Οι αντιδικτατορικές οργανώσεις και το ζήτημα της πολιτικής βίας…

Του Κώστα Σταύρου

Εισαγωγή

Η αναθεώρηση αποτελεί ένα εγγενές φαινόμενο της πολιτικής επιστήμης και της ίδιας της ιστορίας. Σε οποιαδήποτε απόπειρα να εξεταστεί το παρελθόν με τα δεδομένα του παρόντος, τίθενται νέα ερωτήματα και αναπτύσσονται νέες μέθοδοι προσέγγισης ιστορικών περιόδων και φαινομένων. Η ιστορία αποτελεί ένα ευρύ πεδίο εντός του οποίου μπορούν να αναπτυχθούν πολιτικές συγκρούσεις, αντιθέσεις αναθεωρήσεις και ανασυνθέσεις. Πιο συγκεκριμένα, οι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί που αποτυπώνονται σε κάθε συγκυρία, είναι καθοριστικοί για τον τρόπο που μελετάται το παρελθόν, για τα ερωτήματα που τίθενται και για την κατεύθυνση των ιστορικών ερευνών. Ακόμη, σε πολλές ιστορικές μελέτες και έρευνες η υποκειμενικότητα του ερευνητή, οι παραλείψεις ή οι εμφάσεις σε ιδιαίτερα σημεία, η αναπόφευκτη επιλογή στρατοπέδων που προκαλείται από την επιλεκτικότητα που έχει καθένας στα ιστορικά γεγονότα, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύεται και κατανοείται η ιστορία σε κάθε ιστορικό παρόν.

Η εξάρθρωση και η δίκη της Επαναστατικής Οργάνωσης της 17^ης Νοέμβρη το 2002, οι βίαιες επιθέσεις νέων οργανώσεων του ευρύτερου αναρχικού χώρου, τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και κάθε μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας που παίρνει έντονα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, αποτελούν για τις εκάστοτε πολιτικές δυνάμεις ευκαιρία για να ανοίξει ένας κύκλος συζήτησης για τα φαινόμενα πολιτικής βίας. Ένας κύκλος συζήτησης που τις περισσότερες φορές ανοίγει, για να κλείσει αμέσως μετά, μέσα από τις ιαχές των κυρίαρχων συγκροτημάτων του Τύπου, που αντί να διαφωτίσει, συσκοτίζει, αντί να ερμηνεύσει, καταδικάζει. Σήμερα, μετά και την έξαρση δράσεων από τη μεριά του ακρο-δεξιού χώρου και υπό το θεωρητικό σχήμα των δύο άκρων, επιχειρείται ένα χοντροκομμένο «τσουβάλιασμα» κάθε βίαιης μορφής διαμαρτυρίας, από την μαχητική δράση έως την τρομοκρατία και αρκετές φορές κιόλας ταυτίζοντας τον ευρύτερο αριστερό χώρο με την ακρο-δεξιά, μη διακρίνοντας μορφές, ιδεολογικές αφετηρίες, κίνητρα, την ηθική που υπακούει η καθεμιά, προκειμένου να ανασυντεθεί η πολιτική εκπροσώπηση με βάση νέους πόλους, όπως το συνταγματικό ή το δημοκρατικό τόξο πολιτικών δυνάμεων. Η δημόσια συζήτηση, έτσι όπως διεξάγεται και με τις πολιτικές σκοπιμότητες που πιθανότατα εξυπηρετεί, αρνείται να αναγνωρίσει την πολιτική διάσταση του φαινομένου των βίαιων μορφών πολιτικής δράσης, προκειμένου μέσα από τη νομική του απο-πολιτικοποίηση, ο κρατικός μηχανισμός, που πάσχει από την εγγενή σε κάθε εξουσία τάση προς τον ολοκληρωτισμό,¹ να θέσει τις βάσεις για την επανίδρυση της δημοκρατίας σε αυταρχικότερο πλαίσιο.

Πολυτεχνείο 1973: Αγώνας ενάντια στη λήθη Ενάντια στον κίνδυνο της μουσειοποίησης…

Πολυτεχνείο. Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου. Η μνήμη παραμένει σε διαρκή και αγωνιώδη διαπάλη με τη λήθη και τον κίνδυνο της μουσειοποίησης. Οι έννοιες παλεύουν να κρατήσουν το νόημά τους ή να το επαναδημιουργήσουν εντός της νέας πραγματικότητας. Αριστερά, εξουσία, ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία, δουλειά, ψωμί αλλά και ιμπεριαλισμός, χούντα, βασανιστήρια, καταστολή, στρατός στις πόλεις, αντικομμουνισμός. Στροβιλίζονται εδώ ακόμα σήμερα και στροβιλίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων…

