Η Ευρώπη όλο και δεξιότερα …

Του Κώστα Βλαχόπουλου

Ιταλία, Αυστρία, Βιζεγραντ (Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία): το μαύρο μέτωπο της Ευρώπης που εξαπλώνεται. Όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και περισσότερες χώρες στρίβουν το τιμόνι τέρμα δεξιά. Στην Ευρώπη, που μετά τον πόλεμο η ακροδεξιά αποτελεούσε περιθώριο, σήμερα είναι απολύτως νομιμοποιημένη. Συμμετέχει σε κυβερνήσεις έξι χωρών και σε άλλες τόσες βρίσκεται είτε στην αντιπολίτευση είτε σημειώνει θεαματικά ποσοστά. Μια σημείωση εδώ: ο όρος «λαϊκιστικός» που χρησιμοποιείται από όλα σχεδόν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για να περιγράψουν κόμματα με ξεκάθαρα μισαλλόδοξες και ακροδεξιές απόψεις συσκοτίζει τα πράγματα και γι’αυτό δεν επιλέγουμε να τον χρησιμοποιούμε.

Αυτή η Νέα Δεξιά, όπως ονομάζεται, απειλεί πλέον ευθέως να γίνει η πρώτη δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι δεδηλωμένη, άλλωστε, η επιδίωξη του Σεμπάστιαν Κουρτς, του 32χρονου Καγκελάριου της Αυστρίας να διευρύνει την επιρροή του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και μαζί με άλλους να το ελέγξει σε ένα μεταγενέστερο στάδιο. Έφτασε ακόμα στο σημείο να διατρανώσει ότι ότι επιδιώκει τη δημιουργία «άξονα» μεταξύ της Βιέννης, του Βερολίνου και της Ρώμης. Η λέξη «άξονας» για να περιγράψει τις σχέσεις αυτών των συγκεκριμένων χωρών προκάλεσε ρίγη στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, παραπέμποντας ευθέως στον άξονα της ναζιστικής Γερμανίας με την γασιστική Ιταλία του Μουσολίνι και την Αυστρία.

Η Νέα Δεξιά βασίζει την ύπαρξή της στο μεταναστευτικό. Με μια σκληρή αντιμεταναστευτική ρητορική, δημιουργεί την αίσθηση ότι οι μετανάστες συνιστούν υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη. Για τον πολιτισμό, την κυριαρχία, την αγορά εργασίας και το κοινωνικό κράτος. H ειρωνία είναι ότι αυτές οι χώρες έχουν δεχτεί εξαιρετικά μικρό αριθμό μεταναστών και όλη αυτή η ρητορική του μίσους στοχεύει απλά και μόνο στην άντληση πολιτικού κεφαλαίου από ένα θέμα που «καίει» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Ο «φιλελεύθερος» κόσμος της Ευρωπης έχει βασίσει τις ελπίδες του στην Άγκελα Μέρκελ, την τελευταία ηγέτη του «ελεύθερου κόσμου» όπως την αποκαλεί ο Δυτικός Τύπος. Εντούτοις, ήταν οι οικονομικές πολιτικές της Γερμανίας πρωτίστως, αλλά και άλλων χωρών-δορυφόρων της, που εξέθρεψαν σε μεγάλο βαθμό το τέρας του εθνικισμού και του απομονωτισμού. Ξεκινώντας με την στοχοποίηση των λαών του Ευρωπαϊκού νότου συλλήβδην ως τεμπέληδες, οι οποίοι καλοπερνούσαν με τα λεφτά των Βόρειων και ευθύνονταν για την κρίση στην Ευρώπη, ήταν απολύτως σίγουρο ότι, όταν η οι μεταναστευτικές ροές θα αυξάνονταν -όπως και έγινε το 2015- το επόμενο θύμα θα ήταν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.

Η επόμενη μέρα στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τις προοδευτικές δυνάμεις, καθώς δεν έχουν καταφέρει να σταματήσουν την επέλαση της ακροδεξιάς. Η τάση λέει ότι πάμε σε μια Ευρώπη νεοφιλελεύθερη στα οικονομικά και ταυτόχρονα άκρως συντηρητική στα κοινωνικά ζητήματα. Μπροστά σε αυτή την προοπτική, η Αριστερά έχει χρέος να πείσει για μια διαφορετική πρόταση και όχι να συμπορεύεται με νεοφιλελεύθερες λογικές.

