Ctrl-Alt-Delete: Οι απαρχές και η ιδεολογία της Εναλλακτικής Δεξιάς(Alt Right)…

Το Ctrl-Alt-Delete: Οι απαρχές και η ιδεολογία της Εναλλακτικής Δεξιάς, κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό ως μέρος μιας συλλογής κειμένων για τις εξελίξεις στις Η.Π.Α. και την ανάδυση, στην δημόσια σφαίρα αλλά και στους κύκλους της κρατικής εξουσίας, της ακροδεξιάς και του φασισμού. Η συλλογή έχει τον τίτλο “Control-Alt-Delete” και διανέμεται από την AKPress.

Control-Alt-Delete

Απαρχές και ιδεολογία της Εναλλακτικής Δεξιάς

του Matthew N. Lyons

Εισαγωγή

Μπορεί να ακούσατε πρώτη φορά για αυτούς, το καλοκαίρι του 2015, όταν προωθούσαν τον προσβλητικό όρο «κερατοσυντηριτικός»[cuckold conservative] για τους αντιπάλους του Τραμπ στην προκριματική διαδικασία των Ρεπουμπλικάνων για την την προεδρία των Η.Π.Α.[1] Μπορεί να ήταν τον Αύγουστο του 2016, όταν η Χίλαρυ Κλίντον τους αποκήρυξε ως «ακραία στοιχεία» που είχαν «πάρει υπό τον έλεγχο τους το Ρεπουμπλικανικό κόμμα.» [2] Η μπορεί να ήταν δύο εβδομάδες μετά από την νίκη έκπληξη του Τραμπ επί της Κλίντον, όταν μια ομάδα πιάστηκε να χαιρετά φασιστικά σε ένα βίντεο, ως αντίδραση σε έναν ομιλητή που φώναζε «Χάιλ Τραμπ, Χάιλ στο λαό μας, Χάιλ στη Νίκη!»[3]

 

Η εναλλακτική δεξιά(Alt Right) βοήθησε τον Ντόναλντ Τραμπ να εκλεχθεί πρόεδρος και η προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ έβαλε την εναλλακτική δεξιά στα δελτία ειδήσεων. Το κίνημα, όμως, ήταν ενεργό πολύ πριν ο Τραμπ ανακοινώσει την υποψηφιότητα του και η σχέση του με τον Τραμπ είναι πιο περίπλοκη και πιο ισχυρή, απ΄ όσο πιστεύουν πολλοί από τους επικριτές του. Η εναλλακτική δεξιά είναι μια μόνο από τις πολλές, επικίνδυνες δυνάμεις που σχετίζονται με τον Τραμπ, αλλά είναι η πλέον διαβόητη. Ωστόσο, δεν είναι ορθό να υποστηρίζουμε, όπως έχουν κάνει πολλοί επικριτές, πως το «εναλλακτική δεξιά» είναι απλά ένας παραπλανητικός όρος-κώδικας που προορίζεται για να κρύβει την ιδεολογία της λευκής ανωτερότητας και τις ναζιστικές πολιτικές του κινήματος. Αυτό είναι ένα κίνημα με τη δικιά του ιστορία και για όσους ενδιαφέρονται για την απότομη και συνεχόμενη ανάδυση των ακροδεξιών πολιτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι μια ιστορία άξια να εξερευνηθεί.

Ο φασισμός στις Η.Π.Α.: Ο Τραμπ και οι αντιμαχόμενες φράξιες του Αμερικάνικου κράτους …

Εισαγωγή της μετάφρασης

Σε αυτό το άρθρο, που δημοσιεύτηκε χθες στον ιστότοπο ερευνητικού ρεπορτάζ, Intercept, ειδικευμένο στα θέματα ασφάλειας, ένας ρεπόρτερ αναλύει τι συμβαίνει εντός του Αμερικάνικου κράτους, μετά την άνοδο στην εξουσία του Τραμπ. Από τη γραφή του φαίνεται το μέγεθος του σοκ που υφίστανται και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, αλλά και το παλιό κατεστημένο των Δημοκρατικών και η γραφειοκρατία του Αμερικάνικου κράτους που επηρεάζει. Αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν, καθώς φαίνεται, ως παραδοσιακοί δημοκράτες πατριώτες, είναι η ταχύτητα με την οποία ο φασισμός δουλεύει για να φέρει το κράτος και τους μηχανισμούς στα μέτρα του, μιας και δεν τον ενδιαφέρει να απολογηθεί εις το όνομα της “νομιμότητας” ή μιας κάποιας δημοκρατικής “ηθικής” ή αξιών. Αυτό είναι και το ιστορικό λάθος των οπαδών της δημοκρατίας που θεωρούν ή τείνουν να θεωρούν, την ύπαρξη του κεφαλαίου και του κράτους, ως κάτι που είναι αναπόφευκτο όσο και φυσικό και τον φασισμό ως μια ασυνέχεια ή κάποιο “ατύχημα”. Αν είναι κάτι που μας διδάσκει η ιστορία του μεσοπολέμου, είναι ακριβώς η επιτάχυνση της επέκτασης του κράτους έκτακτης ανάγκης από τους φασίστες. Αυτή είναι η πραγματική φύση του κράτους, με τις εκτελεστικές υπηρεσίες του, που, δικαίως, αναφέρει και ο αρθρογράφος ως “πιο ίσες από τις άλλες”. Γιατί, ακριβώς αυτές είναι οι υπηρεσίες που, στο όνομα της δημοκρατίας, εγγυούνται τη συνέχιση του μονοπώλιου της κρατικής και καπιταλιστικής βίας. Εκεί βρίσκεται και η ιστορική ευθύνη των δημοκρατών, σε όλες τις εκφάνσεις τους. Συνδεδεμένοι με την ύπαρξη του κράτους και του έθνους, καθαγιασμένοι από τον πατριωτισμό και την κοινωνική ειρήνη ανάμεσα στις τάξεις, μένουν άναυδοι όταν οι μάσκες πέφτουν και φαίνεται η πραγματική φύση κράτους και κεφάλαιου ως μηχανής καταστροφής. Δεν προμηνύεται τίποτα καλό από την άλλη μεριά του Ατλαντικού και στην εδώ μεριά, οι απανταχού δημοκράτες, του μνημονίου και του αντιμνημόνιου, της δραχμής και του ευρώ, της Ε.Ε. και της πατρίδας, συνεχίζουν να απορούν γιατί η αστική τάξη, η πολυαγαπημένη τους μεσαία τάξη και τα μικρά αφεντικά, όσο και κομμάτια της εργατικής τάξης, έλκονται από τον φασισμό και τον αυταρχισμό και συντελούν στην άνοδο του.

***