Greece has been sacrificed on the altar of the failed euro experiment.-Η Ελλάδα θυσιάστηκε στον βωμό του αποτυχημένου πειράματος του ευρώ

Σημ.Αμετανόητος: Δεν θα κάνω καμία μετάφραση στο παρόν άρθρο, πιστεύω ότι μπορείτε να το διαβάσετε αυτούσια, είμαι βέβαιος ότι ΟΛΟΙ θα καταλάβετε…απλά θα αναδημοσιεύσω τα γραφόμενα ενός μεγάλου άνδρα που υπερασπίστηκε την Ελλάδα μέσα στο κονκλάβιο των Βρυξελλών, σε πολύ δύσκολες στιγμές του Ελληνικού Εθνους. Αυτός είναι ο Νigel Farage.

Θα υπενθυμίσω ότι, δεκάδες, μην πώ εκατοντάδες φορές είχα γράψει στην Ολυμπία ότι ΤΟΤΕ…απλά σώσαμε τις Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες…
π.χ. έγραφα χαρακτηριστικά.

[…] Αμετανόητος είπε
Ιανουαρίου 9, 2011 στις 2:37 μμ

αγαπητέ ΔΦ.
Το κείμενο καταγράφει με λεπτομέρειες ότι η Ελλάδα έχει μπεί σε ένα σύστημα στο οποίο είναι ένα από τα πολλά Θύματα.
Καπιταλισμός-Ponzi-Απάτη-Πυραμίδα-Η Ελλάδα συνεχώς πληρώνει τον/τους Ponzi.
Αρα ο στόχος είναι να ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ.
Πως θα γίνει αυτό ? Σταδιακά και μεθοδικά.Με έλεγχο του νομίσματος,των τραπεζών,με Εθνικοποίηση των κρίσιμων τομέων της Ελληνικής Παραγωγής,με διαγραφή των επαχθών χρεών,με δήμευση περιουσιών από βρώμικο χρήμα,κτλ…με πλήθος μέτρων.
Δεν θα σου γράψω σεντόνια αλλά πιστεύω να καταλάβεις.Το κάθε μέτρο που θα παρθεί είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο με πολλά βήματα για να υλοποιηθεί.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδέχεται και να συνυπογράφει συνθήκες όπως η συνθήκη της Λισαβώνας οι οποίες συνθλίβουν τις Κοινωνίες.
Δεν μπορεί να υπάρχουν Συνθήκες όπως η Βασιλεία ΙΙ που αφήνουν ανεξέλεγκτες και Ηγεμονικές τις τράπεζες.Οι Τράπεζες πιά είναι πάνω από τα Κράτη.Τα εξουσιάζουν.
Επρεπε να έχουν μπεί Αυστηροί φόροι στο Ανεξέλεγκτο Χρηματιστηριακό Κεφάλαιο και στους κερδοσκόπους εδώ και 30 χρόνια…αλλά τώρα διαλύονται τα πάντα.Με τον ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ.

Αμάρτια Σεν: Ο δρόμος προς τη δίκαιη κοινωνία

Επιμέλεια: Θανάσης Γιαλκέτσης, Ελευθεροτυπία,  29.10.11

ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ της δικαιοσύνης που επεξεργάστηκαν ο Χομπς, ο Λοκ, ο Ρουσό, ο Καντ ή, στους σύγχρονους καιρούς, ο Τζον Ρολς, δεν ανέλυαν επαρκώς τον πραγματικό κόσμο, την καθημερινή ζωή και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ο στόχος τους ήταν να επινοήσουν και να σχεδιάσουν τέλειους θεσμούς, υποθέτοντας ότι η ύπαρξη αυτών των θεσμών θα διασφάλιζε την προσχώρηση όλων των πολιτών στο δίκαιο «κοινωνικό συμβόλαιο». Στο βιβλίο του «The Idea of Justice» (Harvard University Press, 2009), ο ινδός νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτια Σεν υιοθετεί μια διαφορετική προσέγγιση. Αντί να αναζητάει τους τέλειους θεσμούς της δίκαιης κοινωνίας προτιμά να θέτει το ερώτημα: πώς μπορούμε να εξαλείψουμε ή έστω να περιορίσουμε τις υπαρκτές αδικίες και ανισότητες; Ο Αμάρτια Σεν μίλησε για τις ιδέες που αναπτύσσει στο βιβλίο του σε μια συνέντευξη που έδωσε στο ιταλικό περιοδικό «L’ Espresso». Από τη συνέντευξη αυτή παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.

