Prince…καλό ταξίδι… (μωβ βροχή)

δεν ήθελα να σου προκαλέσω λύπη

δεν ήθελα να σου προκαλέσω πόνο

το μόνο που ήθελα ήταν να σε δω μια φορά να γελάς

το μόνο που ήθελα ήταν να σε δω να γελάς στη μοβ βροχή

–

μοβ βροχή, μοβ βροχή

μοβ βροχή, μοβ βροχή

μοβ βροχή, μοβ βροχή

το μόνο που ήθελα ήταν να σε δω να κάνεις μπάνιο

μέσα στη μοβ βροχή

–

ποτέ δεν ήθελα να είμαι ο εραστής σου μόνο για το σαββατοκύριακο

ήθελα μόνο να είμαι ένα είδος φίλου, επ

μωρό μου, ποτέ δεν θα μπορούσα να σε κλέψω από κάποιον άλλο

είναι τόσο κρίμα που η φιλία μας έπρεπε να τελειώσει

–

μοβ βροχή, μοβ βροχή

μοβ βροχή, μοβ βροχή

μοβ βροχή, μοβ βροχή

το μόνο που ήθελα ήταν να σε δω

κάτω από τη μοβ βροχή

–

γλυκέ μου, ξέρω, ξέρω,

ξέρω ότι αλλάζουν οι εποχές

είναι ώρα όλοι να αναζητήσουμε κάτι καινούριο,

αυτό σημαίνει ότι κι εσύ πρέπει (να κάνεις το ίδιο) 1

λες ότι χρειάζεσαι έναν ηγέτη,

αλλά δεν μπορείς να αποφασίσεις

και νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να κλείσεις το θέμα

και να με αφήσεις να σε οδηγήσω στη μοβ βροχή

–

μοβ βροχή, μοβ βροχή

μοβ βροχή, μοβ βροχή

μοβ βροχή, μοβ βροχή

τραγουδάω για εδώ πάνω,

έλα σήκωσε τα χέρια σου

–

μοβ βροχή, μοβ βροχή

το μόνο που θέλω είναι να σε δω

το μόνο που θέλω είναι να σε δω στη μοβ βροχή

……………

Μοβ=το χρώμα των μελανιών στα μάτια του τραγουδιστή Prince από τη βία που του ασκούσε ο πατέρας του
Βροχή=τα δάκρυά του

____________________________________________________________

http://lyricstranslate.com/el/purple-rain-%CE%BC%CE%BF%CE%B2-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE.html#ixzz46UzhqzRa

Πατρίς, θρησκεία, στρατός και μαλακία…

Κάθε φορά που εμφανίζεται η λέξη στύση, η δικαιοσύνη και η σεμνότητα χτυπάνε κόκκινο, έγραφε ο Αραγκόν στην εισαγωγή του στο βλάσφημο βιβλιαράκι του Απολλιναίρ, Έντεκα Χιλιάδες Βέργες.

Σαδομαζοχιστικές αποχρώσεις. Ποίηση και άσεμνη βουλιμία. Ένας πόλεμος εναντίον των πολέμων. Οι ετοιμοθάνατοι και καταρρέοντες δυτικοί ξαναγεννιούνται.

Μια γενιά που λησμονεί το θάνατο προβάλλοντας τον έρωτα. Τέχνη, λογοτεχνία και σινεμά συνδυάζονται μέσα σ’ ένα ανήσυχο παιδιάστικο βλέμμα, πετώντας πέτρες στη σεμνοτυφία, τη σεξουαλική καταπίεση και τα θρησκευτικά ταμπού.

Η σεξουαλικότητα και ο αντικληρικαλισμός είναι τα δύο μέσα για την εκρίζωση των συμβάσεων. Σφοδρά αντιχριστιανικός ο Λουίς Μπουνιουέλ σκανδαλίζει γελοιοποιώντας τις ηθικές αξίες και προκαλεί το μένος της λογοκρισίας.

Η σκηνή του ματιού που χαράζεται από ξυράφι στον Ανδαλουσιανό Σκύλο αλλά και η φετιχιστική λειχία του μεγάλου δακτύλου ενός ποδιού αγάλματος στη Χρυσή Εποχή βγάζουν μάτι.

