Ο άνθρωπος που λεγόταν «Εσσο»

 Καρασαρίνης Μάρκος

---

Μπουκµέικερ, παντοπώλης, εργοστασιάρχης, fundraiser, ιδανικός ενδιάµεσος, 
ο Τοµ Πάπας προσωποποιεί τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις στους διαδρόµους της εξουσίας Ελλάδας και ΗΠΑ στις δεκαετίες του ’60 και του ’70

---

«Κάποιοι Ελληνες νοµίζουν ότι το όνοµά του είναι “Εσσο” επειδή έτσι γράφεται στα 125 πρατήρια βενζίνης της “Esso Pappas” ανά την Ελλάδα». H παραπάνω πρόταση από το άρθρο των «New York Times» της 4ης Μαΐου 1969 αποτυπώνει ανάγλυφα τη µία όψη ενός φαινοµένου: ο Τοµ Πάπας, συνεργάτης του πετρελαϊκού κολοσσού Exxon, αντιπρόσωπος της Coca-Cola, βιοµήχανος και εργοστασιάρχης, υπήρξε για τη µετεµφυλιακή Ελλάδα ένα ατοµικό όνειρο – η ενσάρκωση του πολυεκατοµµυριούχου επενδυτή, του δραστήριου βιοµήχανου, του δαιµονίου της φυλής. Η κυριαρχία του, ωστόσο, είχε ηµεροµηνία λήξης, εκείνη της πτώσης της δικτατορίας των συνταγµαταρχών, στις 23 Ιουλίου 1974. Στη µεταπολιτευτική Ελλάδα, η εικόνα του τοποθετείται στο κάδρο ενός συλλογικού εφιάλτη: της ενεργού στήριξης του στρατιωτικού καθεστώτος, της ανάµειξης στον διορισµό αµερικανών πρέσβεων, της διαφθοράς, του χρηµατισµού, του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ. Η ιστορία του Τοµ Πάπας αποτελεί αφήγηση µε πολλά παρακλάδια. Είναι η ιστορία της πολιτείας ενός ιδανικού µεσάζοντα, των απαρχών της σύγχρονης εκβιοµηχάνισης της Ελλάδας, της επιρροής του ελληνοαµερικανικού λόµπι στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ, των τεθλασµένων διαδροµών του αµερικανικού παράγοντα στους διαδρόµους της χουντικής εξουσίας, των σχέσεων πολιτικής και επιχειρηµατικής τάξης σε δύο ριζικά διαφορετικές µεταξύ τους χώρες.

«Βλάστησα στο αµερικανικό όνειρο»

οι φωτογραφίες της ωριµότητάς του δεν ταιριάζουν µε έναν Θωµά Παπαδόπουλο από τα Φιλιατρά της Μεσσηνίας. Κοντόχοντρη και µε πλατύ χαµόγελο, η φυσιογνωµία που σφίγγει χέρια προέδρων, πρωθυπουργών και δικτατόρων, προσιδιάζει περισσότερο στον Νικίτα Χρουστσόφ, ηγέτη της Σοβιετικής Ενωσης στη δεκαετία του ’60. Η οµοιότητά του µε έναν κοµµουνιστή, έστω και σε επίπεδο αδρών χαρακτηριστικών, θα ήταν το τελευταίο που θα ήθελε να ακούσει ο Τοµ Πάπας. Ο γιος του Κωνσταντίνου και της Σοφίας Παπαδοπούλου, το γένος Φλάµπουρα, γεννηµένος το 1899, µεταναστεύει µε τους γονείς του στις ΗΠΑ σε ηλικία τεσσάρων ετών και αναθρέφεται στη χώρα της ευκαιρίας, τον παράδεισο των αυτοδηµιούργητων αντρών. Σπουδάζει στα πανεπιστήµια της Βοστώνης και του Νορθίστερν, σε αντίθεση όµως µε τον αδελφό του, Τζον, ο οποίος θα ακολουθήσει τον δικαστικό κλάδο, εκείνος προτιµά τις «µπίζνες». Ο φίλος του δηµοσιογράφος ∆ηµήτρης Λιµπερόπουλος γράφει ότι του έλεγε πως ξεκίνησε από «µπουκµέικερ στα σκυλιά και στα άλογα»: «Από σποράκι στα Φιλιατρά βλάστησα στο αµερικανικό όνειρο. (…) Αν µε κατείχε και µένα το πάθος του τζόγου, ίσως να γινόµουν το πολύ ένας εστιάτορας και µάλιστα χρεωµένος…».