«Η ιδέα της δικαιοσύνης βρίσκεται στη βάση κάθε δημοκρατίας. Αγανακτούμε μπροστά σε κάθε φανερή αδικία επειδή η δικαιοσύνη είναι στοχαστική: αναφέρεται δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η ιδέα της δικαιοσύνης συνδέεται στενά με την αμεροληψία. Και αν με ρωτήσετε τι είναι η αμεροληψία, απαντώ λέγοντας ότι γι’ αυτήν μιλούν ακόμα και τα παιδιά στην τρυφερή τους ηλικία. Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, οι γλωσσικές μας ικανότητες (γραμματική, σύνταξη) είναι έμφυτες. Εγώ νομίζω ότι και η αίσθηση της αμεροληψίας είναι έμφυτη. Είναι βιολογικό ζήτημα. Αλλά δεν με ενδιαφέρει η βιολογική πλευρά αυτής της ιστορίας. Γιατί το ζήτημα της αμεροληψίας πρέπει να τοποθετηθεί στο ηθικό πεδίο και όχι σε εκείνο της εξέλιξης του είδους. Αναφέρω ένα παράδειγμα: στους άνδρες και στις γυναίκες αρέσει να κάνουν έρωτα. Και η βιολογική προέλευση της επιθυμίας είναι πιθανότατα η επιβίωση του είδους. Αλλά όταν σαγηνεύουμε ή σαγηνευόμαστε δεν το κάνουμε επειδή σκεφτόμαστε πώς θα διασφαλίσουμε τη συνέχεια του ανθρώπινου γένους. Θέλω να πω με αυτό ότι οι συμπεριφορές μας δεν υπαγορεύονται από έναν ορθολογικό υπολογισμό αιτίας και αποτελέσματος. Ιδού γιατί είναι σημαντικό να έχουμε όλοι μας το αίσθημα της δικαιοσύνης. Αντίθετα, είναι λιγότερο σημαντικό το να κατανοούμε το γιατί το έχουμε.

Ο Πλάτωνας, ο μύθος του σπηλαίου και οι επαΐοντες

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο μύθος του σπηλαίου είναι λίγο – πολύ γνωστός. Άνθρωποι δεμένοι στα χέρια, στα πόδια και στον αυχένα, αδυνατώντας να στρέψουν το βλέμμα πέρα από τον τοίχο της σπηλιάς, παρακολουθούν τις σκιές που προβάλλονται θεωρώντας ότι αυτός είναι ο μοναδικός κόσμος. Πίσω τους καίει μια φωτιά κι από ένα άνοιγμα που υπάρχει κατά μήκος ολόκληρης της σπηλιάς υπάρχει δρόμος όπου περνούν διάφοροι άνθρωποι που κρατάν αντικείμενα κάθε είδους. Οι σκιές των ανθρώπων αυτών αντανακλώνται στον τοίχο κι αποτελούν τον αισθητό κόσμο των δεσμωτών, ενώ οι ήχοι που ακούγονται από τους ανθρώπους του δρόμου, που, όπως είναι φυσικό, άλλοι μιλούν κι άλλοι προχωρούν σιωπηλοί, ολοκληρώνουν την ψευδαίσθηση των δεσμωτών, δίνοντάς τους την αποτελειωτική αίσθηση της πληρότητας. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά στον ορισμό του ανθρώπινου εγκλωβισμού, σε μια καθηλωτική εικόνα της ανθρώπινης άγνοιας που μετατρέπεται στην έσχατη δουλεία, καθώς η σιγουριά του φυσιολογικού που εξασφαλίζεται είναι ο ασφαλέστερος δρόμος της υποταγής. Η παράξενη αυτή αλληγορία είναι το καταστάλαγμα της πλατωνικής πεποίθησης του κόσμου των ιδεών, του μοναδικού αληθινού κόσμου που ξεπερνά όλες τις αισθήσεις και που μόνο οι μυημένοι μπορούν να αντιληφθούν, αφού τα απαίδευτα πλήθη είναι καταδικασμένα στην άγνοια.

