Πόσα πλήρωσαν σε φόρους οι Έλληνες εφοπλιστές το 2013 – 2015

Η φορολογία

Το 2013 οι εισπράξεις από τον φόρο πλοίων ανήλθαν σε 14.013.519,90 ευρώ, το 2014 ανήλθαν σε 13.154.712,39 ευρώ και το 2015 σε 17.617.781,18 ευρώ.

Επίσης με βάση το συνυποσχετικό οικειοθελούς φορολόγησης εφοπλιστών το 2014 οι εισπράξεις ανήλθαν σε 40.546.161,35 ευρώ και το 2015 ανήλθαν σε 45.430.869,71 ευρώ.

Τα στοιχεία διαβίβασε στη Βουλή, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης μετά από Αίτηση Κατάθεσης Εγγράφων που είχε υποβληθεί από τους βουλευτές του ΚΚΕ Χρήστο Κατσώτη, Νίκο Καραθανασόπουλο, Διαμάντω Μανωλάκου και Μανώλη Συντυχάκη. 

Οι βουλευτές ζητούσαν να ενημερωθούν τι φόρους έχουν πληρώσει οι εφοπλιστές το 2013, 2014 και 2015 για πλοία με ελληνική σημαία πρώτης κατηγορίας του Ν. 27/1975, καθώς και για πλοία δεύτερης κατηγορίας άνω των 500 ΚΟΧ του ιδίου νόμου.

Τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες: Όχι, κύριε πρωθυπουργέ!

Του Michel Collon

(δημοσιογράφου και ιδρυτή της ανεξάρτητης on line εφημερίδας Investig’Action)

Την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης στις Βρυξέλλες πέρασα κάποιες ώρες προσπαθώντας να δω πού βρίσκονταν οι δικοί μου. Ποιος κακότυχος μπορεί να είχε βρεθεί σ’ αυτό το καταραμένο μετρό που παίρνω κι εγώ όταν πηγαίνω στα γραφεία του Investig’Action; Ποιος κακότυχος μπορεί να είχε βρεθεί κοντά στo Starbucks του αεροδρομίου, όπου κι εγώ παίρνω συχνά ένα…

τσάι περιμένοντας το αεροπλάνο; Εναγώνιες ώρες, καθότι όλα τα δίκτυα ήταν παραφορτωμένα.

Τέλος πάντων, όπως τόσοι άλλοι κάτοικοι των Βρυξελλών, έζησα για μια μέρα ό,τι ζουν εδώ και τόσα χρόνια οι Ιρακινοί, οι Λίβυοι, οι Σύριοι και, πριν από αυτούς, οι Αλγερινοί. Επειδή τυχαίνει να έχω βρεθεί πολλές φορές σε μέρη που έχουν βομβαρδίσει οι Δυτικοί, ξέρω με τι μοιάζουν αυτά τα κομματιασμένα σώματα που κανείς ποτέ πια δεν θα μπορέσει να ξαναγκαλιάσει. Έχω δει με τα μάτια μου τον πόνο εκείνων που τους έχουν στερήσει για πάντα το σύζυγο, την γυναίκα ή το παιδί τους.

Όπως τόσοι άλλοι κάτοικοι των Βρυξελλών, έκλαψα κι ένιωσα ότι ήθελα να δείρω αυτούς τους….
εγκληματίες που σκοτώνουν αθώους ανθρώπους. Όμως εγκληματίας δεν γεννιέται κανείς, γίνεται. Και το πιο κρίσιμο ερώτημα είναι: πώς φτάνει κανείς εκεί; Στην άρνηση της αξίας της ζωής τόσων αθώων! Στο να τους βασανίζουν και να τους τρομοκρατούν αντί να αγωνίζονται κι αυτοί μαζί τους, μαζί με αυτούς τους αθώους, ενάντια στην αδικία που μας χτυπάει όλους; Ποιος δηλητηριάζει το μυαλό των νέων, ποιος τους δίνει το παράδειγμα της βίας; Ποιος τους βυθίζει στην απελπισία και κυρίως ποιος τους δίνει τα όπλα; Εγκληματίες, ναι, αλλά συγχρόνως και θύματα, κι ας μη σας σοκάρει μια τέτοια σκέψη.

Κονδύλης: ο δικός μας σκεπτικός στο λυκόφως του μοντερνισμού [1]

 Η κατανάλωση έγινε αξία και οι αξίες έγιναν καταναλωτικά αγαθά.

