Tag Archives: ebook

Κατεβάστε σπάνιες εκδόσεις του Φραντς Κάφκα (pdf)…

by earkas

Κάντε κλικ πάνω στον τίτλο του αρχείου για να το κατεβάσετε από το Scribd, ή στη λέξη “Mediafire” δίπλα από τον τίτλο και στη συνέχεια «DOWNLOAD» για να το κατεβάσετε από το Mediafire.

Στο τέλος υπάρχουν και δύο βιβλία για τον Κάφκα.

Τα βιβλία:

Αφορισμοί (Mediafire)

Η Ζοζεφίνα, η τραγουδίστρια ή ο λαός των ποντικιών (διήγημα) (Mediafire)

Σωφρονιστική Αποικία (Mediafire)

Τα Μπλε Τετράδια (Mediafire)

Το Σινικό Τείχος και άλλα διηγήματα (Mediafire)

Η απόρριψη

Κείμενα για τον συγγραφέα:

Κώστας Δεσποινιάδης – Φραντς Κάφκα, ο ανατόμος της εξουσίας

Αφιέρωμα στον Κάφκα (Ελευθεροτυπία)

Περισσότερα e-books στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Ερανιστή, ΕΔΩ_

___________________________________________________________

Από:http://eranistis.net/wordpress/2018/03/01/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84/

Κατεβάστε τα άπαντα του Τσε Γκεβάρα (pdf)…

by earkas

Κατεβάστε τα άπαντα του Τσε Γκεβάρα, και στη συνέχεια κάποιες εκδόσεις με κείμενά του. Τέλος, ένα βιβλίο για αυτόν.

Άπαντα  (Scribd)  (Mediafire 1)  (Mediafire 2)

Η Επανάσταση στην Κούβα  (Scribd)

Ο Ανταρτοπόλεμος, στρατιωτικά κείμενα  (Scribd)

Πολιτικά Κείμενα Τόμος Α  (Scribd)  (κατέβασμα)

Πολιτικά Κείμενα Τόμος Β  (Scribd)  (κατέβασμα)

Το ημερολόγιο της Βολιβίας  (Scribd)

Ημερολόγια Μοτοσικλέτας  (Scribd)  (Mediafire)

Συλλογή κειμένων  (Mediafire)

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε κείμενά του στον ιστότοπο Marxists.org.

Λόουη & Αλεξίου – Ο Τσε Γκεβάρα και ο μαρξισμός  (Scribd)

Περισσότερα e-books στην ψηφιακή βιβλιοθήκη του Ερανιστή, ΕΔΩ.

Από:http://eranistis.net/wordpress/2018/02/19/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B1-%CE%AC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%83%CE%B5-%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B1-pdf/

Κατεβάστε βιβλία του αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν (pdf)…

by earkas

Πατήστε στη λέξη “Scribd” για να μεταβείτε στον ιστότοπο και να κατεβάσετε τα βιβλία  του Murray Bookchin ή κάντε δεξί κλικ και «αποθήκευση δεσμού ως» στη λέξη “pernoampariza”.

Άκου μαρξιστή  (Scribd)

Η Ισπανική επανάσταση του 1936  (Scribd)  (pernoampariza)

Οι Ισπανοί αναρχικοί, Τα ηρωικά χρόνια 1868-1936  (Scribd)

Η σύγχρονη οικολογική κρίση  (Scribd)

Κοινωνικός αναρχισμός ή lifestyle αναρχισμός  (Scribd)

Ξαναφτιάχνοντας την κοινωνία  (pernoampariza)

Ο μαρξισμός σαν αστική κοινωνιολογία  (Scribd)  (pernoampariza)

Ο μύθος του υπερπληθυσμού  (Scribd)  (pernoampariza)

Προς μιαν απελευθερωτική τεχνολογία  (Scribd)  (pernoampariza)

Τα όρια της πόλης  (Scribd)

Τι είναι κοινωνική οικολογία  (Scribd)

Το πρόσταγμα του κομμουναλισμού  (Scribd)

Οικολογία και επαναστατική σκέψη  (Scribd)

Από:http://eranistis.net/wordpress/2017/05/26/murray-bookchin-pdf/

Michel Foucault – Η κοινωνία τιμωρός (pdf)…

by earkas

από

Η μετάφραση του κειμένου του M. Foucault, «La societe punitive», έγινε από τον τόμο Resume des Cours 1970-1982, Juillard, Paris, 1989, σσ. 29-51 από τον F.G.A και η χρήση της είναι «ελεύθερη για κινηματικούς σκοπούς».

