Η Ναόμι Κλάιν, ο Πινοσέτ και τα παιδιά από το Σικάγο…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Το πραξικόπημα στη Χιλή το Σεπτέμβριο του 1973, όπως και όλα τα πραξικοπήματα, δεν θα μπορούσε να οργανωθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Στηρίχτηκε σε δομές που λειτουργούσαν για λογαριασμό του χρόνια πριν και καλλιεργούνταν με τις ευλογίες της CIA. Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ» εξηγεί : «Στα χρόνια που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος εκπαιδευτές από τις ΗΠΑ, πολλοί από τους οποίους ανήκαν στη CIA, είχαν φροντίσει να εμπνεύσουν παράφορο αντικομουνιστικό μένος στους στρατιωτικούς της Χιλής, πείθοντάς τους ότι οι σοσιαλιστές ήταν ντε φάκτο Ρώσοι κατάσκοποι, μια ξένη εχθρική δύναμη στους κόλπους της χιλιανής κοινωνίας, ένας αυτόχθων “εσωτερικός εχθρός”». (σελ. 108).

Από την άλλη, η σοσιαλιστικού προσανατολισμού πολιτική του προέδρου Αλιέντε δυσαρεστούσε και τους μεγάλους επιχειρηματικούς κύκλους της χώρας: «Το Σεπτέμβριο του 1971, με τη συμπλήρωση ενός έτους θητείας του Αλιέντε, οι κορυφαίοι επιχειρηματίες της Χιλής συναντήθηκαν επειγόντως στην παραθαλάσσια πόλη Βίνια δεν Μαρ προκειμένου να χαράξουν μια συνεκτική στρατηγική για την αλλαγή του καθεστώτος. Σύμφωνα με τον Ορλάντο Σάενς, πρόεδρο της Εθνικής Ένωσης Κατασκευαστών (που τη χρηματοδοτούσαν γενναιόδωρα η CIA και πολλές από τις ξένες πολυεθνικές που επεξεργάζονταν τα δικά τους συνωμοτικά σχέδια στην Ουάσινγκτον), στη συνάντηση αποφασίστηκε ότι “η κυβέρνηση του Αλιέντε δε συνάδει με την ελευθερία στη Χιλή και με την ύπαρξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων, και ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί το τέλος είναι η ανατροπή της κυβέρνησης”». (σελ. 102 – 103).

Ο Αουγούστο Πινοσέτ (Augusto José Ramón Pinochet Ugarte) (25 Νοεμβρίου 1915 – 10 Δεκεμβρίου 2006) ήταν Στρατιωτικός και πολιτικός δικτάτορας της Χιλής (1973-1990).

Το μόνο που απέμενε ήταν η συνεργασία στρατού και επιχειρηματιών να αναλάβει ενεργό δράση: «Οι επιχειρηματίες συγκροτήθηκαν σε μια “πολεμικά διαρθρωμένη οργάνωση”. Κάποιοι θα δρούσαν ως σύνδεσμοι με το στρατό, ενώ άλλοι, σύμφωνα με τον Σάενς, “θα προετοίμαζαν συγκεκριμένα προγράμματα που θα αντικαθιστούσαν τα κυβερνητικά και για τα οποία θα ενημερώνονταν συστηματικά οι ένοπλες δυνάμεις”». (σελ. 103).

Φυσικά, αυτή η σύμπλευση του στρατού με τους επιχειρηματίες για την «ελευθερία» δεν άφησε ασυγκίνητα τα παιδιά από το Σικάγο που έδρευαν στο Καθολικό Πανεπιστήμιο: «Το Καθολικό Πανεπιστήμιο, η “στέγη” των Παιδιών του Σικάγου, αποτέλεσε το επίκεντρο για τη δημιουργία αυτού που η CIA αποκαλούσε “κλίμα πραξικοπήματος”. Πολλοί φοιτητές έγιναν μέλη της φασιστικής οργάνωσης Πατρίδα και Ελευθερία (Patria y Libertad), παρελαύνοντας στους δρόμους με το βήμα της χήνας, μιμούμενοι απροκάλυπτα τη χιτλερική νεολαία». (σελ. 102).

