Στο δρόμο της ζωής μου…

Θαρρούσες πως ο δρόμος μου
σπαρμένος με λουλούδια ήταν,
πως η ζωή μου εμένα ανθόσπαρτη
ποτέ απ’ τη γραμμή της δεν παρέκκλινε,
ποτέ η ειμαρμένη δεν εκτροχιάστηκε,
αγόγγυστα πως πορευόμουν έκρινες
σε μονοπάτι σκιερό, δαφνοστεφανωμένο

Κι αλήθεια εσύ τι φταις;
Το ‘χουν οι άνθρωποι ελάττωμα κακόβουλο
την επιφάνεια μονάχα να θωρούν,
την ομορφιά κρυφά να τη φθονούν,
στα φανερά να την κατηγορούν,
κλαμμένο να σε δουν ποθούν,
απ’ την πορεία σου να εκτρέπεσαι,
για να «προστρέξουν»…
«φιλάνθρωπη» ιδιότητα να δηλώσουν,
μπροστά σου παρηγορητές,
πισώπλατοι δικαστές…

Γι’ αυτό, ποτέ να μην πιστέψεις
κακία πως θα σου κρατούσα
που μες στον όχλο χάθηκες κι εσύ,
της μάζας αναπόσπαστο κομμάτι να γενείς

Το τρένο της δικιάς μου ζήσης
σταθμούς πολλούς δεν είχε,
μήτε τοπία θαλερά προσπέρασε,
μα ούτε κι ουρανούς γαλάζιους είδε,
ευθύ κι απρόσκοπτο προχώρησε
μ’ ένα χαμόγελο καρδιάς ατόφιο,
μια χαραμάδα φως κοιτώντας,
μια ηλιαχτίδα λαχταρώντας,
ωριόπλουμο πάντα καρτερώντας
χαρές ουρανόπλαστες να εύρει…

Έτσι το θάρρεψα εγώ…
με φορεσιά γιορτινή χαρές να στέργω,
ανθούς στα μονοπάτια να φυτεύω
χωρίς κακομοιριές «αξιολύπητες»…
Κι αν απ’ τη φορεσιά μου κρίθηκα,
τιμή για μένα που κακόμοιρα δε λογίστηκα
(ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ)

Eirini Varvara Lagouvardou

(Αφιερωμένο σε φίλους και εχθρούς…)