«Τα μπιλιετάκια που μου ‘δινες για να διοριστώ»…

Άντε, ντε!

Ακούω κι εγώ από εδώ και από εκεί ότι αυτή η προεκλογική περίοδος είναι πολύ σύντομη, λέει, και ότι μέχρι τις εκλογές ήδη μας απομένουν λιγότερο από τρεις εβδομάδες. Εμένα, την ίδια ώρα, μου φαίνεται σαν να έχουμε μπροστά μας να διανύσουμε ακόμα μια αιωνιότητα έως τις 25 του Γενάρη.

Για να κυλήσει ο χρόνος, πρέπει να γίνονται γεγονότα. Όχι όλο τα ίδια και τα ίδια. Όταν συμβαίνουν όλο τα ίδια και τα ίδια, αδιαφόρετος ο χρόνος δεν περνάει. Νομίζεις ότι οι δείκτες του ρολογιού έχουν κολλήσει, ότι το ημερολόγιο σου βγάζει τη γλώσσα, και ότι βρίσκεσαι σε χειμερία νάρκη κάτω από ένα παχύ στρώμα πάγου.

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΑΚΡΑΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

1. Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο, κυνικό αφορισμό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μη γίνουν ποτέ τα όνειρά μας πραγματικότητα: η περίπτωση να… γίνουν! Εύχομαι να τους διαψεύσουμε- όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς το «εμείς».

2. Οι τελευταίες μέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέμα, στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής.

Σε μια μικρή χώρα με τεράστια συμβολική σημασία για τον πολιτισμό της Δύσης, μια χώρα που επελέγη ως το πειραματόζωο της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μετά την κρίση του 2008, εμφανίζεται ισχυρό το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάμεις  που κινούνται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η Ελλάδα θα συμπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των Financial Times: οι  λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλείας,  είναι ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού πλέγματος.3. Η ανατροπή της τελευταίας Μνημονιακής κυβέρνησης δεν υπήρξε αποτέλεσμα ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αλλά κοινοβουλευτικής ήττας των Σαμαροβενιζέλων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια «κρίση των από πάνω», διχασμού της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων μεταξύ παραδοσιακών αστικών δυνάμεων και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν ή υπονοούν κάποιοι.

Ο λαϊκός παράγοντας ήταν παρών στην τελευταία, κρίσιμη φάση της πολιτικής κρίσης, είτε ρητά (σχετική ανάκαμψη των μαζικών αγώνων από το τέλος του καλοκαιριού με αντανάκλαση και στην ήττα του κυβερνητικού μπλοκ ακόμη και στο γήπεδό της, εκείνο της τρομολαγνείας, στην υπόθεση Ρωμανού), είτε υπόρρητα, με τη διόγκωση της λαϊκής κατακραυγής κατά των κυβερνώντων μετά τις ευρωεκλογές. Αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να πάρει πρόσθετα μέτρα παρά μόνο επί ποινή σταδιακής διάλυσης και της Νέας Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.

Σ’ αυτό το φόντο, η επιβολή του Σταύρου Δήμα με την εξάντληση όλων των μέσων εξαγοράς, εκβιασμού και αποστασίας βουλευτών, ακόμη κι αν ήταν (και ενδεχομένως ήταν) δυνατή, δεν φάνταζε σκόπιμη από την πλευρά του συστήματος. Θα κέρδιζε απλώς λίγο χρόνο, με αντίτιμο την εξαγρίωση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και την εξώθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακραίες» θέσεις, ακόμη και παρά τη θέληση του ηγετικού του πυρήνα. Η στωική αντίδραση των ισχυρότερων αστικών μερίδων (τράπεζες, εφοπλιστές, συγκροτήματα της ενημέρωσης)- που πάντως εξακολουθούν να υποστηρίζουν αναφανδόν τα Μνημονιακά κόμματα- δείχνει ότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ  δυνητικά χειραγωγήσιμο, αλλά όχι ακόμη ελεγχόμενο.

Η Μήνις των Θνητών!

