Sylvia Plath: η γυναίκα που ήθελε να είναι τα πάντα…

από τη Βικτώρια Άλεξ

 

 

έγραψε η  Sylvia Plath λίγο πριν ρωτήσει το γείτονά της τι ώρα φεύγει για δουλειά. Στις 5 το πρωί της επόμενης μέρας άφησε στο τραπέζι του δωματίου των παιδιών της, γάλα και ψωμί. Κλείδωσε τη πόρτα τους και σφράγισε το κάτω μέρος της με ρούχα και υγρές πετσέτες και το πάνω με κολλητική ταινία. Μπήκε στη κουζίνα, έκλεισε τη πόρτα, τη σφράγισε με τον ίδιο τρόπο, άνοιξε το φούρνο υγραερίου και ξάπλωσε το κεφάλι της μέσα του.

H Sylvia Plath γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη στις 27 Οκτωβρίου του 1932. Σε ηλικία μόλις 8 ετών χάνει τον πατέρα της.

«Το οστρακοειδές κρεββάτι σου θυμάμαι.
Πατέρα, αυτός ο πηχτός αέρας είναι δολοφονικός
θα εισπνεύσω νερό.»

«Έθαψα το κεφάλι μου κάτω από το σκοτάδι του μαξιλαριού και προσποιήθηκα πως ήταν νύχτα. Δεν είχε νόημα να σηκωθώ.  Δεν είχα τίποτα να προσμένω.»

«Αυτό το απόγευμα η μητέρα μου μου έφερε τριαντάφυλλα.
-Κράτησέ τα για τη κηδεία μου. της είπα»

(αποσπάσματα από το ημερολόγιο της)

Πόλεις μάρτυρες και πλατείες ελευθερίας…

Η σύγχρονη πόλη αντικατοπτρίζει την εξελικτική πορεία του δημοκρατικού πολιτεύματος: Ο δημόσιος χώρος συρρικνώνεται και ιδιωτικοποιείται, η ελεύθερη πρόσβαση γίνεται ελεγχόμενη. Τα πρόσφατα κινήματα από την Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι σηματοδοτούν την ανάγκη για κοινωνική μετατόπιση από τις πόλεις «μάρτυρες» των επενδύσεων στις πλατείες της αντίστασης και της ελευθερίας

Η πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι, όπου εδώ και τρεις εβδομάδες, κάθε βράδυ, συγκεντρώνονται τα μέλη του κινήματος Nuit Debout

της Ειρήνης Κοσμά

Η σύγχρονη πόλη αντικατοπτρίζει την εξελικτική πορεία του δημοκρατικού πολιτεύματος: Ο δημόσιος χώρος γίνεται ιδιωτικός, με αποτέλεσμα ολοένα λιγότεροι να έχουν πρόσβαση σε αυτόν. Οι ξένοι που προσφεύγουν στις αρχές της πόλης, κυνηγημένοι από τις σφαίρες και τον θάνατο, «φιλοξενούνται προσωρινά» σε κλειστούς χώρους πίσω από συρματοπλέγματα και πρόχειρους καταυλισμούς, γνωστούς και ως «ζούγκλες».

Τα θύματα των τραπεζών αντιμετωπίζουν την απειλή της έξωσης από παγκόσμιους επενδυτικούς κολοσσούς που έχουν αγοράσει τα στεγαστικά τους δάνεια. Στα πάρκα φυτεύονται εμπορικά κέντρα και πολυτελείς κατοικίες για τους έχοντες, στο πλαίσιο προγραμμάτων αστικής ανάπλασης τύπου Ντουμπάι.

Οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά δεν κυκλοφορούν σε μεγάλα τμήματα της πόλης, που μετατρέπονται σε βασίλειο των φτωχοδιάβολων, οι οποίοι έχουν πολλαπλασιαστεί απειλητικά. Η κυκλοφορία γίνεται επικίνδυνη για «ευάλωτες» ομάδες του πληθυσμού, λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας.

Οι έχοντες, που αντιστοιχούν στο 1% του συνολικού πληθυσμού, συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τον δημόσιο πλούτο που παράγει το υπόλοιπο 99%. Οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται με μανία σε όποιον επιχειρήσει να αμφισβητήσει την εξουσία της ισχνής μειοψηφίας.

