Η Deutsche Bank μαζεύει πρόστιμα και ξεπουλάει άρον-άρον τις επενδύσεις της! Όλα καλά;

Του Κωνσταντίνου Βέργου*

Η Deutsche Bank, το υπέρλαμπρο αυτό άστρο του «γερμανικού καπιταλισμού», ξεπουλάει άρον – άρον τις συμμετοχές της και τα περιουσιακά της στοιχεία. Προκύπτει κάτι καλό για την τράπεζα από αυτήν την κίνηση ή πρόκειται για κίνηση πανικού που προμηνύει θύελλα;

Η τράπεζα έχει γίνει γνωστή όχι μόνο για την «ηγετική της θέση» στη γερμανική οικονομία, αλλά και για τις διεθνείς της «δραστηριότητες». Δραστηριότητες που συχνά απέχουν από την έννοια του «επιχειρείν» όπως το ξέρουμε, αλλά περισσότερο ταιριάζουν στη σφαίρα των «σκανδάλων». Θα θυμόμαστε την εμπλοκή της τράπεζας σε ξέπλυμα χρημάτων στη ρωσική αγορά, τη χειραγώγηση της αγοράς των ομολόγων και άλλων προϊόντων, μέσω χειραγώγησης του Libor, αλλά και την περίφημη χειραγώγηση τιμών commodities. Όμως τις τελευταίες ημέρες υπήρξαν νέες αποκαλύψεις που έκαναν ακόμη πιο διάσημη την ήδη γνωστή αυτή τράπεζα.

Το 2014, διαχειριστές σε πολύτιμα μέταλλα μήνυσαν σειρά τραπεζών από τις οποίες τον σημαντικότερο ρόλο είχε η Deutsche Bank, κατηγορώντας τους ότι χειραγωγούσαν παράνομα την τιμή του χρυσού και του ασημιού όπως και παραγώγων προϊόντων σε χρυσό και ασήμι! Αυτή η εξωφρενική χειραγώγηση των τιμών γίνονταν, σύμφωνα με την καταγγελία, μέσα από μυστική συνάντηση που κανόνιζαν και γίνονταν κάθε μέρα οι εκπρόσωποι των τραπεζών, μεταξύ των οποίων η γερμανική τράπεζα, γνωστή ως «συνάντηση για το φιξάρισμα των τιμών του Χρυσού και Ασημιού (Silver Fix and Gold Fix daily meeting)!

Οι αλλοδαποί της Αθήνας

Η αρχαία Αθήνα ήταν ο δημοφιλέστερος προορισμός του ελληνικού κόσμου, μία πόλη στην οποία ο καθένας μπορούσε να ζήσει ελεύθερα, να εργαστεί και να σταδιοδρομήσει και να πλουτίσει. Σε καμία άλλη πόλη δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί μόνιμοι κάτοικοι που προέρχονταν από άλλες πόλεις. Εκτός από τους Έλληνες, στην Αθήνα είχαν συρρεύσει και πολλοί ασιατικής προέλευσης, κυρίως Φρύγες, Λύδοι και Σύροι.

Οι αλλοδαποί αυτοί ονομάζονταν μέτοικοι και μπορούσαν να μείνουν για όλη τους τη ζωή στην Αθήνα, να απολαμβάνουν ό, τι και οι Αθηναίοι, εκτός από δύο πράγματα: Δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στα κοινά και να έχουν ακίνητη περιουσία. Κινητά περιουσιακά στοιχεία μπορούσαν να αποκτήσουν απεριόριστα, αλλά όχι ακίνητα. Επιπλέον, όφειλαν να έχουν ένα Αθηναίο πολίτη ως εγγυητή (προστάτη), ο οποίος μεσολαβούσε για λογαριασμό του στις δημόσιες υπηρεσίες και λογοδοτούσε στο κράτος για τη συμπεριφορά του.