Με την ευχή να πάψει το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση να είναι επίκαιρο, ανεβάζουμε ένα βίντεο που είχε φτιαχτεί το 2013, όταν επανακυκλοφόρησαν οι «Ανθρωποφύλακες». Μαζί και άλλα βίντεο -που αποτυπώνουν έστω και λίγο- τα γεγονότα της εποχής:

Μπουμπουλίνας 18: Η «ένδοξη» αίθουσα βασανιστηρίων…Αφιέρωμα Νοέμβρης 1973 – 2014

«Γράφει η Νατάσα Κεφαλληνού»

Βασανιστήρια, ταράτσα της Μπουμπουλίνας, ΕΑΤ-ΕΣΑ: λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Αμέσως μετά την επιβολή του καθεστώτος χιλιάδες συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν. Οι συλληφθέντες στην πλειοψηφία τους εκτοπίστηκαν, άλλοι κρατήθηκαν στην ασφάλεια και ορισμένοι οδηγήθηκαν στα έκτακτα Στρατοδικεία. Η χούντα σε όλη τη διάρκεια της επέβαλε απήνη διωγμό εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων και κυρίως των κομμουνιστών, ενεργοποιώντας και επεκτείνοντας όλο το αντι-κομμουνιστικό μετεμφυλιακά νομοθετικό πλαίσιο (νόμος 509 «περί ασφάλειας του κοινωνικού καθεστώτος» κ.λπ.)

Στη Μπουμπουλίνας για «διευκρινήσεις»

Οι συλλήψεις γίνονταν συνήθως νύχτα και στην πλειοψηφία τους χωρίς εντάλματα. Πολλοί μάλιστα συλλαμβάνονταν χωρίς να τους απαγγελθεί κατηγορία και κρατούνταν στην Ασφάλεια για μέρες ή μήνες ή προληπτικά, με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να δώσουν «διευκρινήσεις». Πηγές της εποχής κάνουν λόγο για 87.000 κρατούμενους χωρίς κατηγορίες. Πολλοί συλληφθέντες οδηγούνται στην Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών, στη Μπουμπουλίνας, στο άντρο των βασανιστών Μάλλιου, Μπάμπαλη και Λάμπρου. Επρόκειτο για σύγχρονο κολαστήριο, στο οποίο ανακρίνονταν με συστηματική χρήση βασανιστηρίων χιλιάδες συλληφθέντες Αριστεροί και γενικότερα πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος.

Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΣΑΜΑΡΟΒΕΝΙΖΕΛΩΝ

Αθήνα, 13/08/2014

 ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΑΘΗ Β. ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Αγωνιστής της Αντίστασης 1967-1974 Στάθης Β. Παναγούλης τόνισε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:

«13^η Αυγούστου 1968, σαν σήμερα, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, αρχηγός της οργάνωσης “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”, στις 7 το πρωί, αποπειράθηκε να εκτελέσει τον αρχηγό της Φασιστικής Χούντας, τον Γ. Παπαδόπουλο, στον παραλιακό δρόμο του Σουνίου. Δυστυχώς,  η απόπειρα απέτυχε και η Χούντα έμεινε μέχρι τον Ιούλη του Ι974.

46 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, η χώρα μας κυβερνάται από ΔΟΥΛΟΥΣ ΞΕΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, οι οποίοι έχουν οδηγήσει τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, σε ΑΠΟΓΝΩΣΗ. Κ Α Λ Ε Ι Τ Α Ι  ο Ελληνικός Λαός, για μια ακόμη φορά, να αγωνισθεί αποφασιστικά και να διώξει την Κοινοβουλευτική Χούντα των Επίορκων ΣΑΜΑΡΑ και ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ».

Πηγή:http://tolimeri.wordpress.com

Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας, 1960-1981

γράφει ο Αμετανόητος

Επειδή στο διαδίκτυο κατά καιρούς σε διάφορες αναρτήσεις διάβαζα δήθεν ότι η Χούντα δεν είχε δάνεια και δεν υπερφόρτωσε τη χώρα, καλό λοιπόν είναι να βάλουμε και κανά πίνακα να υπάρχει στο διαδίκτυο για να μαθαίνουν οι νεώτεροι…ειδικά αυτοί.

