Τότε που τρέχαμε, στ’ άγρια μεσημέρια του καλοκαιριού
κίτρινα χόρτα ξερά κι αγκάθια, γιόμιζε η πετσέτα που δεν νοιώθαμε.
Μας δάγκωναν του ήλιου τα σκυλόδοντα μα εμείς τίποτε, εκεί,
ψάχναμε τη ζωή, ανίδεοι, ανίδεοι.
Δεν ακούγαμε τα τρελά τζιτζίκια που κράταγαν το ίσο και μας τόλεγαν.
Νομίζαμε πως πάντα θάταν έτσι.
Δεν ξέραμε πως πολλά τα μεσημέρια μα πάντα ένα μένει.
Daily Archives: 26/06/2013
Η Χρυσή Νέα Δημοκρατία
Περικλής Κοροβέσης
Το πραξικόπημα της κυβέρνησης Σαμαρά στην ΕΡΤ, εκτός των άλλων, μας δίνει μια μαγνητική τομογραφία της σκέψης των κυβερνώντων, που δείχνει να είναι η κατευθυντήρια πολιτική γραμμή της. Οταν ένας οργανισμός νοσεί, τον σκοτώνουμε ακαριαία. Στη συνέχεια τον βάζουμε στο κρεβάτι του νεκροτομείου και του αφαιρούμε τα όργανα. Κάνουμε μια διαλογή «καλών» και «κακών» οργάνων, πετάμε τα όργανα που δεν μας κάνουν και εν συνεχεία κάνουμε μεταμοσχεύσεις με όργανα εισαγωγής. Ετσι, έχουμε έναν καινούργιο οργανισμό που, κατά την κρίση της κυβερνητικής τρόικας, είναι υγιής. Και αυτός ο Φράνκενσταϊν θα κληθεί να διαπαιδαγωγήσει τον απανταχού ελληνισμό. Κάποιοι μίλησαν για λάθη του Σαμαρά και ακόμα ότι έπεσε θύμα κακών συμβούλων και περίμενε την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για να βγει από το αδιέξοδο.
Κατά την άποψή μου, τίποτα δεν συμβαίνει από όλα αυτά. Το αρχικό σχέδιο του Σαμαρά παραμένει εν ισχύι. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος εφαρμογής του. Αντί μπαμ και κάτω, τώρα θα γίνει σε κάποιες άτοκες δόσεις. Η φασίζουσα κυβέρνηση έχει ένα συγκεκριμένο και σαφές πολιτικό σχέδιο. Την πλήρη καταστροφή αυτής της χώρας. Θέλει να την κάνει οικόπεδο και να μετατρέψει τους κατοίκους της σε νομάδες που θα συνωθούνται στις Ειδικές Ζώνες Εργασίας, δηλαδή στα σύγχρονα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας για ένα κομμάτι ψωμί. Γι” αυτό έχει την εύνοια της Μέρκελ και του διεθνούς αρπακτικού καπιταλισμού, γιατί μόνο μια δωσιλογική κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει αυτό το θεάρεστο έργο. Και εδώ ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με τις εκτιμήσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Αυτή η κυβέρνηση δεν τελειώνει. Αρχίζει. Και όσο και αν οι συνιστώσες ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ γαβγίζουν, εντούτοις δεν θα δαγκώσουν την εξουσία που τις τρέφει και τους δίνει αξιώματα. Και αυτό λέγεται κατ” ευφημισμόν «κυβερνητική σταθερότητα», ασχέτως αν αυτό σημαίνει σταθερότητα στην επιτάχυνση της καταστροφής του λαού και της χώρας.