43 χρόνια μετά: Το πείραμα και το μάθημα της Χιλής…

Το πιο… προφανές πραξικόπημα της CIA που έθεσε τέλος στις αυταπάτες περί «ειρηνικής συνύπαρξης» και μας «γνώρισε» τι σημαίνει ΔΝΤ

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

«Ισως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σας μιλήσω… Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου για την αφοσίωση του λαού μου… Ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. Η Ιστορία είναι δική μας, η Ιστορία γράφεται από τους λαούς… Πιστεύω ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. Πιστεύω ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία…».

Με αυτά τα λόγια ο Σαλβαδόρ Αλίεντε αποχαιρέτισε τον χιλιανό λαό. Ήταν 11 Σεπτέμβρη 1973. Ο Πρόεδρος Αλιέντε έπεφτε νεκρός μέσα στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου προεδρικού Μεγάρου, και μια από τις αιματηρότερες δικτατορίες της ανθρωπότητας αναλάμβανε τα ηνία της χώρας με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και της CIA. Και όλος ο πλανήτης θα μάθαινε μέσα από το αίμα χιλιάδων ανθρώπων, τι σημαίνει «νεοφιλελευθερισμός» και ΔΝΤ.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει περίπου μία 20ετία νωρίτερα. Το 1953, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, ένας από τους ιδρυτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος Χιλής, έχανε για τρεις, μόλις, εκατοστιαίες μονάδες τις εκλογές για την Προεδρία. Στην Ουάσινγκτον χτύπησε «καμπανάκι» και η προετοιμασία άρχισε. Από το 1961, δύο επιτροπές από αξιωματούχους της CIA, του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Λευκού Οίκου (η μία στην Ουάσιγκτον, η άλλη στο Σαντιάγο της Χιλής) απεργάζονταν το πώς θα ανακόψουν την πορεία «των ανατρεπτικών στοιχείων» προς την εξουσία.

Σαντιάγο – 21 Νοέμβρη 1973: Ενα ματς που δεν έγινε ποτέ… Ο εξευτελισμός του Πινοσέτ και της FIFA στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγο…

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Το Φθινόπωρο του 1973 ήταν «καυτό», πολιτικά, από την Αθήνα μέχρι το Σαντιάγο τηςΧιλής. Στις 11 Σεπτέμβρη, ο πρόεδρος Αλιέντε σκοτώνεται με το όπλο στο χέρι, στο προεδρικό μέγαρο, υπερασπίζοντας μέχρι τέλους το πείραμα της ταξικής απελευθέρωσης του λαού της Χιλής, το οποίο διακόπηκε με τραγικό τρόπο από το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ. Στις 17 Νοέμβρη, το τανκ της επίσης αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα τσακίζει την Πύλη τουΠολυτεχνείου, βάφοντας με αίμα την εξέγερση των φοιτητών και του λαού και ανοίγοντας, ταυτόχρονα, τον δρόμο για την πτώση της. Ελάχιστα 24ωρα μετά, στις 21 Νοέμβρη, στο Εθνικό Στάδιο της Χιλής, το οποίο είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της χούντας του Πινοσέτ, θα παιζόταν μία τραγική «φάρσα» με την μορφή «ποδοσφαιρικού αγώνα», στον οποίο συμμετείχε… μόνο μία ομάδα.

Εκείνη την χρονιά διεξάγονταν οι προκριματικοί αγώνες για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου που θα λάμβανε χώρα το 1974 στην Δυτική Γερμανία. Στις 24 Σεπτέμβρη του 1973,η εθνική ομάδα της Χιλής προσγειώνεται στην Μόσχα για τον προγραμματισμένο προκριματικό αγώνα με την εθνική ομάδα της ΕΣΣΔ. Η κατάσταση είναι τεταμένη. Μόλις λίγες μέρες πριν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα στην Χιλή, η οποία μέχρι τότε είχε άριστες σχέσεις με την ΕΣΣΔ, και οι Χιλιανοί ποδοσφαιριστές δεν είναι βέβαιοι για την ατμόσφαιρα που θα συναντήσουν στην Μόσχα, ενώ είναι έτσι κι αλλιώς ανήσυχοι για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα τους.

