Doors – Ταραντέλα των σατύρων, Βακχανάλια, Διονυσιασμός…

Ίσως να ταν μια μέρα σαν αυτή , τον Απρίλιο του 1965, όταν η «Columbia» απέρριψε τους Doors θεωρώντας ότι δεν είχαν μέλλον… Σίγουρα αξίζει να διαβάσουμε τι έγραφε το 1967 ο Τομ Ρόμπινς, με τη δική του μαγική πένα, γι αυτό το θρυλικό συγκρότημα

ΑΝΙΔΕΟ ΣΑΝ ΤΗ ΡΩΜΗ πριν κάνουν έφοδο στις πύλες της οι βάρβαροι, αδαές σαν την Πομπηία την παραμονή του γενοκτονικού ρεψίματος του Βεζούβιου, το Σιάτλ ήταν εντελώς απροετοίμαστο για τη σφαγή και τη λεηλασία στην οποία υποβλήθηκε η νεολαία του στην Αίθουσα Ιγκλς χτες βράδυ. Ούτε ήταν έτοιμο για το χρίσμα, την ενδυνάμωση και τον καθαγιασμό που είναι επίσης αναπόσπαστο κομμάτι μιας συναυλίας ροκ που αποτελεί ταυτόχρονα ψυχική δοκιμασία και πλήρη τελετουργία έκστασης.

Εδώ και καιρό τώρα, τα υιοθετημένα «οικιακά» συγκροτήματα του Σιάτλ ήταν οι Γιάνγκμπλαντς και οι Κάουντρι Τζο & δε Φις, γκρουπ που οι ηλεκτρικές τους μπανάνες μπορεί να σοκάρουν τη στρέιτ κοινωνία, αλλά που, για τους οπαδούς τους, είναι απλοϊκά και τρυφερά σαν ψυχεδελικά κουτάβια. Οι Σιατλίτες, συνηθισμένοι να τους γλείφουν το μούτρο, αιφνιδιάστηκαν από ένα συγκρότημα που, αν και μπορεί να μυρίζεται ένα-δυο καβάλους, σίγουρα δεν κουνάει την ουρά του· από ένα συγκρότημα που ενσαρκώνει το κυρίαρχο Zeitgeist, με όλη του την πολιτική αισιοδοξία, την πνευματική επίγνωση και την απελευθερωτική υπέρβαση των απαρχαιωμένων αξιών, αλλά το ενσαρκώνει με μια πρωτοφανή δύναμη, συγκέντρωση και θεατρική σφοδρότητα· ένα συγκρότημα που παίρνει την απειλή της νέας κουλτούρας για την παλιά και την επιδεικνύει περήφανα αντί να την ζαχαρώνει -αφήνοντας και τις δυο κουλτούρες να παραπατούν από την εμπειρία.

ΠΕΡΙ «ΑΣΥΜΜΕΤΡΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ»…

Αυτός ο όρος έγινε «διάσημος» μετά τις επιθέσεις που έγιναν στις 11 Σεπτέμβρη 2001 ενάντια στις ΗΠΑ.

Χρησιμοποιείται δε, από τους εκφραστές και υποστηρικτές της λεγόμενης δυτικής κυριαρχίας, προκειμένου αυτοί να χαρακτηρίσουν και να προσδιορίσουν τις βίαιες ενέργειες που προέρχονται από αυτό που ονομάζουν συλλήβδην τρομοκρατία.

Αν εξετάσουμε την κυριολεκτική σημασία αυτού του όρου θα δούμε πως αναφέρεται σε κάτι το δυσανάλογο.

Ασύμμετρος, λοιπόν, είναι ο δυσανάλογος και επομένως η απειλή αφορά ενέργειες και πρακτικές αυτού του χαρακτήρα και περιεχομένου.

Δεν προσδιορίζεται βέβαια σε αυτή την περίπτωση ποιο είναι το σύμμετρο και ανάλογο.

Γιατί σε έναν πόλεμο, είτε αυτός έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά, είτε αφορά τις εξουσιαστικές αντιπαραθέσεις, εκείνο που ποτέ δεν προσδιορίζεται είναι οι όροι που καθορίζουν το ανάλογο ή το δυσανάλογο.

Έτσι αποτελεί αναπάντητο ερώτημα, κατά πόσο η χρήση αερίων στην διάρκεια της πρώτης παγκόσμιας αλληλοσφαγής ήταν σύμμετρη ή ασύμμετρη ενέργεια.