Η Ύβρις στην κλασική ελληνική σκέψη, είναι η οίηση που υποδηλώνει ασέβεια και περιφρόνηση του μέτρου. Είναι η αμαρτία στην οποία είναι περισσότερο επιρρεπείς οι ισχυροί κι υπήρξε βασική έννοια της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων, που πίστευαν πως μια «ύβρις» συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και ιδίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την «άτην», δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή η θεόσταλτη σύγχυση, οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια ασυγχώρητη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την «νέμεσιν», την οργή και την εκδίκηση των θεών, που με τη σειρά της επέφερε την «τίσιν», την τιμωρία και τη συντριβή του υβριστή.

 –

Τα θυμήθηκα αυτά διαβάζοντας τη δήλωση του «πρωθυπουργού», o οποίος απαντώντας στο αίτημα που έχει διατυπωθεί για τηλεοπτική αναμέτρηση μεταξύ του ιδίου και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρνήθηκε την πρόσκληση, αναρωτώμενος «πώς να κάνουμε διάλογο με υβριστές?».

Ο κοινωνικός ταραξίας Κώστας Βάρναλης…

Ηρακλής Κακαβάνης

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ Ο ΜΠΑΡΜΠΑ – ΚΩΣΤΑΣ
Η επανάσταση έγινε αίμα του

Ο Κ. Βάρναλης ήταν άνθρωπος του λαού. Δεν κλείστηκε πότε σε γυάλινους πύργους. Ποιον άλλο ποιητή ή λογοτέχνη αποκάλεσε ο λαός «δάσκαλο» ή «μπάρμπα»; Το «Δάσκαλος» και το «μπάρμπα – Κώστα» έπαιρνε κι έδινε στα χείλη του Λαού όταν ήταν να μιλήσει για τον Βάρναλη. Ο Βάρναλης αγαπούσε πολύ τις παρέες σε λαϊκά ταβερνεία με ποτό και μεζέ. Αναζητούσε τους απλούς ανθρώπους στο καφενείο. Έπινε μαζί τους το ίδιο κρασί στην ταβέρνα. Ο λαός τον αισθανόταν δικό του άνθρωπο. Είναι πολλές οι σχετικές ιστορίες που διηγούνται οι σύγχρονοί του για τις σχέσεις του με τους απλούς ανθρώπους που τον χαίρονταν.

Έρχονται εκλογές στο ίδιο έργο θεατές- Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα…Ν. Μπελογιάννης…

Έρχονται εκλογές. Ναι επιτέλους, αφού δεν έχουμε το σθένος ή την κουλτούρα,  ως λαός να  προχωρήσουμε μπροστά διεκδικώντας μόνοι μας, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ή με όποια μέσα διαθέτουμε, μία αληθινά φιλολαϊκή πολιτική και να ωθήσουμε τη χώρα μπροστά και μακριά από τη βαρβαρότητα,  έρχεται η ώρα που θα εκφράσουμε τη βούληση μας αυτή, σε μία εκλογική διαδικασία. Διαδικασία ταιριαστή με το κοινοβουλευτικό σύστημα, το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που προβλέπει το Σύνταγμα μας.

Οι εκλογές προϋποθέτουν ενημερωμένους πολίτες και όχι φοβισμένους ιδιώτες. Το κακό είναι πως η δεύτερη κατηγορία είναι ήδη μία μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα, μία ομάδα φτιαγμένη από την κυρίαρχη τάξη της χώρας προκειμένου να ψηφίζει πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες της κυρίαρχης αυτής τάξης.

Aπό το εξωτερικό αρχίζει να λέγεται η αλήθεια…

Κουρτ Μπάγιερ ― Αυστριακός οικονομολόγος, ερευνητής του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών Συγκρίσεων της Βιέννης και πρώην εκτελεστικός διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας, στην αυστριακή εφημερίδα «Ντερ Στάνταρντ»

«… θα πρέπει κανείς στην Ευρώπη να στρίψει επιτέλους δυναμικά το τιμόνι της οικονομικής πολιτικής, αν θέλει να πείσει (πάλι) τους Ευρωπαίους για το νόημα της ΕΕ».