Τα λαμόγια ετοιμάζονται

γράφει ο Αμετανόητος

‘Εξοχα.!
Όλα πάνε τέλεια.
Παίρνουν τα λαμόγια θέσεις.Συσπειρώνονται.
Ανακατεύουν τη τράπουλα ακόμα μία φορά.
Η τράπουλα είναι βέβαια σημαδεμένη.
Σου λένε: που πάει ο μικρός Αλέξης ; εμείς θα κυβερνάμε θέλουν δεν θέλουν.
Τα ποντικάκια θα πέσουν στη φάκα.Τα γίδια θα ξαναμπούν στο μαντρί.
Σιγά μην κυβερνήσει ο Τσίριζας.
Και ο mind the Gap, αγέρωχα παίζει τον ρόλο του στο επόμενο σχέδιο…

Από το τραύμα στην πράξη…

Ο,τι ελπίδα έχουμε είναι πως ο κόσμος αυτός που πατήθηκε στον λαιμό, στο οικονομικό -αλλά όχι μόνο- επίπεδο, θα μετατρέψει το τραύμα που τον έχει βγάλει εκτός ορίων σε δύναμη αντίστασης | Kazimir Malevich, «Black Square», 1915

Πέπη Ρηγοπούλου

Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας & Ιδρυματοποίηση…

Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας & Ιδρυματοποίηση

Το  προμελετημένο έγκλημα του σωφρονιστικού συστήματος

 Η είσοδος στην φυλακή σηματοδοτεί την απαρχή μιας ταπεινωτικής διαδικασίας για τους εγκλείστους, που συνίσταται στην απώλεια των μέσων ικανοποίησης των προσωπικών τους αναγκών, στην αδυναμία οριοθέτησης και διαμόρφωσης του ατομικού τους χώρου και στον αποχωρισμό προσωπικών τους αντικειμένων. Έχει επανειλημμένως παρατηρηθεί, από μελετητές, πως η πρώτη επαφή με το κλειστό, σκοτεινό περιβάλλον της φυλακής, αποτελεί σοκ για τον κρατούμενο, καθώς αποκόπτεται απότομα απ΄ την ελεύθερη κοινωνία ενώ ταυτόχρονα υποβάλλεται στην αναγκαστική διαδικασία προσαρμογής σε μια κλειστή κοινωνία πρωτόγνωρη, με δικές της αξίες, κουλτούρα και νόμους.

Απολογισμός των σχέσεων Ρωσίας – Ελλάδας – Κύπρου για το 2014, και οι προοπτικές το 2015

Το 2014 ήταν έτος έντονων δοκιμασιών στις ελληνορωσικές σχέσεις, με την ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών να έχει την κύρια ευθύνη. Παρά ταύτα, οι ιστορικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, είναι τόσο ισχυρές, που δεν πλήττονται από μικροκομματικούς υπολογισμούς.

Το 2014 ήταν χρονιά όπου δοκιμάστηκαν -εκτός των άλλων- και αντοχές. Στο φόντο της σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, στην Ουκρανία, έγιναν και πολλαπλά κρας τέστ στις διμερείς σχέσεις πολλών χωρών με τη Ρωσία. Η διαχρονικότητα των διμερών, ελληνορωσικών σχέσεων εκφράστηκε με τη φράση του Βλαντίμιρ Πούτιν στη μεγάλη, ετήσια συνέντευξη Τύπου στα μέσα Δεκέμβρη, όταν τόνισε ότι με «την Ελλάδα έχουμε ιδιαίτερες σχέσεις, έχοντας υπόψιν και την κοινή μας πίστη. Αυτό είναι ένα «εσωτερικό», ιδιαίτερο ζήτημα, το οποίο αποτελεί ξεχωριστή σημασία για τους ανθρώπους μας».

Αναφορικά με την Κύπρο και το Κυπριακό, πέρα από κάποιες «ελεύθερες» εκφράσεις που σε ορισμένους, οι οποίοι αναζητούν πρόσχημα για να βάλουν σφήνα στη άρρηκτη ρωσοκυπριακή σχέση, και, απλά για λόγους εντυπώσεων, αλόγιστα, ρίχνουν «μπαλωθιές» χωρίς συναίσθηση των συνεπειών, ο ρώσος ηγέτης μίλησε για «ισσοροπημένη λύση που θα ικανοποιεί και το βόρειο τμήμα και τη Κυπριακή Δημοκρατία στο Νότο». Με επιμέλεια και εθνική ευθύνη αναζητήσαμε, αμέσως μετά το ρεπορτάζ, στη ρωσική, την κυπριακή, την ελληνική διπλωματία κάποιο στοιχείο «απόκλισης» της Μόσχας από τη σταθερή στάση της έναντι του Κυπριακού. Η απάντηση ήταν κατηγορηματική: Δεν υπάρχει καμιά αλλαγή! Αλλωστε, ετοιμάζεται επίσκεψη Αναστασιάδη στη Μόσχα, πιθανόν μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, άρα -για τους πιο απαιτητικούς «άπιστους Θωμάδες»- κοντός ψαλμός, αλληλούια!

