142 μέρες στη Σαντορίνη (το ημερολόγιο ενός εργαζόμενου στη βαριά βιομηχανία της χώρας) …

Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο; Και πριν πάει εκεί; Ιδρώνει σε λάντζες. Ακούει ανακόλουθα διδάγματα γύρω από τη μοναδικότητα της ελληνικής λέξης “Φιλότιμο” και άλλα καλά που μόνο το δαιμόνιο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μπορεί να σκαρφιστεί. Σήμερα παρουσιάζουμε την εμπειρία που είχε εποχικός εργαζόμενος σε εστιατόριο της Σαντορίνης το περασμένο καλοκαίρι. Το θυμάσαι; Είναι εκείνο που οι αριθμοί κατέδειξαν ως το πιο εμπορικά πετυχημένο της δεκαετίας. Είναι ακριβώς εκείνο που παρακαλάμε να έρθει και του χρόνου. Η κατάθεση του ανθρώπου – πρώην εργαζομένου- που επιλέγουμε να παρουσιάσουμε χωρίς όνομα –τα στοιχεία του είναι στη διάθεσή μας- είναι καταγραφή όλων όσα βίωσαν, βιώνουν καθημερινά εργαζόμενοι στη βαριά βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό. Πίσω από τα χαμόγελα των διαφημιστικών σποτ για τη μοναδικότητα της Ελλάδας υπάρχει το σκληρό πρόσωπο μιας βιομηχανίας που ανεμπόδιστα εκμεταλλεύεται ανθρώπους, μηδενίζει εργασιακά δικαιώματα, κερδίζει στραγγίζοντας κόπο ανθρώπων κυριολεκτικά αφημένων στην όρεξη αφεντικών τους. Τα τελευταία δεν έχουν μάθει ν’ ακούν όχι. Ή έστω κάτι που να θυμίζει δικαίωμα εργαζομένου.

1η μέρα
Βγήκα στον κεντρικό καβάλα στο μηχανάκι και κατευθύνθηκα προς το μέρος που θα έμενα για τους επόμενους 5 μήνες. Τέλη Απρίλη κι όλα ήταν έτοιμα να δεχτούν τις ορδές των τουριστών. Το νησί, ασβεστωμένη και καλογυαλισμένη βιτρίνα μιας πετυχημένης τουριστικής βιομηχανίας που, μαζί με τη φάβα Σαντορίνης απ’ την Ινδία, αλέθει και το εργατικό δυναμικό. Ήξερα πού πήγαινα. Τα είχα συζητήσει με τον Κύριο Διευθυντή. Ήμουν λέει απ’ τους τυχερούς που θα είχα κι ένα ρεπό την εβδομάδα. Και σπίτι. Και φαγητό. Και εντεκάωρες βάρδιες. Και σπαστό ωράριο. Υπερωρίες; Τι είν’ αυτό; Α, θα είχα και μισθό. Τα μισά στην τράπεζα και τ’ άλλα στο χέρι, με τη σύμβαση να γράφει πως δουλεύω πενθήμερο. Σωματείο; Αστεία πράγματα! Πήρα την απόφαση να ξαναφύγω για σεζόν μετά από πολλή σκέψη. Στην Αθήνα ένας σερβιτόρος δεν παίρνει πολλά, αλλά στα νησιά συνήθως βγαίνουν λεφτά. Βέβαια, πρέπει να ξεχάσεις πως είσαι άνθρωπος, πως έχεις κι άλλα να κάνεις εκτός απ’ το να υπηρετείς τα καπρίτσια των πελατών και των αφεντικών χωρίς να λες κουβέντα. Πατάς το “pause” στη ζωή σου και την ξαναπιάνεις από Οκτώβρη.

Τα κρουαζιερόπλοια βλάπτουν σοβαρά το περιβάλλον Καταστροφικός, στην κυριολεξία, τουρισμός…

Γράφει η Ντίνα Ιωακειμίδου

Στις αρχές Ιουλίου, κάτοικοι της Βενετίας συμμετείχαν σε πορεία κατά της βιομηχανίας του μαζικού τουρισμού. Τα πανό των αγανακτισμένων διαδηλωτών ανέγραφαν «δεν φεύγω».