---

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/i-eyropi-olo-kai-dexiotera-1/

Ετσι για να θυμόμαστε…

«Το δίκαιό σας είναι η θέληση της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο, θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας».

Μαρξ και Ενγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο απευθυνόμενοι στους αστούς,

«Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

Ρήγα Φεραίος

«Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών».

Κώστας Βάρναλης

 «Το αστικό δίκαιο είναι μηδέν χωρίς μηχανισμό ικανό να επιβάλει με εξαναγκασμό την τήρηση των κανόνων του».

 Β.Ι. Λένιν – «Κράτος και Επανάσταση».

 

Το δίκαιο σε όλες τις ταξικές κοινωνίες εκφράζει και κατοχυρώνει τις σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής, κατοχυρώνει και εκφράζει τη δικτατορία ορισμένης τάξης. Της αστικής στην συγκεκριμένη περίπτωση. «Το δίκαιο των άνισων είναι δίκαιο της ανισότητας».

 Κ. Μάρξ

Το δικαστήριο των αστών πάντοτε ήταν και παραμένει «τυφλό, εκλεπτυσμένο εργαλείο ανελέητης καταπίεσης των τάξεων που εκμεταλλεύονται, που περιφρουρεί τα συμφέροντα των παραλήδων».

Β.Ι. Λένιν

____________________________________________________________

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.com/2018/07/blog-post_25.html

1968-1983, Ιταλία: για έναν Μάη που δεν ήθελε να σβήσει!…

Γεια σας φίλοι μου. Όπως καταλαβαίνετε από τον τίτλο, ήρθαμε εδώ για να μιλήσουμε για εκείνη την σπουδαία 15ετή περίοδο αγώνων, για τον Μάη που δεν ήθελε με τίποτα να σβήσει, για τον Μάη που σημάδεψε ανεξίτηλα την γείτονα χώρα, την ώρα μάλιστα που γίνεται σε όλο τον κόσμο μια τεράστια προσπάθεια αποσιώπησης του, ενώ εκθειάζεται με κάθε τρόπο, ανέξοδα μάλιστα, ο γαλλικός, ο οποίος κράτησε δεν κράτησε έναν μοναδικό μήνα, με τρόπο μάλιστα μουσιακό αντιμετωπίζεται, λες και ήταν μια πρόσκληση σε επίσημο γεύμα και όχι η έφοδος στον ουρανό της εξεγερμένης-οργισμένης νεολαίας, και όχι μόνο!

οι νέοι και οι παλιοί κομουνιστές

17/08/2017

δεν είμαι πια κομουνιστής, μάλλον δεν είμαι πλέον τίποτα για την ακρίβεια, δηλαδή δεν ξέρω τι είμαι γιατί απλούστατα ξέρω τι δεν είμαι

αλλά δεν βρίσκομαι εδώ γι αυτό

βρίσκομαι εδώ για να σας μιλήσω για τότες που εγνώρισα για πρώτη φορά στη ζωή μου τους κομουνιστές, παλιούς και νέους. Παλιοί ήταν οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, στην συντριπτικοί τους πλειοψηφία εγγεγραμμένοι στο κομουνιστικό κόμμα, εργάτες επίσης πάρα μα πάρα πολλοί, όλοι πρώην παρτιζάνοι, είχαν κάνει την αντίσταση και είχαν κρύψει τα όπλα διάσπαρτα σε διάφορα μέρη, πολλοί μικροαστοί επίσης, διανοούμενοι και άλλοι τέτοιοι πολλοί.

Απόφαση-κόλαφος του Συνταγματικού Δικαστηρίου του Βελγίου σε βάρος του ταμείου-ορνέου NML Capital …

Ανακοίνωση Τύπου CADTM

Πρόκειται για μια απόλυτη νίκη της CADTM (Επιτροπή για την Κατάργηση των Άνομων Χρεών), της CNCD – 11.11.11 (Εθνικό Κέντρο Συνεργασιας και Ανάπτυξης) και της ολλανδόφωνης αδελφής οργάνωσης, την υπόθεση των οποίων υπερασπίστηκε ο νομικός κ. Olivier Stein του δικηγορικού γραφείου Progress Lawyers Network. Την Πέμπτη 31 Μαίου, το Συνταγματικό Δικαστηρίο του Βελγίου απέρριψε το αίτημα του επενδυτικού ταμείου NML Capital Ltd για την ακύρωση του νόμου που θεσπίστηκε στις 12 Ιουλίου 2015 με θέμα «την πάταξη της δραστηριότητας των ταμείων-ορνέων»[1], κατοχυρώνοντας έτσι αυτό το μοναδικό παγκοσμίως νομοθέτημα. Η απόφαση αυτή αποτελεί νίκη των λαών απέναντι σ’ έναν αδηφάγο εκπρόσωπο της αχαλίνωτης χρηματοπιστωτικής κοινότητας.

