Τα Δένδρα…

Παύλος Παυλίδης

Είναι ωραία τα παλιά, μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε…
Δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα…

Κοιτάζω τα παλιά, μεγάλα δέντρα
όμως αυτά όλο τα σύννεφα κοιτάνε…
Ανατριχιάζουνε, τα φύλλα τους πετάνε
μέχρι το σπίτι σου και πέφτουν στα τσιμέντα…

Μπορείς αν θέλεις να κρυφτείς όταν θα βρέχει
κάτω από κείνα τα πλατάνια τα μεγάλα…
Μα έτσι γρήγορα το σύννεφο όπως τρέχει
η καταγίδα θα ξεσπάσει, ποιός αντέχει;…

Πήγαινε σπίτι σου, λοιπόν, και παρακάλα
να κάνει ο κεραυνός πως δεν τα είδε…
Αυτά τα δέντρα, τα ωραία, τα μεγάλα
αυτά τα δέντρα ανάμεσα σε τόσα άλλα…

Είναι ωραία τα παλιά, μεγάλα δέντρα
στέκονται δίπλα στο ποτάμι και κοιτάνε…
Δίπλα τους παίζουν τα παιδιά και τραγουδάνε
τα δέντρα ακούνε και δε βγάζουνε κουβέντα…

«DADA – να μια λέξη που τρέπει τις ιδέες σε φυγή»*! …

Για τα 100 χρόνια από την πολιτισμική «Μεγάλη Εκρηξη» στο «Cabaret Voltaire» της Ζυρίχης

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

«(…) Το DADA (…) είναι σε τελευταία ανάλυση σκατά, αλλά από δω και πέρα θέλουμε να χέζουμε σε διαφορετικά χρώματα για να στολίσουμε τον ζωολογικό κήπο της τέχνης με τις σημαίες όλων των προξενείων (…)».

(Τριστάν Τζαρά)

Εκατό χρόνια πριν, στις 8 Φλεβάρη του 1916, στην ολέθρια ακμή του πιο αιματηρού πολέμου που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η ανθρωπότητα και ακριβώς στην μέση της Ευρώπης, στην Ελβετία, σ” ένα στέκι προσφύγων, φοιτητών, αρνητών στράτευσης, Ρώσων επαναστατών, καλλιτεχνών που μαζεύτηκαν από όλη την ήπειρο, το «Cabaret Voltaire» στην Ζυρίχη, μια μικρή παρέα νεαρών ποιητών και εικαστικών, ο Ρουμάνος, Τριστάν Τζαρά (Σάμι Ρόζενστοκ το πραγματικό του όνομα), ο συμπατριώτης του, Μαρσέλ Γιανκό, οι Γερμανοί, Χούγκο Μπαλ και Ρίχαρντ Χίλζενμπεκ και ο Αλσατός, Χανς Αρπ, άνοιξαν στην τύχη ένα λεξικό, «έπεσαν» πάνω στην «λέξη» που προφέρουν συνήθως πρώτη τα μωρά και ονόμασαν με αυτήν την αποστροφή, την αηδία, την φρίκη, το μίσος και την οργή που φούντωναν μέσα τους για τον αστικό πολιτισμό, ο οποίος κατέληξε στο σφαγείο που «δούλευε» ασταμάτητα γύρω τους.

Το DADA είχε γεννηθεί.

Γαλλική Άνοιξη…οι Όρθιες Νύχτες…

Οι «Όρθιες Νύχτες» και η χαρτογράφηση της νέας γαλλικής άνοιξης. 

Από τον Νίκο Σμυρναίο 

Αν μια χώρα συμβολίζει άριστα το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο της Ευρώπης, αυτή είναι η Γαλλία. Όμως σήμερα ένα αυθόρμητο κοινωνικό κίνημα ξεκινάει από τα κάτω συμπαρασύροντας συνδικάτα και κόμματα. Η «γαλλική άνοιξη», που δεν έλαβε χώρα το 2012, είναι γεγονός. Ένα χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές, το ζητούμενο είναι πλέον το κατά πόσο η μαζική αντίσταση στην απορρύθμιση των εργασιακών και το κίνημα των πλατειών θα καταφέρει να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς. Ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία»: Στη Γαλλία, όπως και σε όλη την Ε.Ε., η παραίτηση της σοσιαλδημοκρατίας από την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας και η αδυναμία της Αριστεράς να προτάξει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση,  έχει δημιουργήσει ένα πολιτικό κενό αντιπροσώπευσης των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων. Το κενό αυτό καλύπτεται πλέον από τη λαϊκιστική και ξενοφοβική δεξιά της Μαρίν Λεπέν. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού επιδείνωσαν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα και φανέρωσαν βαθιά ρήγματα στο εσωτερικό της γαλλικής κοινωνίας.