Κι όμως ο πληθυσμός της ιστορικής πόλης και μνημείου του παγκόσμιου πολιτισμού μειώνεται ετησίως κατά 2.000.

Το PeriodikoGR αναδημοσιεύει από την Εφημερίδα των Συντακτών.

Η Βενετία έχει καταστεί αβίωτη για τους κατοίκους της. Κάθε ημέρα πέντε έως έξι από τα μεγαλύτερα κρουαζιερόπλοια του κόσμου ελλιμενίζονται πληγώνοντας και γεμίζοντας ρύπους την πόλη.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη διαδηλωτές με γόνδολες και μικρά σκάφη επιχείρησαν να μπλοκάρουν τα κρουαζιερόπλοια, ενώ η Unesco απείλησε να συμπεριλάβει την πόλη στον κατάλογο με τα επαπειλούμενα μνημεία αν δεν απαγορευτεί η διέλευσή τους.

Εν τέλει η οργάνωση του ΟΗΕ έδωσε παράταση ενός έτους στην ιταλική κυβέρνηση προκειμένου να ληφθούν μέτρα για την προστασία των μνημείων και του ευαίσθητου περιβάλλοντος.

«Εχουν δίκιο να είναι τόσο θυμωμένοι», αναφέρει σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες στον Guardian o Axel Friedrich, διεθνής σύμβουλος ναυτιλίας που συνεργάζεται με τον Γερμανικό Οργανισμό Προστασίας Φυσικού Περιβάλλοντος (NΑΒU) και πρώην επικεφαλής του τμήματος μεταφορών του Ομοσπονδιακού Οργανισμού Περιβάλλοντος της Γερμανίας.

«Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, περίπου 50.000 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους πρόωρα κάθε χρόνο στην Ευρώπη εξαιτίας της ρύπανσης από τον ναυτιλιακό τομέα. Αυτό είναι σκάνδαλο καθώς υπάρχουν διαθέσιμα μέτρα για την επίλυση του προβλήματος με οικονομικά αποδοτικό τρόπο, από τη χρήση καθαρότερων καυσίμων έως την εγκατάσταση φίλτρων και τη χρήση τεχνολογίας μπαταριών κοντά στην ακτή. Ομως η πολύ κερδοφόρα βιομηχανία κρουαζιέρας έχει αποδείξει ότι δεν επιθυμεί να ασχοληθεί με το πρόβλημα… Οι μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες εξακολουθούν να αρνούνται να δαπανήσουν χρήματα για την κατάλληλη τεχνολογία καυσαερίων, απειλώντας έτσι την υγεία όχι μόνο των κατοίκων των λιμένων που επισκέπτονται, αλλά και αυτών κατά μήκος των ακτών, ακόμη και στην ενδοχώρα…», προσθέτει στο άρθρο του ο Γερμανός περιβαλλοντολόγος που έχει αποκαλύψει πολλά σκάνδαλα ρύπανσης με πλέον πρόσφατο το dieselgate.

Πάντως, καταλήγει στο άρθρο του, «έως ότου τα πλοία εφοδιαστούν με καλύτερα καύσιμα σας συμβουλεύω εάν επισκεφτείτε τη Βενετία να πάρετε μαζί σας μια αντιασφυξιογόνο μάσκα».

Οι μπίζνες (τους) …

Νεκροί, σακατεμένοι… Σεισμός. Κι όμως η επωδός τους είναι η ίδια: η τουριστική βιομηχανία μας! Οιμέ! Φεύγουν πανικόβλητοι οι τουρίστες! Τι θα απογίνουμε τώρα; Πόσοι θα φύγουν; Πόσοι θα μείνουν; Πόσοι ακύρωσαν; Πόσοι θα έρθουν; Μέτρα κεφάλια!!!