Ο Σαμαράς και οι επιτελείς του, στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, θα κινδύνευαν αν τα αντιμνημονιακά κόμματα ήταν βαθιά ριζωμένα στην κοινωνία και είχαν τη δύναμη να κινητοποιήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα και σε καθημερινή βάση. Αλλά αν δούμε τις δύο πρόσφατες συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μπορεί να ήταν αξιοπρεπείς, αλλά απείχαν πολύ από το είναι μαζικές. Και ούτε κανένα άλλο συνδικάτο, π.χ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, έχει τη δύναμη να κινητοποιήσει αυτό που λέμε στα παλαιοκομμουνιστικά «πλατιές μάζες», ακόμα και στην περίπτωση που το επιθυμούσαν διακαώς. Από ό,τι είδαμε μέχρι τώρα, η μόνη δύναμη που μπορεί να κινητοποιήσει τον λαό είναι ο ίδιος ο λαός. Το βλέπουμε τώρα και στην ΕΡΤ, που, αν δεν υπήρχε αυτή η τεράστια ανθρώπινη ασπίδα, τα ΜΑΤ θα είχαν ήδη μπει στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.
Πριν πέσει το μαύρο στην ΕΡΤ, είχε προηγηθεί το μαύρο στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Δηλαδή το κράτος εγκατέλειψε κάθε πολιτική για το βιβλίο και το άφησε στα χέρια της αγοράς. Δεκάδες θέατρα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ανάμεσά τους και καταξιωμένα πρωτοποριακά θέατρα με πολύτιμη προσφορά, βρίσκονται υπό την απειλή σφραγίσματος. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου υπολειτουργεί και φημολογείται πως η κατάργησή του είναι θέμα χρόνου. Οι επιχορηγήσεις στα κρατικά και περιφερειακά θέατρα όλο και μειώνονται. Να έχουν άραγε σχέση όλα αυτά μεταξύ τους; Να είναι κάποια πολιτική για την καταστροφή της ελληνικής δημιουργίας και του ελληνικού πολιτισμού; Πριν απαντήσουμε σε αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά για να δούμε τι έγινε την περίοδο της αποικιοκρατίας, όταν οι «πολιτισμένες» ευρωπαϊκές δυνάμεις κατακτούσαν τους «άγριους» λαούς Αμερικής, Αφρικής και Ασίας. Το πρόσχημα ήταν ο εκπολιτισμός.
Οταν τελείωνε η σφαγή, αμέσως μετά έκαναν απόβαση οι παπάδες για να τους εκχριστιανίσουν βίαια, καταστρέφοντας τον πολιτισμό τους, τις θρησκείες τους, τα ήθη και έθιμά τους, έσβηναν την παράδοσή τους, κατέστρεφαν τα μνημεία τους και τα νεκροταφεία τους, έτσι που η χώρα να γίνει άγραφο χαρτί. Στη συνέχεια έχαναν και τη γλώσσα τους. Μια χώρα που χάνει τον πολιτισμό της χάνει και την εθνική της συνείδηση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αντισταθεί, γιατί δεν έχει τίποτα να υπερασπίσει. Να τα έχει μελετήσει όλα αυτά ο κ. Σαμαράς και οι επιτελείς του ή απλώς ακολουθούν τις εντολές των λογιστών της Μέρκελ; Οπως και να “χει, το σίγουρο είναι πως όλες οι αποικίες είχαν κυβερνήτες που δεν είχαν εθνική συνείδηση, αλλά αυτήν του κατακτητή.
Να είναι τυχαίο άραγε πως η Χρυσή Αυγή έγινε η τρίτη συνιστώσα της Ν.Δ. στο πραξικόπημα της ΕΡΤ; Εχει από πολλούς επισημανθεί, και ιδιαίτερα από τον έγκριτο μελετητή του ναζιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, τον δικό μας Δημήτρη Ψαρρά, πως ο εθνικισμός της Χρυσής Αυγής είναι ανθελληνισμός. Πώς αλλιώτικα μπορεί να εξηγηθεί ο ενθουσιασμός της για την αποκοπή του απόδημου ελληνισμού από την πατρίδα;
Οταν το Χόλιγουντ σιώπησε για τον Χίτλερ
Η κινηματογραφική προπαγάνδα που ασκήθηκε από τον Γιόζεφ Γκέμπελς κατά τη διάρκεια των χιτλερικών χρόνων του γερμανικού Ράιχ αποτελεί πλέον ένα αμιγώς αναγνωρισμένο κεφάλαιο της Ιστορίας. Ως υπουργός Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας, ο Γκέμπελς ήλεγχε στενά την πολιτιστική και πνευματική ζωή της Γερμανίας θέτοντας πάντα ως απώτερο στόχο την εκκαθάριση «όλων των έργων εβραϊκής προέλευσης». Το υπουργείο Προπαγάνδας απέκτησε το δικό του, ξεχωριστό Τμήμα Κινηματογράφου, ο Γκέμπελς αυτοαποκλήθηκε «προστάτης των γερμανικών ταινιών» και ο επακόλουθος κινηματογραφικός έλεγχος προώθησε ενεργά μια αμφιλεγόμενη πολιτική εξιδανίκευσης της γερμανικής κυβέρνησης.