Ο κ. Renaud Vivien, νομικός και συνεργάτης της CADTM, ο οποίος μάχεται εδώ και πάνω από 10 χρόνια κατά των ταμείων-ορνέων παρατηρεί τα εξής: «Με την ιστορική αυτή απόφαση ολοκληρώνεται στο Βέλγιο μια μακρά πολιτική και νομική μάχη κατά των ταμείων-ορνέων. Ως προς το νομικό της σκέλος, πρόκειται για μια απόλυτη νίκη κατά του NML Capital και του δισεκατομμυριούχου διαχειριστή του Paul Singer, βασικού χρηματοδότη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις ΗΠΑ, δεδομένου ότι όλα τα επιχειρήματά του καταρρίφθηκαν στο δικαστήριο.»

Υπενθυμίζεται ότι τα ταμεία-όρνεα είναι ιδιωτικές εταιρείες που εξαγοράζουν έναντι ενός μικρού κλάσματος της πραγματικής του αξίας το δημόσιο χρέος χωρών που βρίσκονται σε οικονομική στενότητα και στη συνέχεια αξιώνουν την αποπληρωμή του στο ακέραιο συν τους σχετικούς τόκους και τα πρόστιμα. Θρεφόμενες από την οικονομική δυσπραγία των χωρών, οι εταιρείες αυτές καταγράφουν κέρδη κατά μέσο όρο τριπλάσια έως και εικοσαπλάσια του κεφαλαίου που έχουν επενδύσει, δηλαδή αποδόσεις που κυμαίνονται μεταξύ 300 % και 2000 %[2].

Σε μια προσπάθεια να θέσει τέρμα σε αυτές τις κερδοσκοπικές μεθοδεύσεις με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς των υπερχρεωμένων κρατών, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Βελγίου εξέδωσε το 2015 απόφαση με σκοπό την επιβολή απαγόρευσης προς τα ταμεία-όρνεα να εισπράττουν στην βελγική επικράτεια περισσότερα χρήματα από αυτά που κατέβαλαν για να εξαγοράσουν το δημόσιο χρέος του εκάστοτε κράτους, ακόμη και εάν έχει εκδοθεί στο εξωτερικό δικαστική απόφαση που να τους το επιτρέπει.

Πλέον τα υπόλοιπα κράτη δεν έχουν καμία δικαιολογία και οφείλουν να θεσπίσουν αντίστοιχη νομοθεσία με αυτή του Βελγίου!

Απορρίπτωντας το αίτημα της NML Capital, το Συνταγματικό Δικαστηρίο του Βελγίου άναψε το πράσινο φως για την εντατικοποίηση παγκοσμίως της μάχης κατά των άνομων πιστωτών. Όπως παρατηρεί ο κ. Renaud Vivien, «πλέον τα κράτη δεν έχουν καμία δικαιολογία και οφείλουν θεσπίσουν αντίστοιχη νομοθεσία με αυτή του Βελγίου για να θέσουν τέρμα στην κερδοσκοπία με το χρέος. Αυτό άλλωστε απαιτούν τα κοινωνικά κινήματα που αντιμάχονται τα άνομα χρέη, καθώς και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο ψήφισμα που εξέδωσε στις 17 Απριλίου 2018».[3] Το εν λόγω όργανο καλεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να νομοθετήσουν για την απαγόρευση της κερδοσκοπίας των ταμείων-ορνέων εμπνεόμενα από τη σχετική βελγική νομοθεσία.