Οι περισσότεροι μέτοικοι ασχολήθηκαν με το εμπόριο, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις με τους Αθηναίους πολίτες, αν και επιβαρύνονταν με έναν επιπλέον φόρο, το μετοίκιον ή ξενικόν, που ήταν 12 δραχμές το έτος για τους άνδρες επαγγελματίες και 6 δραχμές αν η επιχείρηση ανήκε σε χήρα. Συμμετείχαν επίσης στις χορηγίες (λειτουργίες) και στις έκτακτες εισφορές όπως και οι Αθηναίοι πλούσιοι, (αν και φαίνεται πως επιβαρύνονταν με μεγαλύτερα ποσά) και υπηρετούσαν κανονικά στον στρατό.

Η ευρωπαϊκή ελίτ ανέλαβε να κατασκευάσει μια ελίτ των ιθαγενών…

Μετά την επιδρομή Φαμπρ. Από την κριτική στις προτάσεις…

Ενας διανοούμενος της αριστεράς (χωρίς εισαγωγικά) αποδομεί την κενότητα Μπαλτά!

Του Γιάγκου Ανδρεάδη*

Αφετηρία του κειμένου που ακολουθεί είναι το εξαιρετικό άρθρο του περιοδικού Mouvement, που σχολιάζει την υπόθεση Φάμπρ – Μπαλτά και δίκαια μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε σε περισσότερα Μέσα, διαφορετικού μάλιστα είδους και προσανατολισμού, όπως το Lifo (16/4^ου) και το Άρδην (13/4^ου). Το άρθρο ξεχωρίζει για την παρρησία και τη γνώση που τόσο συχνά λείπουν από πολιτικές και αισθητικές αναλύσεις στον ελληνικό αλλά και στον ξένο Τύπο και επίσης για την σωστή σύλληψη της συγκυρίας και την ικανότητά να μιλά καθαρά και τσεκουράτα. Ταυτοχρόνως, έχει…

αξιοζήλευτη συνείδηση της ελληνικής πολιτισμικής και πολιτικής διαχρονίας, αλλά και εντυπωσιακή γνώση του πιο πρόσφατου παρελθόντος του πολιτισμού μας. Τα στοιχεία αυτά επιτρέπουν στην συγγραφέα να εντοπίσει τα εντελώς αντίθετα στοιχεία που σφράγισαν τις δηλώσεις και την συμπεριφορά του Βέλγου καλλιτέχνη και μάνατζερ:

Την επιδερμική σύλληψη του πολιτισμού παρελθόντος των Ελλήνων και την αλαζονική υποτίμηση του παρόντος τους από τον κύριο Φαμπρ με μια στάση η οποία, αν και φάνηκε να διεκδικεί την τόσο προσφιλή στο εμπορευματική τέχνη πρωτοτυπία, εγγράφεται όμως με πολύ κοινότυπο τρόπο σε μια μακρά σειρά παρόμοιων απόψεων και συμπεριφορών που παρατηρούνται από τις απαρχές της αποικιοκρατίας. Πρόκειται για ένα τρόπο αντίληψης και έκφρασης που χαρακτηρίζει εκείνους τους ευρωπαίους διανοουμένους που αν και ανήκουν σε πρώην αποικιοκρατικές και νυν νέο-αποικιοκρατικές χώρες, όπως κατ’ εξοχήν είναι το είναι και το Βέλγιο, που ματοκύλισε για πάνω από έναν αιώνα το Κογκό, δεν αξιώθηκαν να διαβάσουν κριτικά το συλλογικό παρελθόν τους, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουν τις ίδιες στην ουσία ιμπεριαλιστικές ρητορικές και συμπεριφορές κάτω από ένα προκλητικό και δήθεν προοδευτικό, αλλά στην ουσία ρατσιστικό προσωπείο.