 Π. Κονδύλης

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Ο Παναγιώτης Κονδύλης «αντιπαθούσε» τη φιλοσοφία δηλώνοντας «αυστηρά περιγραφικός». Δεν παύει ωστόσο να είναι φιλόσοφος, καθότι η γνωσιολογική πριμοδότηση της «αυστηρής περιγραφής» περιγράφει φιλοσοφική θέση.

Η όποια φιλοσοφία της εποχής μας, είναι ομόλογη της ελληνιστικής με τις τρεις διάσημες σχολές της, τη Στωική, τη Σκεπτική και την Επικούρεια. Του Κονδύλη η φιλοσοφία τοποθετείται στη Σκεπτική σχολή, όχι μόνο λόγω του ομολογημένου «σκεπτικισμού» της, αλλά και της ταυτότητας σκοπού και μεθόδου. Ο σκοπός της, η «αξιολογική ελευθερία του επαΐοντος του περιθωρίου», συμπίπτει με την «εποχή» (αποχή – αταραξία) των αρχαίων σκεπτικών. Η δε μέθοδός της, το συστηματικό ξεποπούλιασμα των αντιμαχόμενων απόψεων, υπόκειται στη σκεπτική αρχή της «ισοσθένειας» των αντίπαλων λόγων.

Σε συνάφεια με τη θεώρηση του Κονδύλη ως σκεπτικού λέω να προσεγγίσω το έργο του με βάση την αρχαία σκεπτική οδηγία: Προσδιόρισε πρώτα τη «φύση» των απόψεων που εξετάζεις (από ποιο δηλαδή ιστορικό έδαφος «ξεφύτρωσαν»). Ξεκαθάρισε έπειτα τη δική σου «διάθεση» απέναντί τους. Και τέλος δες αν έχουν κάποια «χρησιμότητα». 

1.- Προκαταρκτικά

Το συγκλονιστικό συμβάν, που καθόρισε τη «φύση» της σκέψης του Κονδύλη, είναι η κατάρρευση της επαναστατικής ιδεολογίας που σάρωσε τον 20^ο αιώνα. Δηλαδή του μαρξισμού.

Βασικό αίτημα του μαρξιστικού επαναστατικού κινήματος ήταν η αναβάθμιση της νεωτερικής ελευθερίας από απλώς ιδιωτική, σε κοινωνική («κατάργηση της μισθωτής δουλείας») και σε πολιτική («μαρασμός» των αυτονομημένων μηχανισμών του κράτους -ώστε «ακόμα και η μαγείρισσα» να μπορεί να το διοικεί!). Το αποτέλεσμα όμως, παντού όπου νίκησαν οι επαναστατικές δυνάμεις, ήταν το αντίθετο: υποστροφή στον δεσποτισμό, όπου ακόμα και η ανεπαρκής ιδιωτική ελευθερία τέθηκε εκποδών. Ανέκυψε λοιπόν θέμα «κριτικού απολογισμού»: πού ήταν το λάθος; 

Ζήτημα «ουτοπικότητας» του αιτήματος δεν υφίστατο, αφού το απελευθερωτικό πρόταγμα, το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός» (Αριστοτέλης), είχε λάβει σάρκα και οστά στον ελληνικό πολιτισμό. 

Στον Κήπο των Ηρώων

ΣΤΑΘΗΣ

Με έφερε ο δρόμος στον Κήπο των Ηρώων, στο ιερό κι όμορφο Μεσολόγγι. Πολλά χρόνια μετά απ’ όταν, 10-11 χρόνων παιδί τότε, είχε το σχολείο μου πάει επίσκεψη τα παιδιά του εκεί που συνέβησαν πράγματα έξω απ’ τα συνήθη. Θυμάμαι τον δάσκαλό μας τότε να ιστορεί σαν ραψωδός και, στιγμές-στιγμές, να δακρύζει.

Στα παιδικά αυτιά ήταν εκείνον τον καιρό (υποθέτω ότι είναι και σήμερα) φυσικό να ακούγονται οι ιστορίες των ηρώων και των θεών σαν κάτι το συμβατό με την τάξη και τη δομή του κόσμου τούτου, σαν κάτι το λογικό στην αλληλουχία των ανθρώπινων. Κι ας πάλευε ο δάσκαλος να μας εξηγήσει το εξαιρετικόν του πράγματος, το ασυνήθιστο, το μετουσιωτικό. Ο παιδικός μας κόσμος ήταν ακόμα γεμάτος θαύματα και θαυμαστά, ήταν ένας εντέλει δίκαιος -ή, που θα μπορούσε να γίνει δίκαιος- κόσμος, τι λοιπόν πιο λογικό απ’ το Κούγκι, τις Θερμοπύλες και τον Γιάννη Αγιάννη;!