Επομένως, πρέπει να συνεχιστεί η μάχη για την πάταξη της –χρυσοφόρας για τα ταμεία αυτά–κερδοσκοπίας εις βάρος τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού χρέους. Στο πνεύμα αυτό, η νέα Πλατφόρμα κατά των ταμείων-ορνέων στην Ισπανία, η οποία περιλαμβάνει πολλές οργανώσεις, αντιμάχεται τα επενδυτικά ταμεία που κερδοσκοπούν σε στρατηγικούς τομείς όπως η αγορά ακινήτων ή η υγεία και υπόσχεται να δώσει τον δικό της αγώνα για τη θέσπιση ανάλογης νομοθεσίας στην Ισπανία. Μόνο η κινητοποίηση προς αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να χαλιναγωγήσει τις ορέξεις του ακόρεστου Paul Singer, ο οποίος έχει απλώσει τα νύχια του στη χώρα αυτή, αποκτώντας το 2013 την εταιρεία είσπραξης απλήρωτων χρεών Gesif, εξαγοράζοντας τα αμφισβητήσιμα δάνεια των τραπεζών Bankia et Santander και αποκτώντας μερίδιο στο μετοχικό κεφάλαιο του ομίλου εταιρειών διαχείρισης αυτοκινητοδρόμων Abertis.

Συν τοις άλλοις, η μάχη κατά των ταμείων-ορνέων πρέπει να συνεχιστεί λόγω της δυσκολίας πολλών κρατών να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, τα οποία αποτελούν ιδανική λεία γι’ αυτά τα όρνεα του χρηματοπιστωτικού τομέα.

---

Από:http://www.contra-xreos.gr/arthra/1324-apofasi-belgio-cadtm.html

Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι: Ο άνθρωπος που «έζησε για αυτό που σκέφτηκε»…

Tης Κατερίνας Καραβία

Καθώς η ιστορία γράφεται από τους νικητές, πολλές μεγάλες προσωπικότητες αυτής γράφονται με μικρά γράμματα κάπου στο περιθώριο. Όμως η αδιαμφισβήτητη λάμψη τους δεν πεθαίνει ποτέ, όπως αυτή του αναρχικοσυνδικαλιστή και επαναστάτη Ντουρούτι... «Έβλεπες στη μορφή του ότι είχε γεννηθεί για ήρωας» αναφέρει ο ιστορικός Χιου Τόμας. Ο Ντουρούτι ενσάρκωσε την ιδέα για την κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία και την υπηρέτησε μέχρι τον θάνατό του.

Συνδικαλιστική ταυτότητα Νο12

Γιος ενός εργάτη στους σιδηρόδρομους που δήλωνε ελευθεριακός σοσιαλιστής, γεννημένος το 1896 στην Λεόν, ο Ντουρούτι στα 14 του κιόλας χρόνια παρατά το σχολείο και εργάζεται δίπλα στον πατέρα του ως μηχανικός. Εκεί έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με πολιτικές και επαναστατικές ιδέες. Το συνδικαλιστικό του όμως άστρο θα λάμψει λίγα χρόνια αργότερα στην απεργία του 1917. Το συνδικάτο UGT οργανώνει απεργία διαρκείας στου σιδηροδρόμους. Η απεργία γρήγορα εξαπλώθηκε και στην υπόλοιπη Ιβηρική Χερσόνησο.

Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν άγρια καταστολή. Οι εργάτες των Αστούριων παρόλο που το συνδικάτο UGT είχε πιο μετριοπαθής θέση συνεχίζουν την απεργία η οποία λήγει τραγικά. Εβδομήντα νεκροί, 500 τραυματίες και χιλιάδες συλληφθέντες. Πολλοί καταφέρνουν  να το σκάσουν προς την Γαλλία. Ανάμεσα τους ο Ντουρούτι.

Από την Εξορία στον Αναρχισμό

Η απεργία και η άγρια και βάρβαρη καταστολή της είναι αυτή που πολλοί θεωρούν ότι σημάδεψε και έχτισε τις ιδέες και τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Στην Γαλλία ο Ντουρούτι εξελίσσεται ιδεολογικά έρχεται σε επαφή και με άλλους αναρχικούς Ισπανούς φυγάδες. Το 1920 γυρίζει στην Ισπανία.

Ήταν ο απόηχος της Ρωσικής επανάστασης αυτός που ενθουσίασε τον Ντουρούτι. Η επανάσταση έπρεπε να αρχίσει και στην Ιβηρική Χερσόνησο, αλλά με τον δικό της τρόπο. Στις 7 Ιανουαρίου του 1921, ο νεαρός μηχανικός σιδηροδρόμων εγγράφονταν στους καταλόγους των μελών της αναρχοσυνδικαλιστικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ισπανίας, της θρυλικής Confederacion Nacional del Trabajo (CNT).

