Η καταδίκη του ξένου: ιστορία του εγκλεισμού…

[…] Κι όμως, τον πρώτο καιρό που με φυλακίσανε, το πιο σκληρό ήταν ότι σκεφτόμουνα σαν ελεύθερος άνθρωπος. Παραδείγματος χάρη, μ’ έπιανε η επιθυμία να βρεθώ σε μια παραλία και να κατέβω στη θάλασσα. Όταν φανταζόμουνα τον ήχο από τα πρώτα κύματα κάτω απ’ τις πατούσες μου, το κορμί μου να μπαίνει στο νερό και την αίσθηση ελευθερίας που έβρισκα εκεί μέσα, ένιωθα αμέσως πόσο στενοί ήταν οι τοίχοι της φυλακής μου. Όμως αυτό κράτησε μερικούς μήνες. Ύστερα δεν είχα πια παρά τις σκέψεις ενός φυλακισμένου.[…]»

Albert Camus, Ο ξένος

Εκατό μέτρα απ’ τη νοτιοδυτική άκρη της αρχαίας αγοράς της Αθήνας στέκουν τα ερείπια ενός κτίσματος με το όνομα Πόρος. Χτισμένο από πωρόλιθο, ελάχιστα ίχνη έχει αφήσει, ως εμάς, από την αρχαιότητα. Εκεί, λένε, ότι φυλακίστηκε ο Σωκράτης, που δικάστηκε το 399 π.χ (Παλαιά χρονολογία), επειδή προσέβαλε τους θεούς της πόλης και διέφθειρε τους νέους. Η δίκη και η καταδίκη του ήταν πολιτική, καθώς η τότε ευάλωτη δημοκρατία φοβόταν και τη σκιά της. Ακόμη και ο Σωκράτης διακήρυσσε τη σημασία της ατομικής ελευθερίας, ως προσωπικής επιλογής και ευθύνης. Στον Πόρο, λοιπόν, έμεινε κλεισμένος, μέχρι να εφαρμοστεί η ποινή που του επιβλήθηκε: θάνατος. Αυτό ήταν και το νόημα των φυλακών ως κτιρίων στην πόλη-κράτος της Αθήνας. Δεν λειτουργούσε ως τόπος μακροχρόνιας παραμονής.

Debtor’s Prison: Ίδιο περιεχόμενο με άλλη (ιδιωτικής πρωτοβουλίας) μορφή…

Του Αχιλλέα Γκριζιώτη

Το 1830 τρεις αμερικανικές πολιτείες καταργούν τις φυλακές οφειλετών, ανοίγοντας τον δρόμο για την γενική κατάργησή τους με Ομοσπονδιακό Νόμο το 1833. Την ίδια χρονιά στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, ο Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος Ντελακρουά φιλοτεχνεί ένα από τα πιο γνωστά του έργα «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», εξυμνώντας την πάλη του γαλλικού λαού για την αποτίναξη της καταπίεσης. Επρόκειτο για μια περίοδο αναβρασμού και προοδευτικών αλλαγών σε όλο το δυτικό κόσμο. Πράγματι, η κατάργηση αυτών των φυλακών έδινε ανάσα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που αδυνατούσαν να αποπληρώσουν πρόστιμα που τους είχαν επιβληθεί.

Σε αυτές οι κρατούμενοι, που ως επί το πλείστον ήταν φτωχοί άνθρωποι, εξαναγκάζονταν σε υποχρεωτική εργασία για να ξεπληρώσουν τα πρόστιμα που τους επιβάλλονταν από τα δικαστήρια, δεδομένου ότι ήταν δυσανάλογα υψηλά και ότι αδυνατούσαν να συγκεντρώσουν από εξωτερικές πηγές το απαιτούμενο ποσό.

Σήμερα, δεκατρείς αμερικανικές Πολιτείες έχουν επαναφέρει, με άλλη μορφή βέβαια, τις φυλακές οφειλετών ήδη από τη δεκαετία του 1970. Από αυτές, οι περισσότερες βρίσκονται στον παραδοσιακά συντηρητικό νότο, ενώ οι πιο ακραίες περιπτώσεις, εντοπίζονται στην Αλαμπάμα, την Τζόρτζια και το Μισισίπι.

Οι έξι εταιρίες που πλουτίζουν από τους κρατούμενους…

του Ashley Nicole Black

---

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι στις αμερικανικές φυλακές. Ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί κατά 500% τα τελευταία 30 χρόνια. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν μόνο το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, εντούτοις έχουν  το 25% του συνόλου των κρατουμένων σε όλο το κόσμο. Το 2012, 1 στους 108 ενήλικες βρισκόταν στη φυλακή και 1 στα 28 παιδιά στις ΗΠΑ είχε έναν γονέα πίσω από τα κάγκελα.

Γιατί έχουμε τόσους πολλούς ανθρώπους στη φυλακή;

Τα χρήματα είναι ο κύριος λόγος που έχουμε τόσο πολλούς φυλακισμένους. Αρκετές εταιρείες αποκομίζουν τεράστια κέρδη από τις φυλακές. Η στέγαση ενός κρατούμενου κοστίζει κατά μέσο όρο 23.876 δολάρια ετησίως. Για να εξοικονομηθούν τα χρήματα, που προέρχονται από τη φορολόγηση των πολιτών,  καλούνται εταιρίες να διαχειριστούν τις φυλακές. Οι εταιρείες αποκομίζουν χρήματα από το διαχείριση των φυλακών και μειώνουν συνεχώς το κόστος διαχείρισης με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι και των οικογένειες τους να λαμβάνουν χρήματα αποκλειστικά για τις  βασικές τους ανάγκες. Έτσι, οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν μια βιομηχανία 70 δισεκατομμύρια δολαρίων.

Το αδιανόητο της αυτής της ιστορίας είναι ότι, το 65% των συμφωνητικών των ιδιωτικών φυλακών απαιτούν εγγύηση πληρότητας. Αυτό σημαίνει ότι  οι πολιτείες πρέπει να έχουν ένα ορισμένο αριθμό κρατουμένων – μεταξύ 80 και 90% της πληρότητας κάθε φυλακής – ή να πληρώσουν τις εταιρείες για τα κενά κρεβάτια. Πρόκειται για μια συζήτηση με άσχημα κίνητρα καθώς μια πολιτεία ξοδεύει χρήματα αναίτια  αν δε διαθέτει τον απαιτούμενο αριθμό κρατουμένων.