Όταν για «ασφάλεια», παραχωρείς ελευθερία…

«Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.»

Χιλιοειπωμένη φράση. Τόσο που έχει χάσει το νόημά της πια, δυστυχώς. Και αυτό είναι εύκολο να το εξηγήσεις, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.

Η χρήση του φόβου ως εργαλείο

Συγχρόνως, η χρήση του φόβου ως εργαλείο άσκησης πολιτικής, είναι κάτι παλιό. Τα ΜΜΕ και ιδίως η τηλεόραση χρησιμοποιούνται ως μέσο διασποράς φόβου. Σύμφωνα με τον BarryGlassner, καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, υπάρχουν τρεις τεχνικές έγερσης φόβου. Αυτές είναι η επανάληψη, το μη κανονικό να μετατρέπεται σε κανονικό και ο αποπροσανατολισμός. Με τη χρήση αυτών των τεχνικών, κάποιος, με τη χρήση των ΜΜΕ, μπορεί να δημιουργήσει φόβο και άγχος στο ευρύτερο κοινό και να στρεβλώσει το δημόσιο λόγο.
Το παρατηρούμε κατά κόρον στην ελλάδα όπου οι διάφοροι οικονομολογούντες εμφανίζονται στα ΜΜΕ, μιλώντας συνεχώς για τα νέα μέτρα και αναλύοντας λεπτομέρειες αυτών τονίζοντας συνεχώς ότι εάν δεν ληφθούν νέα μέτρα η χώρα θα χρεοκοπήσει (ενώ είναι ήδη χρεοκοπημένη) και αποπροσανατολίζοντας το κοινό από την εξέταση του πραγματικού προβλήματος που είναι η κρίση και οι ευθύνες του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η χρήση του φόβου στην χώρα, από τα ΜΜΕ γίνεται από ένα συνδυασμό του τρόμου που προκαλεί η οικονομική κρίση (όπου το κοινό φαντάζεται τον εαυτό του σε συνθήκες φτώχειας) και από τη χρήση βίας όπως είναι η παρουσίαση εγκλημάτων κτλ.

Η ενοχοποίηση ως τεχνική κοινωνικού ελέγχου… στην χώρα του «χωσέ» …

Από τις «παστρικές» της Μικρασιατικής Καταστροφής, μέχρι τη τεμαχισμένη σωρό της τραγικής Ζωής Φραντζή, που δεν είχε «σηκώσει τα χαλιά στο σπίτι της Μάη μήνα» -όπως έκριναν οι γειτόνισσες- και από τη δήθεν διακριτική μουρμούρα της εγκαταλειμμένης μάνας του «που να πάω παιδί μου, εδώ θα δω λίγο τηλεόραση, αλλά σάμπως έχει τίποτα της προκοπής πια κι αυτή», μέχρι το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου ή την ενοχική κλαψομουνιάση της Αριστεράς «τώρα στη μαύρη αρρώστια ανάξια πλερωμή», και τους «βρωμιάρηδες λαθρομετανάστες» που θα μας αλλοιώσουν τον πολιτι(ζ)μό, μια αδιόρατη κοινωνική μηχανική επιχειρεί εδώ και δεκαετίες να ενοχοποιήσει το κοινωνικό σώμα. Και φαίνεται να τα καταφέρνει…

Το άρθρο στολίζει έργο του AlecHuxley

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Τα καταφέρνει γιατί, πριν απ’ όλα, έχει ένα ισχυρό κίνητρο. Να «ανακουφίσει», έστω προσωρινά, τη νεύρωση του επικριτή-ενοχοποιητή. Και ξέρουμε πια, ότι οι αρνητικές κρίσεις προκύπτουν, σχεδόν νομοτελειακά, ως ψυχοπαθολογική συνέπεια της νευρωσικής προσωπικότητας που τις εκφέρει. Οναρκισσισμός, η κατάθλιψη, η έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή, η ελλειμματική συναισθηματική νοημοσύνη, η κυκλοθυμία, οι τραυματικές εμπειρίες, η αντικοινωνικότητα, αλλά κυρίως ένα παγιωμένο αίσθημα μειονεξίας και η χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά όσων επι-κρίνουν και ενοχοποιούν. Όσων, δηλαδή, προβάλλουν το φιλμάκι της ανιαρής ζωούλας τους στις πράξεις, στα λόγια και γενικώς στα μούτρα των υπολοίπων.

