερινή», 30.1.2011.

2. Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, έκθεση Δεκέμβρη 2010.

3. Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, έκθεση Ιούνη 2011.

4. Εκτιμήσεις της Goldman Sachs, «Ριζοσπάστης», 22.04.2011 και Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, «Καθημερινή», 12.6.2011.

5. banknews.gr, «Γερμανικό τελεσίγραφο αναδιάρθρωσης του χρέους εντός του 2011!», 12.4.2011.

6. Financial Times, «Germany plans for Greek debt failure», 17.4.2011.

*Δημοσιεύθηκε στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» την Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

iskra.gr

Ιδιωτικοποιήσεις: Από τη συρρίκνωση στην υποκατάσταση του κράτους

της Φραγκάκη Μαρίκας, 12/05/2013

Με την έλευση του νεοφιλελευθερισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και την επικράτησή του σε ΗΠΑ και Ευρώπη τη δεκαετία του 1980, ο ρόλος του κράτους ως βασικός πάροχος δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Η σύγκλιση των πολιτικών επιλογών συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, που σηματοδότησε η γενικευμένη αποδοχή της “ενιαίας σκέψης” (pensee unique), πρόσφερε το απαραίτητο ιδεολογικό – νομιμοποιητικό πλαίσιο για τις ιδιωτικοποιήσεις.

Τέλος, τη δεκαετία του 1990, η ιδιωτικοποίηση δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών έλαβε μεγάλες διαστάσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφού η κατάρρευση του μπλοκ των πρώην σοσιαλιστικών χωρών άνοιξε νέους ορίζοντες και ευκαιρίες για το κεφάλαιο. Στο παρακάτω διάγραμμα εμφανίζονται οι εισπράξεις από τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ, ως προς το μέγεθος δηλαδή της οικονομίας κάθε χώρας, την περίοδο 1977-2007.

Περί «μειονοτήτων»

του Κρίτωνα

Δεν είναι μόνον η πατρίδα μας η μοναδική χώρα στον κόσμο που δέχεται ληστρική επίθεση από τους τραπεζιτοτοκογλύφους, αλλά όλος ο πλανήτης ..

Λογοκρισία στον πλανήτη από τα κυρίαρχα ΜΜΕ του Μέρντοχ , ούτε μιλιά για τους υπαίτιους της πλανητικής κρίσης, αυτούς που όπου και να πάνε κολλάνε σαν βδέλλες και απομυζούν παρασιτικά τις ντόπιες κοινωνίες.

Η πρώτη χώρα που κατακτήθηκε ολοκληρωτικά είναι η Αμερική. Η  FED των Ρότσιλντ και Ροκφέλλερ έκοβε πολύχρωμο χαρτάκι, το χαρτάκι που κατάπιε τις περιουσίες των αμερικανών. Οι πολίτες αμερικάνοι από δημόσια περιουσία δεν έχουν τίποτα και από ιδιωτικές περιουσίες δεν έχουν σχεδόν τίποτα .. Οι αμερικάνοι σήμερα χρωστάνε στους τραπεζιτοτοκογλύφους σχεδόν 17 τρις .

Γυάλινη πολιτική ταφόπλακα;

ΕΡΤ, τίτλοι τέλους; Τίτλοι τέλους και για την τρικοματική της συμφοράς; Σάπιες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις, υπόλογες σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, πάντα αντιμετώπιζαν τα κρατικά κανάλια είτε σαν υποδοχέα των κομματόσκυλων, είτε σαν φερέφωνα της εκάστοτε κυβέρνησης. Ποτέ και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά να καταστήσει τα κρατικά κανάλια ανταγωνιστικά ώστε να είναι προσοδοφόρα και αυτόνομα. Είναι σαφές ότι κάθε μερίδιο που θα κέρδιζαν τα κρατικά κανάλια θα ήταν ενάντια στα κανάλια των μεγαλοεκδοτών και των επιχειρηματιών.

Ο Έλληνας παραταύτα αγαπά τα κρατικά κανάλια που ενώ ποτέ δεν παρακολουθεί πληρώνει για την συντήρηση τους μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ. Η ΕΡΤ είναι εθνικό φετίχ και καλά κάνει και είναι!

Εν καιρό Γερμανοκρατίας και μνημονίων φαίνεται πως τα κανάλια είναι η νέα θυσία που απαιτεί η υποτιθέμενη εξυγίανση.

Αν ο Σαμαράς ήταν πατριώτης και ενδιαφερόταν πραγματικά για την Ελλάδα δεν θα έκλεινε τα κανάλια αλλά θα φρόντιζε να τα κάνει ανταγωνιστικά, έτσι προστάζει η κοινή λογική.

Βλάσης Αγτζίδης – Όταν οι Έλληνες Κομμουνιστές πήραν την εξουσία

Του Βλάση Αγτζίδη

Από τη στιγμή που τα σύγχρονα σύνορα χαράχτηκαν όταν οι πολυεθνικές Αυτοκρατορίες παραχώρησαν μέσα από βασανιστικές διεργασίες τη θέση τους στα εθνικά κράτη, συνηθίσαμε να θεωρούμε ότι το άπαν βρίσκεται εντός των συνόρων. Τα ελλαδικά όρια όπως τελικά διαμορφώθηκαν με την τραγωδία του ’22 επεκτάθηκαν και στον τρόπο αντίληψης της σύγχρονης ιστορίας. Ο τρόπος αυτός επεκτάθηκε και στη θεώρηση της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς τόσο πολύμορφης και πολυδιάστατης, όσο και ο παλιός οικουμενικός κόσμος πριν αυτός περιοριστεί από τα σύνορα και τις νόρμες του εθνικού κράτους. Μόνο μια από τις πολλές εκδοχές έγινε κυρίαρχη γιατί επιβίωσε του αδυσώπητου ιστορικού χρόνου. Η Αριστερά των Ελλήνων στη Σμύρνη, την Τραπεζούντα, την Κωνσταντινούπολη, την Οδησσό και το Σοχούμι εξαφανίστηκε εντελώς από το πεδίο, ακόμα και αυτό των ιστορικών. Και όμως! Κάποιες απ’ αυτές τις εκδοχές, ίσως και να ήταν σπουδαιότερες στο χρόνο τους από αυτήν που τελικά επέζησε.

Ένα από τα πιο άγνωστα θέματα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος υπήρξε η δράση των ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων στη Σοβιετική Ένωση μέχρι το ’37. Στην ΕΣΣΔ είχαν παραμείνει δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και είχε ήδη διαμορφωθεί μια νέα ελληνική μπολσεβίκικη ηγεσία, η οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να αναπτύξει πολιτισμικά και πολιτικά τις ελληνικές κοινότητες. Διαμορφώθηκε έτσι ένας σημαντικός και πολυάνθρωπος σοβιετικός ελληνισμός, πλήρως αυτονομημένος από την Ελλάδα και σε σύγκρουση με το ιδεολόγημα της “μητέρας-πατρίδας”. Ο ελληνισμός αυτός συγκροτήθηκε σ’ ένα ιδιαίτερο ελληνικό κέντρο, απέκτησε εσωτερική ζωή και ενδιαφέρουσες δομές, υπήρξε το καταφύγιο και το αποκούμπι των κυνηγημένων αριστερών από την “αστική Ελλάδα”, συνομίλησε ισότιμα με το σοβιετικό περιβάλλον, υλοποίησε τις πλέον προχωρημένες ιδέες του ελληνικού δημοτικισμού (που σήμερα μας παραξενεύουν αρκετά). Τη σοβιετική κυριαρχία επί των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων εξασφάλιζαν οι ελληνικές κομματικές οργανώσεις, οι οποίες ασκούσαν έτσι την εξουσία και υλοποιούσαν και τις πιο τολμηρές πολιτιστικές μεταρρυθμίσεις (όπως η καθιέρωση της δημοτικής και του 20γράμματου αλφάβητου). Τα θέματα αυτά παρέμει- ναν άγνωστη σελίδα της νεοελληνικής Ιστορίας, αφενός γιατί οι πρωταγωνιστές –παρότι πιστοί στο Κόμμα και στις νέες αξίες που κυριάρχησαν– έπεσαν θύματα της αντιμειονοτικής-ρατσιστικής πολιτικής του σταλινισμού και αφετέρου γιατί η ελλαδική ιστοριογραφία υπήρξε βαθύτατα εσωστρεφής.

Στη Σοβιετική Ένωση του Μεσοπολέμου οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν και άσκησαν την εξουσία για μια ολόκληρη 20ετία. Η εθνική πολιτική που ακολουθήθηκε στη Σοβιετική Ένωση ευνοούσε την πολιτική εκπροσώπηση των διαφόρων εθνών που συναπάρτιζαν το σοβιετικό κοινωνικό οικοδόμημα. Έτσι, την εξουσία επί των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων της ΕΣΣΔ ασκούσαν οι Ελληνικές Κομματικές Οργανώσεις, που ήταν βεβαίως ενταγμένες στο αντίστοιχο Κόμμα. Με μια έννοια, οι Έλληνες κομμουνιστές πήραν και άσκησαν όντως πραγματικά εξουσία, διαμόρφωσαν τις κοινωνικές δομές, επηρέασαν τις πολιτιστικές κατευθύνσεις, διαμόρφωσαν μια παράδοξη σοβιετική Ελλάδα στα μαυροθαλασσίτικα παράλια, με ξεκάθαρη πολιτισμική ταυτότητα, σε απόλυτη σύγκρουση με την αστική Ελλάδα των Βαλκανίων.