« Η υπερβολική λιτότητα σκότωσε γιατρούς και νοσοκόμες πριν στραφεί στους ασθενείς»*

Του Ερίκ Τουσέν

*Ο εμπειρογνώμονας του Ο.Η.Ε. για την Ελλάδα

Ο Juan Pablo Bohoslavsky, ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του Ο.Η.Ε., δημοσίευσε και παρουσίασε πρόσφατα έκθεση για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, προκειμένου να γίνουν αντιληπτά τα αποτελέσματα που επέφερε το χρέος στην άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. To C.A.D.T.M. – Eπιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου κόσμου –συστήνει να λάβετε γνώση της εν λόγω έκθεσης, μέσα από τον σύνδεσμο A/HRC/31/60/Add.2 (Report of the Independent Expert on the effects of foreign debt and other related international financial obligations of States on the full enjoyment of human rights, particularly economic, social and cultural rights -Mission to Greece (έκθεση 29ης Φεβρουαρίου 2016).Ο πίνακας εξέλιξης των δημοσίων δαπανών, στο διάστημα2009 – 2013,είναι εξαιρετικά διαφωτιστικός. Στοσύνολότουςοιδαπάνεςπέρασαναπό128 Δις € σε 108 Δις €. Οι δαπάνες για την δημόσια υγεία μειώθηκαν κατά 42%, οι δαπάνες που σχετίζονται με την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού μειώθηκαν κατά 81%, ενώ οι δαπάνες που σχετίζονται με τα επιδόματα ανεργίας μειώθηκαν κατά 30%,παρόλο που ο αριθμός των ανέργων πολλαπλασιάστηκε επι 3. Όπως δήλωσε ο εμπειρογνώμονας του Ο.H.E.: « Η υπερβολική λιτότητα στον τομέα της δημόσιας υγείας σκότωσε κυριολεχτικά θεράποντες ιατρούς και νοσοκόμες, πριν στραφεί στους ασθενείς »* («the excessive austerity in the public health care sector literally killed first nurse and doctor before treating the patient»).

Ο ΑΚΡΑΤΟΣ ΚΥΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΣΚΛΗΡΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ»

Κώστας Λαπαβίτσας

Μετά από έξι χρόνια αποτυχίας, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ που άλλα έλεγε και άλλα κάνει, κρατάνε την Ελλάδα στο ίδιο αδιέξοδο. Η κυβέρνηση περιβάλλει τις «διαπραγματεύσεις» με σκοτάδι νομίζοντας ότι έτσι δεν θα διαφανεί η πραγματικότητα. Κάνει λάθος γιατί οι λόγοι της νέας «σκληρής διαπραγμάτευσης», που πλέον διαρκεί επτά μήνες, είναι ξεκάθαροι.

Ο πρώτος είναι ότι το τρίτο μνημόνιο έχει ήδη αποτύχει. Κανένας όμως από αυτούς που το υπέγραψαν δεν μπορεί να το παραδεχθεί δημόσια – ούτε η κυβέρνηση, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η ΕΕ. Παίζουν λοιπόν όλοι ένα κυνικό παιχνίδι με σκοπό να αποφύγουν το πολιτικό κόστος της αποτυχίας. Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της «σκληρής διαπραγμάτευσης».

Ο δεύτερος είναι ότι το πολιτικό σύστημα της Ελλάδα και τα στρώματα που κατέχουν την οικονομική και κοινωνική εξουσία δεν έχουν καμία άλλη πρόταση για τη χώρα, εκτός από το καταστροφικό πρόγραμμα των δανειστών. Πρόκειται για πλήρες αδιέξοδο, μια πολιτική και ιδεολογική χρεοκοπία χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της Ελλάδας.

Στο άρθρο αυτό αναλύω την αποτυχία του τρίτου μνημονίου. Η «σκληρή διαπραγμάτευση», η προοπτική της Ελλάδας, το μέλλον της Ευρώπης, καθώς και η εναλλακτική πρόταση για τη χώρα μας και την Ευρώπη, θα εξεταστούν σε βάθος στις 26-7 Απριλίου σε διεθνή ημερίδα και δημόσια εκδήλωση που οργανώνει το EReNSEP στη Θεσσαλονίκη.

Η αποτυχία του μνημονίου Τσίπρα

Φως Χριστού Φαίνει Πάσι

π. Δημήτριος Στανιλοάε

(Δοκίμιο Ορθοδόξου φιλοσοφίας)

Η νεώτερη επιστήμη απέδειξε τη λογικότητα της ύλης. Τα άτομα δεν θεωρούνται πια, όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα, άμορφα κομμάτια χωρίς καμιά εσωτερική οργάνωση, αλλά ενότητες ενεργητικές, απαρτιζόμενες από άλλες υποδεέστερες μονάδες που βρίσκονται σε κινήσεις αμοιβαίων σχέσεων. Αν οι όγκοι και οι εκτάσεις χάσουν τη σταθερή αμοιβαιότητα σχέσεων κατά τις κινήσεις τους, δεν είναι δυνατόν να νοηθεί υλική μάζα, ούτε καν ενέργεια, που να ’ναι σε θέση να παράγει τις σταθερές υλικές ενότητες.

