Στην στροφή μακριά…

Στην αποφυγή
Από τον αδύναμο και ποδοπατημένο
Και οι λέξεις που λένε  που δεν θα καταλάβουμε
«Μην αποδέχεστε πως ότι συμβαίνει
Είναι απλά μια περίπτωση του πόνου των άλλων
Ή θα διαπιστώσετε ότι συμμετέχετε
στην αποφυγή 

–

Είναι μια αμαρτία που με κάποιο τρόπο

το Φώς αλλάζει σε σκιά

Και καλύπτει με το πέπλο της όλα όσα έχουμε γνωρίσει
Αγνοώντας το πώς οι τάξεις έχουν αυξηθεί
Οδηγούμενοι από μια καρδιά από πέτρα
Θα μπορούσαμε να βρούμε ότι είμαστε ολομόναχοι
Στο όνειρο της περηφάνιας

–

Με τα φτερά της νύχτας

Καθώς η μέρα αναδύεται

Όταν οι άφωνοι ενωθούν σε μια σιωπηλή συμφωνία
Χρησιμοποιώντας λέξεις που θα βρείτε περίεργες
Γοητευτικοί καθώς ανάβουν τη φλόγα
Νιώστε το νέο άνεμο της αλλαγής
Με τα φτερά της νύχτας

–

Όχι άλλη  απομάκρυνση

Από τον αδύναμο και τον ποδοπατημένο

 ____________________________________________________

(μετάφραση: brain teaser)

On the Turning Away

David Gilmour – Anthony Moore

Ζε σουί Σαρλί…(Old Boy)

Για αυτό σε αγαπάμε δυτικέ πολιτισμέ, γιατί όσα κι αν σου καταλογίσει κανείς, όσα λάθη κι αν έχεις κάνει -κι όχι μόνο λάθη δηλαδή, κι εγκλήματα ενδεχομένως καμιά φορά- κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την υπεροχή των αξιών σου, κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι επέτρεψες και συνεχίσεις να επιτρέπεις σε όλους εμάς τους κοινωνούς σου να ζούμε σαν άνθρωποι, την ώρα που περιστοιχιζόμαστε παντού από ζώα και κτήνη, από ζώα και κτήνη που μισούν την ελευθερία μας, την ανεκτικότητά μας, την λαρτζοσύνη μας,

Φούνες: Ο αξέχαστος Βούβαλος του Θρύλου

“Ηταν τρομερό θέαμα να βλέπεις αυτόν τον αγαθό γίγαντα, καθηλωμένο στο κρεβάτι του πόνου. Του είπα: ηρέμησε Χουάν. Και πέθανε. Ετσι απλά. Στα χέρια μου”. Κάπως έτσι ο Ντιέγκο Μαραντόνα περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, ο οποίος σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 29 ετών.

---

σημ.Αμετανόητου: έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά και να παίξω αρκετά παιχνίδια αντιμέτωπος με αυτόν το γίγαντα.’Ηταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος και ένας τρομερός ποδοσφαιριστής που ίσως έδειξε ελάχιστα από το τεράστιο ταλέντο του, στους επίσημους αγώνες του Ολυμπιακού.Τον θυμάμαι ακόμα σαν σήμερα να μπαίνει στα αποδυτήρια του Ρέντη με ένα μεγάλο κασετόφωνο στους ώμους χαμογελαστό και να τραγουδάει το «Φωτιά,φωτιά» της Βίσση…’Εκανε σε όλους τρομερές πλάκες.

‘Ηταν ένα μεγάλο παιδί. Πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο ! ‘Ηταν ο πιό αγαπητός.!

Στον Ολυμπιακό τον κριτίκαραν άσχημα γιατί ήταν «λουφατζής» στην προπόνηση, αλλά κανείς δεν ήξερε για τη καρδούλα του…

Μπορεί η ανάρτηση να ξενίζει μερικούς αλλά πρέπει να ξέρετε ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγάλη κοινωνική υπόθεση…

‘Αλλωστε, όλη η ζωή του Φούνες, μαρτυράει αυτήν ακριβώς τη κοινωνική δυναμική του ποδοσφαίρου.

Αυτό το αφιέρωμα που αναδημοσιεύουμε, θα ήθελα να το είχα κάνει εγώ στον Αργεντίνο.Κάποιοι βλέπεις, τον θυμούνται ακόμα.

Να ‘σαι καλά Χουάν.