Το κείμενο κατεβαίνει και σε μορφή pdf εδώ.

H κοινωνία τιμωρός

του Michel Foucault

Στο ποινικό καθεστώς της κλασικής περιόδου μπορούμε να ξαναβρούμε, αναμεμειγμένες μεταξύ τους, τέσσερις βασικές τακτικές επιβολής ποινών -τέσσερις κατηγορίες που καθεμιά τους έχει διαφορετική ιστορική προέλευση και που ο ρόλος τους, σε συνάρτηση πάντα με την κοινωνία και την εποχή, υπήρξε αν όχι ξεχωριστός τουλάχιστον προνομιούχος.

  1. Εξορία, διωγμός, εκτοπισμός, απέλαση εκτός των συνόρων, απαγόρευση εισόδου σε ορισμένα μέρη, καταστροφή οικιακής εστίας, διαγραφή από τον τόπο γέννησης, δήμευση περιουσίας -κινητής και ακίνητης.
  2. Επιβολή αποζημίωσης, εξαγορά, μετατροπή της προκληθείσης ζημιάς σε εξοφλητέο χρέος, μετατροπή της παράνομης πράξης σε οικονομική υποχρέωση.
  3. Διαπόμπευση, σημάδεμα, τραυματισμός, ακρωτηριασμός, εγχάραξη ουλής, αποτύπωση σημαδιού στο πρόσωπο ή τον ώμο, πρόκληση σωματικού μειονεκτήματος σε διακριτό σημείο, βασανισμός, εν ολίγοις σφετερισμός του σώματος και εγγραφή των αποτυπωμάτων της εξουσίας πάνω σ’ αυτό.
  4. Εγκλεισμός.

Μπορούμε υποθετικά να διακρίνουμε τις κοινωνίες, ανάλογα με τον τύπο τιμωρίας που υιοθέτησαν σε κοινωνίες εξορίας (ελληνική κοινωνία), κοινωνίες εξαγοράς (γερμανικές), κοινωνίες εγχάραξης (δυτικές κοινωνίες κατά το τέλος του Μεσαίωνα) καθώς και κοινωνίες εγκλεισμού, όπως ίσως και η δική μας;

Η δική μας πάντως, μόνο από τα τέλη του XVIIIου αιώνα και μετά. Γιατί ένα μόνο είναι σίγουρο: η κράτηση, η φυλάκιση δεν αποτελούν μέρος του ευρωπαϊκού ποινικού συστήματος πριν τουλάχιστον από τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις των δεκαετιών 1780-1820. Οι νομικοί του XVIII™ αιώνα συμφωνούν ομόφωνα στο εξής σημείο: «η φυλάκιση σύμφωνα με το αστικό μας δίκαιο δε θεωρείται ποινή… παρόλο που οι Ηγεμόνες για πολιτικές σκοπιμότητες οδηγούνται καμιά φορά στο να την επιβάλλουν• αυτά είναι μέτρα εξουσίας και η τακτική δικαιοσύνη δε χρησιμοποιεί τέτοιου είδους καταδίκες» (Serpillon, Ποινικός Κώδικας, 1767). Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι ήδη μια τέτοια εμμονή για άρνηση του ποινικού χαρακτήρα της φυλάκισης δείχνει μια αυξανόμενη αβεβαιότητα. Σε κάθε περίπτωση, οι εγκλεισμοί που χρησιμοποιούνται κατά το XVM° και XVMI° αιώνα παραμένουν στο περιθώριο του ποινικού συστήματος, έστω κι αν μοιάζουν μεταξύ τους, και τείνουν όλο και περισσότερο να συγκλίνουν:

