«Εκρηξη» Ιαβέρη: Ο Έλληνας τρίβλακας οδηγός με κινητό, τσιγάρο και καφέ!

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ιαβέρης δεν μασάει τα λόγια του και μιλά στο Contra.gr για τον πόλεμο διαρκείας στους ελληνικούς δρόμους. Οι χαρακτηρισμοί για όλους μας που κρατάμε τιμόνι είναι ακραίοι, όμως, ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον άνθρωπο που έχει ταυτίσει την ζωή του με την ασφαλή οδήγηση;

Στα μέσα της δεκαετίας του 90 ο Φιλ Ανσέλμο, ο τότε τραγουδιστής των Pantera, έβαζε βόμβες στο μυαλό μας «φτύνοντας» τους στίχους στο μικρόφωνο. Η σχεδόν κτηνώδης δύναμη του όταν τραγουδούσε δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr ο Ιαβέρης (κατά κόσμον Τάσος Μαρκουϊζος, οδηγός αγώνων-θρύλος) ένα κατά τα άλλα ήσυχο απόγευμα στο Σύνταγμα. «Εφτυνε» τις λέξεις, με μία πρωτοφανή ομότητα για να καρφωθούν στο μυαλό όλων μας. Το θέμα της οδικής ασφάλειας δεν είναι παιχνίδι για να το προσπερνά κανείς αδιάφορα. Και ο Ιαβέρης έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου όσο πιο δυνατά μπορούσε εκπέμποντας SOS για τη γενοκτονία των δρόμων. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν συνιστάται σε ανθρώπους που έχουν καλά φυλαγμένες βεβαιότητες μέσα τους και δεν διαθέτουν καλές σχέσεις με την αλήθεια. Φορέστε τώρα ζώνη ασφαλείας για να συνεχίσετε την ανάγνωση.

Στην Ελλάδα δεν βγάζουμε οδηγούς, αλλά παρκαδόρους!

– Yπάρχει ενιαίο προφίλ του μέσου Ελληνα οδηγού;

Ναι, υπάρχει. Είναι ανάγωγος, μάγκας και τσαμπουκάς. Ξέρεις, δεν υπάρχει καλή έννοια μάγκα, αυτά είναι δικαιολογίες της ράτσας. Η λέξη μάγκας είναι αηδιαστική. Είναι επίσης χαιρέκακος, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, χαίρεται όταν ακούει ότι κάποιον άλλο τον πήρε ο διάολος οικονομικά. Δεν λυπάται, δεν στενοχωριέται. Βγάζει μία υποκριτική λύπη και οίκτο.

• Ολα αυτά ο Ελληνας τα βγάζει στο τιμόνι;

Οχι μόνο στο τιμόνι. Γενικά στο δρόμο, ακόμα και όταν περπατάει. Η όταν είναι πάνω στο δίκυκλό του. Η όταν μπαίνει στο λεωφορείο, εκνευρίζει τον επαγγελματία οδηγό. Κοίτα, αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα στο δρόμο είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα ενός λαού. Δηλαδή αν θέλεις μέσα σε πέντε λεπτά να γράψεις κάτι για τον πολιτισμό μιας χώρας, πηγαίνεις στην πρωτεύουσα αυτής της χώρας και πιάνεις θέση σε κεντρικό σημείο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τους κατατάσεις σε κάφρους ή σε πολιτισμένους. Στην Ελλάδα αυτό δεν χρειάζεται ούτε καν δευτερόλεπτο. Ασε που εδώ στο τέλος μπορεί να μην φτάσεις καν στο σημείο που θέλεις να καθίσεις. Για διάφορους λόγους.

Προπαγάνδα- τρομοκρατία

ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ

« Μην τους φοβάσαι, στο φόβο σου ποντάρουν… »

Γιάννης Ρίτσος

«Καλός πολίτης είναι ο τρομοκρατημένος πολίτης …»

Στη Δύση, δεκαετίες τώρα, κυριαρχεί ένα δόγμα : καλός πολίτης είναι ο τρομοκρατημένος πολίτης. Ένας τέτοιος πολίτης είναι εύκολα χειραγωγήσιμος . Είναι μέρος, ας μας επιτραπεί η έκφραση, μιας «βιομάζας» που κινείται προβλέψιμα (πολιτικά- ιδεολογικά) και εκφράζεται (συναισθηματικά, γνωσιακά) ομοιόμορφα, (ομαλοποίηση κοινωνικών συμπεριφορών).

Η τρομοκρατία λοιπόν, τόσο σαν έννοια όσο και σαν δράση, αποκτά ιδιαίτερη σημασία για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών και οικονομικών συμφερόντων που βρίσκονται πάνω από τις ζωές των ανθρώπων.

