Χατζιδάκις: Ζωή δίχως επιτήδευση…

Ναι στην αλλαγή, όχι στον συμβιβασμό των επιζώντων, λέει ο Μάνος 

 

Παράδοση είναι ο εγωισμός των απελθόντων και η ενοχή, ο συμβιβασμός των επιζώντων. Η πνευματική και η ψυχική δουλεία, που αναστέλλει και απονεκρώνει τελικά τις φυσιολογικές μας λειτουργίες.

Η Παράδοση επιβάλλει την πλήρη υποταγή μας στους νεκρούς –κι έτσι μας καθιστά ακίνδυνους για αλλαγές, τομές, γι’ απελευθέρωση. Γι’αυτό και η παράδοση βολεύει τους κρατούντες.

Σ’ όλα τα κράτη τ’ ανελεύθερα, χορεύουν ξέφρενα τους εθνικούς χορούς των, που αποτελούν το βάθρο για περηφάνια και γι’ ανελευθερία «εθνική». Πώς είναι δυνατό να χορεύεις tango, και ν’ απαιτείς συγχρόνως να φύγει απ’ την κυβέρνηση ο στρατηγός Βιντέλλα. Αυτό είν’ αδύνατον. Γιατί ο Βιντέλλα είναι το tango ο ίδιος. Με τα μαλλιά γιαλιστερά από μπριγιαντίνη, με την Παρθένο ανάγλυφη μες στη Μητρόπολη και με τα πόδια έτοιμα για τον χορό. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα κι ύστερα η φωνή του Κάρλος Γκαρντέλ. «Σιωπή μες στη νύχτα…». Το ίδιο και στη Χιλή, στο Πακιστάν και στο Ιράν, στην Αλβανία και στην Κίνα, στο Μαρόκο, στη Λιβύη και στο Κουβέιτ, και σ’ άλλα μέρη ανατολικά ή της Νοτίου Αφρική.

Παντού χορεύουν εθνικούς χορούς, ιδρύουν ωδεία παραδοσιακής Μουσικής και ο αγαθός δικτάτορας σκύβοντας δέχεται λατρευτικά λουλούδια από νεολαίους, καταφανώς συγκινημένος. Τουλάχιστο στη χώρα μας, μονάχα στην ποιότητα την εκλεκτή του γιαουρτιού επιβάλλεται να γράφουνε τη λέξη: παραδοσιακό. Και το γιαούρτι αυτό πραγματικά είναι εξαιρετικό. Κι όσο για τους χορούς…

Τον Νυμφώνα Σου βλέπω…

Η ηδονοβλεψία του πιστού δεν είναι μια ηδονοβλεψία του λεγόμενου θείου δράματος, αλλά μια ηδονοβλεψία της αναπαράστασης και της απώλειας της αληθινής ζωής.

Το μυστήριο καθίσταται κεντρικό σημείο του βλέμματος σε μια εικόνα βαθύτατα διχασμένη, όπου διαπλέκονται το αληθινό και το προσποιητό, η πραγματικότητα και το φαινομενικό, το αυθεντικό και ο μύθος, το ορατό και το μη αναπαραστάσιμο.

Ο θεατής του θρησκευτικού δρώμενου όπως και ο θεατής της πορνογραφικής ταινίας γνωρίζει σε πια απογοήτευση τον οδηγεί το υπερβολικό πάθος του να δει, τυφλωμένος που τα είδε όλα και δεν είδε τίποτε.

Σπρωγμένος στην προκαθορισμένη αποχαύνωση ακούει και δεν ακούει. Βλέπει και δε βλέπει. Αφήνει τον πνευματικό οβελίσκο να ρυθμίσει την πνευματική του κυκλοφορία.

Ακούει τον παπά να κουρδίζει με ποιητικά ξόρκια τον παράλογο λογισμό της θεολογικής μηχανικής.

Η παράσταση ερεθίζει το θεατή. Ο πιο λεπτός ρυθμιστής της πίστης είναι τώρα η ανάσα. Καθώς ακούγονται τα κέρματα στο δαιμονικό παγκάρι. Ταΐζοντας τους Αγίους με μετρητά. Λίγο πριν ξαναβγούν οι πιστοί απ’ το ισχνό φως των κεριών στο σκληρό φως της μέρας, τρέχοντας πάλι ξανά στο οπλοστάσιο των προσωπείων για να γίνουν αυτό που δεν είναι.