–           Εγκλεισμός-ενέχυρο (enferment-gage) είναι εκείνος που εφαρμόζει η δικαιοσύνη κατά τη διάρκεια της προανάκρισης μιας ποινικής υπόθεσης, ο πιστωτής έως της εξόφλησης του χρέους του ή η βασιλική εξουσία υπό την απειλή ενός εχθρού. Αναφέρεται λιγότερο στην τιμωρία ενός παραπτώματος και περισσότερο στον έλεγχο του ατόμου.

–           Εγκλεισμός-υποκατάστατο (enferment-substitut) είναι εκείνος που επιβάλλεται σε κάποιον που δεν υπάγεται στη δικαιοδοσία των ποινικών δικαστηρίων (είτε εξ αιτίας της φύσης των παραπτωμάτων του, τα οποία εμπίπτουν μόνο στην τάξη του κώδικα ηθικής ή συμπεριφοράς• είτε από προνόμια που του παρέχει ο νόμος: τα εκκλησιαστικά δικαστήρια που, από το 1629 δεν έχουν πλέον την αρμοδιότητα να εκδίδουν ποινές φυλάκισης υπό τη στενή έννοια, μπορούν να διατάξουν τον ένοχο να αποσυρθεί σε μοναστήρι• η βασιλική διαταγή για φυλάκιση είναι συχνά ένα μέσο στα χέρια ενός προνομιούχου που τον βοηθάει να διαφύγει από την ποινική δικαιοσύνη• οι γυναίκες αποστέλλονται σε σωφρονιστήρια για παραπτώματα για τα οποία οι άνδρες κλείνονται σε κάτεργα).

Συνέχεια →

Κατεβάστε το βιβλιαράκι ‘Περί βλακείας’ του Ρόμπερτ Μούζιλ (pdf)…

by earkas

από

Ο Ρόμπερτ Μούζιλ ήταν Αυστριακός συγγραφέας των αρχών του 20ου αιώνα. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης τον ονόμασε ως έναν «από τους μεγαλύτερους πεζογράφους του αιώνα», όταν στο βιβλίο του Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες περιέγραφε «την προχιτλερική αυστριακή φινέτσα, που ωστόσο κυοφορεί έναν ναλετάντικο και εντελώς ιδιότυπο ναζισμό, βασισμένο περισσότερο στην πολιτιστική, παρά στη φυλετική υπεροψία».

Εδώ βρίσκεται μια ομιλία του στην Εργατική Ένωση της Αυστρίας στις 11 και στις 17 Μαρτίου 1937.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο βρίσκεται στο Scribd, πατώντας εδώ.

Εναλλακτικά μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο παρακάτω.

Περί βλακείας

του Ρόμπερτ Μούζιλ

Κυρίες και κύριοι!

Κάποιος που αποτολμά να μιλήσει περί βλακείας, διατρέχει σήμερα τον κίνδυνο να βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση: ενδέχεται να το ερμηνεύσουν ως αλαζονεία ή ακόμα και ως διατάραξη της σύγχρονης εξέλιξης. Εγώ ο ίδιος έγραψα ήδη πριν από μερικά χρόνια: Αν η βλακεία δεν ήταν σχεδόν απαράλλαχτα όμοια με την πρόοδο, το ταλέντο, την ελπίδα ή τη βελτίωση, κανείς δεν θα δεχόταν να είναι βλαξ. Αυτό συνέβη το 1931, και κανείς δεν θα δια νοηθεί να αμφισβητήσει πως ο κόσμος έχει προοδεύσει από τότε και έχει εξελιχθεί! Έτσι λοιπόν έχει γίνει μάλλον επιτακτικό το ερώτημα: τι ακριβώς είναι η βλακεία;