Η ρήξη διαρκεί πολύ…

Του Δημήτρη Γιατζόγλου

Eμείς προς το παρόν ανοίγουμε ακούραστα τα εσωκομματικά μέτωπα, αλλά δεν ανοίγουμε τα πολιτικά και ιδεολογικά μέτωπα μέσα στην κοινωνία, που θεάται από απόσταση τα όσα εκτυλίσσονται στο επικίνδυνα αυτονομημένο πεδίο της πολιτικής κορυφής

Στα χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, ο πατριάρχης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Φρίντριχ Χάγιεκ δήλωνε ότι «προτιμούσε έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς φιλελευθερισμό» και συνιστούσε στη Θάτσερ να χρησιμοποιήσει τη Χιλή «ως πρότυπο για τη ριζική αναδόμηση της Βρετανίας». Είναι βέβαιο ότι, αν ζούσε σήμερα, ο κ. Χάγιεκ θα συνιστούσε ένθερμα στο διευθυντικό μπλoκ της Ε.Ε. να οδηγήσουν, χωρίς ενδοιασμούς, την ελληνική κοινωνία στην πλήρη κατάρρευση, ώστε στην συνέχεια να την «αναδομήσουν», σύμφωνα με τις ιδέες του περί ελευθερίας και δημοκρατίας.

O Χάγιεκ δεν ζει. Και μπορεί η υπεράσπιση του Πινοσέτ να μην είναι και πολύ must σήμερα, μπορεί η μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008 να επέβαλε προσωρινά μια αυτοσυγκράτηση στους αφηνιασμένους λάτρεις της ελεύθερης αγοράς, μπορεί ένας λελογισμένος κεϋνσιανισμός να επανήλθε στο πεδίο του προβληματισμού, ως μια μετριοπαθής εναλλακτική. Αλλά οι ιδέες του μεγάλου δάσκαλου είναι εδώ: πυλώνες του πολιτικού σχεδίου με το οποίο ενοποιείται σήμερα η Ευρώπη και αυστηρός μετρονόμος του εκσυγχρονισμένου νεοφιλελεύθερου έπους.

Μονεταρισμός και αριστερός νεοφιλελευθερισμός

Σημ.Αμετανόητου: To άρθρο είναι «λαυράκι»…Mεγάλο αλλά αυτός που έχει υπομονή θα κερδίσει…Επειδή αν ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ, δηλαδή αν σβήσουμε από τη μνήμη μας τι μας έλεγαν αυτοί που μας έφεραν εδώ…αυτό θα επαναληφθεί στα παιδιά μας με πολλαπλάσια ισχύ.Γιατί έτσι ακριβώς οδηγήθηκε ο κόσμος στην Νεοφιλελέυθερη λαίλαιπα ασχέτως αν πέρασε το Κραχ του 29…Διαβάστε και αποθηκεύστε.Αξίζει.Τα συμπεράσματα δικά σας…

*****

Μονεταρισμός

και αριστερός νεοφιλελευθερισμός

του Τ. Κυπριανίδη

Τεύχος 5, περίοδος: Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1983

«To κράτος με τον όγκο του αυξάνει τα προβλήματα αντί να τα μειώνει, δημιουργεί πληθωρισμό με τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων του, ενώ ταυτόχρονα δυναμιτίζει την παραγωγικότητα με τον «ωχαδερφισμό» και τη δυσπραγία των κρατικοποιημένων και κατά κανόνα μονοπωλιακών επιχειρήσεων του.. ..Οι πιο αφοσιωμένοι μαρξολόγοι άρχισαν ν’ αναζητούν μεθόδους για να απαλλάξουν το σοσιαλισμό από… το κράτος.»

Α. Ανδριανόπουλος (Καθημερινή 30.5.82)

«Ο Έλληνας πολίτης… έχει φθάσει στα όρια ανοχής του απέναντι στην ανικανότητα και την παχυδερμία του δημόσιου βροντόσαυρου… Να μπορούσαν, λεει, οι νεοφιλελεύθεροι, μέσα στη σημερινή ορμή τους, να βοηθήσουν να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από τον αφόρητο κρατισμό… τι θαύμα όταν κι αυτό.»