Παραμένει, ωστόσο, αναμφίβολα το ερώτημα: σε τι συνίστανται οι πλαστικοί, αισθητοί και ενεργητικοί αυτοί τρόποι ύπαρξης, στους οποίους εκδηλώνεται η λογικότητα που συντηρεί τους όγκους, τις σταθερές και περίπλοκες εκτάσεις τους, και τις συνεχείς κινήσεις; Οι τρόποι αυτοί δεν μπορούν να θεωρηθούν ως μηδέν κι ωστόσο δεν υπάρχουν από μόνοι τους, παραμένουν ένα μυστήριο πιο δυσεξέταστο και δυσερμήνευτο απ’ ό,τι κι αυτή η ίδια η λογικότητα.

Ταυτόχρονα, η λογικότητα που εκδηλώνεται στην αισθητή πλαστικότητα δεν μπορεί να ’χει την αφετηρία της παρά μόνο στη δύναμη κάποιου προσώπου ανώτερου απ’ αυτήν, και τούτο, γιατί μόνο το πρόσωπο είναι αφ’ ενός λογικό, αφ’ ετέρου πάντα νέο στη λογικότητά του.

Γι’ αυτό, οι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν δίκιο όταν βεβαιώνουν πως τα πράγματα έχουν τη βάση της σύστασής τους σ’ ένα σύστημα προϋπαρχόντων λόγων που περιέχονται στο υπέρτατο πρόσωπο, το Λόγο του Θεού. Οι λόγοι αυτοί εκδηλώνονται όχι μόνο στη σταθερή και ιδιαίτερα πολύπλοκη οργάνωση των πραγμάτων, αλλά και στίς άπειρα ποικίλες έννοιές τους. Διότι το κάθε πράγμα έχει μια έννοια διάφορη του άλλου. Αυτή δε την έννοια την εκφράζουμε μ’ ένα λόγο, ή μ’ ένα ενιαίο σύνολο λόγων, με τούς οποίους διαστέλλουμε το ένα πράγμα από το άλλο, κατά την κοινοποίησή του σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Επομένως, ο λόγος είναι η έννοια των πραγμάτων πού κοινοποιείται μεταξύ των προσώπων. Τούτο επιβεβαιώνεται από το δισήμαντο του ελληνικού όρου «Λόγος», τον οποίο μεταχειρίζονται οι Πατέρες της Εκκλησίας για να προσδιορίσουν τόσο την οντολογική βάση όσο και την έννοια των πραγμάτων. Τα πράγματα, λοιπόν, είναι αισθητές πραγματικότητες μέσα στις οποίες εκδηλώνονται λόγοι οργανοποιημένοι, και έννοιες που εκφράζονται με τους λόγους.

Χούντα…  Μνήμες από το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967…

Γράφει ο kokkiniotis

(Παλαιότερη* ανάρτηση με αφορμή την αυριανή επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967)

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο, παραθέτουμε μερικά ιστορικά στοιχεία από την «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974», του Σόλωνα Νεόκοσμου Γρηγοριάδη.

Πριν απ’ αυτό όμως, τηλεγραφικά και μόνο, μερικές παρατηρήσεις και σκέψεις:

–Το καθεστώς της επτάχρονης δικτατορίας μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν στρατιωτική δικτατορία, όχι όμως φασιστική δικτατορία. Και αυτό, όχι βέβαια γιατί τα μέσα που χρησιμοποιούσε δεν ήταν ‘φασιστικά’, κάθε άλλο. Ο φασισμός όμως προϋποθέτει λαϊκό έρεισμα και λαϊκή βάση, κάτι που δεν συνέβαινε στην περίπτωση της χούντας των απριλιανών, όσο και αν σε μια πρώτη φάση υπήρξε μία ‘ανοχή’ από τον κόσμο.

-Ο κόσμος της αριστεράς πιάστηκε δυστυχώς ‘με τις πυτζάμες’, απροετοίμαστος πολιτικά. Είναι γνωστό ότι το ιστορικής αξίας φύλλο της Αυγής με ημερομηνία 21-4-1967, που απαγορεύτηκε μεν να κυκλοφορήσει, όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες εφημερίδες της ημέρας του πραξικοπήματος, όμως στην αναμπουμπούλα το πουλούσαν λαθραία οι εφημεριδοπώλες στις γειτονιές και έτσι έτυχε κι εμείς να το διαβάσουμε, ανέλυε σε άρθρο του τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους, παρά τα θρυλούμενα, δεν θα γινόταν τελικά δικτατορία.

