ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΤΙ;

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και ιδίως η κοινωνία χειροτερεύει κάθε μέρα και πιο πολύ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά από έναν χρόνο διακυβέρνησης αποδείχθηκε και αποδεικνύεται ανίκανη να χειρισθεί τα μεγάλα προβλήματα που κληρονόμησε, καθώς και αυτά που δημιουργούνται ή που δημιουργεί η ίδια. Όλα είναι μπλοκαρισμένα χωρίς κάποια προοπτική αισιοδοξίας: ασφαλιστικό, φορολογικό, προσφυγικό, μεταναστευτικό, αξιολογήσεις των δανειστών, χρέος, στασιμότητα της οικονομίας και της παραγωγής, ανεργία, φτώχεια. Η χώρα βρίσκεται ήδη εκτός αγορών, ενώ οι άλλες ομοιοπαθείς χώρες βγαίνουν στις αγορές. Κινδυνεύει επίσης να εξορισθεί από τη ζώνη Σέγκεν και από την Ευρώπη, με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες εγκλωβισμένους στο εσωτερικό της, και να επιστρέψει έτσι στη βαλκάνια ανατολίτικη μοναξιά της, υποταγμένη στον επαρχιώτικο εθνικισμό και στην οπισθοδρομική βυζαντινή Ορθοδοξία, με κατοίκους δέσμιους στον ναρκισσισμό της παρακμιακής ιδιαιτερότητας και «αποστεωμένους οστεοφύλακες των τρισχιλιετών προγόνων».

Η κυβερνητική Αριστερά βρίσκεται σε αδιέξοδο, ενώ οι διανοούμενοί της, γοητευμένοι από τα οφέλη και τα προνόμια της εξουσίας, κατάντησαν βαστάζοι της κομματικής και κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Ταυτοχρόνως, προσπαθώντας αυτοί να βρούν νέα αφηγήματα, ψελίζουν παλαιά δεολογικά σχήματα («σοσιαλισμός») ή χρησιμοποιούν έννοιες που ήλθαν στο προσκήνιο μετά το κίνημα των πλατειών το 2011 («άμεση δημοκρατία»). Όμως οι έννοιες αυτές ούτε εξηγούνται, ούτε και μπορούν να εξηγηθούν πειστικά. Κατ’ αρχάς ο «σοσιαλισμός» έχει αποτύχει, όπως έχει δείξει η ιστορία, και δεν ελκύει πια κανέναν.

Οι Βρυκόλακες της Τελειομανίας…

 Του Νίκου Ρούσσου

Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε μια πολύ παράδοξη ιδέα: οι βρυκόλακες δε ζούνε μόνο τη νύχτα, ζούνε – μερικές φορές μάλιστα κυρίως, την ημέρα. Δε θα αμφισβητήσουμε τίποτε άλλο από τη παραδοσιακή αντίληψη περί βρυκολάκων, παρά μόνον αυτό. Δηλαδή θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για καταραμένες ψυχές που δε τους επιτράπηκε, συνήθως εξαιτίας κάποιου φοβερού αμαρτήματος, να ξεκουραστούν στον άλλο κόσμο. Θα δεχτούμε επίσης ότι διψούν για ανθρώπινο αίμα, είναι χλωμοί, έχουν κοφτερούς κυνόδοντες, δε μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη, μπορούν να μεταμορφωθούν σε νυχτερίδες ή λύκους ή οτιδήποτε επιθυμούν και τέλος ότι μπορούν να μετατρέψουν και άλλους ανθρώπους σε απέθαντα βαμπίρ.

Κάνε με κράτος, να σε κάνω προφήτη…

Βόρεια Ευρώπη: Σημειώσεις για έναν πόλεμο (που δεν είναι) με ένα κράτος (που είναι και παραείναι).

Το κείμενο γράφτηκε εξ αδιαιρέτου μαζί με την parallax.