Ετη	Εσωτερικός (εγχώριο νόμισμα)	Εξωτερικός (ξένο νόμισμα)	Σύνολο	επί της % του ΑΕΠ
1960	4,27	5,43	9,7	10,2
1961	5,42	6,15	11,57	10,78
1962	7,19	5,95	13,14	11,58
1963	11,93	5,69	17,62	13,94
1964	14,29	7,13	21,42	15,08
1965	15,24	10,19	25,43	15,74
1966	20,21	11,86	32,07	17,95
1967	25,22	13,48	38,7	20,08
1968	31,35	14,01	45,36	21,84
1969	40,09	16,63	56,72	24,24
1970	44,46	19,25	63,71	24,18
1971	50,65	20,77	71,42	24,19
1972	62,24	25,27	87,52	25,78
1973	67,26	26,82	94,08	21,32
1974	79,71	34,4	114,11	21,53
1975	96,22	46,57	142,79	23,24
1976	128,23	44,4	172,63	22,91
1977	172,4	43,35	215,75	24,66
1978	291,08	50,34	341,42	32,67
1979	303,48	57,21	360,69
1980	350,45	91,97	442,42
1981			535

Τα ποσά είναι σε Δισεκατομμύρια Δραχμές.
Οι πηγές είναι από:

Η “Ανταρσία” του Αντιτορπιλικού “ΒΕΛΟΣ”

Σ.απ.γαλ. Φίλε μου Τάκη, θερμά συλληπητήρια και μέσα από το blog.O πατέρας σου δεν χάθηκε.Ζεί και θα ζεί Αιώνια.

Αθάνατος

Η ΄΄ανταρσία΄΄ του Α/Τ ΒΕΛΟΣ αποτελεί τμήμα και μάλιστα το δυναμικό μέρος του αποκαλούμενου ΄΄ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΜΑΗΣ 1973΄΄. Αυτή  η ΄΄ανταρσία΄΄ του πληρώματος υπό τον Κυβερνήτη αντιπλοίαρχο Ν.Παππά, κατέρριψε από τις ανακοινώσεις του Απριλιανού καθεστώτος την έκφραση ΄΄οπερετικό΄΄. Έτσι είχαν αποκαλέσει το σχεδιαζόμενο κίνημα τις πρώτες ώρες των συλλήψεων  των στελεχών, που θα απέπλεαν στις 23 Μαίου με το μεγαλύτερο μέρος του στόλου ενάντια της δικτατορίας. Το εγχείρημα του Παππά και όσοι τον ακολούθησαν (όλοι άγαμοι, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις, νεαρής ηλικίας και μόνιμοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί) είχε τα εξής αποτελέσματα:

• να ακουστούν οι συλλήψεις και οι βασανισμοί των συναδέλφων τους,
• να καταδειχτεί πως, τη δικτατορία δεν στηρίζουν όλοι στις Ένοπλες Δυνάμεις,
• να προβληματιστούν όλοι, για την ενότητα του ΝΑΤΟ,
• να συντηρηθεί το αντιδικτατορικό κλίμα και οι ελπίδες του ελληνικού λαού,

Διαφαίνεται πως ο στόχος να εμφανισθούν ως ενδιαφερόμενοι για την ενότητα του ΝΑΤΟ απασχόλησε την ομάδα, όπως και η απόφασή τους να δρουν  ως ομάδα ιδεολογικά συμπαγής. Έτσι εξηγείται και η υπογραφή από όλους ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΤΙΜΗΣ με το οποίο διακηρύσσουν πως μένουν μεν πιστοί στη Βασιλευομένη Δημοκρατία, αλλά θα σεβαστούν «…πάσαν τυχόν μεταβολήν, την οποία θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός, ως κυρίαρχος κριτής των τυχών της χώρας….».

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΧΟΥΝΤΕΣ

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Η Νέα Διεθνής Τάξη που σηματοδότησαν αφενός η άνοδος της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σαν συνέπεια της ανάδυσης του νέου φαινόμενου των πολυεθνικών, και αφετέρου η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζεται από δύο αλληλένδετα στοιχεία. Το ένα αφορά το οικονομικό επίπεδο, και συνοπτικά ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ενώ το άλλο, το πολιτικό επίπεδο, αφορά τη μορφή που παίρνει στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μη αναστρέψιμα φαινόμενα μέσα στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα, και δεν έχουν επομένως σχέση με συνωμοσίες, δόγματα και κακές πολιτικές «κακών» πολιτικών, όπως ισχυρίζεται αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά.