-Όπως έλεγε παλαιότερα στέλεχος των Λαμπράκηδων και της αριστεράς, «τη χούντα δεν μας την κάνανε όταν ο λαός πλημμύριζε τους δρόμους της Αθήνας με τις διαδηλώσεις του. Μας την κάνανε όταν δεν μπορούσαμε [σαν αριστερά] να γεμίσουμε ένα θέατρο.»

Η πρώτη –παράνομη φυσικά- αντιδικτατορική διαδήλωση έγινε από το ΠΑΜ Νέων τον Σεπτέμβρη του 1967. Ξεκίνησε με μυστικό ραντεβού στην οδό Ερμού και φωνάχτηκαν συνθήματα όπως ‘Κάτω η Χούντα’, ‘114’, ‘Αντίσταση’, ‘Ζήτω η Δημοκρατία’. Συμμετείχαν 12-13 αγωνιστές από τους οποίους, λόγω του αιφνιδιαστικού χαρακτήρα του εγχειρήματος δεν συνελήφθη κανένας.

rien…

By katabran

τίποτα πραγματικά, που να αξίζει τον κόπο να το φυσάς και να μην κρυώνει που σου την έσκασαν…

ακούστε το τραγούδι της πλήξης πάνω σ’ένα σκοπό γνωστό, το γνωστό τραγούδι πάνω σ’ένα σκοπό πλήξης…

η πλήξη βλέπει να περνάει ο κόσμος στο δρόμο, μπαίνει σ’ένα καφενείο, βγαίνει, μπαίνει σε ένα κορίτσι,βγαίνει, αναστατώνει μια ζωή, φεύγει…

θα σκότωνε σίγουρα, παραιτείται, θα σκοτωνόταν…

είναι η δεύτερη στροφή του τραγουδιού και έτσι λοιπόν εκείνη τη μέρα, η πλήξη ήταν καθισμένη στο τραπέζι κι έκανε απλά κι ωραία σαν να βρισκόταν σπίτι της, είχε ανασηκώσει τα μανίκια της κι είχε γράψει μικρά διηγήματα που μου διάβασε…

«ένα κοπάδι σιωπές ζυγώνει, φαίνεται πως ζητωκραυγάζει κάποιον μέσα σε ένα καθρέφτη, είναι ο απεργός πείνας με τα πλατινένια μανικετόκουμπα…»

____________________________________________________________

Aπό:

https://katabran.wordpress.com/2016/04/19/rien/

Heretic ή αλλιώς αιρετικός…

του Ζακ Λε Μπωφ

Κατά τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σω

“Όλες οι μεγάλες ιδέες ξεκίνησαν σαν αίρεση.”

Ο Σω ήταν Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας. Μέσα στα κείμενά του μπορεί κανείς να διακρίνει τις πεποιθήσεις του για την έννοια της ζωής, τον κόσμο, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των δύο φύλων, αρκετά ριζοσπαστικές για την εποχή του, και βαθιά φιλοσοφικές. Χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Πίστευε ότι τα σχολικά βιβλία δεν αξίζουν να διαβάζονται. Προέτρεπε τους νέους να επαναστατήσουν ενάντια στο κατεστημένο. Να αμφισβητούν.

Κατά την βικιπαιδεία «Ως αίρεση στην Ελληνική γλώσσα, αποδίδεται η έννοια της κατάκτησης και της κατάληψης, εφόσον η λέξη ετυμολογείται από το ρήμα αιρέω. Αν ετυμολογείται από το αιρέομαι, τότε στα πλαίσια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας σημαίνει το εκλέγειν, το δικαίωμα εκλογής, την ελεύθερη σκέψη, την ελεύθερη βούληση την ελεύθερη επιλογή, τη φιλοσοφική και τη θρησκευτική αίρεση. Ως αιρετικός, νοείται εκείνος που είναι ικανός να εκλέγει, που δεν υιοθετεί τις παραδεδομένες αντιλήψεις και ιδέες. Σύμφωνα με τη σύγχρονη έννοια του όρου -εκείνος δηλαδή που στην αρχαιότητα αποκαλείτο αιρετιστής- είναι ο οπαδός, μιμητής ή εκείνος που ανήκει κυρίως σε θρησκευτική και δευτερευόντως σε ότι έχει χαρακτηρισθεί ως επιστημονική αίρεση. Οι αιρέσεις ως παρεκκλίσεις, αποσχίσεις από την βασική αρχή είναι δυνατόν να ταξινομηθούν σε επιστημονικές, ιδεολογικές και θρησκευτικές».