Βγήκε ξανά στο σεργιάνι το δημοσιοκαφρικό χαφιεδότσουρμο και όχι μόνο

Του  Γ. Γ.

Δεν χαράμισα τον χρόνο μου να δω την χθεσινή εκπομπή του «εμβληματικού δημοσιογράφου του Mega» -σύμφωνα με τον ισχυρό άνδρα του ΔΟΛ Σταύρο Ψυχάρη για τον οποίο σημειωτέον έχουν υπάρξει δημοσιεύματα για κάποια δωράκια στα οποία έγινε αποδέκτης από τον Α. Τσοχατζόπουλο, ενώ είναι γνωστό ότι παραμένει«Διαχρονική «σταθερή αξία» .. στις κομπίνες, με την βοήθεια του αστικού κράτους». – Γ. Πρετεντέρη.

Απ’ ότι διαβάζουμε στο διαδίκτυο στο χρεοκοπημένο Megaλο προπαγανδιστικό κανάλι -ανάλογα με τα συμφέροντα που κάθε φορά υπηρετεί- υπήρξε μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ «λειτουργών της ενημέρωσης» με θέμα την «ελευθερία του Τύπου». Αφορμή υπήρξε η απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ να επιβάλει ποινές διαγραφών σε δημοσιογράφους για παραβίαση της δεοντολογίας κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος.
Δεν θα αναφερθούμε στα όσα διαδραματίστηκαν στην εκπομπή -αφού δεν την παρακολουθήσαμε και η γνώση μας περιορίζεται στα όσα διαβάσαμε στο διαδίκτυο- και θα περιοριστούμε στο ποιόν των ατόμων που παρέλασαν από την εκπομπή.

Φιλελευθερισμός, μια αντι – ιστορία…

Μια νέα μελέτη του φιλελευθερισμού αποκαλύπτει το ψέμα πίσω από τον ισχυρισμό ότι αποτελεί το φορέα των καθολικών ελευθεριών. Το επιχείρημα του Losurdo είναι ιδιαίτερα σημαντικό αν λάβει κανείς υπόψη το πρόσφατο κύμα εξεγέρσεων εναντίον των απολυταρχικών καθεστώτων, ισχυρίζεται ο Tom Whittaker.

Στο τέλος του βιβλίου του Liberalism: A Counter-History o Domenico Losurdo διατυπώνει τη θέση ότι μόνο αν πάρουμε διαζύγιο από τη συνήθη αγιογραφία του φιλελευθερισμού, μπορεί να υπάρξει μια σοβαρή θεώρηση της συμβολής του στο χώρο του πνεύματος και της πολιτικής σκέψης. Το βιβλίο του Losurdo σίγουρα δεν αποτελεί μια αγιογραφία. Αρχίζει με το ερώτημα «τί είναι ο φιλελευθερισμός;» κι αναρωτιέται αν ένας υπερασπιστής του δουλοκτητικού συστήματος στα νότια των ΗΠΑ, όπως ο John C. Calhoun μπορεί να αντιμετωπιστεί σα φιλελεύθερος. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σίγουρα θεωρούν τη δουλεία απολύτως αντίθετη στις ελευθερίες και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Κι όμως, για έναν εξέχοντα φιλελεύθερο του 19ου αιώνα, όπως ο Lord Acton, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ο Calhoun ήταν ένας φιλελεύθερος. Στην πραγματικότητα, θεωρούνταν «πρωταγωνιστής του αγώνα κατά του απολυταρχισμού» και «υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μειοψηφιών εναντίον της κακοποίησης τους από μια δεσποτική πλειοψηφία (σελ.2).