Τα χρόνια της κυβερνητικής τρομοκρατίας και οι Solidarios

Η Ισπανία εκείνης της εποχής χαρακτηρίζονταν από μεγάλες ανισότητες. Η πλειοψηφία ήταν αγρότες και εργάτες που δούλευαν υπό άθλιες συνθήκες με πενιχρό μισθό. Οι γαιοκτήμονες, οι εργοστασιάρχες, και οι κληρικοί ήταν αυτοί που άνηκαν στην υψηλή τάξη. Οι απεργίες ήταν πολύ συχνό φαινόμενο και συνήθως πνίγονταν στο αίμα. Ο αναρχισμός ήταν ευρεία διαδεδομένος ανάμεσα στους εργάτες ιδιαίτερα κάποιων περιοχών όπως η Βαρκελώνη, η Καταλονία, οι Αστούριες. Η τότε κυβέρνηση είχε κηρύξει τις απεργίες παράνομες και ηγέτες και φυσιογνωμίες του εργατικού κινήματος δολοφονούνταν και φυλακίζονταν. Η απάντηση των αναρχικών ήταν βία στην βία. Ο Ντουρούτι μαζί με τον σύντροφό του εργάτη αρτοποιίας Φρανσίσκο Ασκάσο ιδρύουν την οργάνωση Los Solidarios.

Αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον πρόεδρο της κυβέρνησης, σε απάντηση της δολοφονίας του προέδρου της CNT. Τους πρόλαβαν κάποιοι άλλοι σύντροφοί τους – ο Ντάτο δολοφονήθηκε στη Μαδρίτη από αναρχικούς- κι υποχρεώθηκαν να αλλάξουν στόχο. Έτσι δολοφονούν το 1923  προς μεγάλη χαρά των επαναστατικών δυνάμεων, τον Καρδινάλιο Σολδεβίλα της Σαραγόσα, ένα ζάμπλουτο και καλοζωισμένο κληρικό, διεφθαρμένο, απάνθρωπος, ιδιοκτήτη χαρτοπαικτικών λεσχών, συνεργάτη της πιο άγριας και καταπιεστικής εργοδοσίας, μία φιγούρα μισητή όσο και ισχυρή.

Η δικτατορία Ριβέρα

Τα πράγματα για τους αναρχικούς συνδικαλιστές και όχι μόνο γίνονται πολύ δύσκολα. Όσοι δεν καταφέρνουν να φύγουν από την Ισπανία δολοφονούνται, βασανίζονται , φυλακίζονται. Στόχος του δικτάτορα η εξάλειψη του εργατικού δυναμικού κινήματος. Ο Ντουρούτι φεύγει από την Ισπανία. Θα γυρίσει το 1931 όπου η δικτατορία θα πέσει. Είχε μαζί με τον Ασκάσο επικηρυχτεί σε 4 κράτη σε Λατινική Αμερική και Ευρώπη ενώ ήταν ανεπιθύμητος στα υπόλοιπα.

Η αποτυχημένη εξέγερση του 1932

Η CNT-FAI((FAI- Federacion Anarchista Iberica το 1927) αριθμούσε ήδη πάνω από 1.000.000 εργάτες. Η εξέγερση των αναρχικών, των ελευθεριακών κομμουνιστών της FAI, σε συνεργασία με τους νέο-τροτσκιστές, το Γενάρη του 1932, έφερε τη μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ μιας ακόμη νέας εξουσίας, του Αθάνα, και των εργατών. Ο στρατός ανέλαβε την καταστολή, κι ο Ντουρούτι με τον Ασκάσο ήταν μεταξύ των πρώτων συλληφθέντων. Εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν «προληπτικά» στην Ισπανική Γουινέα για τρεις μήνες. Επέστρεψαν στην Ισπανία την άνοιξη, αλλά το μάτι της (και πάλι καινούριας) κυβέρνησης ήταν πάνω του συνεχώς. Ως το 1935 ο Ντουρούτι ζει σε καθεστώς συνεχούς παρακολούθησης, ενώ εργάζεται ως βιομηχανικός εργάτης σε υφαντουργείο της Βαρκελώνης. Περιορίζεται στα συνδικαλιστικά του καθήκοντα, παρενοχλείται διαρκώς από την αστυνομία.