Μ. Παπαγιαννάκης (Βήμα 10.7.83)

1. Μονεταρισμός η θεωρία

α) Η φιλοσοφία της ελευθερίας: Ελευθερία σημαίνει διαφορότητα αλλά και κινητικότητα. Διατηρεί τη δυνατότητα γι’ αυτούς που σήμερα μειονεκτούν να γίνουν οι προνομιούχοι της αύριο…

Η ελευθερία είναι ένας επιδιώξιμος στόχος μόνο για υπεύθυνα άτομα. Δεν πιστεύουμε στην ελευθερία για τρελούς η παιδιά… Δεν μπορούμε να απορρίψουμε κατηγορηματικά τον πατερναλισμό για εκείνους τους οποίους εμείς θεωρούμε ως μη υπεύθυνους.

β) Ο χώρος της ελευθερίας: Η ιστορία των Η.Π.Α. είναι η ιστορία ενός οικονομικού θαύματος και ενός πολιτικού θαύματος, που έγιναν δυνατά με τη μεταφορά σε πράξη δύο συνόλων από ιδέες… Ένα σύνολο (δεών ενσωματώθηκε στον «Πλούτο των Εθνών», το αριστούργημα που καθιέρωσε τον Σκώτο Α. Smith ως τον πατέρα των μοντέρνων οικονομικών… Το δεύτερο σύνολο Ιδεών ενσωματώθηκε στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας… (Αυτή) διακήρυσσε ένα νέο έθνος, το πρώτο που εγκαθιδρύθηκε στην (στόρια, πάνω στην αρχή, ό,τι κάθε άτομο δικαιούται να επιδιώξει τις αξίες του…

Εκατομμύρια μεταναστών από παντού στον κόσμο ήταν ελεύθεροι να δουλεύουν για τους εαυτούς τους, ως ανεξάρτητοι αγρότες η επιχειρηματίες, η να δουλεύουν για άλλους, σε όρους αμοιβαία συμφωνημένους.

«Εκλογές Ή Θάνατος» – Η Δημοκρατία Των Χιλήων Ημερών

                                                                      (του Γελωτοποιού)

Η Χιλή είναι μια χώρα όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Και συμβαίνουν.

Σ’ αυτή τη χώρα, για πρώτη φορά στο δυτικό πολιτισμό, εκλέχτηκε μαρξιστής πρόεδρος.

Ήταν την 4η Σεπτεμβρίου του 1970 όταν η «Ουνιδά Ποπουλάρ», η Λαϊκή Ένωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε, πήρε την εξουσία.

Ακόμα και ο ίδιος ξαφνιάστηκε από την εκλογή του. Δεν είχαν προετοιμαστεί για αυτό το ενδεχόμενο και στα γραφεία του κόμματος δεν υπήρχαν κάμερες ούτε μικρόφωνα ούτε καν τεχνική υποδομή για την νικητήρια ομιλία. […]

Η θητεία του προέδρου Αλιέντε δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Η οικονομική ολιγαρχία αντέδρασε κλείνοντας εργοστάσια, ρευστοποιώντας τις μετοχές και στέλνοντας τα κέρδη τους στο εξωτερικό. Το χρηματιστήριο, ως φυσικό επακόλουθο, κατέρρευσε.

Οι τσιφλικάδες αρνήθηκαν να σπείρουν και οι κτηνοτρόφοι ξεκίνησαν να σφάζουν όλα τους τα ζώα, ακόμα και τις έγκυες αγελάδες, και να πουλάνε το κρέας σε ξένες εταιρείες ή να το καταψύχουν για να δημιουργήσουν πλασματική έλλειψη τροφίμων.

Οι μηχανικοί και οι διευθυντές των μεγάλων ορυχείων χαλκού, νίτρου και άνθρακα εγκατέλειψαν τη χώρα. Ήταν στην πλειονότητα τους βορειοαμερικάνοι και οι εθνικοποιήσεις που είχε αναγγείλει ο Αλιέντε δε συμβάδιζαν με τα συμφέροντα των πολυεθνικών που εκμεταλλεύονταν το υπέδαφος της Χιλής.