Το «ολοκαύτωμα» των μνημονίων

Πιο επίκαιρο από ποτέ είναι το νέο τηλεοπτικό σποτ της Ν.Δ., το οποίο δείχνει κλειστές τράπεζες, σφραγισμένα ΑΤΜ και λουκέτα, τις αγορές να μας γυρνούν την πλάτη, να μην υπάρχουν φάρμακα και να κηρύσσεται στάση πληρωμών.

Με μια διαφορά όμως: ότι για τη χρεοκοπία που περιγράφει τόσο γλαφυρά δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ευθύνη βαραίνει μόνο αυτούς που έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στα μνημόνια.

Τα έξι χρόνια ύφεσης, στην οποία μας «βύθισαν» οι μνημονιακές κυβερνήσεις, είχαν καταστροφικές συνέπειες σε επενδύσεις, εισοδήματα πρωτίστως του ιδιωτικού τομέα, στην κατανάλωση και στις θέσεις εργασίας.

Λουκέτα παντού, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε γωνιά, με τα επίσημα στοιχεία να εξακολουθούν να είναι απογοητευτικά και να πιστοποιούν το διαρκές «έγκλημα». Η ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή) αποκαλύπτει ότι οι άνεργοι, μεταξύ του τρίτου τριμήνου του 2008 και του αντίστοιχου του 2014, αυξήθηκαν κατά 1.052.700 άτομα, με τις κατασκευές, τη μεταποίηση και το εμπόριο να έχουν «χτυπηθεί» περισσότερο από όλους τους κλάδους.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ φανερώνουν το πραγματικό «κοινωνικό» πρόσωπο όσων υποτάχθηκαν στις εντολές της τρόικας, αφού η ανεργία από το 7,3% που ήταν στο τρίτο τρίμηνο του 2008 εκτοξεύτηκε στο 25,5% φέτος, με τον αριθμό των ανέργων να ανέρχεται σε 1.229.400 άτομα. Τα μεγέθη μιλούν από μόνα τους:

Το ψάρι βρωμάει απ΄ το «Ποτάμι»

Όταν κάποιοι αναπτύσσουν μιαν ανάγκη για αναγνώριση και αποδοχή, τέτοιας εσωτερικής έντασης, αυτό θα μπορούσε να παραλληλισθεί μόνον με την βασανιστική ανάγκη ενός εξαρτημένου χρήστη ουσιών. Είναι η «πρέζα» να θέλεις να σώσεις τη χώρα! Και να είσαι εσύ ο protagon της σωτηρίας!

«Ο ναρκισσισμός και η αυταπάτη είναι μηχανισμοί επιβίωσης, χωρίς τους οποίους, πολλοί από μας θα είχαν φουντάρει στο ποτάμι»
Todd Solondz

_______________________________________________

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στην τρέχουσα πολιτική σπάνια θέτουμε ένα απλό ερώτημα: Γιατί να θέλει κάποιος να οδηγήσει έναν Λαό; Ή ακόμη περισσότερο, γιατί να θέλει κάποιος να σώσει μια χώρα; Τι τον προδιαθέτει να πιστέψει ότι μπορεί να σώσει μια χώρα; Και μάλιστα ότι αυτός, μπορεί να το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον;

Το μίσος για τις Πλατείες…

των Άκη Γαβριηλίδη και Μιχάλη Μπαρτσίδη

Σε αυτή την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, (η οποία τυπικά άρχισε τις προάλλες αλλά ουσιαστικά διαρκεί δύο τουλάχιστον χρόνια), ένα φάντασμα πλανιέται πάνω –ή ίσως, ορθότερα, κάτω- από τον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα: το φάντασμα των πλατειών.

Νεοφιλελεύθεροι και κομμουνιστές, εκσυγχρονιστές και αναρχικοί, ακροκεντρώοι, πολιτειολόγοι, φιλόσοφοι, δημοσιογράφοι, πεζογράφοι και τεχνοκριτικοί, όλοι ομοθυμαδόν ή χωριστά ο καθένας συναγωνίζονται ποιος θα πρωτοκαταδικάσει με τον πιο έντονο τρόπο το «κίνημα των Αγανακτισμένων» όπως είχε αποκληθεί τότε.

Η επιμονή και η επαναληπτικότητα αυτής της καταδίκης είναι αξιοπερίεργη. Οι καταλήψεις των πλατειών έχουν τερματιστεί εδώ και καιρό, στο δε μεταξύ διάστημα δεν έχει υπάρξει ούτε ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο να επικαλείται την κληρονομιά τους και να μιλά εξ ονόματός της, όπως π.χ. έγινε στην Ισπανία, ή έστω απλώς να μιλά γι’ αυτήν με θετικό τρόπο[1]. Ποιον κίνδυνο ξορκίζουν λοιπόν όλοι αυτοί; Εναντίον ποίου βάλλουν;

Διαβάζοντας Πικετί στο δρόμο για τις κάλπες…

Της Αγγελικής Μπούμπουκα

Άρχισα να διαβάζω «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» (εκδ. Πόλις) του Thomas Piketty, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Δηλαδή, στην κορύφωση της (υποτιθέμενης) συζήτησης για το αν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Είχα, βέβαια, ήδη μια εικόνα για όσα λέει το συγκεκριμένο βιβλίο. Μήνες τώρα οι αναφορές γι’αυτό πλήθαιναν στα διεθνή μέσα, κάνοντας λόγο για το καλύτερο βιβλίο της περασμένης χρονιάς (αφότου κυκλοφόρησε η αγγλική μετάφρασή του από τα γαλλικά), για μια εξέλιξη της μαρξιστικής θεωρίας, ή και για την ανάδειξη ενός από τους πιο επιδραστικούς οικονομολόγους του αιώνα.