Κάπως έτσι, βήμα-βήμα, πρόσωπο με πρόσωπο, οικογένεια με οικογένεια, παρέα με παρέα, γειτονιά με γειτονιά, κοινωνική ομάδα με κοινωνική ομάδα, η επικριτική ενοχοποίηση μπόλιασε τη χώρα από τη μια μεριά ως την άλλη. Έτσι κι αλλιώς, από τη μεταπολίτευση και μετά, το μητριαρχικό οικογενειακό μοντέλο «εφοδίασε» και «εκπαίδευσε» τις νέες γενιές με τις αναμονές-υποδοχές πάνω στις οποίες αγκιστρώθηκαν εύκολα οι ενοχοποιητικές λειτουργίες του κυρίαρχου συστήματος. Η καλή μανούλα που ήλεγχε δια των ενοχών το μέχρι χθες νήπιο, αντικαταστάθηκε από τον συνετό εκπρόσωπο των πολιτικοοικονομικών ελίτ. Η μανούλα του χθες, ο κάθε συνετός Αλέκος Παπαδόπουλος του σήμερα. «Μανούλα» κι αυτός στην ενοχοποίηση.

Η Διαλεκτική Τριάδα των Επαναστάσεων: Ουτοπία, Επιστήμη, Πράξη, …

1. Η ουτοπική επιθυμία είναι προϋπόθεση μιας επιστημονικής επαναστατικής κριτικής, και  η επιστημονική επαναστατική κριτική είναι προϋπόθεση μιας επαναστατικής πράξης. Η ουτοπική προεργασία των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων με πυλώνες τις εθνικές μυθικές παραδόσεις, τη χριστιανική και την αναγεννησιακή φαντασία, συμπληρώθηκε από την επιστημονική, πολιτικοθεωρητική παράδοση των »κοινωνικών συμβολαίων»-Οι Διαφωτιστές, ο Γαλιλαίος και ο Νεύτωνας, ο Σπινόζα, ο Λοκ, ο Ρουσώ, η Θύελλα και Ορμή, ο Κάντ και ο Χέγκελ, και η ολλανδική δημοκρατία, η Αγγλική, η Αμερικανική, η Γαλλική Επανάσταση, η Ουτοπία πριν την Καταιγίδα.  Η κοσμοθεωρία που οι Μάρξ-Ένγκελς αποκάλεσαν »επιστημονικό σοσιαλισμό» , δεν ήρθε απλώς να καταργήσει τον »ουτοπικό σοσιαλισμό», όπως πολλοί μαρξιστές πίστεψαν, αλλά να τον υπερβεί διαλεκτικά, αντλώντας από την ουτοπική επιθυμία την εμμονή στην ριζική, επιστημονική κριτική του υπάρχοντος. Ο Λένιν δεν θα έγραφε το »Τί να Κάνουμε» αν δεν είχε διαβάσει το ομώνυμο μυθιστόρημα φαντασίας και τον σεξουαλικά απελευθερωτικό ουτοπικό σοσιαλισμό του Τσερνισέφκσι, και οι μπολσεβίκοι δεν θα έφταναν στο επίπεδο της επαναστατικής πράξης αν δεν είχαν διαβάσει Μάρξ. Όπως πάντοτε, η οργανωμένη επαναστατική πράξη έρχεται στο τέλος, όπως και η επανάσταση. Μολονότι ξαφνική και αναπάντεχη, σκάει μόνο όταν έχουν συσσωρευτεί ουτοπικές και επιστημονικές συνθήκες, μια εξεγερσιακή ατμόσφαιρα και μια δυνατή σκέψη. »Έλλογη εξέγερση», έγραψε ο Αρθούρος Ρεμπώ.