Ανάλογα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν είναι απλά η συνέχιση της αποτυχημένης απόπειρας στις αρχές του περασμένου αιώνα για τη διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως ισχυρίζονται αναχρονιστικές εκδοχές του Μαρξισμού που βασίζονται σε αντίστοιχα αναχρονιστικές θεωρίες του ιμπεριαλισμού και του υπερ-ιμπεριαλισμού οι οποίες αγνοούν το θεμελιακό γεγονός που χαρακτηρίζει τη σημερινή παγκοσμιοποίηση: την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής και, συνακόλουθα, της πολιτικής (αλλά και πολιτιστικής) κυριαρχίας. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι δηλαδή μια δομική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννήθηκε και καθολικεύθηκε χάρη στην μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών, οι οποίες σήμερα ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και παραγωγή, μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που καθορίσαν οι ίδιες, με βάση τους διεθνείς οργανισμούς κάτω απο τον έλεγχό τους, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ αλλά και οικονομικές ενώσεις όπως η ΕΕ και η NAFTA. Το θεσμικό αυτό πλαίσιο συνοψίζεται στο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου και τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις που καθιερώνουν την ανταγωνιστικότητα σαν το παγκόσμιο κριτήριο του τι, πως και που θα παραχθεί.

Όλα τα άλλα (το πετσόκομμα του κράτους πρόνοιας, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, οι πολιτικές λιτότητας και συνακόλουθα η μαζική ανεργία και φτώχεια των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) είναι αναπόφευκτες συνέπειες των παραπάνω θεσμικών αλλαγών. Γι’ αυτό, οποιοδήποτε κόμμα να εκλεγεί σε μια χώρα που είναι ενσωματωμένη στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς θα εφαρμόσει βασικά τις ίδιες πολιτικές—εκτός αν αποκόψει τους δεσμούς της χώρας με αυτήν. Με δεδομένες επομένως τις παραμέτρους που καθορίζει το διεθνές θεσμικό πλαίσιο που ανέφερα, τα κράτη-έθνη περιορίζονται στον ρόλο διαχειριστή της παγκοσμιοποίησης, μολονότι φυσικά υπάρχουν διαφοροποιήσεις, στις οποίες δεν μπορώ να επεκταθώ, ανάλογα με τον βαθμό και τον τρόπο ενσωμάτωσης μιας χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κ.λπ.

Όπως είναι αυτονόητο από τα παραπάνω, η μορφή της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» αλλάζει ριζικά στο νέο παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο και γίνεται ένα υβρίδιο μεταξύ της παλαιάς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και μιας Χούντας, εξ ου και ο όρος «κοινοβουλευτική Χούντα». Έτσι τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα εκλέγονται μέσα από μια διαδικασία που έχει ελάχιστα κοινά χαρακτηριστικά με τις παλαιές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπου κόμματα μαζών, με σαφώς διαφοροποιημένα εκλογικά προγράμματα (συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, κ.λπ.) εναλλάσσονταν στην εξουσία. Σήμερα, πολιτικά κόμματα χωρίς μαζική βάση και με πολιτικά προγράμματα που αποτελούν απλά παραλλαγές τη ίδιου θέματος απευθύνονται σε ένα περίπου 50%-60% του εκλογικού σώματος, εφόσον τα λαϊκά στρώματα που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης βασικά απέχουν από την εκλογική διαδικασία θεωρώντας (σωστά), ότι δεν τους αφορά. Και φυσικά η όλη διαδικασία χειραγωγείται κατάλληλα από τα ΜΜΕ (και κυρίως τα κανάλια) που ανήκουν στις ίδιες οικονομικές ελίτ, οι οποίες στις ΗΠΑ —την αποθέωση κοινοβουλευτικής Χούντας— χρηματοδοτούν και τα δύο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας!

Με αυτή την έννοια, οι διαφορές μεταξύ μιας στρατιωτικής και μιας κοινοβουλευτικής Χούντας ελαχιστοποιούνται. Η πρώτη αποκτά εξουσία μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και κυβερνά μέσα από διατάγματα. Η δεύτερη κατακτά την εξουσία μέσα από μια ψευδο-δημοκρατική εκλογική διαδικασία σαν την παραπάνω και κυβερνά μέσα από «νόμους» που περνούν από μια τυπική κοινοβουλευτική διαδικασία, ενώ το περιεχόμενο τους έχει προκαθοριστεί από την Χούντα που αποτελεί την κυβερνώσα πολιτική ελίτ, με βάση το θεσμικό πλαίσιο που ανάφερα και τις εντολές των ντόπιων ελίτ, σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, όπως την έχω ορίσει άλλου. Και οι δυο μορφές Χούντας ασκούν οικονομική βία και καταφεύγουν συχνά στη κρατική βία, μολονότι η «κοινοβουλευτική» μορφή της την συγκαλύπτει κάτω από διαδικασίες και δικαιώματα που σήμερα είναι περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=342582

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/