Σήμερα, μετά από μια Ιλιάδα και στο μέσον μιας Οδύσσειας (μέσον; ποιος να ξέρει), βρέθηκα προσκυνητής στον Κήπο των Ηρώων. Είναι ένα κοιμητήριο -με τα οστά των αγωνιστών, όσα έχουν βρεθεί (και θα ανευρίσκονται για πολλά χρόνια ακόμα), θαμμένα εκεί, όλων γνωστών κι άλλων αγνώστων, άλλων παρακατιανών στον ανθρώπινο βίο τους κι άλλων αρχόντων, Ελλήνων και Φιλελλήνων – είναι ο κήπος των Μαρμαρωμένων Ηρώων.

Θα έμοιαζε όλο αυτό με την αγορά μιας αρχαίας ελληνικής πόλης, με τα αγάλματα των πολιτών και των θεών να ιστορούν το σωστό, με ένα Πολυάνδριο, με μία κρήνη απέναντι απ’ το κενοτάφιο όσων η πατρίδα δεν ανέκτησε το σώμα, αλλά ωφελήθηκε απ’ τη θυσία. Ενα πέτρινο ποίημα

Διαβάζοντας Την Πόλη | Καισαριανή…

Τα κείμενα και τα ποιήματα που μας αρέσουν, πιστεύουμε ότι μπορούμε όχι μόνο να τα διαβάζουμε, αλλά και να τα μιλάμε και να τα βλέπουμε και να τα φανταζόμαστε σε μία από τις άπειρες εκδοχές τους. Συνέχεια (μετά από πολύ καιρό) στο project του Cricket «Διαβάζοντας την πόλη», με την Όλια Λαζαρίδου να διαβάζει ένα απόσπασμα από το διήγημα του Μάριου Χάκκα «Σκοπευτήριο Καισαριανής». Το διήγημα περιλαμβάνεται στη συλλογή «το Κοινόβιο» που κυκλοφόρησε απ” τις εκδόσεις Κέδρος το 1972. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε να συναντήσουμε τα λόγια των ποιητών και των συγγραφέων που δεν σταματούν να επανέρχονται στο μυαλό μας, σε σημεία της πόλης, μέσα στην οποία ζούμε και αναπνέουμε σήμερα.

 

_____________________________________________________________

Aπό: http://thecricket.gr/2016/04/logotexnia-kai-poli-kaisariani/

Διαβάζοντας την πόλη | Καισαριανή

Ένας χρόνος χωρίς τον Εντουάρντο Γκαλεάνο…

Το δικαίωμα στο παραλήρημα…

 

           Είπε πως η ουτοπία βρίσκεται στον ορίζοντα, 
         γνωρίζω πολύ καλά πως ποτέ δεν θα την πλησιάσω, 
   πως αν κάνω δέκα βήματα,  αυτή θα απομακρυνθεί δέκα βήματα, 
     όσο περισσότερο την ψάχνω, τόσο λιγότερο θα τη συναντώ, 
         γιατί αυτή απομακρύνεται, όσο εγώ την πλησιάζω.
            Καλή ερώτηση, έτσι; Σε τι χρησιμεύει ; 

      Λοιπόν, η ουτοπία χρησιμεύει σ' αυτό: στο να περπατάς.

Φασισμός και κλειδαρότρυπα… Χέρι-Χέρι με τον Καρατζαφέρη + (Κουρής- Μάκης- Κομιστής)…

της Ευγενίας Λουπάκη

Με αφορμή την προκλητική επανεμφάνιση του Γιώργου Καρατζαφέρη στο πολιτικό προσκήνιο, μέσω της γνωστής μεθόδου ξεπλύματος, που εργολαβικά εκτελούν τα συστημικά ΜΜΕ και οι αστέρες τους, ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας. Το σημείωμα που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στο κουτί της Πανδώρας, τον Ιούνιο του 2014, τίς μέρες δηλαδή, που επιχειρήθηκε ο κανιβαλισμός του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Και θυμίζει ότι από πολύ παλιά, χυδαίος κιτρινισμός και φασισμός, πάνε χέρι χέρι με τον Καρατζ

Οι έγκριτοι κοινωνικοί επιστήμονες που αναλύουν το φαινόμενο της ανόδου του νεοφασισμού στη χώρα μας, παρακαλούνται να λάβουν υπόψη τους και τα ακόλουθα: