Η ΕΕ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΚΟΙΜΑΤΑΙ!

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Το φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Το ευρώ, από τη μία πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Ευρώπης στο Τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επιμέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20^ου αιώνα. Από την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ευρώ.

Η νέα, δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση με τις Βρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην ΕΕ. Τις είχε αρχίσει η προηγούμενη, κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία και συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην ΕΕ και στη Βρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα, τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Να αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, το αποτέλεσμα των οποίων, εννοείται, θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα. Τριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Ισλανδοί, αλλά δεν δίστασαν να «φτύσουν» την ΕΕ και το ευρώ! Μπράβο τους! Εξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Ο κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέτερ Στίανμπρικ ζήτησε από ραδιοδώνου να …αποβληθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Βερολίνου. Παίζοντας τον «καλό μπάτσο», η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Ουγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!

Βυθίσεις

Είναι ώρες, είναι μέρες, μπορεί και βδομάδες ή μήνες που συμβαίνει να βυθίζεσαι βαθιά σε σένα και να απομακρύνεσαι από τον (πραγματικό) κόσμο. Είναι ηθελημένη ή ασυνείδητη αυτή η επιλογή; Ηθελημένη κατά την γνώμη μου, όταν μπορείς να έχεις ελεγχόμενη την κατάθλιψη που κουβαλά μια τέτοια επιλογή, τότε η όλη διαδικασία απομόνωσης είναι κάτι σαν αυτοτιμωρία, που οφείλεται στο ότι δεν μπορείς να ενσωματωθείς ομαλά μέσα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Η όλη αρνητικότητα που σε διακρίνει σε αυτήν την φάση, ως προς τα πάντα, σε θέτει στην γωνία μόνο και παθητικό δέκτη, απλό αφουγκραστή της πραγματικότητας.

Η συνειδητή επιλογή λοιπόν στο να γίνεις κοινωνικά παράλυτος, σε θέτει εκτός παιχνιδιού για μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Αλλά πως οδηγείσαι στην απόφαση σου; Μήπως και οι άλλοι έδωσαν ένα χεράκι στο να συμβάλουν στην βύθιση;

Κάποτε σε κρίνουν αυστηρά για τις πράξεις σου οι οποίες δεν ανήκουν στην σφαίρα της αποδοχής τους, αλλά ποτέ δεν μπαίνουν στην διαδικασία να αναρωτηθούν γιατί, έτσι απλά σε απορρίπτουν και σε απομονώνουν σαν κάτι επικίνδυνο. Δεν αδικώ κανέναν, είναι απόλυτα λογικό οι άνθρωποι να φοβούνται το άγνωστο ή αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν, δεν νιώθω κακία όποτε έχω γίνει δέκτης των φόβων τους, παράπονο νιώθω, που ίσως κάποιες φορές μου βγαίνει πικρά.

Όπως και να έχει μπορεί να σου συμβαίνει και να μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, να βυθίζεσαι στο κοινωνικό κενό και να παραμένεις αιωρούμενος στις σκόνες της ανασφάλειας και του φόβου των άλλων.

Αλλά ότι κατεβαίνει ανεβαίνει, όταν υπάρχει απόθεμα ψυχικού σθένους, όταν βγεις από το τέλμα, έχεις και πάλι θέληση να κάνεις involve στην πραγματική ζωή, να προσπαθήσεις να την επηρεάσεις ίσως; Χμ… Είναι ένας αγώνας για να φέρεις την ζωή πιο κοντά στα δικά σου μέτρα, αλλά έλα που αυτό έχει μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί άμεσα.

Έτσι ή γιουβέτσι συμβαίνει, ο μαχητής που κρύβεις μέσα σου μιλάει για σένα και δε λείπουν οι φορές, που μπαίνεις στο χορό ακολουθώντας ρυθμούς που δεν σου ταιριάζουν, το κάνεις μόνο και μόνο για να βρεθείς και πάλι εντός συνόλου και να πολεμήσεις από εκεί. Κάθε προσπάθεια σου είναι μια κραυγή αγωνίας, πυροδοτείς με κάθε τρόπο την παρουσία σου στα δρώμενα ελπίζοντας να κάνεις έναν σπινθήρα, αλλά τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν ανάβει τίποτα, αλλά γίνεσαι και πάλι δέκτης των φόβων, ένας παρείσακτος.