Πρόκειται για τους ίδιους τύπους (τους ίδιους «φορείς») που έκαναν ό,τι μπορούσαν να πετάξουν τους πρόσφυγες πίσω στη θάλασσα, για να μην χαλάσουν οι μπίζνες τους. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς τύπους (τους ίδιους «φορείς») που όταν ο οηε πλήρωνε τα δωμάτια των ξενοδοχείων τους για να στεγαστούν οικογένειες προσφύγων, απαντούσαν ότι «δεν είναι δυνατόν να έχουμε μουσουλμάνους στο ένα δωμάτιο και τουρίστες στο άλλο» – θα χαλάσει το image των μαγαζιών μας (έλεγαν). Πρόκειται για τους τύπους που εξασφάλισαν τον μισό φπα (που δεν τον πληρώνουν καν) για τα μαγαζιά τους απ’ την φιλάνθρωπη φαιορόζ κυβέρνηση, επειδή είναι, λέει, «προσφυγόπληκτοι»…

Τους διέφυγε (σε όλους τους μπίζνεσμεν διαφεύγει, πολύ περισσότερο σ’ αυτούς που έχουν ειδικότητα αρπαχτές) ότι όλα όσα είναι κάτω απ’ τον ουρανό είναι πάνω σε φλούδες πέτρας που επιπλέουν. Που συγκρούονται, πιέζονται, στριμώχνονται, σπάνε, διαλύονται, βουλιάζουν, ανυψώνονται. Τους διέφυγε ότι η μπίζνα για χάρη της οποίας γίνονται όσο πιο απάνθρωποι μπορούν, είναι πολύ ευαίσθητη: στον φόβο.

Ο τουρισμός… Η «εθνική βιομηχανία»… Όμως οι φλούδες πέτρας συνεχίζουν να επιπλέουν. Πάνω στο μάγμα… Και οι μπίζνες αποδεικνύονται πότε πότε πύργοι στην άμμο.

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/07/i-biznes-tous/

η τουριστική περίοδος δεν τελειώνει ποτέ..

από το βυτίο

 

“Je hais les voyages et les explorateurs” – «Μισώ τα ταξίδια και τους εξερευνητές»

Claude Lévi-Strauss

Μέρα τη μέρα, γίνεται σχεδόν αδύνατο να μιλήσει κανείς ενάντια στο τέρας του τουρισμού, αφού ο τουρισμός είναι εκείνος ο τομέας που δημιουργεί κέρδη 3,1 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Σ’ έναν κόσμο που ο παράδεισος συγκροτείται από καλές ειδήσεις ανταγωνιστικότητας, παραγωγικότητας και καινοτομίας, ένα τέτοιο ποσό προκαλεί μόνο ευτυχία. Αλίμονο, απ’ τον τουρισμό περιμένουν πολλοί να ζήσουν, με πρώτο απ’ όλους το ελληνικό κράτος, το οποίο αναστενάζει σχεδόν ερωτικά, κάθε φορά που κάποιος αξιωματούχος του, ξεστομίζει τη φράση «η βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο τουρισμός».

Εξάλλου το τέρας του τουρισμού έχει πλέον πολλά κεφάλια και δεν αρκούν οι συζητήσεις για τα προβλήματα που δημιουργεί η μαζική μετακίνηση ταξιδιωτών, η ανάπτυξη με όρους τεράστιων ξενοδοχείων και γηπέδων γκολφ, η πρακτική του all inclusive, η περίφραξη δημόσιων χώρων κλπ. Δεν αρκούν καν οι προβληματισμοί γύρω από επαναλαμβανόμενα περιστατικά όπως αυτό της δολοφονίας του 22χρονου Αμερικανού στη Ζάκυνθο. Όποιος έχει πάει σε συγκεκριμένα σημεία της Κω, της Ρόδου, της Ίου, της Κρήτης και αλλού, γνωρίζει την ατμόσφαιρα που κυριαρχεί. Πέρα απ’ τα ελληνικά σύνορα, δεν είναι λίγα τα περιστατικά, πουτουρίστες συλλαμβάνονται ή και απελαύνονται, γιατί πόζαραν γυμνοί σε κάποιον αρχαίο ναό, έκαναν την ανάγκη τους στη μέση μιας αγοράς και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ότι φέρνει ο συνδυασμός αλκοόλ και καφρίλας μαζί με την υπόσχεση των «πιο απίστευτων διακοπών που θα μας μείνουν αξέχαστες».

