μικρά κατόπιν εορτών…

Ψωνίζουμε απ’ αυτό το πετ σοπ τελευταία. Το έχουν δύο νέα παιδιά και το χαρακτηριστικό του μαγαζιού είναι η διαφορά στη μονάδα μέτρησης του χρόνου (ή μάλλον η διαφορά της αίσθησης του χρόνου) που ισχύει εντός και εκτός μαγαζιού. Εννοώ ότι τα παιδιά λειτουργούν αργά. Συζητούν με τον κανονικό ρυθμό, με τον ρυθμό που αν υπήρχε θα ήταν κανονικός. Παίρνουν ανάσες ανάμεσα στις προτάσεις, εξηγούν αναλυτικά, ψάχνουν τις σωστές λέξεις, ακούνε το συνομιλητή με προσοχή, απαντάνε σ’ αυτό που ρωτάς. Σου δίνουν χρόνο να αποφασίσεις. Αυτή ή την άλλη τροφή. Αυτή ή την άλλη πρωτεΐνη. Αυτό ή το άλλο ποσοστό κρέατος στην κροκέτα. Ο τρόπος του είναι εν μέρει ένα στέρεο κομμάτι ξεκούρασης που σου χαρίζεται καθώς μπαίνεις στο μικρό κατάστημα. Κλείνεις την πόρτα κι αφήνεις απ’ έξω όλη την υπόλοιπη πόλη. Από την άλλη, ο τρόπος τους είναι μια μαύρη τρύπα. Έρχεσαι από το άγχος του «από το πρωί είχα να κάνω τέσσερις δουλειές, έκανα τις δύο, νιώθω σα να έκανα οκτώ», βιάζεσαι χωρίς συγκεκριμένο λόγο ή ακριβώς γι’ αυτό, έχεις διπλοπαρκάρει ή έψαξες δέκα λεπτά για μια θέση με άπειρη μανούβρα, φτάνεις εκεί και ξαφνικά είναι σα να πέφτεις σε ένα τοίχο.

Lee Jeffries: Φωτογραφίζοντας στο περιθώριο…

Από την Pen Tri

 Ηδουλειά του Lee Jefries έχει τόση δύναμη που καμιά ανάλυση δεν μπορεί να σταθεί ικανή να αποδώσει αυτό που οι εικόνες του από μόνες τους προκαλούν. Άστεγοι, ιερόδουλες, ναρκομανείς, άνθρωποι που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας αποτελούν το υλικό της δημιουργίας δυναμικών πορτρέτων. Με ένα κλικ φωτίζει την ψυχή των μοντέλων του και γεμίζει την εικόνα συναίσθημα. Όταν οι λέξεις αδυνατούν να εξηγήσουν, η εικόνα παίρνει τον πρώτο λόγο.

Απολογισμός 2014: Η δημοκρατία δολοφονείται εν ψυχρώ…

Αυτά που είδα, άκουσα και έμαθα στην Ευρωβουλή μού διέλυσαν κάθε αμφιβολία που είχα για το χαρακτήρα, τη δομή και το κυρίαρχο σκεπτικό της Ευρώπης των 28. Η τόσο τολμηρή, ευφάνταστη και ασυνήθιστη για την Ευρώπη ιδέα της ενοποίησης ασθενεί βαριά. Αυτό το μεταπολεμικό εγχείρημα που υποσχόταν τη διαρκή ειρήνη, την αύξουσα ευημερία και την εδραίωση της δημοκρατίας, κόλλησε στη λάσπη.

Σκοτάδι στην πόλη του φωτός: Για τη σφαγή του Charlie Hebdo…

Δεν ήταν η πρώτη επίθεση που δέχτηκε το Charlie Hebdo η σημερινή. Είχαν προηγηθεί απειλές, αλλά και μια κανονική (ευτυχώς όχι αιματηρή) επίθεση το 2011, εξαιτίας ενός τεύχους του που σατίριζε τον ισλαμισμό, και είχε τον τίτλο Charia Hebdo. Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν πως τη σημερινή δολοφονική επίθεση διέπραξαν ισλαμιστές.

Ο φερετζές του μισθοφόρου…

Γράφει ο mitsos175.

Είδηση πρώτη μετά την άνανδρη επίθεση στην ελευθερία του λόγου: Η ιρακινή επιτροπή ασφαλείας του Συμβουλίου της επαρχίας Salahuddin αποκάλυψε ότι, αγνώστων «στοιχείων» ( χωρίς διακριτικά) αεροσκάφη έριξαν κιβώτια με όπλα και εξοπλισμό στον ISIS, νοτιοανατολικά της πόλης του Τικρίτ, «υποδεικνύοντας» έτσι ότι υπάρχουν χώρες που θέλουν να κρατήσουν το Ιράκ υπό την κατοχή του ISIS, αναφέρει το ιρακινό πρακτορείο ειδήσεων IraqiNews.com

Δε χρειάζονται διακριτικά. Ο τύπος του αεροσκάφους θα φανέρωνε τη χώρα. Αλλά όπως είναι η κατάσταση δεν χρειάζεται ούτε καν αυτό. Ο εναέριος χώρος του Ιράκ ελέγχεται πλήρως από τα AWACS και τα ραντάρ των ΗΠΑ. Οι οποίες μπορούν σίγουρα να δουν οποιοδήποτε αεροσκάφος κι αν θέλουν να το αναχαιτίσουν. Εδώ, πως τους «ξέφυγε»;