«Yout Rebels»…

Linton Kwesi Johnson (μετάφραση: Θ. Ρακόπουλος)

Κάτι φαίνεται να βρωμάει στο Λονδίνο. Χαρτογιακάδες νεογιάππηδες του χρηματοπιστωτισμού, νεόκοποι μαθητευόμενοι μάγοι του νεοφιλελευθεράτου, ο βόθρος των τεχνοκρατών που εδώ και οχτώ χρόνια δίνει τα ρέστα του στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης προς το όφελος των too big to fail ευαγών τραπεζικών ιδρυμάτων, οι ύαινες του real estate και οι υπερ-πλούσιοι του διεθνούς κεφαλαίου μοιάζουν να κατακτούν ζώνη προς ζώνη την πόλη. Το στρατό-αστυνομικό σύμπλεγμα των καμερών και των μπάτσων μακιγιάρει χαζοχαρούμενα το πρόσωπό του με τα χέρια των χιπστεράδων μαστροπών της διασκέδασης που πουλάν 7 λίρες ένα πιάτο γάλα με δημητριακά την ώρα που απαθανατίζεται από δεκάδες seflie κάποιων wannabe rich υπηκόων του σύγχρονου θεάματος. Gentrification, καταστολή, ενσωματωμένο θέαμα και πόλεμος κατά των φτωχών του Λονδίνου βρίσκονται πια στην ημερήσια διάταξη εδώ και χρόνια.  Ο Dub ποιητής Linton Kwesi Johnson (aka LKJ) είχε φωνάξει “Inglan is a Bitch” εδώ και κάμποσο καιρό.

Πειραιάς: Αλληλεγγύη, επικοινωνία και στο βάθος απειλές…

 του Παναγιώτη Φραντζή

Η κυβέρνηση θέλει να πάρει από το λιμάνι τους πρόσφυγες πριν το Πάσχα. Οι ίδιοι δεν είναι πρόθυμοι να μετακινηθούν σε ακατάλληλα κέντρα φιλοξενίας όπου θα είναι απομονωμένοι. Στον Πειραιά τουλάχιστον έχουν ανθρώπους να επικοινωνήσουν.

Καμιά δεκαριά παιδάκια κάθονται σε κύκλο πάνω στο ζεστό τσιμέντο και τραγουδάνε, άλλα δύο παιδάκια σέρνουν ένα καρότσι, ένα άλλο δίδυμο κυκλοφορεί με μια μεγάλη για το μπόι τους μπάλα ποδοσφαίρου. Φάτσες παιδικές, σχεδόν γελαστές. Στο βάθος στη σειρά χημικές τουαλέτες. Κάποιες σκηνές είναι στημένες γύρω από το χαμηλό πέτρινο κτίριο. Είναι μεσημέρι και η θερμοκρασία θυμίζει καλοκαίρι. Ενώ κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι στο χώρο, επικρατεί μάλλον ησυχία. Αναγνωρίζω ένα πηγαδάκι από γνωστούς. Είναι η απογευματινή βάρδια στην Πέτρινη Αποθήκη, στο λιμάνι του Πειραιά.

Ο Δάντης στον Παναμά…

Ο Δάντης τοποθετεί τους σπάταλους και τους φιλάργυρους στον τέταρτο κύκλο της Κόλασης.
Στο έβδομο τραγούδι της Κόλασης εξιστορεί την τύχη τους: τα δύο πλήθη χωρισμένα μονομαχούν και συγκρούονται, καταδικασμένα να σπρώχνουν αιωνίως βράχους μονάχα με το στήθος τους. Πριν συγκρουστούν και ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, το ένα πλήθος ουρλιάζει στο άλλο: «Γιατί τα μαζεύεις, γιατί τα ξοδεύεις;».
Και η αιώνια σύγκρουση συνεχίζεται κάτω από το αιώνιο βλέμμα του Πλούτου (του μεγάλου εχθρού όπως τον ονομάζει ο Δάντης) που είναι ταυτόχρονα η ενσάρκωση των υλικών αγαθών, αλλά μαζί και ο αρχαίος θεός Πλούτωνας-θάνατος.
Ο χρόνος μας σπρώχνει με το στήθος τις πέτρες του προς τον Παναμά. Μα αντί για καταδίκη συναντά μια γιορτή. Ολη αυτή την αποταμίευση της υπερβολής, την εγκληματική συγκατοίκηση των ισχυρών.
Των δικτατόρων και των αστέρων, των πρωθυπουργών και των ποδοσφαιριστών. Μια νέα αφήγηση δημιουργείται.