Πολλοί παράγοντες και πολλές αιτίες που σχετίζονται με την τρομοκρατία αλληλεπιδρούν και καθιστούν δύσκολη την κατανόησή της. Με άλλα λόγια, η αλληλοδιαπλοκή αιτιών και παραγόντων διευκολύνει την συστηματική προσπάθεια των αστικών κρατών, του μεγάλου κεφαλαίου, των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, να απομονώσουν την τρομοκρατία από τις πολιτικές συνθήκες που την δημιουργούν, ώστε να καθορίσουν προς όφελός τους τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή.

Πράγματι, έννοιες και θεωρίες όπως ο «πόλεμος των πολιτισμών», ο θρησκευτικός φανατισμός, το τζιχάντ, το ψυχολογικό προφίλ των καμικάζι βομβιστών, το ισλάμ, επιστρατεύονται κυρίως από κρατικές υπηρεσίες ώστε να οδηγήσουν σε ένα αδιευκρίνιστο γενικό και αόρατο απόλυτο κακό, που σκοπό έχει να αποκρύψει τις πραγματικές ευθύνες από όπου και αν αυτές προέρχονται.

Η άποψη που θεωρεί ορισμένα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα , όπως την τρομοκρατία, ως πολυπαραγοντικά και πολυαιτιακά είναι γενικά σωστή. Έχει όμως ένα μειονέκτημα, δημιουργεί μια σούπα αιτιών και παραγόντων, που σε τελευταία ανάλυση οδηγεί σε αδιέξοδο την οποιαδήποτε προσπάθεια για την κατανόησή τους.

Ο εντοπισμός των παραγόντων, που αλληλεπιδρούν στο φαινόμενο της τρομοκρατίας ,είναι αναγκαίος. Για την πλήρη κατανόησή της όμως χρειάζεται η ανάδειξη της κύριας αιτίας, της κύριας αντίθεσης.

Στην Ελλάδα τα χαμηλότερα επιδόματα ανεργίας

Το χαμηλότερο ποσοστό αναπλήρωσης του μισθού έχουν οι Ελληνες άνεργοι παγκοσμίως. Την αρνητική πρωτιά αποκαλύπτει ο «χάρτης» του ΟΟΣΑ με τα ποσοστά εισοδήματος που έχει το νοικοκυριό ενός ανέργου με σύζυγο και δύο παιδιά.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση με 39% έναντι 40% στη Ρουμανία και 43% στην Κορέα, ενώ «κάλυψη» σε ποσοστό 94% παρέχει η Δανία ακολουθούμενη από το Ισραήλ (92%).

Στην ομάδα των χωρών που, έναντι καταβολής ασφαλίστρων (και όχι ως προνοιακή παροχή) δίνουν γενναιόδωρα επιδόματα στους ανέργους, περιλαμβάνονται το Λουξεμβούργο (89%), η Ελβετία και ο Καναδάς (86%), η Ολλανδία (84%), η Φινλανδία και η Ιρλανδία (80%).

Αλίμονο, Μαρδόνιε! …

«Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησόμενους ημέας, οί ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούνται, αλλά περί αρετής»

                                                     Ηρόδοτος 8, 26

480 π.Χ – Τέλη Ιουλίου, αρχές Αυγούστου – Αρτεμίσιο

 

Ο περσικός στόλος, με τρεις φορές περισσότερα πλοία, ναυμαχεί με τον ελληνικό στο Αρτεμίσιο. Σχεδόν ταυτόχρονα γίνεται η μάχη των Θερμοπυλών.

 

Ο Πέρσης στρατηγός Τριτανταίχμης μαθαίνει ότι οι Έλληνες αγωνίζονται στους ολυμπιακούς αγώνες με βραβείο ένα δάφνινο στεφάνι.

Και αναφωνεί:

«Αλίμονο, Μαρδόνιε, με ποιους άντρες μας έφερες να πολεμήσουμε; Με αυτούς που δεν αγωνίζονται για χρήματα, αλλά για την αρετή.»

 

Τη συνέχεια την ξέρετε.

Το Charlie Hebdo παραδέχεται επιτέλους τις ρατσιστικές του προκαταλήψεις…

Καθώς η Γαλλία βιώνει πρωτοφανή επίπεδα ισλαμοφοβίας, το Charlie Hebdo κατηγορεί όλους τους μουσουλμάνους για τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες.

Το Charlie Hebdo, έχει δεχτεί σκληρή κριτική για ένα αγγλόφωνο άρθρο, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα και που κατηγορεί τους απλούς μουσουλμάνους για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως αυτές στις Βρυξέλλες και το Παρίσι.

Μόλις μια εβδομάδα μετά τους βομβιστές αυτοκτονίας που άφησαν πίσω τους 31 νεκρούς και 300 τραυματίες στη βελγική πρωτεύουσα, η εφημερίδα δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Πώς καταλήξαμε εδώ;» στο οποίο ειρηνικοί, απλοί Μουσουλμάνοι τοποθετούνται στην ίδια κατηγορία με τους εξτρεμιστές τρομοκράτες.

Το δημοσίευμα δίνει τρία παραδείγματα για το πώς απλοί μουσουλμάνοι, υποτίθεται ότι συνεισφέρουν σε γεγονότα, όπως οι επιθέσεις στις Βρυξέλλες.