Δεν θα ήθελα επίσης να παραλείψω να αναφέρω πως, ως συγγραφέας, γνωρίζω τη βλακεία πολύ μεγαλύτερο διάστημα — θα μπορούσα μάλιστα να πω πως ορισμένες φορές είχα μαζί της συναδελφικές σχέσεις! Εξάλλου, μόλις γεννηθεί ένας λογοτέχνης, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σχεδόν απερίγραπτη αντίδραση, που φαίνεται ικανή να πάρει κάθε μορφή: προσωπική, όπως για παράδειγμα τη σεβάσμια μορφή ενός καθηγητού της φιλολογίας, ο οποίος, συνηθισμένος να στοχεύει σε αποστάσεις απροσδιόριστες, αστοχεί ολέθρια στο παρόν, ή αφηρημένα γενική, όπως τη μορφή της αλλοίωσης του αντικειμενικού κριτηρίου από το εμπορικό, αφότου ο Θεός, με τη δυσνόητη για μας Χάρη Του, παραχώρησε τη γλώσσα των ανθρώπων και στους παραγωγούς των ομιλουσών ταινιών. Έχω ήδη περιγράφει κατά καιρούς περισσότερα από αυτά τα φαινόμενα, αλλά δεν είναι απαραίτητο να επαναλάβω ή να ολοκληρώσω τον απολογισμό (ίσως μάλιστα να είναι αδύνατον, αν λάβουμε υπόψη μια τάση μεγαλοποίησης που διακρίνει σήμερα τα πάντα): είναι αρκετό να υπογραμμίσω ως βέβαιο συμπέρασμα πως η αφιλότεχνη διάθεση ενός λαού δεν εκφράζεται μόνο σε δύσκολες εποχές και με ωμό τρόπο, αλλά και στις καλές και με κάθε δυνατό τρόπο, έτσι ώστε η καταπίεση και η απαγόρευση να διαφέρουν πλέον από τους τιμητικούς διδακτορικούς τίτλους, τις αναγορεύσεις των ακαδημαϊκών και τις απονομές βραβείων μόνο ως προς το βαθμό.

Ανέκαθεν υποπτευόμουν πως αυτή η πολύμορφη αντίδραση απέναντι στην τέχνη και το εκλεπτυσμένο πνεύμα, ενός λαού που κομπάζει ως φιλότεχνος, δεν είναι παρά βλακεία, πιθανώς ένα ιδιαίτερο είδος της — μια ιδιαίτερη, αισθητική ή ακόμα και συναισθηματική βλακεία, η οποία εν πάση περιπτώσει εκφράζεται έτσι ώστε αυτό που αποκαλούμε ωραίο πνεύμα θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και μια ωραία βλακεία. Ακόμα και σήμερα δεν έχω κανέναν ιδιαίτερο λόγο να αναθεωρήσω αυτή την αντίληψη. Φυσικά δεν μπορούμε να αποδώσουμε στη βλακεία όλα όσα αλλοιώνουν ένα τόσο αμιγώς ανθρώπινο μέλημα, όπως είναι η τέχνη — πρέπει να συμπεριλάβουμε και τα διάφορα είδη της έλλειψης χαρακτήρα, όπως μας έχουν διδάξει οι εμπειρίες των τελευταίων, ιδίως, ετών. Ούτε μπορούμε όμως να ισχυριστούμε πως η έννοια της βλακείας δεν έχει εδώ καμία θέση επειδή αφορά τη νόηση και όχι τα αισθήματα, ενώ αντιθέτως η τέχνη εξαρτάται από αυτά. Αυτό θα ήταν σφάλμα, γιατί ακόμη και η αισθητική απόλαυση είναι συγχρόνως κρίση και αίσθημα. Σας παρακαλώ λοιπόν να μου επιτρέψετε, όχι απλώς να σας υπενθυμίσω με αυτό το μεγάλο αξίωμα που έχω δανειστεί από τον Καντ, ο οποίος αναφέρεται σε μια ικανότητα αισθητικής κρίσης και σε μια κρίση κατά προτίμηση, αλλά να επαναλάβω παράλληλα και την αντινομία στην οποία οδηγεί:

Θέσις: Η κρίση κατά προτίμηση δεν βασίζεται σε έννοιες, διαφορετικά θα ήταν αμφισβητήσιμη (απόφαση βάσει αποδείξεων)

Αντίθεσις: Βασίζεται σε έννοιες, διαφορετικά θα ήταν αδιαφιλονίκητη (επιδίωξη ομοφωνίας).