Η κοινωνική επανάσταση του 1936

Στις εκλογές του 1936 οι Σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές συγκροτούν το Λαϊκό Μέτωπο με σκοπό την νίκη έναντι της δεξιάς. Η CNT στο συνέδριό της αποφασίζει για πρώτη φορά να μην ακολουθήσει την γραμμή των προηγούμενων ετών για αποχή από τις κάλπες. Ο Ντουρούτι τοποθετείται: «Ο εργάτης που ψηφίζει και μετά κάθεται ήσυχα στο σπίτι του είναι ένα αντεπαναστάτης. Το ίδιο και αυτός που δεν ψηφίζει. Αυτό το δίλημμα μπορεί να λυθεί μόνο στους δρόμους με τον ένοπλο αγώνα.» Στις εκλογές το “Λαϊκό Μέτωπο” θριαμβεύει. Λίγους μήνες μετά η κοινωνική επανάσταση αρχίζει. Η άρχουσα τάξη μαζί με τον κλήρο προσπαθεί να προστατέψει τα συμφέροντά του.

Όμως η λαϊκή αντίδραση ήταν αδύνατο να ανατραπεί. Από τον Φλεβάρη ως το Ιούνη εκκλησίες καίγονται, κληρικοί σκοτώνονται, κομμούνες φτιάχνονται παντού, τα εργοστάσια καταλαμβάνονται, τα κτήματα περνούν στα χέρια των αγροτών. Η Βαρκελώνη είναι μια διαφορετική πόλη. Όλοι είναι ντυμένοι εργάτες με απλά ρούχα και όλοι είναι οργανωμένοι σε συνδικάτα. Οι σερβιτόροι απευθύνονται στους πελάτες σαν ίσο προς ίσο και όλοι οι άνθρωποι αποκαλούνται μεταξύ τους σύντροφοι. Έτσι κι αλλιώς, η δημοκρατική κυβέρνηση στην Καταλονία είναι διακοσμητική, χωρίς ισχύ- η επανάσταση έχει πάρει το δρόμο της.

Η εξουσία ανήκει στους εργάτες, η απόλυτη δημοκρατία έχει αρχίσει να δίνει καρπούς, η Καταλονία ζει ένα όνειρο που ποτέ πριν, ποτέ μετά, σε καμία άλλη πατρίδα δεν έζησε κανείς. Πάνω από εννιά εκατομμύρια εργάτες κι αγρότες έζησαν, συμμετείχαν, εργάστηκαν στην μεγάλη ελευθεριακή επανάσταση, είτε στα εργοστάσια που οργανώθηκαν ελευθεριακά, είτε στα χωράφια. Ο Ιούλιος του 1936 είναι ο μήνας κατά τον οποίο το μεγάλο αντιλαϊκό μέτωπο στρατού, άρχουσας τάξης, ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας οργανώνεται υπό τον Φράνκο με σκοπό τη ανατροπή της κυβέρνησης και της αναστολής της επανάστασης.

Το τέλος

Σε σχέση με τα στρατεύματα του Φράνκο οι Πολιτοφυλακές στις οποίες είχαν καταταχτεί χιλιάδες πολίτες ήταν ανοργάνωτες και χωρίς καλό οπλισμό. Ο πόλεμος τον Νοέμβριο είχε κριθεί. Ο Φράνκο είχε φτάσει έξω από την Μαδρίτη. Ο Ντουρούτι ξεκινά επίσης για την Μαδρίτη με 2.000 πολιτοφύλακες που άνηκαν στην Ταξιαρχία Ντουρούτι. Στον δρόμο λέγεται ότι ακολουθούσαν πολίτες εθελοντές. Στις 20 Νοεμβρίου του 1936 και ενώ ο Ντουρούτι βγαίνει από το αμάξι του δέχεται μια σφαίρα πισώπλατα στο κεφάλι και ξεψυχά. «Δύο αλλαξιές, δύο πιστόλια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου κι ένα ζευγάρι κιάλια» Αυτή ήταν η περιουσία του όλη και όλη.

Τι σήμαινε «στρατηγός» Ντουρούτι; Ο ωραίος άνδρας, με το παιδικό γέλιο και τα πεντακάθαρα μάτια, ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή, δεν είχε ποτέ κανένα προνόμιο πολλοί στρατιώτες του είχαν περισσότερα από κείνον -αν λ.χ. υπήρχε έλλειψη στρωμάτων ύπνου, εκείνος θα ήταν μεταξύ αυτών που δεν είχαν – που ζούσε όπως υπαγόρευαν οι αρχές του και ονειρευόταν με τα μάτια ανοικτά ένα επαναστατικό σήμερα.