Στις 3 Δεκεμβρίου του 2015, λίγο μετά τις επιθέσεις στη χερσόνησο του Σινά, τη Βυρηττό και το Παρίσι, οι ταγοί του αγγλικού κράτους ψήφισαν υπέρ της πολεμικής επέμβασης στη Συρία. Ανάμεσα στους υπερψηφίζοντες βρίσκονταν και 66 βουλευτές του Εργατικού Κόμματος, της υποτιθέμενα περίπου κομμουνιστικής ηγεσίας του Τζέρεμι Κόρμπιν. Δύο ημέρες μετά, στις 5 Δεκεμβρίου, ο Μουχαντίν Μάιρ, ένας 29χρονος Άγγλος με ιστορικό ψυχικής ασθένειας, επιτίθεταιμε μια κατάνα σε έναν 56χρονο, στο σταθμό του τρένου της συνοικίας Λέιτον στο Λονδίνο. Κάποιος ανώνυμος περαστικός του φωνάζει “αδερφέ, δεν είσαι μουσουλμάνος εσύ” (“you ain’t no Muslim, bruv” – μετέπειτα δημοφιλέστατο hashtag στο twitter παγκοσμίως), ενώ οι ως άνω αναφερόμενοι ταγοί, μηδενός εξαιρουμένου, εκφράζουν σοκ και δέος για το περιστατικό, το οποίοκατηγοριοποιείται ως τρομοκρατική επίθεση. Ακολούθως, σε όλο το Λονδίνο, μια πόλη που παραδοσιακά δεν αντιδρά όσο σκατά θα περίμενε κανείς σε επθέσεις που κοινά ιδώνονται ως πράξεις ισλαμικής τρομοκρατίας, αρχίζει ένα αυξανόμενης έντασης μπαράζ (1, 2) ισλαμοφοβικών επιθέσεων, κυρίως εντός των μέσων μαζικής μεταφοράς. Πέρα όμως από τα γεγονότα του Λονδίνου, και το FBI χαρακτηρίζει τρομοκρατική μια επίθεση στο Σαν Μπερναντίνο της Καλιφόρνια στις 2 Δεκεμβρίου, λίγο αφότου ξεκαθαρίζεται ότι οι δράστες είναι τελικά αραβικής καταγωγής. Ένας οχετός παραληρηματικών ρατσιστικών επιθέσεων ακολουθεί το γεγονός και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Φτου και απ΄ την αρχή…

Μια φορά κι έναν καιρό, πολλά-πολλά χρόνια πίσω, σ’ έναν τόπο μάλλον κοντινό, «βασίλευε» Λαός καλός. Κι οι «αρχόντοι», να τους πει κανείς έτσι για να συνεννοηθούμε, σύμφωνα με όσα ίσχυαν «εξ’ απ’ ανέκαθεν», δεν είχαν καμιά αρμοδιότητα για ζητήματα που θα μπορούσαν να θίξουν τα καθιερωμένα και αναγνωρισμένα προνόμια του τόπου και των ανθρώπων του

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Για τούτα μάλιστα τα ζητήματα, μόνος αρμόδιος ήταν ο ίδιος ο Λαός, προς τον οποίο οι «αρχόντοι» όφειλαν να αναφέρονται σε κάθε τέτοια περίπτωση  και να ενεργούν σύμφωνα με την έγκριση του. Κάθε μονομερής πράξη των «αρχόντων», όχι μόνο ήταν εντελώς άκυρη, αλλά  οι υπεύθυνοι παύονταν αμέσως και στη θέση τους εκλέγονταν άλλοι, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου κι αν ήταν.

Οι «αρχόντοι» ήταν απλά εντεταλμένοι του Λαού, ώστε να διεκπεραιώνουν τις καθημερινές τρέχουσες υποθέσεις του, όπως μεταξύ άλλων η σύνταξη του ετήσιου προϋπολογισμού των εσόδων και των εξόδων του Τόπου, τον οποίο υπέβαλλαν, στη συνέχεια, για συζήτηση και έγκριση στη γενική συνεδρίαση του Λαού. Με βάση αυτόν τον ψηφισμένο προϋπολογισμό λειτουργούσε η οικονομική υπηρεσία και καμιά δαπάνη των «αρχόντων» δεν επιτρεπόταν,αν δεν είχε ήδη εγκριθεί.

Οι δημόσιοι γιατροί εκλέγονταν επίσης κάθε χρονιά, με καθολική ψηφοφορία του Λαού, ο οποίος κανόνιζε, πριν από την εκλογή, τα σχετικά με τη μισθοδοσία τους. Ανάλογα, ρυθμίζονταν και ο αριθμός και οι μισθοί των δασκάλων, μονάχα που ετούτοι διορίζονταν απ’ ευθείας από τους «άρχοντες». Προκειμένου δε για οικοδόμηση σχολειών ή για άλλες έκτακτες δαπάνες, την έγκριση έδινε μόνο η γενική συνεδρίαση του Λαού.

Με βάση αυτόν τον ψηφισμένο προϋπολογισμό, διορίζονταν και παύονταν οι γραμματείς, οι κλητήρες, οι φαρμακοποιοί, οι αγορονόμοι, οι αγροφύλακες, οι οδοκαθαριστές, οι επιστάτες του λιμανιού κ.τ.λ., ενώ η διάρκεια του διορισμού δεν υπερέβαινε ποτέ το ένα έτος. Προφανώς, κάθε άλλος μονομερής διορισμός ήταν άκυρος.

Αν ήταν αναγκαίο να γίνει μια έκτακτη δαπάνη, οι «αρχόντοι» δεν είχαν και πάλι καμιά δικαιοδοσία, αλλά όφειλαν να υποβάλλουν το αίτημα τους για συζήτηση και έγκριση στη γενική συνεδρίαση του Λαού.