Για να αφεθούν με τόση οικειότητα στον αντίδωρο κόσμο της βίας.

Στα βιβλία εσόδων και εξόδων μιας ζωής σκορπισμένης στο ευφυές σχέδιο του καπιταλιστή.

Εκεί όπου όλα τα κηρύγματα βρέχονται απ’ το χρήμα. Και το σπίτι του γάμου είναι στολισμένο με τα υφαντά της μισαλλοδοξίας.

Και ο οίκος του θεού δεν θα γίνει ποτέ σπίτι του ζητιάνου και του πρόσφυγα. Καταφύγιο των σκιαγμένων απ’ τ’ αρπαχτικά.

Digital Labor, Uberization, Crowdsourcing: Εργασία και εκμετάλλευση στην ψηφιακή εποχή…

Το κείμενο είναι η βάση της διάλεξης μου στο Nosotros στις 23 Απριλίου 2016.

Τα τελευταία χρόνια η εργασία ως παραγωγική διαδικασία η οποία λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του καπιταλισμού έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές σε ότι αφορά τη φύση, το περιεχόμενο, τις συνθήκες αλλά και τους στόχους της. Οι δύο βασικοί παράγοντες που καθορίζουν αυτή την εξέλιξη είναι η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού – και το πως αυτή μεταφράζεται πρακτικά μέσα στους χώρους εργασίας – καθώς και η τεχνολογική μετάλλαξη των υλικών συνθηκών παραγωγής χάρη στην ψηφιοποίηση και δικτυοποίηση των μέσων παραγωγής. Οι δύο αυτοί παράγοντες, όπως θα δείξω, είναι άμεσα αλληλένδετοι και αποτελούν τους βασικούς μοχλούς της απορρύθμισης της εργασίας.

Νεοφιλελευθερισμός και εργασία

Η φιλοσοφική βάση του νεοφιλελευθερισμού έγκειται στη θεώρηση ότι το βασικό κριτήριο δράσης των ανθρώπων είναι το άμεσο προσωπικό τους συμφέρον και ότι η ελεύθερη και απρόσκοπτη επιδίωξη του συνιστά το βέλτιστο μέσο για τη μεγιστοποίηση του πλουτισμού μιας οικονομίας.

Το πολιτικό έγκλημα του (ζαβού προδότη) Γιώργου Παπανδρέου

Συμπληρώθηκαν  έξι χρόνια από την  23 Απριλίου 2010. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής είχε μετακινηθεί στο ακριτικό Καστελόριζο και από εκεί απηύθυνε διάγγελμα στον ελληνικό λαό, κάνοντας μια δραματική δήλωση.
«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε στην ΕΕ. Έχω ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες», ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Παπανδρέου, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη της εποχής των Μνημονίων, που τόσες συμφορές επισώρευσαν στη χώρα μας.

Σχεδόν έναν μήνα νωρίτερα, για την ακρίβεια στις 18 Μαρτίου 2010, μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υποστηρίξει τις εντελώς αντίθετες θέσεις. «Η χώρα μας δεν ζητά και δεν θα ζητήσει οικονομική βοήθεια από κανέναν! Ούτε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας ούτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…» είχε υπογραμμίσει τον Μάρτιο. Τον Απρίλιο ο ίδιος άνθρωπος είχε κάνει στροφή 180 μοιρών και αναφερόταν πλέον σε «μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό»!

Children: Η σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης [animation]…

Η παιδεία είναι (ή θα έπρεπε) ο βασικότερος παράγοντας μια κοινωνίας. Προφανώς είναι άσκοπο να παίξουμε με τις λέξεις:
Παιδεία – Εκπαίδευση – Μόρφωση
οι οποίες σαφώς και έχουν διαφορά, την οποία έχουμε αναλύσει σε αρκετά άρθρα μας. Το θέμα είναι να δούμε πιο ριζικά όλο αυτό το θέμα της παιδείας και των γνώσεων των οποίων αποκτούν τα παιδιά σε ηλικίες και κυρίως το πώς. [Μπορεί να υπάρξει Αντιαυταρχική Εκπαίδευση και Πραγματική Μάθηση;]

