Tag Archives: Ανθρώπινα Δικαιώματα
«Απαρτχάιντ νερού» Η εταιρία νερού που διεκδικεί και το νερό της Θεσ/νίκης, αφήνει τους Παλαιστίνιους «στη δίψα»…
70 λίτρα τη μέρα. Τόσο νερό δίνει η ιδιωτική εταιρεία Mekorot στους Παλαιστίνιους. Δηλαδή 30 λίτρα λιγότερα ανά άτομο από αυτά που συστήνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Το παρατσούκλι της Mekorot είναι «Απαρτχάιντ σε σωλήνα».
Εκστρατεία κατά της εταιρείας που διεκδικεί και το νερό της Θεσσαλονίκης, της Κύπρου, της Ιταλίας και άλλων χωρών, έχει ξεκινήσει η διεθνής περιβαλλοντική οργάνωση, Φίλοι της Γης. Παλαιστινιακές οργανώσεις κατηγορούν την εταιρεία ότι είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του «Απαρτχάιντ νερού».
Στο κείμενο της διεθνούς καμπάνιας κατά της Mekorot, καλούν σε μποϊκοτάζ και παρουσιάζουν 6 λόγους για τους οποίους οι πολίτες οφείλουν να ξεσηκωθούν και να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις να μη συνεργαστούν με την εταιρία.
Για την θανατική ποινή στην Καλιφόρνια…
Ο Mike Davis στο βιβλίο του Beyond Blade Runner λέει ότι μεγεθύνοντας κανείς συγκεκριμένες όψεις της ζωής στην Καλιφόρνια μπορεί να προβλέψει και να περιγράψει με επιτυχία ένα παγκόσμιο δυστοπικό μέλλον ή κάπως έτσι. Σε κάθε περίπτωση η πραγματικότητα εκεί δεν απέχει από τα πιο απαισιόδοξα κινηματογραφικά σενάρια.
Χαρακτηριστική διάσταση αποτελούν τα πεδία της ποινικής καταστολής, της δικαιοσύνης, του σωφρονισμού, της φυλάκισης και της τιμωρίας που δημιουργούν το έδαφος για την εφαρμογή πολιτικών με την αισθητική ενός σερίφη που μασουλάει καπνό.
Η Καλιφόρνια είναι μια από τις πιο πλούσιες πολιτείες των ΗΠΑ και αν ήταν ανεξάρτητο κράτος θα ήταν το 8ο πλουσιότερο στον κόσμο. Οι τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της και η ακραία φτώχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της είναι ένας από τους λόγους που εφαρμόζεται μια από τις ακραίες για δυτικό κράτος νομοθεσία. Μια σειρά ακραίων νόμων που δημιουργούν μια ερεβώδη κοινωνική ατμόσφαιρα, την άλλη όψη από αυτήν που αντανακλάει η πιο φημισμένη του περιοχή, αυτή του λαμπερού Χόλυγουντ.
Από αυτόν τον «πολιτισμό» δεν θα πάρω…
Ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Πεκλάρης, μέσα από τον λογαριασμό του στο Facebook, μιλά για τον «ορθολογισμό» της Ευρώπης
Γίνεται μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί «ορθολογικά» η κατάσχεση των τιμαλφών και χρημάτων των προσφύγων από τη Γερμανία, την Ελβετία και τη Δανία, είναι θέμα «συνετής διαχείρισης». Κάπως έτσι δικαιολογούνται και οι κόκκινες πόρτες και τα βραχιολάκια στην Αγγλία. Και τα πογκρόμ των ναζί στις γειτονιές των ευρωπαϊκών πόλεων. Οι ξυλοδαρμοί και τα χημικά των μπάτσων στα σύνορα, η φρίκη του Καλαί, οι πνιγμοί στο Αιγαίο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι άνθρωποι που παγώνουν αβοήθητοι στο χιόνι. There Is No Alternative. Και κάπως έτσι καταλήγει η αποκτήνωση, η απανθρωπιά και η χυδαιότητα να βαφτίζονται «πολιτισμός», «ορθολογισμός» και «συνετή στάση». Σας ευχαριστώ πολύ, μπορείτε να πείτε όσα επιχειρήματα θέλετε, αλλά εγώ από αυτόν τον «πολιτισμό» σας ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ. Έχω τον δικό μου, που βάζει αδιαπραγμάτευτα πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο και τη ζωή. Τον πολιτισμό που λέει πως όταν βλέπεις κάποιον να τουρτουρίζει στο χιόνι, ή να πνίγεται στη θάλασσα, τρέχεις απλά να τον βοηθήσεις -και δεν τον περιμένεις στη γωνία, αν αυτός επιβιώσει, για να του κλέψεις το ρολόι του και το κινητό του.
Αχιλλέας Πεκλάρης
____________________________________________________________
Aπό: www.doctv.gr
#Βίντεο: Σπασμένος Κόσμος. Αληθινά Πρόσωπα της Ανισότητας…
To βίντεο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από την ταινία μεγάλου μήκους HUMAN (www.human-themovie.org) του Yann Arthus-Bertrand.
