Το Big Eyes και η ειλικρινής αγάπη του Tim Burton στις γυναίκες…

Ο Tim Burton κάποτε ήταν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ο ψαλιδοχέρης και ο σκαθαροζούμης είναι 2 ταινίες που έχω δει πάνω από 50 φορές την κάθε μία, και οι εικόνες τους, η μουσική τους, η γλύκα και το χιούμορ τους με συντροφεύουν όπου πάω και ο,τι κάνω από τα 14 μου χρόνια.

Την τελευταία δεκαετία, ενώ υπήρξαν ταινίες του που με γοήτευσαν όπως το Sweeny Todd, ένοιωθα ότι έχει μπει σε μια μανιέρα, γυρίζοντας εκκεντρικά γοτθικά και μη παραμύθια, πάντα ωραία φτιαγμένα και εξαιρετικής αισθητικής, αλλά χωρίς ουσία…τουλάχιστον για μένα. Γι αυτό, και παρόλο που με ενδιέφερε πολύ το Big Eyes, δεν έτρεξα να το δω από την πρώτη εβδομάδα, και όταν τελικά πήγα, ήμουν σε μια αμφιθυμία για το τι θα δω.

Εξαιρετικά συμπυκνωμένος χρόνος…

Αυτή είναι ίσως η πιο σύντομη προεκλογική περίοδος που έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά ταυτόχρονα και η πιο κρίσιμη, βαρύνουσας σημασίας εκλογική αναμέτρηση που έρχεται στις 25 Ιανουαρίου του σωτήριου έτους 2015. Όλα τα βλέμματα και όλη η ενέργεια είναι στραμμένα σ’ εκείνη τη βραδιά. Τα υπόλοιπα χάνουν σιγά σιγά το νόημά τους όσο πλησιάζουν οι ώρες, μόλις εννιά μερούλες πριν την επόμενη Κυριακή.

Κανείς δεν δίνει μεγάλη σημασία στα καθιερωμένα σποτάκια των κομμάτων που είναι, έτσι κι αλλιώς, βιαστικά καμωμένα και όχι και ιδιαίτερα επιτυχημένα, εξάλλου και οι θεατές τους δεν έχουν πια και τόσο όρεξη για πανηγυράκια. Να ψηφίσουμε να ξεκουμπιστούν, να τελειώνουμε, να ανασάνουμε, να πάρει πάλι μπρος η ζωή μας, αυτό είναι όλο. Από τις επτά το πρωί μέχρι τις επτά το βράδυ, όλο κι όλο 12 ώρες και θα κριθεί αν θα έχουμε μέλλον, τόσο απλά.

Το στοίχημα της ελευθερίας του λόγου έχει χαθεί…

Στη Νέα Εποχή η Τρομοκρατία, το Απόλυτο Κακό είναι επώνυμο, έχει ένα όνομα, αλλά πολλά επίθετα: Στο όνομα της εξορκίζεται η αναστολή, ο περιορισμός και η κατάργηση των ελευθεριών και των αξιών δια νόμου και του damnatio memoriae. Σε μια εποχή όπου τα πάντα κατασκευάζονται, η ενημέρωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Η μοντέρνα προπαγάνδα φροντίζει ώστε τα θέματα των δελτίων ειδήσεων να διανθίζονται από καλοσερβιρισμένες ρεκλάμες κυβερνητικών προγραμμάτων ή πολυεθνικών εταιρειών. Σε μια εποχή όπου το χαμηλό κόστος αποθεώνει τη νοοτροπία του fast food, το «έτοιμο για κατανάλωση» κονσερβοποιημένο προϊόν είναι εύπεπτο, μιας χρήσης, δεν αφήνει ίχνη, είναι προσφορά – όπως απαιτεί το savoir faire των δημοσίων σχέσεων – και επιπλέον μειώνει το δημοσιογραφικό προσωπικό.

 

Διαφωτισμός: η τελευταία θρησκοληψία…

Μια παρέα ξένων, κάπου στο Ρέθυμνο, αναζητούν μια διεύθυνση χαμένοι κάπου στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης. Σταματούν αιφνιδιαστικά μιαν ήσυχη γυναίκα και τη ρωτούν: «από δώ καλά πάμε;». «Μα πού θέλετε να πάτε;», τους ρωτά εκείνη με τη σειρά της. Οι επισκέπτες κοιτιούνται μεταξύ τους απορημένοι, ώσπου κάποιος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να της εξηγήσει ό,τι δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε. Και η γυναίκα ολοκληρώνει την απάντηση της με το διπλό (υπαινικτικό) μήνυμα: «…Ε δεν πάτε καλά!».

---

Κόντρες για τον Αστραχάν (1) και (2)

(1)

«Το ΤΑΙΠΕΔ ανακοινώνει ότι, σε κοινή συνεδρίασή του με το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων, έγινε σήμερα η αποσφράγιση των δυο οικονομικών προσφορών που υποβλήθηκαν στις 19.09.2014 από την  Ένωση Προσώπων “Intralot (SPV No. 1) Limited” και “Intralot (SPV No.2) Limited” και την ΟΠΑΠ Investments Ltd για τη χορήγηση του δικαιώματος για την αποκλειστική διοργάνωση και διεξαγωγή του αμοιβαίου ιπποδρομιακού στοιχήματος. Η ΟΠΑΠ Investments Ltd υπέβαλε την υψηλότερη προσφορά ύψους € 40.501.000 εκατ. και ανακηρύχτηκε προτιμητέος επιτυχών πλειοδότης (provisional successful bidder) σύμφωνα με τους όρους της Πρόσκλησης Υποβολής Προσφορών.»

Μ’ αυτή την λακωνική ανακοίνωση, που εκδόθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2014, το ΤΑΙΠΕΔ έβαλε και το κερασάκι στο ξεπούλημα άλλου ενός περιουσιακού στοιχείου τού ελληνικού λαού: του Οργανισμού Διεξαγωγής Ιπποδρομιών Ελλάδος (ΟΔΙΕ). Επειδή, όμως, το ιπποδρομιακό στοίχημα δεν είναι τόσο πιασάρικο θέμα όσο το Ελληνικό ή τα αεροδρόμια, το ξεπούλημά του πέρασε στα ψιλά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έτσι, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για κάτι «πειραγμένους» ιστολόγους, οι οποίοι την βρίσκουν σκαλίζοντας εκεί όπου άλλοι απαξιούν να σκαλίσουν! Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή…

Οι άλλες ιστορίες…

«Ήταν η νύχτα του καϊμάν, νύχτα καθάρια πνιγμένη στα ρύγχη που πρόβαλαν μες απ’ τη λάσπη, κι απ’ τα υπναλέα τενάγη ένας μουντός θόρυβος από πανοπλίες γυρνούσε στη χθόνια καταγωγή». (Pablo Neruda, ‘Mερικά Ζωντανά’).