Γράφει η Ειρήνη Βαρβάρα Λαγουβάρδου
Κάποτε, οι άνθρωποι μοιράζονταν αξίες και ιδέες οι οποίες ήταν κοινές και χειροπιαστές· εξ ου και, εάν ένιωθαν ότι αυτά τα «κοινά μοιράσματα» κινδύνευαν, τα υπερασπίζονταν. Ακόμα και η θρησκεία βιωνόταν ως κάτι χειροπιαστό· αποτελούσε ένα συνεκτικό, κοινωνικό δεσμό, ασχέτως προσωπικών πεποιθήσεων.
–
Χαρακτηριστικά, θυμάμαι ότι στο χωριό μου, στην Κρήτη, ήταν χαρά για εμάς τις πιτσιρίκες να γυρίζουμε στα χωράφια τη Μ. Παρασκευή και να μαζεύουμε λουλούδια· λουλούδια τα οποία οι μεγαλύτερες γυναίκες θα έπλεκαν σε γιρλάντες, για να στολίσουν τον Επιτάφιο. Το ίδιο βράδυ, όλοι θα χωριζόμασταν σε τρεις ομάδες και θα ψάλλαμε τη «ζωή εν τάφω» οικειοθελώς· δε χρειαζόταν να μας πιέσει κανείς, για να κάνουμε κάτι το οποίο ήταν χαρά· ήταν ο λόγος, για να προτιμήσουμε το χωριό από την πόλη για το Πάσχα.
Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα, όλοι – μικροί και μεγάλοι – μαζευόμασταν στον «Εσπερινό της Αγάπης» και, μετά, ξεκινούσαμε την «παρέα»· γυρίζαμε όλα τα σπίτια του χωριού τρώγοντας και πίνοντας μέχρι τις 6-7 η ώρα το πρωί. Όταν πια ξημέρωνε, είχαν την τιμητική τους οι Γιώργηδες· και η καινούργια «παρέα» ξεκινούσε την πορεία της από το εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου.