Λήξη του B’ΠΠ : Γιατί η 8η Μαΐου του 1945 γιορτάζεται στις 9 στη Ρωσία;

Suite101 (Γαλλία, μτφ. Κριστιάν)

Ενώ η νίκη των συμμάχων επί της ναζιστικής Γερμανίας και το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου γιορτάζεται στις 8 του Μάη στην Ευρώπη και στην Αμερική, είναι η 9^η Μαΐου που ισχύει στην Ρωσία …

 

Στις 30 Απριλίου 1945, εγκλωβισμένος από τον Κόκκινο Στρατό στην πρωτεύουσα του, το Βερολίνο, ο αρχηγός της ναζιστικής Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ (1889-1945) αυτοκτόνησε μέσα στο καταφύγιο του. 

Δύο ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου, έπεσε το Βερολίνο.

Ως εκ τούτου, η γερμανική ανώτατη στρατιωτική διοίκηση στράφηκε προς τη Δύση και, με κάθε τρόπο, προσπάθησε να συνθηκολογήσει με τους Συμμάχους (ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία, μεταξύ άλλων).

 Μια παράδοση στην Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) τρόμαζε τους Γερμανούς αξιωματικούς. 

Πάρα πολλές ωμότητες είχαν διαπραχτεί στην Ανατολή και θα προκαλούσαν σίγουρα αμείλικτες επιθυμίες για εκδίκηση. 

Συνεπώς, καλύτερα να αναζητούσαν τη σωτηρία από την πλευρά της Δύσης.

Επίκουρος: ο φιλόσοφος της ηδονής

«Όταν λέμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές του ασώτου και αυτές που βρίσκονται μέσα στις απολαύσεις, όπως νομίζουν μερικοί που το αγνοούν και δεν το παραδέχονται ή είναι κακώς πληροφορημένοι. Αλλά εννοούμε να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή.»

Ο φιλόσοφος Επίκουρος που γεννήθηκε στη Σάμο, γιος του Αθηναίου Νεοκλή, ήταν ιδρυτής της Σχολής των Επικουρείων στην Αθήνα. Σε ηλικία 14 ετών άκουσε μαθήματα από τον πλατωνιστή Πάμφιλο. Για τη φιλοσοφική του εξέλιξη έπαιξε ρόλο η σπουδή του (327-324) με δάσκαλο τον Ναυσιφάνη, ο οποίος του δίδαξε την Ατομιστική του Δημόκριτου και τη θεωρία της ηδονής της Κυρηναϊκής Σχολής. Αργότερα ο ίδιος έλεγε ότι όλα όσα ήξερε τα έμαθε μόνος του, γιατί οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν να του εξηγήσουν, τί υπήρχε πριν από το χάος, από το οποίο προέκυψε η ζωή.

Στα έτη 323-321 ο Επίκουρος ήταν στρατιώτης στην Αθήνα. Το 323 πέθανε ο Μεγαλέξανδρος στη Βαβυλώνα, με αποτέλεσμα το 322 να ξεσηκωθούν οι Αθηναίοι ενάντια στους Μακεδόνες. Ταυτόχρονα ο Αριστοτέλης, φοβούμενος λιντσάρισμα, εγκατέλειψε το «Λύκειο», τη Σχολή που είχε στην Αθήνα και διέφυγε στη Χαλκίδα όπου, μετά από λίγο καιρό, πέθανε. Η προσπάθεια των Αθηναίων για απεξάρτηση από τους Μακεδόνες κατέληξε σε ήττα, οπότε ο πατέρας του Επίκουρου εξεδιώχθη με άλλους Αθηναίους από τη Σάμο και κατέφυγε στον ιωνικό Κολοφώνα. Εκεί εγκαταστάθηκε και ο Επίκουρος, όπου εμβάθυνε σε φιλοσοφικά προβλήματα, στη συνέχεια δίδαξε δε στη Μυτιλήνη και στη Λάμψακο (Ελλήσποντος).

Αρκετοί φίλοι και μαθητές από τη Μυτιλήνη και τη Λάμψακο ακολούθησαν τον Επίκουρο στην Αθήνα, όταν αυτός ίδρυσε τη σχολή του «Κήπου», κάπου στο σημερινό Βοτανικό, μεταξύ Διπύλου και Ακαδημίας. Περίπου την ίδια εποχή ίδρυσε σχολή στην «Ποικίλη Στοά» και ο Ζήνων ο Κιτιεύς. Η επικούρεια Σχολή του «Κήπου» καλλιεργούσε φιλοσοφικό ανταγωνισμό με τους ακαδημαϊκούς (πλατωνικούς) και τους περιπατητικούς (αριστοτελικούς). Στον «Κήπο» δίδαξε ο Επίκουρος περίπου 40 χρόνια.

Παιδικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην «Μεταπολεμική Ελλάδα των Δοσίλογων»

Η ψυχίατρος Μαντώ Νταλιάνη έζησε το 1949-50 για 21 μήνες ως πολιτική κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1994 δημοσίευσε στη Σουηδία μονογραφία για τις επιπτώσεις του εμφυλίου στην ψυχική υγεία των (τότε) παιδιών, με βάση τη μελέτη 993 περιπτώσεων (1980-86). Ενα μεγάλο κομμάτι της αφορά, ακριβώς, τα βιώματα από τις «Παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης. Το απόσπασμα το (1996), είναι αρκετά εύγλωττο για το είδος της προπαγάνδας, στην οποία επιδιδόταν ο μηχανισμός της Βασιλικής Πρόνοιας:

«Οι συνθήκες σ’ αυτές τις Παιδουπόλεις έμοιαζαν από πολλές απόψεις με τη ζωή της φυλακής. Υπήρχε η ίδια αυστηρή αίσθηση διαχωρισμού ανάμεσα στον «μέσα» και τον «έξω» κόσμο, που συνήθως χωρίζονταν μεταξύ τους από τοίχους ή φρουρούμενα συρματοπλέγματα. Ηταν οργανωμένες σε σχεδόν στρατιωτική βάση, συχνά από πρώην αξιωματικούς, που επέβαλλαν σωματικές ποινές κι υποχρέωναν τα παιδιά να φορούν στολές. Οι επιστολές λογοκρίνονταν, όπως ακριβώς στη φυλακή, και το κλίμα δεν ήταν γενικά καθόλου φιλικό. Οπως και στη φυλακή, δεν υπήρχαν ρολόγια ή ημερολόγια, και η μέρα ρυθμιζόταν από το χτύπημα του κουδουνιού. Τα παιδιά πήγαιναν παντού με βηματισμό, ακόμη και κατά τις σποραδικές εξόδους τους στον έξω κόσμο, στον κινηματογράφο ή σε κάποιο τοπικό πάρκο.

»Οι περισσότεροι δάσκαλοι ήταν αδιάφοροι ή απάνθρωποι στα καθήκοντά τους, μολονότι υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις και το κλίμα εποίκιλε από μέρος σε μέρος. Η Βέροια ήταν «σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης», σύμφωνα μ’ έναν πρώην μαθητή, ενώ η Ρόδος ήταν αισθητά καλύτερη, με μεγαλύτερη και περισσότερο θετική επαφή ανάμεσα στο σχολείο και τους ντόπιους. […] Στις περισσότερες Παιδουπόλεις, τα παιδιά απέκτησαν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της κανονικής τους εκπαίδευσης, ακόμη και μετά την απελευθέρωση των μανάδων τους από τη φυλακή. Η επιστροφή των παιδιών στις μανάδες τους δεν ήταν αυτόματη αλλά εξαρτιόταν από την ετυμηγορία μιας επιβλέπουσας επιτροπής. […]

Θεσσαλονίκη, 9 Μάη 1936:Πώς περιγράφει ο Τάσος Βουρνάς στην ιστορία του τα αιματηρά γεγονότα

Ο Τάσος Βουρνάς στην Ιστορία του, «Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, 1909- 1940», στις σελίδες 400- 402, γράφει:

«H κορωνίδα, όμως, των λαϊκών αγώνων είναι τα γεγονότα της 8- 9 Μάη του 1936 της Θεσσαλονίκης. Ο απεργιακός αγώνας στη μακεδονική πρωτεύουσα αρχίζει από τους καπνεργάτες. Μια διαδήλωσή τους τη χτύπησε άγρια η χωροφυλακή. Ως την άλλη μέρα η απεργία εξελίχτηκε σε πανεργατική και πανεπαγγελματική. Η Θεσσαλονίκη νεκρώθηκε. Μια καινούρια ογκώδης διαδήλωση χτυπιέται στο ψαχνό με θύματα 12 νεκρούς, 32 βαριά και 250 ελαφρά τραυματίες.

 

Η κηδεία των θυμάτων ήταν μια από τις μεγαλοπρεπέστερες εκδηλώσεις της λαϊκής δύναμης. Εκατόν πενήντα χιλιάδες πολίτες την παρακολούθησαν με ζωηρές εκδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας και εναντίον των φονέων. Ο στρατός, που στάλθηκε να διαλύσει τους πολίτες, προσχώρησε στη λαϊκή μάζα. Τα όπλα τους τα στόλισαν με λουλούδια οι διαδηλωτές και η Θεσσαλονίκη ουσιαστικά βρέθηκε στα χέρια του λαού.

