Το Τείχος…

by earkas

α1 α2

γράφει η Βέρα Ξηρόπητα

Τείχη για τους εργαζόμενους, ανοικτά σύνορα για την απρόσκοπτη κυκλοφορία του κεφαλαίου. Αυτό είναι το κυρίαρχο δόγμα του σύγχρονου καπιταλιστικού καθεστώτος, που βρίσκει τη πλήρη εφαρμογή του, στο προεκλογικό πρόγραμμα του ακροδεξιού μπλοκ των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Donald Trump.

Καθώς το κυρίαρχο επίδικο της προεκλογικής ατζέντας του Trump αφορά στην στοχοποίηση των μεταναστών, ως τη κύρια αιτία των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των ΗΠΑ. Ενδεικτικό αυτής της επιλογής που συμπορεύεται με τις επιδιώξεις ακροδεξιών πολιτικών και οικονομικών κύκλων, είναι η πρόθεσή του να κατασκευαστεί ένα τείχος τριών χιλιάδων χιλιομέτρων στα σύνορα με το Μεξικό, ώστε να αποτραπεί η διέλευση των μεξικάνων που αναζητούν εργασία στις ΗΠΑ.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που παρουσιάστηκε με τη μορφή άρθρου στην εφημερίδα “The Washington Post”1,όπου ο Trump -πέραν των υπολοίπων-κάνει σαφή τη πρόθεσή του, η χρηματοδότηση της κατασκευής του τείχους, να προέλθει από τη παρακράτηση των εμβασμάτων που οι μεξικάνοι εργαζόμενοι αποστέλλουν στις οικογένειές τους. Απαιτεί δηλαδή, ο Trump, οι μεξικάνοι εργαζόμενοι να χρηματοδοτήσουν από τα πενιχρά εισοδήματά τους, το μοντέλο εγκλεισμού και αποτροπής που προωθoύν οι ακροδεξιές καπιταλιστικές ελίτ.

Να σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ εργάζονται 25 εκατομμύρια μεξικάνοι, εκ των οποίων τα 11 εκατομμύρια θεωρούνται “παράνομοι” μετανάστες. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτής της εργατικής δύναμης που διαχέεται σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ, με τη μεγαλύτερη μάζα της να συγκεντρώνεται στις βόρειες πολιτείες, ζει και εργάζεται σε καθεστώς “καπιταλιστικής γαλέρας” με ισχνούς μισθούς και άθλιες συνθήκες εργασίας. Είναι αυτό το κομμάτι του κόσμου της εργασίας που μπαίνει στο στόχαστρο του ακροδεξιού μπλοκ της Αμερικής, σε μια προσπάθεια να κατασκευαστεί μια κοινωνική πλειοψηφία στη βάση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του προεκλογικού προγράμματος του Donald Trump.

Η προώθηση αυτής της “καρικατούρας” εθνικής ταυτότητας -που στις πολυπολιτισμικές ΗΠΑ μοιάζει ακόμη πιο ανεδαφική ως επιλογή- έχει ως στόχο τη μετατροπή του καπιταλιστικού κράτους σε έναν οιονεί μηχανισμό βίας και καταστολής. Στην περίπτωση των ΗΠΑ αυτή η προοπτική εντείνεται ακόμη περισσότερο, λόγω της πολιτικής αναγκαιότητας του ακροδεξιού φασιστικού μπλοκ, να αποκτήσει πλειοψηφική και μαζική ταυτότητα εντός των τάξεων του ρεπουμπλικανικού κόμματος, όπως και στην αντιπαράθεσή του, με το Δημοκρατικό κόμμα.

Το κράτος και οι μορφές εγκλεισμού

Τα τείχη είτε ως συσκευές περίφραξης, είτε ως αναπαραστάσεις εγκλεισμού, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ενεργή παρουσία των σχέσεων εξουσίας και του κράτους. Αυτά τα ιδιότυπα συμπλέγματα επιτήρησης, ελέγχου και καταστολής, συνιστούν την έκφραση διαφόρων γεωμετριών εξουσίας και αποτελούν όψεις κλειδιά της νεοφιλελεύθερης μορφής διακυβέρνησης: λειτουργίες που εντοπίζονται σε διάφορες κλίμακες, από τη παγκόσμια μέχρι τη μικροκλίμακα του σώματος.

Στη συνάρθρωση αυτής της νέας πολεοδομίας, δεν υπάρχει τίποτα το έκτακτο και τίποτα το προσωρινό, καθώς η προσωρινότητα της έκτακτης ανάγκης καθίσταται από το κράτος ατέρμονη μονιμότητα. Απόδειξη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών που καταλήγουν σε έναν απέραντο πλανήτη παραγκουπόλεων. Για τους ντόπιους και τους μετανάστες, για τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας, για τους επισφαλείς εργαζόμενους, η παραμονή σε θύλακες εγκλεισμού δεν απαιτεί απαραίτητα και τείχη: τα τείχη είναι ήδη εσωτερικά, υλικότητες και αναπαραστάσεις μίας κατακερματισμένης πολεοδομίας.