 

Πηγή

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/bouonaventoura-ntourouti-o-anthropos-pou-ezise-gia-afto-pou-skeftike/

 

ΑΝΑΡΧΙΑ ,ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ,ΝΤΟΥΡΟΥΤΙ

Πράκτορες που μας ήρθαν από το κρύο: Η πολιτική του σημερινού ρωσικού καθεστώτος, η Ευρώπη, η Ελλάδα…

Το βάρος ενός κράτους όπως η Ρωσία στη διεθνή πολιτική είναι δεδομένο. Για αντικειμενικούς λόγους (μέγεθος, θέση στην ευρασιατική γεωπολιτική και κυρίως στρατιωτική ισχύς), ήταν ανέκαθεν, είναι και θα είναι δύναμη αυτοκρατορικής φύσης. Αυτό, ίσχυε όταν οι αυτοκράτορές της λεγόταν Μεγάλη Αικατερίνη ή Τσάρος Νικόλαος ή ο χωρίς στέμμα και εισηγμένος εκ της γειτονικής Γεωργίας Ιωσήφ Τζουγκασβίλι, κατά κόσμον Στάλιν· ισχύει και τώρα που λέγεται Βλαντίμιρ Πούτιν.
Και είναι αναπόφευκτο, κάθε αυτοκρατορική δύναμη, μαζί και η Ρωσία, να χρησιμοποιεί ως ευκαιρίες και εργαλεία εξωτερικής πολιτικής, τα γεωπολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά ζητήματα όπως είναι π.χ. το τί θα γίνει τελικά με την παραπαίουσα ΕΕ, το πώς θα παγιωθούν από γεωπολιτική άποψη και από την άποψη της ασφάλειας τα Δυτικά Βαλκάνια, ή πως θα αντιμετωπισθεί το λεγόμενο μεταναστευτικό ζήτημα. Αυτό ακριβώς κάνουν η Ρωσία η Κίνα και οι ΗΠΑ, ως οι τρείς μοναδικές αυτοκρατορικές δυνάμεις στον σημερινό κόσμο.
Όμως, το πώς εργαλειοποιούν και εκμεταλλεύονται αυτά τα ζητήματα, εξαρτάται τόσο από τα αντικειμενικά δεδομένα, όσο και από το πώς αντιδρούν σε αυτά: από τις πολιτικές αντιλήψεις και επιλογές, από τις κατευθυντήριες γραμμές και από τη φύση του καθεστώτος στην εκάστοτε αυτοκρατορική δύναμη.

Η Κίνα, ως πανίσχυρη εμπορική χώρα και κράτος-διεθνής μεγαλοεπενδυτής, χρησιμοποιεί σήμερα στην Ευρώπη την λεγόμενη ήπια ισχύ («soft pοwer» – βλ. και τον λεγόμενο Δρόμο του Μεταξιού). Λογική επιλογή.
Στις ΗΠΑ, αυτοκρατορική δύναμη σε αποδρομή, η διοίκηση Τραμπ επιλέγει σήμερα την αμυντική στρατηγική του περιχαρακωμένου φρουρίου. Παρακινδυνευμένη αλλά εξηγήσιμη επιλογή, άν λάβουμε υπόψη τα δεδομένα.

Η πατριαρχία και η γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα…

Η παρακάτω ενδιαφέρουσα και αξιόλογη έρευνα αναδημοσιεύεται για την αποδόμηση κάθε αφηγήματος εθνικισμού, πατριωτισμού και πατριαρχίας.

Α’

Αν επισκοπήσουμε τη μισή χιλιετηρίδα που κύλησε από τον Όμηρο ως τον μέγα Αλέξανδρο, δε θα βρούμε πουθενά αλλού στην ιστορία μια τόσο συνεπή απόρριψη της γυναίκας όσο στους πατέρες του «πολιτισμού» μας.