Οικονομική κρίση και πραγματικότητα…

Τις περισσότερες φορές τα πράγματα «μιλάνε» από μόνα τους. Αρκεί να σταματήσεις λίγο το σερφάρισμα στα κοινωνικά δίκτυα προς άγραν κλικ. Αλλά για κάποιον περίεργο λόγο οι άνθρωποι αδιαφορούν και επιμένουν σε μία ονειρική περιγραφή του φυσικού κόσμου, η οποία «απέχει παρασάγγας» από την πραγματικότητα.
Δεν έχετε παρά να κάνετε μία μικρή, πρόχειρη και τελείως επιφανειακή έρευνα στο Διαδίκτυο για να ανακαλύψετε την παγκόσμια οικονομική αλήθεια που κρύβεται σε κοινή θέα πίσω από τον ευκολοχώνευτο σανό των «μαχόμενων» ΜΜΕ:
1) Η Γερμανία, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, παρουσιάζει σταθερή έλλειψη εργατικών χεριών. (ΣΚΕΨΗ: Βλέπετε όσο πιο πολύ μορφώνεσαι και ανεβαίνει το βιοτικό σου επίπεδο, τόσο λιγότερο παριστάνεις το ζώο που αναπαράγεται). Το 2020 θα λείπουν στην γερμανική οικονομία 1,8 εκατομμύρια εργάτες (φθηνοί φυσικά και σε κατάσταση σκλαβιάς), παρά το γεγονός ότι θα απορροφήσει μέχρι τότε 3,6 εκατομμύρια πρόσφυγες. (ΣΚΕΨΗ: Προφανώς ανάλογα ποσοστά θα υπάρχουν και στις άλλες ψώρες της ΕΕ, αν βέβαια θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι τότε)

Werner Bonefeld-Ο αντι-καπιταλισμός και τα στοιχεία του αντισημιτισμού: σχετικά με τη θεολογία και τις πραγματικές αφαιρέσεις (μέρος Β)…

Mετάφραση από το Werner Bonefeld, Critical Theory and the Critique of Political Economy: On Subversion and Negative Reason, Delhi,London, Los Angeles,New York: Bloomsbury Academic, 2014.  Part Four, Anticapitalism: Theology and Negative Practice,το 9. Anti-capitalism and the elements of antisemitism: On theology and real abstractions,p. 195-217. (Το κείμενο της μετάφρασης είναι διαθέσιμο σε μορφή pdf στο dropbox).
Σχετικά με τον χρόνο της αφαίρεσης
                                    
Ο αντισημιτισμός δεν «χρειάζεται» Εβραίους. Ο «Εβραίος» έχει δυνάμεις που του αποδίδονται οι οποίες δεν μπορούν να οριστούν συγκεκριμένα. Είναι μια αφαίρεση που δεν αποκλείει κανέναν. Οποιοσδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ως εβραίος. Η έννοια του «Εβραίου» δεν γνωρίζει καμία ατομικότητα, δεν μπορεί να είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα και δεν μπορεί να ιδωθεί ως εργάτης ή ως ζητιάνος· η λέξη «Εβραίος» σχετίζεται με ένα μη-πρόσωπο, μια αφαίρεση. «Ο Εβραίος είναι κάποιος τον οποίο οι υπόλοιποι άνθρωποι θεωρούν ως Εβραίο» [46]. Στο βιβλίο τους  Η Διαλεκτική του Διαφωτισμού, οι Μαξ Χορκχάιμερ και Τέοντορ Αντόρνο τονίζουν πως ο «λόγος» του Διαφωτισμού επικρατεί ουσιαστικά ως «εργαλειακή ορθολογικότητα». Η «εργαλειακή ορθολογικότητα» είναι ο ψεύτικος φίλος του λόγου. Ο λόγος απαιτεί να γνωρίσει ποιος είναι ο ανθρώπινος σκοπός κάποιου πράγματος· ενώ την εργαλειακή ορθολογικότητα την ενδιαφέρουν ουσιαστικά δύο πράγματα: «πόσο καιρό πήρε» και «πόσο πολύ κόστισε»; Εστιάζει συνεπώς στη λειτουργικότητα των πραγμάτων, οτιδήποτε και αν είναι αυτά, και επιδιώκει να τα διαθέσει όσο το δυνατόν πιο αποδοτικά, αποτελεσματικά και οικονομικά γίνεται. Σε έναν κόσμο που διέπεται από πραγματικές αφαιρέσεις και μετριέται από τον αφηρημένο κοινωνικό χρόνο, η απλή ύπαρξη της διαφοράς, αυτή η φευγαλέα ματιά μιας ζώης πέρα από τον οικονομικό καταναγκασμό, συνιστά μια ανυπόφορη πρόκληση. Περιθάλπει τη τυφλή μνησικακία και τον θυμό [σ]τον οποίο επικεντρώνεται και εκμεταλλεύεται ο αντισημιτισμός αλλά τον οποίο ο ίδιος δεν παράγει. «Η ιδέα μιας ευτυχίας χωρίς εξουσία είναι ανυπόφορη, διότι αυτή μόνο θα ήταν αληθινή ευτυχία» (Adorno-Horkheimer, ό.π, σελ. 284) [47].