Οι πρόσφυγες χαλάνε το Ελληνικό o (capo di tutti capi) Λάτσης το απολυμαίνει…

Πρόσφατα, το πανελλήνιο συγκινήθηκε με το σκίτσο-μνημείο νεοναζισμού του Ηλία Μακρή για τους πρόσφυγες που «χαλάνε το Ελληνικό». Ως γνωστόν, από τα μέσα του 2014, η έκταση του πρώην αεροδρομίου έχει παραχωρηθεί στην Lamda Development του Ομίλου Λάτση. Πριν λίγες ημέρες, στην δημοσιότητα δόθηκαν δύο οικονομικά πορίσματα και μία έκθεση για την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού. Στην Καθημερινή όμως δεν έχουν βρει ακόμα ούτε χρόνο για να την διαβάσουν, ούτε χώρο για να αφιερώσουν ένα σχόλιο, ή έστω ένα σκίτσο. Άλλωστε, για αυτή τη σαπίλα δεν είναι υπεύθυνοι οι μετανάστες για να τους νοιάζει. Εγώ πάντως, βρήκα και χρόνο και χώρο.

Αρχικά βέβαια, καλό θα είναι όταν μιλάμε για το Ελληνικό να ξέρουμε σε τι αναφερόμαστε. Μπορεί να σε κουράσω λίγο, όμως πίστεψέ με, αξίζει τον κόπο.

Τι είναι το Ελληνικό;

Όπου Ελληνικό λοιπόν, βλέπε μία συνολική έκταση 6.203.214 τετραγωνικών μέτρων. Έκταση ίση με 15 φορές του Εθνικού Κήπου. Το μεγαλύτερο μέρος της αφορά εγκαταστάσεις του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, ενώ περιλαμβάνει κοινόχρηστους χώρους, έκταση στον αιγιαλό και την παραλία, καθώς και Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Ποιες Ολυμπιακές εγκαταστάσεις;

Πορτραίτο ενός Κυριάκου…

Η φωτογραφία σου επιβάλει τα σημεία. Νέος, χειραφετημένος, διαβάζει την εφημερίδα του πριν πιάσει δουλειά. Το σώμα χαλαρό αλλά ταυτόχρονα σε ένταση, στάση του ανθρώπου που έχει ξορκίσει την ξεκούραση και βρίσκεται πάντοτε σε εγρήγορση. Ακόμα και σε μια στιγμή χαλάρωσης το σώμα θα παραμείνει τεντωμένο γιατί αυτό επιβάλει η σοβαρότητα με την οποία κάποιος αντιμετωπίζει τη δουλειά του. Άψογα καλοντυμένος αλλά ταυτόχρονα χωρίς σακάκι, προσιτός αλλά ταυτόχρονα απόμακρος, μόνο όσο χρειάζεται για να επιβάλει τον σεβασμό. Φυσικά πίνει εσπρέσο (στοιχείο που μαρτυρεί τόσο την ευρωπαϊκή καταγωγή του όσο και την επιθυμία για μόνιμη εγρήγορση) και όχι τίποτα λαϊκούς φραπέδες (που τους έχει άλλωστε εξορίσει από την Ευρώπη και ο μέγας γκουρού Νίκος Δήμου). Στο βάθος τυχαία τοποθετημένες διάφορες οικογενειακές φωτογραφίες σε άσχημες κορνίζες. Ένας άνθρωπος της οικογένειας, ένας από εμάς.

«Θερβάντες» ένας πρόδρομος του ρεαλισμού…

 του Μιχάλη Γιαννόπουλου

 Φέτος συμπληρώνονται 400 χρόνια από το θάνατο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα (29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616).

Ένα χρόνο πριν το θάνατό του, ο Θερβάντες, ολοκλήρωσε το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημα στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. «Ο χαρισματικός Ιδαλγός Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα», όπως είναι ο πλήρης τίτλος, κυκλοφόρησε σε δύο τόμους με διαφορά δέκα ετών ο ένας από τον άλλο. Το πρώτο μέρος εκδόθηκε το 1605 και το δεύτερο το 1615. Έκτοτε, το δημιούργημα του μεγάλου ισπανού θα γίνει ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα κείμενα που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα.

Η εποχή της μετάβασης

Ο 16^ος και ο 17^ος είναι οι δύο αιώνες που θα αποβούν καθοριστικοί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτοί οι δύο αιώνες συνιστούν την περίοδο της μετάβασης από τις φεουδαρχικές στις αστικές κοινωνίες.

Αν ο 16^ος αιώνας, ξεκινώντας από τα τέλη του 15^ου, είναι ο αιώνας της λεγόμενης πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου, ο 17^ος είναι ο αιώνας της εμφάνισης πρώτη φορά κοινωνικών σχηματισμών που συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά ενός αστικού κράτους. Η ανακάλυψη και ο εποικισμός της Αμερικής, η εκμετάλλευση νέων πλουτοπαραγωγικών πηγών, η διάνοιξη των θαλάσσιων εμπορικών δρόμων για τις αγορές της Ασίας, οι ανταλλαγές με τις αποικίες, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διεύρυνση της βιομηχανικής παραγωγής.