Όπως είναι αναμενόμενο για κάποιον που βλέπει μια οποιαδήποτε χώρα από τα έξω, το άρθρο, που ευστοχεί σε τόσο εντυπωσιακό βαθμό, δεν μπορεί παρά να πέφτει κάπου σε σχηματοποιήσεις αγνοώντας σημαντικές φάσεις και πτυχές της ελληνικής πνευματικής και πολιτικής ζωής. Πτυχές που, με δεδομένη την απόδοση τιμής για την προσφορά, θα επισημανθούν πιο κάτω στην προσπάθεια να βρούμε δρόμο για να αντιδράσουμε στα ηλεκτροσόκ στα οποία συνεχώς υποβάλλεται η κοινωνία μας και να ανασυντάξουμε την μνήμη μας αναζητώντας δρόμους αντίστασης.

Δεν μπορείς να κάνεις κακό για να κάνεις καλό.

Χρήστος Λάσκος

Το ερώτημα «γιατί δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ» αποκτάει υπαρξιακό χαρακτήρα για όσους από μας ήμασταν για πολύ καιρό ΣΥΡΙΖΑ.

Θα μπορούσε, βέβαια, εύκολα να απαντηθεί με μια στοιχειώδη  παράθεση πεπραγμένων των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα. Οι παραλείψεις και οι αθετήσεις δεν απαιτείται να απαριθμηθούν στο μέτρο που είναι παγκοσμίως γνωστές, προκλητικά εκλογικευμένες από τους δράστες τους και τόσο πολλές, που πρακτικά είναι μη αριθμήσιμες.

Φτάνει να μείνουμε στα πεπραγμένα.

Από την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» Κατρούγκαλου, την οποία η υπεράνω υποψίας ΕφΣυν ονομάζει «Σφαγή των μελλοντικών συντάξεων», και τη διαρκή φτωχοποίηση που σημαίνουν –μεταξύ άλλων- οι φορολογικές παρεμβάσεις, μέχρι τα πανηγύρια για την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά και τα 20 εκατομμύρια χάρισμα στην ποδοσφαιρική μαφία για την «Αγιά Σοφιά», για να μη μιλήσω για την κατάπτυστη «συμφωνία» για το προσφυγικό, δεν υπάρχει σχεδόν πράγμα, για το οποίο ο ίδιος ο πρωθυπουργός και τα μέλη του νέου ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ένιωθαν βαριά αποφορά αν τους αναφέρονταν μόλις 15 μήνες πριν. Μετά βδελυγμίας θα αρνούνταν οποιαδήποτε πιθανότητα να συνδράμουν (sic) στο ένα δέκατο από αυτά.

Εδώ, όμως, δεν θέλω να μείνω σε αυτό το είδος του επιχειρήματος. Σκοπός μου είναι να απαντήσω, όσο μπορώ, σε αιτιάσεις και «προκλήσεις» πρώην συντρόφων απέναντι σε όσους από μας κάνουμε «υποτίθεται» από τα αριστερά κριτική στο «εγχείρημα».

***

Μια καλή αφορμή γι’ αυτό μου δίνει το άρθρο του Χ. Γεωργούλα, που δημοσιεύτηκε στην Εποχή της περασμένης Κυριακής[1]. Και είναι καλή αφορμή για πολλούς λόγους. Γιατί το γράφει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, γιατί συνοψίζει τα κύρια σημεία της ασκούμενης «από τα μέσα» αντι-κριτικής και γιατί, επιπλέον, εντοπίζει ζητήματα, για τα οποία, πράγματι, εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν.

Ας ξεκινήσουμε με μια μισή αλήθεια, που είναι μόνιμο στοιχείο της «αντι-κριτικής». Πρόκειται για τη δεδομένη «κοινή απορία της αριστεράς όλων σχεδόν των αποχρώσεων και κάθε χώρας μπροστά στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», από τη στιγμή που τίθεται στο συγκεκριμένο περιβάλλον της κυριαρχίας του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού». Με άλλα λόγια, είναι τόσο δομικά στριμωγμένες οι συνθήκες και τόσο καταθλιπτικά ενάντιος ο συσχετισμός των δυνάμεων, που στην θέση της στρατηγικής έχει εγκατασταθεί η διαρκής απορία. Η αριστερά πολιτεύεται απορούσα και αδύναμη, προσώρας τουλάχιστον. Και αυτό συνιστά αντικειμενική πραγματικότητα, την οποία κανένας βολονταρισμός δεν πρόκειται να υπερβεί, ό,τι κι αν κάνει.