Πέρα απ’ όλα αυτά, μοιάζει να έχει συντελεστεί μια αλλαγή, κάτι βαθύ και συνολικό και οι συνέπειές αυτής της μεταβολής στον τρόπο που εννοούμε πια τον τουρισμό, εκτείνονται τόσο στις μεταλλάξεις του τοπίου, όσο και στον ίδιο τον τρόπο που υπάρχουμε εμείς μέσα στην πραγματικότητα. Είμαστε όλοι εν δυνάμει τουρίστες, ή ίσως ακριβέστερα εναλλάξ παρατηρητές και παρατηρούμενοι, καταναλωτές τοπίων και της πραγματικότητας των άλλων. Το κάθε ταξίδι μας, αν όχι και η κάθε βόλτα εμπεριέχει μια δόση τουρισμού στη ζωή και τα σπίτια των άλλων.

‘Free Tours By Foot’ στο Bushwick ή όπως το λένε κάποιοι ντόπιοι, ghetto tourism

 

Στο Bushwick για παράδειγμα, μια φτωχή περιοχή της Νέας Υόρκης, διοργανώνονται «δωρεάν περίπατοι» προκειμένου οι επισκέπτες να περιηγηθούν στα graffiti της περιοχής με την συνοδεία του απαραίτητου ξεναγού. Διαβάζουμε για το Bushwick μερικά στοιχεία. Το 30% των κατοίκων ζουν κάτω απ’ το (ομοσπονδιακά ορισμένο) όριο της φτώχειας. Το 42% δεν έχουν τελειώσει το σχολείο. Είναι επιπλέον μια γειτονιά, της οποίας μόλις το 9% των κατοίκων είναι λευκοί. Δεν υπάρχει απαραίτητα κάτι το προβληματικό σε μια οργανωμένη βόλτα για να δει κανείς τα graffiti σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, αλλά ταυτόχρονα είναι κάπως περίεργο, λευκοί άνθρωποι να περιφέρονται με έναν λευκό συνοδό σε μια γειτονιά μαύρων και ισπανόφωνων, λες και δε θα μπορούσαν να περπατήσουν την ίδια διαδρομή μόνοι τους. Η τέχνη που έχει για καμβά τον τοίχο είναι εξορισμού ανοιχτή κι ελεύθερη για τα μάτια όλων, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, αρχίζει και δημιουργείται η εντύπωση ότι τα αντικείμενα της παρατήρησης (έστω εμμέσως) δεν περιορίζονται σε όσα έχουν βαφτεί στο τσιμέντο. Οι τουρίστες του Bushwick περπατούν παρατηρώντας διαδοχικά τα graffiti, το τοπίο και τους ίδιους τους ανθρώπους που ζουν στο σημείο. Η θέση που παίρνουν μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, αναγκαστικά τους τοποθετεί στο ίδιο σημείο με κάποιον που παρατηρεί τα κλουβιά στο ζωολογικό κήπο. Ενθουσιάζεται με την άγρια ομορφιά και την αυθεντικότητα, αλλά τον καθησυχάζουν τα κάγκελα και στην προκειμένη περίπτωση η παρουσία του συνοδού ή η ιδέα ότι όλη αυτή η περιήγηση, σύντομα θα τελειώσει. Είναι ωραία αυτή η πραγματικότητα, αρκεί να έρθεις σε επαφή μαζί της σε ορισμένες ποσότητες.

Metropolis overloaded…

Αυτό που σκοτώνει, σίγουρα, σε καιρούς ειρήνης, είναι η στενομυαλιά. Προσέξτε. Το πείραμα έχει πετύχει 110% στα Εξάρχεια: τουρισμός αδρεναλίνης, με τα σέα του και τα μέα του (τα ματ του εν προκειμένω). Το είχαμε προτείνει κάποτε μετά την εξέγερση του 2008, έγινε όπως έγινε (τέλος πάντων) αλλά, όποιος έχει καθαρό βλέμμα, μπορεί να καταλάβει. Δεν υπάρχει άλλη πρωτοκοσμική πρωτεύουσα που να μπορεί να προσφέρει ένα «εκεί που συμβαίνει» με τις μολότοφ του, τα δακρυγόνα του, κι αυτές τις σταγόνες (ακίνδυνης) αδρεναλίνης που τόσο πολύ λείπουν απ’ τις τακτοποιημένες πρωτοκοσμικές ζωές. Στο προκείμενο η Αθήνα έχει ένα παγκόσμιο «συγκριτικό πλεονέκτημα» – από την άποψη του τουριστικού profil.