Στις 13 του Μάη κηρύχτηκε πανελλήνια 24ωρη  απεργία αλληλεγγύης στα θύματα της Θεσσαλονίκης. Ο Μεταξάς θορυβήθηκε και έστειλε στη Θεσσαλονίκη στρατό από τη Λάρισα που επέβαλε στρατιωτικό νόμο.

Η ιλιγγιώδης κίνηση των μαζών στο πρώτο δεκαήμερο του Μάη 1936 έδειξε πόσο μεγάλη ήταν η δύναμή τους και πόσο εύκολα θα μορούσαν να φράξουν με τα στήθη τους το δρόμο προς το φασισμό στην Ελλάδα, αν δεν ελλόχευε στο πολιτικό προσκήνιο η διαρκής προδοσία σε βάρος τους από τον παλιό πολιτικό κόσμο της ολιγαρχίας. Ο Σοφούλης, αφού εξέθεσε την υπογραφή του στο σύμφωνο, πτοημένος μπροστά στη δύναμη των νέων δημοκρατικών δυνάμεων που φούντωναν από τα κάτω, δεν δίστασε να κάνει νέες παραχωρήσεις στον καισαρικό μηχανισμό του Μεταξά, όταν δεχόταν τον φασίστα Σκυλακάκη σαν υπουργό Εσωτερικών και την παράδοση των νομαρχιών στα χέρια των πιο ορκισμένων μπράβων του αντιβενιζελισμού.

O ψεύτης και ο χρυσαυγίτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται

Γράφει ο  ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Αρχές του αιώνα. Η ταξική πάλη εντείνεται παγκοσμίως, οι Βιομήχανοι είναι σχεδόν παντού σε άμυνα.

Έχουν περάσει 50 χρόνια περίπου από τους Μάρξ και Ενγκελς και οι εργάτες παντού δημιουργούν συνδικάτα, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες

εργασίας,αυξήσεις, κ.λ.π.

Οι σοσιαλιστικές ιδέες αγκαλιάζουν όλο και πλατύτερες εργατικές μάζες.

Η μεγάλη κρίση του καπιταλισμού το 1905 οδηγεί στον  Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και αυτό είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος γεννά το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος η εν πάσει περιπτώσει το κράτος που ξεφεύγει από το παγκόσμιο άρμα των αγορών.

Ο κίνδυνος επέκτασης τέτοιων εργατικών επαναστάσεων ειναι ορατός πλέον σε μια σειρά βιομηχανικών κυρίως κρατών, εκεί που το εργατικό δυναμικό ειναι και πολυπληθές και «μαζεμένο» στις πρωτεύουσες και τις μεγάλες πόλεις.

Γκάλης: «Τι μου είπε ο Γιαννάκης»

Ο Νίκος Γκάλης αποκάλυψε τι του είπε ο Παναγιώτης Γιαννάκης κατά την διάρκεια της απόλυτα επιτυχημένης γιορτής, που έγινε χθες (7/5) στο Παλέ για να τιμηθεί ο μεγαλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών.

«Καλύτερα αργά παρά ποτέ», ήταν το σχόλιο του Γκάλη για το γεγονός ότι τιμήθηκε από τον Άρη σχεδόν 20 χρόνια μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση σε συνέντευξη στον ραδιοσταθμό της Θεσσαλονίκης «ARENA 89,4» και εξομολογήθηκε ότι: «Ήταν μια συγκινητική βραδιά, όχι μόνο για μένα αλλά και για όλο τον κόσμο. Ήταν η πρώτη φορά που δάκρυσα μέσα στο γήπεδο. Είναι πολύ διαφορετικό από όλο αυτό που έγινε με έναν αγώνα. Σε έναν αγώνα πρέπει να είσαι ρομπότ, αλλά στη καθημερινή ζωή είναι αλλιώς τα πράγματα».

Σε ερώτηση τι του ψιθύρισε ο Παναγιώτης Γιαννάκης κατά την διάρκεια της εκδήλωσης, ο Γκάλης απάντησε ότι: «Έχουμε περάσει πολλά μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη όλα αυτά τα χρόνια, πολλές στιγμές αλλά νομίζω οι περισσότερες καλές κι όλο αυτό μας βγήκε χθες. Είναι αλήθεια ότι μετά το τέλος ο Παναγιώτης μου είπε ότι μου χρωστάει πολλά».