Ο Μέγας Ιεροεξεταστής…

El Greco, portrait Cardinal Guevara

Φ. Ντοστογιέφσκι

«Μα να που θέλησε να παρουσιαστεί για μια στιγμή τουλάχιστον στον ταπεινωμένο κι εξαθλιωμένο λαό, στο λαό που σερνόταν μέσα στην αμαρτία, μα που τον αγαπούσε μ’ αφέλεια. Η δράση λοιπόν εξελίσσεται στην Ισπανία, στη Σεβίλλη, στην πιο τρομερή εποχή της Ιεράς Εξέτασης, όταν κάθε μέρα άναβαν φωτιές κι έκαιγαν ανθρώπους για την αγάπη του Θεού κι όπου

«Σ’ υπέροχες λαμπαδιαστές φωτιές

έκαιγαν τις τρομερές αιρετικές»

«Ώ, μα δεν ήταν έτσι που υποσχέθηκε να ξαναγυρίσει, στους αιώνες των αιώνων, με το πλήρωμα του χρόνου, σ’ όλη του την ουράνια δόξα, ξαφνικά, «καθώς η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών» .

Όχι, θέλησε να επισκεφθεί τα παιδιά του στον ίδιο τον τόπο, όπου έκαιγαν οι φωτιές για τους αιρετικούς. Μέσα στην απέραντη ελεημοσύνη του, ξαναγυρίζει κοντά στους ανθρώπους, με τη μορφή που είχε κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων της δημόσιας ζωής του. Νάτον που κατεβαίνει τους ηλιολουσμένους δρόμους αυτής της μεσογειακής πόλης, όπου ακριβώς την παραμονή, μπροστά στο βασιλιά, τους αυλικούς, τους ιππότες, τους καρδινάλιους, και τις πιο χαριτωμένες κυρίες της Αυλής, ο Μέγας Ιεροεξεταστής έβαλε να κάψουν μια εκατοστή αιρετικούς «Ad Ma jorem Dei Gloriam». Εμφανίζεται αθόρυβα, χωρίς να τον προσέξει κανένας και – πράγμα παράξενο – όλοι τον αναγνωρίζουν…

Όχι στο όνομά μας…

του Γιώργου Καρατέγου

Ψάχνοντας σήμερα τη ντουλάπα του, ο Χ βρήκε στο κάτω συρτάρι μια παλιά ημικουρελιάσμενη μπλούζα. Τη φόραγε πολύ, λίγα χρόνια πριν, την είχε λιώσει. Είχε περπατήσει με αυτή χιλιόμετρα, σε ότι πορεία μπορείς να φανταστείς, στη πόλη και στο βουνό, σε μικρές και μεγάλες συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάποτε αυτή η μπλούζα ήταν ένα με το δέρμα του. Και ακομη περισσότερο, με ότι βρισκόταν κάτω από αυτό. Ήταν ενδυμασία αγώνα, και για κάποιους, σύμβολο αξιοπρέπειας.

Σκέφτηκε να τη φορέσει, μετά απο τόσο καιρό που είχε να το κάνει. Προσπάθησε να τη βάλει, αλλα ξάφνου ενα μανίκι σκάλωσε στο χέρι του. Δοκίμασε αλλιώς, αλλα τώρα η μπλούζα δε περνούσε απο το κεφάλι του. Παραξενεμένος ο Χ, προσπάθησε ξανά και ξανά αλλα δεν κατάφερε να βάλει την παλιά αγαπημένη του μπλούζα.

«Τι διαολο, αφού δεν έχω πάρει κιλό τόσα χρόνια!» φώναξε, αλλα η μπλούζα δεν του έκανε το χατήρι.
Τότε ο Χ θύμωσε και χωρίς να καταλαβαίνει γιατί δεν τα κατάφερνε, είπε από μέσα του «Δε γαμιέται, ούτως ή άλλως διαλυμένη ήταν» και την ξαναέχωσε εκεί που τη βρήκε. Πήρε από τη ντουλάπα το καινούργιο του πουκάμισο και το φόρεσε και καθώς σκεφτόταν ότι δείχνει ωραίος μέσα σε αυτό, κατάλαβε, ότι μάλλον το πουκάμισο, ήταν πιο προβλεπόμενο, καθώς όλο και περισσότεροι σκάνε έτσι στα γραφεία του κόμματος.

Η μπλούζα έγραφε «JUMP ALL BORDERS» και ο Χ εκείνη τη στιγμή δεν το είχε συνειδητοποιήσει: Κάποιες γνώμες δεν είναι σαν τα πουκάμισα, δεν τις αλλάζεις. Τις κρατάς και τις φόρας για πάντα.

Το μήνυμα τους δεν αλλάζει. Αν δεν σου κάνουν πια, είναι γιατί άλλαξες εσύ.

_____________________________________________________________

Aπό:

https://barikat.gr/content/ohi-sto-onoma-mas