Φυσικά η προπαγανδιστική δράση του Γκέμπελς δεν περιορίστηκε μόνο στην καλλιτεχνική λογοκρισία αλλά είχε ήδη προχωρήσει – πολύ πριν από την επίσημη άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία – σε ένα πιο «ενεργό» είδος κινηματογραφικού μποϊκοτάζ. Χαρακτηριστικό παράδειγμά του ήταν η βραδιά της 5ης Δεκεμβρίου 1930 στο Mozart Hall του Βερολίνου. Εκείνο το βράδυ η προβολή της αντιπολεμικής ταινίας «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο» του Λούις Μάιλστοουν ακυρώθηκε εσπευσμένα αφού ομάδα ταραξιών σκόρπισε μεταξύ άλλων σκόνη φτερνίσματος, αμπούλες βρώμας, καθώς και ένα σμήνος ποντικιών, στην αίθουσα. Η εν λόγω ομάδα απαρτιζόταν από νέους ναζί, οι οποίοι θεώρησαν την ταινία του Μάιλστοουν – όπως και το μυθιστόρημα του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ επάνω στο οποίο βασίστηκε – υλικό ειρηνιστικής προπαγάνδας. Ενώ το τρομοκρατημένο κοινό εγκατέλειπε την αίθουσα σε πανικό, ο Γκέμπελς βρέθηκε δίπλα στην οθόνη να ουρλιάζει «Judenfilm! Judenfilm!» («Εβραϊκή ταινία»).
Η ταινία απαγορεύτηκε και σύντομα οι ναζί κατακερμάτισαν ολόκληρο το γερμανικό σινεμά. Στην προσπάθειά του να «εξαλείψει όλους τους εβραίους» από τη γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία, ο Γκέμπελς άθελά του την κατέστρεψε. Οι Πίτερ Λόρε, Χέντι Λαμάρ, Πολ Χένριντ, Μπίλι Γουάιλντερ, Φριτζ Λανγκ και Μαξ Οφίλς ήταν μερικά μόνο από τα γερμανικά ταλέντα που αντέδρασαν στο ναζιστικό σαμποτάζ εγκαταλείποντας τη χώρα τους για την Αμερική. Λίγα χρόνια μετά οι ίδιοι «φυγάδες» – πλέον εγκατεστημένοι στην Αμερική – έγραψαν, σκηνοθέτησαν και πρωταγωνίστησαν σε μερικές από τις καλύτερες ταινίες της εποχής. Παρ” όλα αυτά, το Χόλιγουντ δεν φάνηκε να αντιμετωπίζει αυτό το πρώιμο γερμανικό μεταναστευτικό κύμα με ιδιαίτερη αμεσότητα ούτε έδωσε ιδιαίτερη βάση στα πολιτικά αίτια που εκτόπισαν τους γερμανούς καλλιτέχνες.