«Δεν υπάρχει στη γη πιο απαίσιο, πιο ξεδιάντροπο πλάσμα από τη γυναίκα», λέει ο Όμηρος. Όταν ο κυνικός Διογένης είδε μια γυναίκα κρεμασμένη σε μια ελιά, αναφώνησε: «Μακάρι να είχαν όλα τα δένδρα τέτοιους καρπούς!» Ο Ησίοδος λέει ότι τα κυριότερα δώρα που έκανε η Αφροδίτη στη γυναίκα είναι η φλυαρία, το μοχθηρό γέλιο της και οι πονηριές της. Και σε ένα άλλο σημείο: «Ποτέ μην αφήσεις να σε ξεμυαλίσει η γυναίκα η κουνοκώλα, ούτε οι κολακείες της, που με αυτές να σε τυλίξει θέλει!» Στο σημαντικότερο έργο του Ησίοδου, τη Θεογονία, η αφήγηση για το πλάσιμο της γυναίκας καταλαμβάνει μεγάλη έκταση (στίχοι 570 ως 612). Αφού ο Ησίοδος υπαινιχτεί ότι αυτή έφερε στον κόσμο όλα τα κακά, η ιστορία για τη γέννηση της Πανδώρας του δίνει μπολικες ευκαιρίες να «θεμελιώσει» την πεποίθηση πως οι έννοιες «γυναίκα» και «κακό» ταυτίζονται. Χαρακτηριστικά στον στίχο 591 και αφού έχει χρίσει την Πανδώρα γενάρχισα όλων των γυναικών αναφέρει: «κι έτσι ήρθε στον κόσμο το συφοριασμένο γένος των γυναικών, μεγάλη γρουσουζιά για τους άνδρες». Σύμφωνα με τον Πλάτων, στην αρχή όλες οι ψυχές φώλιαζαν σε ανδρικά κορμιά. Ο Θουκιδίδης μας λέει ότι: «αν τη γυναίκα την δημιούργησε θεός, ξέρει αυτός, όπου και αν βρίσκεται, ότι είναι ο πρόξενος της μεγαλύτερης συμφοράς». Ο Μένανδρος, εκπρόσωπος της παρακμής του αρχαιοελληνικού δράματος γράφει σε ένα έργο του: «Φύτρο κακό είν’ η γυναίκα στη ζωή, αλλά σαν αναγκαίο κακό την αγοράζουμε!» και σε ένα άλλο σημείο: «Κανείς δε βρήκε αντίδοτο να μας φυλάει απ’ τις κακές γυναίκες: τέτοιο βάσανο είναι οι γυναίκες!» Ο βραβευμένος Ευριπίδης γράφει: «Πάντα οι γυναίκες στέκουν εμπόδιο στην ευτυχία των ανδρών, πάντα ζημιά τους κάνουν» και κάπου αλλού βάζει μια γυναίκα να λέει για το ίδιο της το φύλο: «Εμείς οι γυναίκες δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ανώτερο αλλά το κακό με πονηριά περίσση και εύκολα το κάνουμε». Ο Αντιφάνης λέει και αυτός ανάλογα πράγματα: «μονο σε ένα εμπιστεύομαι τη γυναίκα: πως σαν πεθάνει δε θα ξαναζήσει. Σε τίποτα άλλο δεν της έχω εμπιστοσύνη, ώσπου να πεθάνει». Ο ποιητής Καρκίνος από τη Ναύπακτο κάνει την εξής επίκληση: «Ω Δία, τι χρειάζονται άλλες βρισιές για τις γυναίκες; Πέρα για πέρα είν’ αρκετή η ίδια η λέξη «γυναίκα».

Ο Theodor Hopfner λέει στο έργο του «Η σεξουαλική ζωή των Ελλήνων και των Ρωμαίων»: «Γενικά λοιπόν η γυναίκα εμφανιζόταν κατώτερη, τόσο από σωματική όσο και από ψυχική και ηθική άποψη, πράγμα που οδηγούσε στον εκτοπισμό της από τη δημόσια ζωή, ακόμα μάλιστα και από την πνευματική και κοινωνική ζωή. Και αναρωτιέται: «γιατί άραγε ο έλληνας παραγκώνιζε τη γυναίκα; Όχι επειδή ήταν πραγματικά κατώτερη ούτε επειδή τη θεωρούσε κατώτερη, παρα ακριβώς για το αντίθετο: Επειδή φοβόταν την ανωτερώτητα της και επειδή οι αιώνες καταπίεσης, στους οποίους την είχε καταδικάσει, δεν ήταν δυνατόν παρά να εντείνουν τις ενοχές του και το φόβο του για την ΕΚΔΙΚΗΣΗ της.