Το ζητούμενο είναι
Να γίνει το σχολείο κατάλληλο για τα παιδιά, και όχι τα παιδιά κατάλληλα για το σχολείο.
[Το σχολείο είναι φυλακή και βλάπτει τα παιδιά μας]

Children: Η σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης [animation]

Το animation του Ιάπωνα Okada Takuya «Children» αποτυπώνει την σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης και ρίχνει μια κριτική ματιά στην εμμονή του εκπαιδευτικού συστήματος με την τελειότητα.

>>> Δείτε το «Children»:

Maria AfentouliΠαιδί για τις δουλειές του Forum

________________________________________________________

 Aπό:

http://forum.osarena.net/threads/children-%CE%97-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82-animation.5139/#post-21209

Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ, ΟΙ ΛΕΓΕΩΝΕΣ ΑΠΛΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ…

Έχει υποστηριχθεί ότι ορισμένα κράτη διαφέρουν μεταξύ τους, εκτός των άλλων, επειδή οι πολιτικές ελίτ, που διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους, κάνουν διαφορετικές επιλογές σχετικά με την «ποσότητα» του παρελθόντος, που σκοπεύουν είτε να διατηρήσουν στο πολιτικό τους σύστημα είτε να χρησιμοποιήσουν ιδεολογικά.

Το ίδιο, φυσικά θεωρείται ότι ισχύει και για τα μεμονωμένα κόμματα.

Μια γνωστή και χιλιοχρησιμοποιημένη εφαρμογή αφορά την προβαλλόμενη αντιπαλότητα «νέου» και «παλιού», μεταρρύθμισης και στασιμότητας, εκσυγχρονισμού και συντήρησης κ.ο.κ.

Πολλές φορές οι εξαγγελίες για αλλαγές, που θεωρείται ότι εκτός των άλλων θα αποτελέσουν δέλεαρ για νέους ψηφοφόρους ή μια σημαντική μάζα, που υπολογίζεται ότι για διάφορους λόγους έχει την τάση να εκπροσωπηθεί πολιτικά με διαφορετικό τρόπο, αποδεικνύονται ψευδεπίγραφες.

Σ’ άλλες περιπτώσεις, αντίθετα, η παραπομπή στο παρελθόν θέλει να εμπνεύσει σιγουριά, αφού οι υπήκοοι καλούνται να αναγνωρίσουν κάτι οικείο σ’ αυτούς, δοκιμασμένο και αποδεκτό, καθώς ταυτίζεται στην μνήμη τους με την «σταθερότητα και την ευημερία».

David Graeber : Είσαι αναρχικός-η; Η απάντηση μπορεί να σε εκπλήξει…

Το κείμενο του David Graeber  που ακολουθεί, υπάρχει σε πολλά site αναρχικής θεωρίας και λόγου στο διαδίκτυο. Προσωπικά το βρήκα ΕΔΩ.

Η μετάφραση που έχω κάνει είναι χωρίς επιμέλεια, οπότε όπως πάντα να συγχωρέσετε την όποια χοντράδα. Ο  Ντέιβιντ Γκράεμπερ είναι ένας από τους πλέον γνωστούς ανθρωπολόγους της γενιάς του, και για τη πρωτογενή έρευνα που έκανε στο νησί της Μαγαδασκάρης αλλά και για την πολιτική του δράση ως αναρχικός στο κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης της τελευταίας δεκαετίας. Δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Γέηλ από όπου και εκδιώχθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Τώρα διδάσκει στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθς του Λονδίνου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Αποσπάσματα μιας αναρχικής ανθρωπολογίας»και «Κίνημα , Βία , Τέχνη και Επανάσταση» ,  από τις ελευθεριακές εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, ενώ ετοιμάζονται το «Τέλος των Πρωτοποριών» και το «Το Χρέος : Τα πρώτα 5.000 χρόνια» το οποίο είναι και το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο είναι απλά εκπληκτικό. Μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη του Ντέιβιντ Γκράεμπερ από το 2010, όταν ήρθε στην Ελλάδα : ΕΔΩ .

risingalaxy