Αυτό είναι το ένα, το ντόπιο, το ελληνικό know how. Σεβαστό. Υπάρχει κι άλλο, μακρινό: οργανωμένες εκδρομές στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Υπό την προστασία των τοπικών κυκλωμάτων / μαφιών, και φυσικά με το αζημίωτο. Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ναι! Υπάρχει τέτοια τουριστική ατραξιόν; Υπάρχει! Θα βρισκόταν ένας ικανός αριθμός τουριστών που θα πλήρωνε καλά για να πάρει μια τζούρα εγκλήματος; Ασφαλώς και βρίσκεται! Και θα συνεχίσει να βρίσκεται! Και θα πολλαπλασιάζεται!!!

Μετά από όλα αυτά, τι καθωσπρεπείστικες και λεγκαλιστικές μαλακίες είναι αυτές που λέγονται, με ύφος χιλίων αγίων Πέτρων, για το Μενίδι, το Ζεφύρι, τον Ασπρόπυργο και τα άνω Λιόσια; Τι στενόμυαλα παπατζιλίκια είναι αυτά; Εδώ, κύριοι, υπάρχει ένας Θησαυρός, με κεφαλαίο «θ»!

Τι σκατά βλέπουν οι τουρίστες που κάνουν τα οργανωμένα τουρ με πούλμαν ταρατσάτα στο κέντρο της Αθήνας; Τίποτα. Βαθιά χασμουρητά. Για σκεφτείτε το όμως: εκδρομή στο Ζεφύρι! Με τις σφαίρες να πέφτουν σαν το χαλάζι (προς τον ουρανό αλλά, αν το εισιτήριο και η κλάση των επισκεπτών είναι πιο high, ακόμα και ξυστά πάνω απ’ τα κεφάλια τους!), με την παρακμή επιμελώς επιδεικνυόμενη, με ξεναγήσεις του είδους “εκεί πυροβόλησαν έναν μπάτσο”, “εδώ οι μπάτσοι αντεπιτέθηκαν”, “εδώ έκλεψαν ένα περιπολικό”, “εδώ κάνουν τα νταραβέρια”, “εκεί σκοτώθηκε κατά λάθος ένας παππούς”, κλπ κλπ., κι όλα τα υπόλοιπα. Που δεν είναι βέβαια όπως στις βραζιλιάνικες φαβέλες, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής το αεροπλάνο για την Αθήνα, απ’ οπουδήποτε στην ευρώπη, είναι φτηνότερο απ’ ότι για το Ρίο ντε Τζανέιρο! Ε, ότι πληρώνεις παίρνεις!!!

Εννοείται πως όλα θα ήταν τοις μετρητοίς! Και οι δυναμικοί (ένοπλοι) κάτοικοι θα έπαιρναν το ποσοστό τους… Και οι αρχές (αυτές λιγότερα)… Και οι tour operators… Και οι πελάτες θα ήταν κατενθουσιασμένοι! Ένας θα πήγαινε, σε 10 και 100 θα σύστηνε την εμπειρία!!!

Ξεκολάτε ρε με την Ακρόπολη και τα μαγευτικά ακρογιάλια!!! Ξεκολάτε με τονgreek mouzaka και την «χωριάτικη»!!!! Ξεκολάτε με τα στερότυπα του 20^ουαιώνα!!! Δεν είναι οι ταβερνιάρηδες εκπρόσωποι του “ελληνισμού του 21ου αιώνα”, αυτού του μαφιόζικου, προσοδικού παροξυσμού! Συμμετέχουν ενεργά μεν, αλλά δεν είναι η αιχμή!! Ο δυναμικός τουρισμός είναι ο τουρισμός της παρακμής και του κινδύνου! Ακόμα δεν το έχετε καταλάβει;

Το Μενίδι, το Ζεφύρι, ο Ασπρόπυργος, και κάμποσα ακόμα μέρη στην ελλάδα είναι χρυσωρυχεία!!! Σταματείστε να βρίζετε τους ανθρώπους εκεί επειδή είστε συντηρητικοί και τρώτε την σκόνη της τολμηρής ιδιωτικής πρωτοβουλίας!!!!