Το δις εξαμαρτείν..

Το δις εξαμαρτείν μπορεί να είναι »ουκ ανδρός σοφού» όπως λέει το ρητό,
..ή μπορεί να είναι και ανδρός ηλιθίου,
     ..ή ακόμα, και ανδρός απατεώνος.

     Τώρα που οι »θεσμοί»-τοκογλύφοι και φονιάδες βρήκαν το κόλπο, το εφαρμόζουν και πάλι με την
ελπίδα να ξαναπιάσει.
     Πέρσι ο πρωθυπουργός, και η πρώτη φορά τραλαλά κυβέρνηση, αφού έφτασαν μετά από έξη μήνες στην εξουσία, με άδεια ταμεία, σε μιά οιονεί διαπραγμάτευση, εφάρμοσαν στον λαό την τακτική του εκφοβισμού και εκβιασμού,
..ώστε να αποδεχτεί με λιγότερες αντιδράσεις το τρίτο, πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο.

Ομίχλη στην Πανεπιστημίου…

Αυτή η ομίχλη… Φέρνει στο νου την πόλη από το μακρινό παρελθόν, εκείνη που έκανες δική σου και ας ήταν για λίγο. Θυμίζει σκηνές ασπρόμαυρης ταινίας, εποχής, με σένα πρωταγωνιστή. Πάντα εσύ.
Και το τραγούδι να σε μεταφέρει με άλλα φτερά στην πόλη που αγαπάς και βλέπεις περιστασιακά. Όπως συναντιούνται κάποιες αγάπες, περιστασιακά۬ και είναι πάντα απαλές και σκεπασμένες με ελαφρά ομίχλη, τόση, ώστε να τους δίνει την αίσθηση του ονείρου. Κι ας είναι το όνειρο αυτό απατηλό…

«Απόψε δεν αυτοσχεδιάζουμε… » Χαμένος κόπος ο αυτοσχεδιασμός όταν έχεις νιώσει τόσα. Με δεύτερη σκέψη, ίσως ο αυτοσχεδιασμός σε βοηθάει να ξαναζήσεις νοερά σκηνές που πέρασαν, να φέρεις κοντά σου ανθρώπους που έφυγαν. Είναι τρυφερές κάποιες αναμνήσεις κι ας πονάνε μέχρι την καρδιά. Όπως πονάνε οι δρόμοι που κάποτε περπατήσαμε και δε θα ξαναπατήσουμε ποτέ. Τα σώματα που αγαπήσαμε και δε θα ξανανιώσουμε. Ποτέ.

Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

---

_____________________________________________________________

Aπό:https://dimartblog.com/2016/04/18/fog/

Ομίχλη στην Πανεπιστημίου

Η ΣΤΕΙΡΑ ΓΝΩΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ…

Ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς του κράτους είναι η εκπαίδευση που μέσω της σχολικής διαδικασίας επιδιώκει να «κοινωνικοποιήσει» τον άνθρωπο από πολύ μικρή ηλικία. Από την πρώτη μέρα είναι διάχυτος ο εξαναγκασμός που επιβάλλεται μέσω μιας σειράς μέτρων και της συνέχισης των διακριτών ρόλων που έχουν ήδη σχηματιστεί από την οικογένεια. Το κράτος αναλαμβάνει στη συνέχεια (γυμνάσιο-λύκειο) να χειραγωγήσει σε πολύ συγκεκριμένα πρότυπα και καταστάσεις και να προετοιμάσει άτομα υπάκουα για την μισθωτή σκλαβιά.

Η εκπαίδευση τοποθετημένη σε κτήρια περιτριγυρισμένα από κάγκελα και προαύλια-φυλακές που τα τελευταία χρόνια διαθέτει και την παρουσία του σχολικού φύλακα που παίζει τον ρόλο του μπάτσου.