Σύμφωνα με την πρόσφατη ακαδημαϊκή μελέτη του αμερικανού καθηγητή και ιστορικού κινηματογράφου Τόμας Ντόχερτι με τίτλο «Hollywood and Hitler, 1933-1939», οι ναζί υπήρξαν αόρατοι στις χολιγουντιανές ταινίες εκείνης της περιόδου, κατά τη διάρκεια μιας εποχής όπου η απεικόνιση της ναζιστικής αγριότητας θα έπρεπε να αποτελεί βασική προτεραιότητα για τα αμερικανικά στούντιο. Ο Τόμας Ντόχερτι συνθέτει μια λεπτομερή ανάλυση της διεθνούς κινηματογραφικής ιστορίας από την άνοδο του Χίτλερ ως το ξέσπασμα του Β” Παγκοσμίου Πολέμου και υποστηρίζει ότι οι αμερικανοί παραγωγοί απέφυγαν συστηματικά οποιαδήποτε αναφορά στη δυσοίωνη πολιτική εξέλιξη της Γερμανίας, με αποτέλεσμα το νόημα και η ουσία του ναζισμού να φτάσουν στην Αμερική με μια σημαντική καθυστέρηση. Ετσι, σε αντίθεση με την πληθώρα μεταπολεμικών ντοκυμαντέρ και αρχειακών υλικών, οι κινηματογραφικές απεικονίσεις των ναζί δεν ήταν πάντα τόσο άφθονες ή παραστατικές.
Το βασικό κίνητρο για τη «σιγή» του Χόλιγουντ ήταν εμπορικό: τα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν την απώλεια μιας τόσο μεγάλης ευρωπαϊκής αγοράς όσο η Γερμανία και έτσι απέφυγαν οποιαδήποτε κίνηση θα μπορούσε πιθανώς να προσβάλει τους γερμανούς λογοκριτές, οι οποίοι αποφάσιζαν ποιες ξένες ταινίες θα προβληθούν στη χώρα τους και ποιες όχι. Επιβεβαιώνοντας την τεράστια επιρροή του Γ” Ράιχ, οι αμερικανικές παραγωγές αγνόησαν επιδεικτικά την εξέλιξη των ναζιστικών ομάδων της Γερμανίας και απομακρύνθηκαν απότομα από τη «χρυσή» συνταγή της εβραϊκής θεματολογίας.
Σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση της χολιγουντιανής αυτολογοκρισίας έπαιξε και η θέσπιση του Κώδικα Παραγωγής της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, ενός συνόλου ηθικών κανόνων το οποίο αποθάρρυνε την προβολή πολιτικών απόψεων και ιδεών. Παρ” όλα αυτά, το ηθικό πλαίσιο του Κώδικα δεν φάνηκε να απασχολεί ιδιαίτερα τις διαπροσωπικές σχέσεις πολλών αμερικανών παραγωγών. Η έρευνα του Ντόχερτι αποκαλύπτει διάφορες εσωτερικές ιστορίες από το δίκτυο επαφών που είχε στηθεί ανάμεσα στην ευρωπαϊκή δικτατορία και στα χολιγουντιανά στούντιο. Χαρακτηριστικά ο Μπενίτο Μουσολίνι δήλωνε «πιστός οπαδός» του κωμικού ζευγαριού Λόρελ και Χάρντι, ενώ ο ίδιος ο δημιουργός του διδύμου Χαλ Ρόουτς είχε πάρει τον γιο του ιταλού δικτάτορα υπό την προστασία του.
Οι ελάχιστες αντι-ναζιστικές ταινίες που κυκλοφόρησαν στην Αμερική κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 ήταν, σύμφωνα με την προσέγγιση του Ντόχερτι, ανεξάρτητες παραγωγές μικρού προϋπολογισμού με περιορισμένη διανομή. Η πρώτη ουσιαστική αντίδραση ήρθε καθυστερημένα λίγους μήνες πριν από το ξεκίνημα του πολέμου. Κατακρίνοντας ανοιχτά τη δικτατορία του Χίτλερ η ταινία της Γουόρνερ Μπρος «Εξομολογήσεις ενός κατασκόπου» του Ανατόλ Λίτβακ πέρασε το λογοκριτικό τεστ και προβλήθηκε στις αμερικανικές οθόνες την άνοιξη του 1939. Εναν χρόνο αργότερα και ενώ ο πόλεμος έχει ήδη κλιμακωθεί στην Ευρώπη η πολιτική σάτιρα του Τσάρλι Τσάπλιν στην εμβληματική ταινία «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ»
σηματοδοτεί το αργοπορημένο τέλος της σιωπηλής συμφωνίας ανάμεσα στα χολιγουντιανά στούντιο και στη ναζιστική δικτατορία.
Πηγή,http://www.unhcr.gr
απέραντο γαλάζιο 