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/metropolis-overloaded/

Η σκλαβιά… ως «τουριστική ατραξιόν»…

Η «τουριστική» αναβίωση της φρίκης της δουλείας διευρύνει τα όρια του αγοραίου κυνισμού

Επιμέλεια: Γρηγόρης Τραγγανίδας

Την ώρα που στην Ευρώπη ξανασηκώνει κεφάλι ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο ναζισμός, σε άλλες ηπείρους, η σκλαβιά, από μια φρικώδης σελίδα της ανθρωπότητας, προωθείται ως… τουριστική «ατραξιόν»…

Το βουκολικό τοπίο, τα κατάφυτα λιβάδια και ο ευχάριστος καιρός θα ήταν το τέλειο σκηνικό για να απολαύσεις τον καφέ σου και να χαλαρώσεις στο αγρόκτημα της Paraíba, στην κοιλάδα τουΡίο ντε Τζανέιρο, στην Βραζιλία, αν δεν είχε χυθεί πολύ αίμα εκεί πέρα.

Η συγκεκριμένα περιοχή πλούτισε από την εκμετάλλευση των σκλάβων στις φυτείες του καφέ και ήταν ιδιαίτερα γνωστή για την ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα και βαναυσότητα εναντίον τους.

Αν και εκείνες οι ματωμένες μέρες φαίνεται να έχουν περάσει, ωστόσο, στην τοπική οικονομία της «αγοράς»… «φύσηξε» νέος «άνεμος»: Τώρα, στον «πολιτιστικό χάρτη» της περιοχής, διαφημίζεται μια μορφή «τουρισμού» που «δοξάζει» το παρελθόν της, μέσω της «αναπαράστασης» του ρατσισμού και της δουλείας.

Ετσι, αν εν έτη 2016 έχει κάποιος την αρρωστημένη επιθυμία να υπηρετηθεί από έναν σκλάβο, δεν έχει παρά να επισκεφθεί, για παράδειγμα, την φυτεία Santa Eufrásia στο Vassouras. Κατασκευάστηκε περίπου το 1830 και βρίσκεται στην γνωστή και ως «Κοιλάδα του καφέ», αποτελώντας την μοναδική ιδιωτική φυτεία που προστατεύεται από το Ινστιτούτο Ιστορικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Ζίγκμουντ Μπάουμαν… Από τον Προσκυνητή στον Τουρίστα – ή μια Σύντομη Ιστορία της Ταυτότητας1…

«Η ταυτότητα εξακολουθεί να αποτελεί το πρόβλημα που ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της νεωτερικότητας», αναφέρει ο Kellner, και προσθέτει ότι «μακράν του να εξαφανίζεται από τη σύγχρονη κοινωνία, μάλλον ανακατασκευάζεται και επαναπροσδιορίζεται» – ωστόσο λίγες μόλις παραγράφους παρακάτω θέτει υπό αμφισβήτηση το κατά πόσο είναι εφικτή αυτή η ίδια «η ανακατασκευή και ο επαναπροσδιορισμός», επισημαίνοντας ότι «η ταυτότητα στις μέρες μας γίνεται ένα παιχνίδι που επιλέγεται ελεύθερα, μια θεατρική παρουσίαση του εαυτού» και ότι «όταν αλλάζουμε ριζικά ταυτότητα όποτε το επιθυμούμε, ενδέχεται να χάσουμε τον έλεγχο».[2] Η αμφιθυμία του Kellner αντανακλά την παρούσα αμφιθυμία του ίδιου του ζητήματος. Ακούμε σήμερα για την ταυτότητα και τα προβλήματά της περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε στη νεωτερική εποχή. Εν τούτοις, αναρωτιέται κανείς εάν η τρέχουσα εμμονή δεν είναι μόνον άλλη μια περίπτωση του γενικού κανόνα σύμφωνα με τον οποίο τα πράγματα γίνονται αντιληπτά μόνο ex post facto· όταν εξαφανίζονται, όταν χρεοκοπούν ή αποδιοργανώνονται.