Είχα διαβάσει επίσης ότι το βιβλίο δεν είχε ενθουσιάσει τον Μπιλ Γκέιτς, και τώρα καταλαβαίνω ακριβώς γιατί. Γιατί αυτό που προτείνει ο Πικετί ισοδυναμεί με μια επανάσταση που θα ανακόψει και θα αντιστρέψει σταδιακά την διαρκώς αυξανόμενη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια λίγων και την παράλληλη φτωχοποίηση όλων των υπολοίπων ανθρώπων του πλανήτη. Ποιος ζάπλουτος τύπος θα ενθουσιαζόταν με μια τέτοια ιδέα;

Αληθινά και ψευδή διλήμματα στην Ελλάδα της υποτελούς ανάπτυξης…

του Πάνου Παπαδημητρόπουλου

Καθώς πλησιάζουμε στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής διαπιστώνει κανείς τη σύγχυση πολλών ψηφοφόρων και των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων –της Ν.Δ και του ΠΑ.ΣΟ.Κ- σύγχυση που αποτυπώνεται σε ένα είδος πολιτικής ατολμίας. Στο πλαίσιο αυτό κρίνουμε απαραίτητο να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις που πρέπει να συνοδεύουν μια διαυγή ματιά και μια κριτική αποτίμηση του πολιτικού πεδίου, αλλά και του πολιτικού σχεδίου των δύο κυβερνώντων κομμάτων.

Γύρισε το τροπάρι…

Γράφει ο mitsos175.

Κινδυνολογία μεν αλλά «με φως στο τούνελ». Ο λόγος για το τυράκι που πέταξαν οι Ευρωπαίοι ανησυχώντας για την οργή του κόσμου στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η πιθανότητα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε τους δανειστές να βάλουν μπόλικο νερό στο κρασί τους και να κάνουν μια τακτική υποχώρηση.
Γενικά η Αριστερά πρόκειται να σαρώσει ακόμα και με αυτό το κλίμα φόβου και νοθείας, όπου δεν ψηφίζουν 100.000 νέοι. Το ΚΚΕ είναι 3ο κόμμα ενώ καλά αναμένονται τα αποτελέσματα για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Ταυτόχρονα είναι το κλίμα αγανάκτησης, το «ως εδώ και μη παρέκει» που τρομάζει τους τοκογλύφους.

Οι εξελίξεις στην ΕΕ φυσικά αφορούν κι άλλους παράγοντες όχι μόνο τις εκλογές εδώ. Οικονομικοί είναι οι βαθύτεροι λόγοι που ο Μάριο Ντράγκι, εξήγγειλε το πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων. Η πολιτική της Γερμανίας οδηγεί τα κράτη της Ευρωζώνης στην καταστροφή κι έτσι προσπαθούν να προλάβουν τα χειρότερα. Αυτές οι αποφάσεις θα παίρνονταν οπωσδήποτε από τους καπιταλιστές της ΕΕ.

Όσκαρ Ουάιλντ: Για τη βαρβαρότητα των φυλακών…

μετάφραση Κωνσταντίνος Πουλής

Στο απόγειο της δόξας του ο Όσκαρ Ουάιλντ εμπλέκεται σε μια δικαστική διαμάχη με τον πατέρα του εραστή του και καταδικάζεται σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα με την κατηγορία της «gross indecency», με βάση δηλ. τον νόμο με τον οποίο δικάζονταν οι ομοφυλόφιλοι. Ο εκκεντρικός εστέτ βρέθηκε να γυρίζει τον μύλο των φυλακών για έξι ώρες την ημέρα, να μαζεύει στουπιά και να ράβει ταχυδρομικούς σάκους, που ήταν τότε οι κύριες απασχολήσεις των κρατουμένων.

Στις δύο επιστολές που ακολουθούν, ο Ουάιλντ μιλά για τους κρατούμενους όχι πια γενικά, όπως είχε μιλήσει στην Ανθρώπινη ψυχή στον σοσιαλισμό, αλλά τώρα, υπό το βάρος μιας συντριπτικής εμπειρίας, μιλά εντελώς συγκεκριμένα: για την αϋπνία, την πείνα και τη διάρροια.

Μιλά ακόμη για τρία παιδιά που γνώρισε στις φυλακές, τα οποία είχαν συλληφθεί επειδή κυνηγούσαν λαγούς και δεν μπορούσαν να πληρώσουν το πρόστιμο, και για έναν στρατιώτη που ενώ είχε ουσιαστικά παραφρονήσει, τον τιμωρούσαν σαν να προσποιούνταν. Η φυλακή άλλαξε τον Ουάιλντ οριστικά. Όταν μπήκε στη φυλακή, ζήτησε να του φέρουν να διαβάσει Τένισον, Τσώσερ, τη Βίβλο κ.λπ.