Θα ήθελα λοιπόν να θέσω το ερώτημα, αν μια παρόμοια κρίση με μια παρόμοια αντινομία δεν αποτελεί τη βάση της πολιτικής και της σύγχυσης εν γένει της ζωής; Δεν θά ’πρεπε εξάλλου να περιμένουμε εκεί όπου εδρεύουν η κρίση και η λογική να συναντήσουμε και τις αδελφές τους, τις διάφορες μορφές της βλακείας; Αυτά ως προς τη σπουδαιότητά τους. Ο Έρασμος του Ρότερνταμ[1] έχει γράψει στο απολαυστικό και σήμερα ακόμα επίκαιρο Εγκώμιο της μωρίας του πως ο άνθρωπος, χωρίς ορισμένες βλακείες, δεν θα ερχόταν καν στον κόσμο!

Την αδιάντροπη όσο και παντοδύναμη εξουσία της βλακείας επάνω μας μπορούμε να τη συνειδητοποιήσουμε βλέποντας την ευγενική και συνωμοτική έκπληξη που δείχνουν πολλοί άνθρωποι, μόλις αντιληφθούν πως κάποιος, στον οποίο έχουν εμπιστοσύνη, έχει την πρόθεση να επικαλεστεί αυτό το τέρας με το όνομά του. Αυτό εν πρώτοις δεν το διαπίστωσα μόνο στον εαυτό μου: γνώρισα σύντομα και το ιστορικό κύρος της βλακείας, όταν, αναζητώντας προγενέστερους ερευνητές της —μου κάνει εντύπωση πόσο λίγοι από αυτούς έγιναν γνωστοί, αλλά οι σοφοί όπως φαίνεται προτιμούν να γράφουν περί σοφίας!— έλαβα ταχυδρομικώς από έναν μορφωμένο φίλο το κείμενο μιας διάλεξης, το οποίο είχε συντάξει το 1866 ο Γιόχ. Εντ. Έρντμαν[2], μαθητής του Χέγκελ και καθηγητής από τη Χάλλε. Αυτή η διάλεξη με τον τίτλο Περί βλακείας αρχίζει αναφέροντας πως το κοινό υποδέχτηκε ήδη την αναγγελία της με γέλια, και από τότε που ξέρω πως αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα και σε έναν μαθητή του Χέγκελ, πιστεύω απόλυτα πως αυτή η συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι σε όσους επιχειρούν να μιλήσουν περί βλακείας κρύβει μια ιδιαίτερη πραγματικότητα και νιώθω πολύ αμήχανος με τη βεβαιότητα πως έχω προκαλέσει μια τόσο τεράστια και βαθιά αμφίθυμη ψυχολογική ένταση.

Συνέχεια →

Κατεβάστε δωρεάν: Μαρξ & Ένγκελς – ‘Για τη αγάπη, τη φιλία, την αλληλεγγύη’ (pdf)…

by earkas

από

Πρόλογος

Χάινριχ Γκέμκοβ

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς για τα συνδικάτα, για την τέχνη και τη λογοτεχνία — τέτοιες και άλλες ανάλογες συλλογές έχουμε συνηθίσει να τις χρησιμοποιούμε και να τις εκτιμούμε. Αλλά ο Μαρξ και ο Ένγκελς για τη φιλία, την αλληλεγγύη, ακόμη και για την αγάπη; Έχουν εκφραστεί γι’ αυτά τα θέματα οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού; Και αν ναι — κάτι τέτοιο δεν θα είχε το πολύ μόνο ιστορικό ενδιαφέρον;