Διάφορες μορφές αστικού ελέγχου το αποδεικνύουν: όπου η επιτήρηση στα μεγάλα αστικά κέντρα γίνεται με μια πληθώρα επιλογών, (κάμερες ταχείας κυκλοφορίας, κάμερες ασφαλείας κτλ). Ωστόσο, αν αυτές οι μορφές εξελίσσονται με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο μικροαστικός συντηρητισμός και ο ρατσισμός ως βάση του ναζιστικού φαινομένου είναι που δίνει την πολιτική νομιμοποίηση στο κράτος ώστε να πραγματώνει το σχεδιασμό του: Ο Τράμπ δεν εκπλήσσει με το αίτημα για την ανέγερση τείχους. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι είναι και “παρωχημένος” σε σχέση με την αντίληψη του πρώην κυβερνήτη του Τέξας, Perry, ο οποίος είχε συνδέσει τις κάμερες ασφαλείας που επιτηρούν τη συνοριακή γραμμή με το Μεξικό, με το διαδίκτυο. Έτσι, κάθε τεξανός μπορούσε δυνητικά να ελέγχει, σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, το πέρασμα των συνόρων.Το μοντέλο του πολίτη-ρουφιάνου, πολίτη-μπάτσου, είναι το καθοριστικό βήμα για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας ολοκληρωτικού ελέγχου.

“Πόλεις των νεκρών”

Αυτές οι σχετικά νέες μορφές επιτήρησης, ωστόσο, εμπεριέχουν εν τη γενέσει τους μία θεμελιώδης αντίφαση, που συνιστά κρίσιμο όρο αναπαραγωγής του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Το υποκείμενο αυτής της πολυποίκιλης περιθωριοποίησης, που είναι άλλοτε οι παράνομοι μετανάστες, άλλοτε, τα ευάλωτα τμήματα της “γηγενούς” εργατικής τάξης, είναι το “νέο προλεταριάτο” η νέα φτηνή εργατική δύναμη, που συνωστίζεται στις μητροπόλεις, χρηματοδοτώντας τους όρους του ίδιου της του εγκλεισμού, θρέφοντας τις προϋποθέσεις της διηνεκούς υποταγής του.

Τα τείχη χτίζονται πάνω στα πτώματα της εργατικής τάξης, και αυτό δεν είναι υπερβολή. Οι ροζ σταυροί ως σημεία δολοφονίας “εξαφανισμένων” γυναικών στο Juarez του Μεξικού, οι εκκενωμένες πόλεις – φαντάσματα, πεδία πολέμου, μεταξύ καρτέλ ναρκωτικών και εμπορίου ανθρώπων, με την εμπλοκή κρατικών υπηρεσιών, τόσο των ΗΠΑ όσο και του Μεξικού, αποδεικνύουν ότι οι “πύλες του τείχους” ανοίγουν κατά βούληση της εξουσίας και των αναγκών κερδοφορίας των παρασιτικών ελίτ.

Το Μέξικο δεν είναι πολύ μακριά. Τα θαλάσσια τείχη του Αιγαίου που λειτουργούν ως περιφράξεις αποτροπής των προσφύγων προς το “παράδεισο” της καπιταλιστικής Ευρώπης “των λαών”, θέτουν το ζήτημα, στις πραγματικές του διαστάσεις: σε κάθε γωνιά του πλανήτη, κάθε τείχος που υψώνεται ορατό ή αόρατο, παραμένει διαρκώς προσβάσιμο για τη κρατική εξουσία που βαδίζει ελεύθερα εντός του, πολλές φορές μέσω μίας «ανεστραμμένης γεωμετρίας» (βλέπε για παράδειγμα την εισβολή του ισραηλινού στρατού στα σπίτια παλαιστινίων διαμέσω των τοίχων), διαχέοντας τη κυριαρχία της, σε κάθε σημείο και σε κάθε στιγμή της ζωής των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν τείχη για την εκμετάλλευση παρά μόνο για τα υποκείμενα της.

Χειραφετητικοί Θύλακες: από την αλληλεγγύη και μετά

Ωστόσο τα τείχη πρέπει να ειδωθούν και σε σχέση με τις προσπάθειες αντίστασης και ανατροπής τους, σε μία διαλεκτική κοινών και περιφράξεων: η παραγωγή των κοινών ως πράξη χειραφετητική, πράξη παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής, διαρκές επίδικο αγώνα, που στοχεύει στη κατάργηση των ήδη υπαρχουσών παραγωγικών σχέσεων, πέρα από το κράτος και εν τέλει, την διαστρέβλωσή τους και την ενσωμάτωση τους σε αυτό: Τα τείχη, ως κατώφλια αμφισβήτησης του συστήματος, ως η οργάνωση μίας ενιαίας δικτυωμένης πολεοδομίας, οριοθετώντας το πέρασμα από την αλληλεγγύη στη κατάργηση των όρων και των συνθηκών που τη γεννούν.

Αντλήσαμε πληροφορίες από:

Jimena Vergara, «Donald Trump y su muro de la ignominia» La Izquierda Diario Mexico, 6/4/2016http://www.laizquierdadiario.com/Donald-Trump-y-su-muro-de-la-ignominia

Από:

http://praxisreview.gr/index.php/2015-04-20-20-09-10/89-2016-04-13-14-43-22

 

 

 

 

Σχολιάστε