---

Επιμέλεια: Θοδωρής Ρούσσος

Ο Βούβαλος (όπως ήταν το παρατσούκλι του) αγωνίστηκε μόλις σε 23 παιχνίδια πρωταθλήματος με την ερυθρόλευκη φανέλα, αλλά αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της ομάδας. Πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Παρά το σωματότυπό του, είχε ταχύτητα, αλλά αυτό που τον καθιέρωσε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα ήταν η τεχνική του (Αργεντίνος γαρ) και το δυνατό του σουτ.

Τα πρώτα του βήματα

Γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1963 στο Σαν Λουΐς της Αργεντινής και τα πρώτα του επαγγελματικά ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε σε ηλικία 18 ετών με τη φανέλα της Ουρακάν του Σαν Λουΐς το 1981, απ’ την οποία μεταπήδησε στην Σαρμιέντο ντε Ζουνίν τον επόμενο χρόνο. Συνέχισε στις Χόρχε Νιούμπερι και Χιμνάσια Εσγκρίμα, ώσπου το 1984 έκανε το μεγάλο βήμα, παίρνοντας μεταγραφή στη Μιλιονάριος της Κολομβίας. Εκεί, πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις με τη φανέλα του Κολομβιανού συλλόγου, βοηθώντας τον να τερματίσει στην 2η θέση, σκοράροντας μάλιστα και 33 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Τότε ήταν που απέκτησε και το περιβόητο παρατσούκλι «Ελ Μπάφαλο» (ο Βούβαλος), εξαιτίας του όγκου και της τρομερής του δύναμης, με την οποία σκορπούσε τον τρόμο στις αντίπαλες άμυνες.

Η έκλειψη των διανοούμενων…

Η ακόλουθη συνέντευξη του Εντσο Τραβέρσο δημοσιεύτηκε στον γαλλικό ιστότοπο Mediapart.

• Ο Σαρτρ έλεγε ότι «ο διανοούμενος είναι κάποιος που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν»…

 

Ζούμε σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από εκείνο στο οποίο ο Σαρτρ είχε επινοήσει τον ορισμό του διανοούμενου. Η έλευση της ψηφιακής τεχνολογίας και το μαζικό Πανεπιστήμιο διεύρυναν τα όρια των διανοητικών κύκλων. Περισσότερα πρόσωπα μπορούν να παρεμβαίνουν ενεργά στις συζητήσεις. Στο βάθος όμως ο ρόλος του διανοούμενου δεν άλλαξε: οφείλει να ελέγχει, δηλαδή να αμφισβητεί την εξουσία, αυτός ο θεμελιώδης ρόλος παραμένει.

2030: Σύνταξη στα 69 !

Ανατροπές στα όρια ηλικίας…

Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εις το διενεκές, πέραν των 62 και 67 ετών, με παράλληλη αύξηση του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης για την κατώτατη σύνταξη στα 20 έτη για όλους τους εργαζόμενους και με περαιτέρω μείωση των συντάξεων κύριων και…
επικουρικών, είναι τα μέτρα που φωτογραφίζει η απόρρητη αναλογιστική μελέτη για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος κα τη σταθεροποίηση των συνταξιοδοτικών δαπανών στα επόμενα έτη.

Στην 34 σελίδων εμπιστευτική μελέτη της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής, την οποία εξασφάλισε και δημοσιεύει κατ’ αποκλειστικότητα ο «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής», η πρόβλεψη για την εξέλιξη της συνταξιοδοτικής δαπάνης έγινε με δεδομένο ότι για την κατώτατη σύνταξη απαιτούνται 20 (αντί 15) έτη ασφάλισης και όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 62 και στα 67 για μειωμένη και πλήρη σύνταξη αντίστοιχα.

Στις βασικές παραμέτρους της μελέτης έχει υπολογιστεί η επίπτωση που θα έχει στα ποσά κύριων συντάξεων η πλήρης εφαρμογή του νόμου 3863/10 από το 2015 καθώς και η πλήρης εφαρμογή του νόμου 4052/12 και του 4281/14 για τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος τόσο στις καταβαλλόμενες όσο και στις νέες επικουρικές συντάξεις.

Προσδόκιμο ζωής

Η αποκάλυψη της μελέτης ωστόσο, που αποτυπώνεται μάλιστα για πρώτη φορά με επίσημες εκτιμήσεις, είναι στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, καθώς λαμβάνεται υπόψη η εξέλιξή τους, με βάση τη διάταξη του νόμου 3863 που προβλέπει ότι από το 2021 και ανά τρία χρόνια τα νομοθετημένα όρια ηλικίας θα διαμορφώνονται ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής των συνταξιούχων μετά το 65ο έτος.