Όπως κάθε ιστορία, το ίδιο και αυτή έχει μια αρχή. Μια μέρα, στο Μάλι, ο Yann Arthus-Bertrand ήταν το θύμα μιας βλάβης ελικόπτερο. Ενώ περίμενε για τον πιλότο, πέρασε όλη τη μέρα με έναν αγρότη ο οποίος του μίλησε, με μεγάλη αξιοπρέπεια και χωρίς παράπονο, για την καθημερινή ζωή του, τις ελπίδες του, τους φόβους του και τη μοναδική φιλοδοξία του: να ταΐσει τα παιδιά του. Ο Yann παραμένει έντονα σημαδεμένος από αυτή τη συνάντηση, με αυτόν τον άνθρωπο που τον ένιωσε τόσο κοντά του.
Ο σκηνοθέτης και καλλιτέχνης Yann Arthus-Bertrand πέρασε τρία χρόνια συλλέγοντας πραγματικές ιστορίες από 2.000 άνδρες και γυναίκες σε 60 χώρες. Δουλεύοντας με μια αφοσιωμένη ομάδα μεταφραστών, δημοσιογράφων και εικονοληπτών, ο Yann συλλαμβάνει βαθιές προσωπικές και συναισθηματικές περιγραφές για θέματα που μας ενώνουν όλους, την πάλη με την φτώχεια, την ομοφοβία, και το μέλλον του πλανήτη μας.
Στο παρακάτω βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους, παρουσιάζονται κάποια από τα αληθινά πρόσωπα της ανισότητας, που χαρακτήριζει τις σύγχρονες κοινωνίες καθώς και ο σύχρονος τρόπος ζωής, που επιδιώκει όλο και περισσότερο την συγκέντρωση χρημάτων και υλικών αγαθών, εις βάρος άλλων ανθρώπων.
(περισσότερα για την ταινία Human εδώ :http://www.filmsforaction.org/watch/human/)
__________________________________________________
Από:
«Είμαι η Κατερίνα Γκουλιώνη, έχω όνομα, αυτή είμαι κι έχω να πω πολλά»…
για την Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, επιστολή – καταγγελία της Κατερίνας Γκουλιώνη, που δημοσιεύτηκε ένα μήνα πριν τη δολοφονία της.
Της Κατερίνας Γκουλιώνη
Το πρωί της 18ης Μαρτίου του 2009 η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή στο τέλος της μεταγωγής της με πλοίο από τον Πειραιά στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου. Με τα χέρια της δεμένα πισθάγκωνα., χωριστά από τους άλλους κρατούμενους, χτυπημένη στο πρόσωπο.
Μέχρι σήμερα η κρατική δολοφονία της Κατερίνας, της Κατερίνας του αγώνα, της απομόνωσης, που τόσο πάλεψε για να βελτιώσει τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, έχει μείνει ατιμώρητη. Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατήγγείλε με ονοματεπώνυμο όσα είδε και βίωσε μέσα στις φυλακές, αγωνίστηκε για την κατάργηση της κολπικής εξέτασης, έγινε σύμβολο αντίστασης και αλληλεγγύης για τις κρατούμενες χρήστριες. Για όσα κατήγγειλε με ονοματεπώνυμο όσο ζούσε και για την δολοφονία της δεν τιμωρήθηκε κανείς. Το πόρισμα του ιατροδικαστή λιτό και απέριττο : «υπερβολική χρήση ηρωίνης».
Debtor’s Prison: Ίδιο περιεχόμενο με άλλη (ιδιωτικής πρωτοβουλίας) μορφή…
Του Αχιλλέα Γκριζιώτη
Το 1830 τρεις αμερικανικές πολιτείες καταργούν τις φυλακές οφειλετών, ανοίγοντας τον δρόμο για την γενική κατάργησή τους με Ομοσπονδιακό Νόμο το 1833. Την ίδια χρονιά στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, ο Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος Ντελακρουά φιλοτεχνεί ένα από τα πιο γνωστά του έργα «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», εξυμνώντας την πάλη του γαλλικού λαού για την αποτίναξη της καταπίεσης. Επρόκειτο για μια περίοδο αναβρασμού και προοδευτικών αλλαγών σε όλο το δυτικό κόσμο. Πράγματι, η κατάργηση αυτών των φυλακών έδινε ανάσα σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που αδυνατούσαν να αποπληρώσουν πρόστιμα που τους είχαν επιβληθεί.
Σε αυτές οι κρατούμενοι, που ως επί το πλείστον ήταν φτωχοί άνθρωποι, εξαναγκάζονταν σε υποχρεωτική εργασία για να ξεπληρώσουν τα πρόστιμα που τους επιβάλλονταν από τα δικαστήρια, δεδομένου ότι ήταν δυσανάλογα υψηλά και ότι αδυνατούσαν να συγκεντρώσουν από εξωτερικές πηγές το απαιτούμενο ποσό.
Σήμερα, δεκατρείς αμερικανικές Πολιτείες έχουν επαναφέρει, με άλλη μορφή βέβαια, τις φυλακές οφειλετών ήδη από τη δεκαετία του 1970. Από αυτές, οι περισσότερες βρίσκονται στον παραδοσιακά συντηρητικό νότο, ενώ οι πιο ακραίες περιπτώσεις, εντοπίζονται στην Αλαμπάμα, την Τζόρτζια και το Μισισίπι.