Kοινωνικά κινήματα 2014: η ιστορία που έγραψαν οι πολίτες…

---

από τη συντακτική ομάδα του thecricket | γράφημα: apophenia_2

---

Από τις φαβέλες του Ρίο μέχρι την πλατεία Μεϊντάν και από το Φέργκιουσον μέχρι τους δρόμους του Χονγκ Κονγκ, οι άνθρωποι έγραψαν μερικά από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ιστορίας του 2014. Η χρονιά που αφήνουμε πίσω μας, έβγαλε τους πολίτες έξω, τους έφερε αντιμέτωπους με τις εξουσίες και τις ελίτ που καθορίζουν τις ζωές τους, δοκίμασε τις αντοχές τους σε μάχες άνισες, που συχνά είχαν προδιαγεγραμμένο τέλος.

Τα κοινωνικά κινήματα που γεννήθηκαν ή συνεχίστηκαν το 2014, είχαν τις ρίζες τους σε αιτίες που απλώνονταν επί χρόνια πριν, σε κάθε τόπο ξεχωριστά και σε όλο τον πλανήτη συνολικά. Εξέφρασαν μεγάλα τμήματα κοινωνιών που βιώνουν κραυγαλέες ανισότητες, διακρίσεις και φτώχεια, που αντιδρούν στον αυταρχισμό και τη διαφθορά των κυβερνήσεών τους, που αρνούνται να αποδεχτούν ότι ο μόνος δρόμος είναι η υποταγή ή η εξάπλωση των πολιτικών που διασώζουν τους κερδοσκόπους και αδιαφορούν για τους πολίτες.

Αποχαιρετώντας το 2014, η συντακτική ομάδα του thecricket θυμάται σήμερα ορισμένα από αυτά τα κινήματα. Και περιμένει το 2015 για να καταγράψει εκείνα που θα έρθουν.

 * * *

Στην Ελλάδα δοκιμάζεται η Ευρώπη…

Ενώ η Ευρωζώνη συνταγματοποιεί τον «χρυσού κανόνα» των μηδενικών ελλειμματων, ο Ομπάμα αύξησε τις δημόσιες δαπάνες κατά 40% – η μεγαλύτερη αύξηση δαπανών στην αμερικανική ιστορία. Το δημόσιο έλλειμμα, από 300 δις επί του προκατόχου του Μπούς, εκτινάχθηκε μετά το 2009 σε 1400 δις ή 12,3% του ΑΕΠ, αύξηση επίσης η μεγαλύτερη από το 1945

του Κώστα Βεργόπουλου*

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ…

Και κάπου εδώ τελειώνουν τα ψέμματα, και τα παχιά τα λόγια και τα ανέξοδα φληναφήματα. Τις επόμενες μέρες, ίσως ούτε καν μήνες, θα γραφτεί Ιστορία
και οι μέρες που γράφεται η Ιστορία δεν είναι -την ώρα που γράφεται- ούτε ένδοξες, ούτε λαμπρές ούτε πανηγυρικές. Είναι μέρες πόνου, μέρες σκληρές, μέρες θυσίας, πανικού,
μέρες που απαιτούνε δύναμη κι άτεγκτη αποφασιστικότητα κι άκαμπτη βούληση.
Μάθαμε να θεωρούμε θρίαμβο και δόξα το ΟΧΙ στον Ιταλό εισβολέα, ώρα να μάθουμε και τις συνέπειες των ΟΧΙ, ή μπορεί να είναι κι ώρα να μάθουμε τις συνέπειες των ΝΑΙ.
Η Ιστορία δε γράφεται από καταθλιπτικούς, ούτε από πρεζάκηδες (των ευρωενωσιακών ή λοιπών οραμάτων) ούτε από πλαστελίνες ούτε από το ίντερνετ, ούτε καν από happenings στον δρόμο. Η Ιστορία δε γράφεται με λόγια αλλά με πράξεις, κι όσο προσπαθώ να τεκμηριώσω τον τρόπο που γράφεται, τόσο απομακρύνομαι από αυτό που νομίζω ότι γράφω αλλά ουσιαστικά δεν γράφω. Τα λόγια είναι ψευτικα, τα λόγια είναι αρλούμπες, οταν γράφεται Ιστορία, οι πρωταγωνιστές της δε μιλάνε, όποιος μιλάει δε γράφει Ιστορία αλλά εξακολουθεί ουσιαστικά να συμμετέχει ως κομπάρσος σε αυτήν που γράφτηκε μέχρι τότε όσο αυτός μιλούσε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε πολύ, μάλλον γιατί αυτό θέλαμε, να μιλάμε δηλαδή κι όχι να γράφουμε την Ιστορία. Δεν είναι τόσο καταδικαστέο όσο ακούγεται, ούτε είναι εύκολο από τη μία στιγμή στην άλλη ο καταναλωτής του Θεάματος να μετατραπεί σε υποκείμενο των Ιστορικών εξελίξεων από αντικείμενο που έμαθε τόσα χρόνια να είναι.