ευημερία χωρίς ανάπτυξη

Η οικονομική πολιτική του Ποδέμος είναι προς τη σωστή κατεύθυνση,
αλλά μπορεί και πρέπει να τολμήσει περισσότερο

Γιώργος Καλλής

Λιτότητα ή αναθέρμανση της ζήτησης; Στον απόηχο της κρίσης αυτό είναι το κύριο δίλημμα που συνεχίζει να απασχολεί οικονομολόγους και κυβερνήσεις. Όπως όμως υποστηρίξαμε στο βιβλίο μας 11 κείμενα για την αποανάπτυξη, αλλά και στο πιο πρόσφατο Αποανάπτυξη. Το λεξιλόγιο μιας νέας εποχής, το δίλημμα αυτό αποτελεί κενό γράμμα στην εποχή μας. Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή στην οποία η ανάπτυξη, είτε μέσω της λιτότητας είτε μέσω της ζήτησης, δεν είναι ούτε εφικτή ούτε βιώσιμη. Ακόμα και οικονομολόγοι του συστήματος, όπως οι Σάμμερς και Κρούγκμαν αναγνωρίζουν πλέον ότι οι χώρες της Δύσης βρίσκονται σε μια περίοδο διαρκούς, διαρθρωτικής οικονομικής στασιμότητας. Στο περίφημο έργο του Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα (εκδ. Πόλις), ο Τομά Πικεττύ μας θύμισε ότι η μετά τον πόλεμο περίοδος της ταχείας ανάπτυξης στη Δύση αποτελεί ιστορική εξαίρεση, η οποία, θα πρόσθετα, διατηρήθηκε από το 1980 και μετά με φούσκες και δανεισμό – ιδιωτικό και δημόσιο. Σύμφωνα με τον Τιμ Τζάκσον, το κεντρικό ερώτημα της εποχής μας, δεν είναι αν θα ακολουθήσουμε πολιτική λιτότητας ή ανάπτυξης αλλά το πώς θα επιδιώξουμε την «ευημερία χωρίς ανάπτυξη».

Τίποτα δεν μπορεί να περιμένει κανείς προς αυτή την κατεύθυνση από τους ανά την Ευρώπη συντηρητικούς και σοσιαλφιλελεύθερους που έχουν εναγκαλιστεί την αυτοκαστροφική λιτότητα εξυπηρετώντας τις ανάγκες της πλουτοκρατίας. Γι’ αυτούς, ο στόχος της οικονομικής μεγέθυνσης είναι αδιαπραγμάτευτος. Όμως, μια ριζική στροφή της οικονομικής πολιτικής απαιτεί και πολιτικά κάτι ριζικά νέο. Το ισπανικό κόμμα Ποδέμος είναι, κατά τη γνώμη μου, τέτοιο. Είναι ένα κόμμα 20άρηδων και 30άρηδων, τροφοδοτούμενο από τα πανεπιστήμια και το κίνημα των πλατειών και το οποίο με έναν μόλις χρόνο ζωής έχει φτάσει να προηγείται στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία ανατρέποντας το πολιτικό σκηνικό.

Τζιχάντ στο Παρίσι και ο σκοτεινός κόσμος των Ελλήνων εφοπλιστών…

Τι είναι 12 νεκροί δημοσιογράφοι στο κέντρο του Παρισιού;

Απόδειξη για το μεγαλείο του Αλλάχ.

Ξανά και ξανά έχω αναφέρει τα μοντέρνα θερμοκήπια του ισλαμικού εξτρεμισμού: Τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με τις απαγωγές και τα βασανιστήρια του και την Αραβική Άνοιξη με αποκορύφωση τη διάλυση της Λιβύης και την αποσταθεροποίηση της Συρίας.

Είναι τώρα, ετεροχρονισμένα, καθώς ο ισλαμικός τρόμος έχει εδραιωθεί σε ημικράτος και εκδράμει σε δυτικές πρωτεύουσες παράγοντας τρόμο όπως αυτόν της επίθεσης στα γραφεία της σατυρικής καρτουνίστικης εφημερίδας Charlie Hebdo, που η Independent αναγνωρίζει αυτά που έγραφα και επιχειρηματολογεί υπέρ της συνθηκολόγησης με τον Άσσαντ.

Τώρα πια είναι αργά.

Το εξτρεμιστικό γάλα έχει χυθεί.