Πραγματικά, ο Μαρξ και ο Ένγκελς έχουν διακηρύξει συχνά στα συγγράμματα και την αλληλογραφία τους, εκατοντάδες φορές, τη γνώμη τους γι’ αυτά τα στοιχειώδη ανθρώπινα συναισθήματα και ηθικές αξίες. Και αυτό που είναι πιο σημαντικό: Έχουν γνωρίσει και ζήσει τις χαρές και τις λύπες της αγάπης, την ευτυχία και τις απαιτήσεις της φιλίας, το καθήκον και τα ευεργετήματα της αλληλεγγύης για ολόκληρες δεκαετίες. Και για τα δυο — για τις σκέψεις και τις γνώσεις καθώς και για τις πράξεις και τα βιώματα των δύο φίλων σ’ αυτούς τους τρεις χώρους ανθρώπινης συμβίωσης — θέλει αυτό το βιβλίο να αφηγηθεί με βάση τα κείμενά τους.

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς έζησαν τη φιλία και την αγάπη σε καιρούς που βρίσκονταν ακόμη πολύ μακριά από το να είναι κομμουνιστές. Όταν ο δεκαεπτάχρονος Καρλ με τα μαύρα, σγουρά μαλλιά έφευγε από το πατρικό σπίτι, είχε κιόλας ερωτευθεί τη «βασίλισσα του χορού»[1]  του Τρίερ, την παιδική του φίλη Τζένη φον Βεστφάλεν — μια αγάπη, που σε πείσμα όλων των αντιξοοτήτων, κράτησε μια ολόκληρη ζωή. Και παρά το γεγονός ότι αυτός ο πρόωρος δεσμός του μεγαλύτερου γιου του φόβιζε τον πατέρα Χάινριχ Μαρξ δεν τον εμπόδισε να γίνει ο ίδιος συμμέτοχος του κρυφού αρραβώνα και να διαβιβάζει τα φλογερά ερωτικά γράμματα των δύο.

Ο Φρίντριχ Ένγκελς γνώρισε επίσης νωρίς την ευτυχία, αλλά σύντομα και τη θλίψη της απογοητευμένης αγάπης, «την πιο ευγενική, την ανώτερη απ’ όλες τις προσωπικές λύπες»[2], όπως έγραφε με συντριβή ο εικοσάχρονος. Αλλά μετά, δύο χρόνια αργότερα, η Μαίρη Μπαρνς, μια ιρλανδέζα εργάτρια εργοστασίου στο Μάντσεστερ. κατάκτησε την καρδιά του. Κράτησε εκεί σταθερά τη θέση της ακόμη και στα χρόνια του προσωρινού χωρισμού, όταν ο Ένγκελς, στο Μπάρμεν, το Παρίσι ή την Κολωνία δεν παραμελούσε «κάποιες συναναστροφές με τα κορίτσια»[3] .

Συνέχεια →

Κατεβάστε (σχεδόν όλα) τα βιβλία του Βασίλη Ραφαηλίδη (pdf)…

by earkas

από

Κάνοντας κλικ στους παρακάτω τίτλους, μπορείτε να κατεβάσετε το αντίστοιχο βιβλίο. Τα περισσότερα βρίσκονται στον ιστότοπο Scribd, εκτός από αυτά με την επισήμανση «άμεση μεταφόρτωση», τα οποία βρίσκονται στον ιστότοπο pernoampariza. Στο τέλος βρίσκονται οι τίτλοι που δεν είναι διαθέσιμοι (κάποια είναι εξαντλημένα).

Πρώτα, ένα βιβλίο για τον Ραφαηλίδη:

Τα βιβλία:

Συλλογές κειμένων:

Μη διαθέσιμα:

  • Πέρα από τον κινηματογράφο (Α΄ τόμος)
  • Πέρα από τον κινηματογράφο (Β΄ τόμος)
  • Άραβες
  • Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο (αυτοβιογραφία)
  • 20 κείμενα για 127 αιρέσεις
  • Είκοσι ένα κείμενα για τη Μαλβίνα
  • __________________________________________________
  • Aπό:http://eranistis.net/wordpress/2017/03/05/rafailidis-ebooks/