Κι αυτό ακριβώς είναι οι δεσμώτες μέσα στην αλληγορία του σπηλαίου, οι απαίδευτοι άνθρωποι, που φυσικά αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία. Τα δεσμά είναι η άγνοιά που τους καθηλώνει στην απραξία, αλλά και οι αισθήσεις που τους παραπλανούν. Οι σκιές είναι τα απεικάσματα της πραγματικότητας, που, φυσικά, δεν αξίζουν τίποτε μπροστά στον αληθινό κόσμο των ιδεών. Ολόκληρη η σπηλιά είναι ο κίβδηλος κόσμος των αισθήσεων, η πνευματική φυλακή των απαίδευτων ανθρώπων. Οι άνθρωποι του δρόμου, που αντανακλώνται ως σκιές, είναι οι ιδέες και φυσικά ο κόσμος έξω από τη σπηλιά είναι ο αληθινός κόσμος, ο κόσμος των ιδεών, με τον ήλιο να αποτελεί το αγαθό που μόνο ως θείο μπορεί να εκληφθεί. Η προσέγγιση του αγαθού γίνεται μόνο με την απαλλαγή των δεσμών, δηλαδή με τη μύηση στον κόσμο των ιδεών, δηλαδή με τη γνώση της φιλοσοφίας. Και κάπως έτσι βρισκόμαστε μπροστά στη θεοποίηση της φιλοσοφίας, της μοναδικής αληθινής γνώσης που μπορεί να οδηγήσει στην αλήθεια.

Τα τρία άλογα

Κατερίνα Δ. Χατζοπούλου

Είναι γενικότερη διαπίστωση ότι η καθημερινή επικοινωνία μας δεν είναι πάντα η καλύτερη, πράγμα το οποίο δημιουργεί προβλήματα στις μεταξύ μας σχέσεις. Συχνές είναι οι εντάσεις και οι συγκρούσεις, στις οποίες άλλοτε μπορεί να υπάρχουν βαθύτερα και πραγματικά αίτια, για παράδειγμα αντικρουόμενων συμφερόντων, άλλοτε όμως οι συγκρούσεις αυτές είναι αποτέλεσμα ασυνεννοησίας και λογικών σφαλμάτων που γίνονται ασυναίσθητα. Αν καταφέρναμε να εντοπίσουμε και να ελέγξουμε κάποια από αυτά τα λογικά λάθη που μπορεί να εμφανιστούν στην επικοινωνία, αλλά και την γενικότερη συμπεριφορά, θα περιορίζαμε τις περιπτώσεις των εντάσεων και θα βελτιώναμε έτσι την ποιότητα της επικοινωνίας μας. Στο παρόν άρθρο εξετάζουμε τρία στοιχεία, που τα ονομάζουμε άλογα (χωρίς λογική), τα οποία εμφανίζονται στην νεοελληνική νοοτροπία και τα οποία μολονότι έχουν την ερμηνεία τους και ίσως να είχαν παλαιότερα την χρησιμότητά τους, σήμερα υποβαθμίζουν την ποιότητα της επικοινωνίας μας και επηρεάζουν αρνητικά ακόμη και την πολιτική συμπεριφορά μας.

Τα τρία άλογα στοιχεία που θα εξετάσουμε εδώ και τα οποία φαίνεται να είναι αλληλένδετα είναι (α) η παντογνωσία-κώφωση, (β) η καρδιογνωσία και (γ) το προορατικό χάρισμα. Όπως έχουμε πει και με άλλη ευκαιρία, η περιγραφή τους δεν έχει επικριτικό χαρακτήρα, απεναντίας η παρουσία τους μπορεί να συνδέεται και με θετικές ιδιότητες, που μπορούν να οδηγήσουν σε παραγωγικές συμπεριφορές. Στην τωρινή τους κατάσταση όμως είναι σίγουρα εκτροπές, που επιφέρουν δυσλειτουργία στον κοινωνικό ιστό και συχνά λύπη και εσωτερικό εγκλωβισμό ή απλά όκνο στο ίδιο το άτομο.

Α. ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ-ΚΩΦΩΣΗ «Ξέρω ήδη τι θέλεις να πεις, άρα δεν σε ακούω.»

Αρκετές εντάσεις συχνά δημιουργούνται όταν νομίζουμε ότι ξέρουμε τι θέλει να πει ο συνομιλητής μας και έτσι τον προλαμβάνουμε με κάποια απάντηση ή δεν τον ακούμε. Όμως ο μόνος τρόπος να μάθουμε τί λέει ο άλλος είναι να τον ακούσουμε. Σίγουρα η προηγούμενη εμπειρία μπορεί να μας δίνει μια ιδέα, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τι πάει ο άλλος να πει χωρίς να το έχουμε ακούσει. Έτσι συχνά μπορεί να αποπέρνουμε τον συνομιλητή και του στερούμε το δικαίωμα του λόγου. Το φαινόμενο αυτό είναι κάτι που συχνά διαπιστώνει κανείς στην καθημερινή ζωή.