Σκηνές μεταναστών στον χιονισμένο Σηκουάνα…

Εικόνες απανθρωπιάς στο «φωτεινό» Παρίσι

Σκηνές. Μουσαμάδες πάνω από τις σκηνές. Χιόνι. Κρύο. Ρούχα, παπούτσια και τα λιγοστά υπάρχοντα όλα βρεγμένα, νωτισμένα,  παγωμένα. Σκιές γύρω από φωτιές.  Προσπαθούν μάταια να ζεσταθούν. 

Δεν είναι κάποια απομακρυσμένη περιοχή του πλανήτη. Δεν είναι κάποιο ελληνικό νησί που έχει γίνει κολαστήριο για πρόσφυγες. Είναι οι ακτές του Σηκουάνα. Στην καρδιά της «πόλης του φωτός». Στην καρδιά της Ευρώπης. 

Τις τελευταίες ημέρες, που ο χειμώνας έκανε ιδιαίτερα αισθητή την εμφάνισή του κάνοντας τη γαλλική πρωτεύουσα ειδυλλιακή εικόνα για τουρίστες, υπάρχει ένα σημείο που το κρύβεται επιμελώς από τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό». Είναι οι όχθες του Σηκουάνα στο βόρειο τμήμα του Παρισιού στην περιοχή Canal Saint-Martin.  

Εκεί, μέσα στο χιόνι, ζουν περίπου 278 ψυχές. Τουλάχιστον αυτή ήταν η καταμέτρηση στις 2 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με τον υπεύθυνο της αρμόδιας υπηρεσίας Ασύλου. Στο σημείο, όπως λέει, «παραδοσιακά» συγκεντρώνονται Αφγανοί μετανάστες οι οποίοι περιμένουν να δουν πώς θα καταλήξει η αίτησή τους για χορήγηση ασύλου.

Είναι κυρίως άνδρες, νέοι σε ηλικία, που προσπαθούν να ζεσταθούν όπως όπως, με κουβέρτες, με διπλά χιλιοφορεμένα και υγρά ρούχα, με θερμός ζεστό τσάι που τους φέρνουν κάτοικοι της περιοχής που δηλώνουν έκπληκτοι διαπιστώνοντας ότι δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος φορέας που να ασχολείται με το πώς θα ζεσταθούν και με το πώς θα επιβιώσουν οι άνθρωποι αυτοί σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός.

Οι τοπικές αρχές υποστηρίζουν ότι, τις μέρες αυτές του μεγάλου ψύχους, έχουν πολλαπλασιαστεί οι περιπολίες από κλιμάκια που παροτρύνουν τους μετανάστες να τους μεταφέρουν σε δομές φιλοξενίας κλειστές. Κάποιοι ανταποκρίθηκαν, όπως λένε, καθώς στα τέλη Ιανουαρίου στο σημείο ζούσαν περίπου 900 άνθρωποι. Ωστόσο «δεν πιέζεται κανείς να φύγει αν δεν θέλει» και αρκετοί δεν θέλουν καθώς παρά το κρύο και το χιόνι, νιώθουν πιο «ασφαλείς» όταν είναι όλοι μαζί φοβούμενοι ότι είναι πιο ευάλωτοι αν ο καθένας μεταφερθεί σε κάποιο άλλο σημείο.

Το συγκεκριμένο σημείο έχει και κατά το παρελθόν μετατραπεί σε πρόχειρο καταυλισμό μεταναστών καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στα γραφεία υποβολής αιτήσεων ασύλου. Τον Νοέμβριο του 2016 εκεί ζούσαν 4.000 άνθρωποι, οι οποίοι απομακρύνθηκαν βιαίως με αστυνομικές επιχειρήσεις  σκούπα.

Κάπως έτσι, με ζεστό τσάι και λίγο ψωμί από τους γείτονες, με κουβέρτες, βρεγμένα ρούχα, φωτιές, περιπολίες και το διαρκή φόβο ότι ξαφνικά θα γίνει μια επιχείρηση – σκούπα και θα πάει χαμένη η αναμονή για το άσυλο κυλούν οι ημέρες. Στο χιονισμένο Παρίσι. Στην ΕΕ του «πολιτισμού» και των αξιών στις χώρες της οποίας χιλιάδες κατατρεγμένοι από πολέμους, διώξεις και βασανιστήρια, για τα οποία δεν ευθύνονται, από φτώχεια και εξαθλίωση, για την οποία επίσης δεν ευθύνονται, περιμένουν κάποιους γείτονες για να βγάλουν την ημέρα υπό το μηδέν.

Με πληροφορίες από AFP

 __________________________________________________________

Aπό:http://www.toperiodiko.gr/%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%87%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CE%B7/#.Wn2KG98oJWc

Δυο φωτογραφίες, δυο σημαίες, ένας πόλεμος…

—του Γρηγόρη Καραγρηγορίου—

Γέμισε το διαδίκτυο και η τηλεόραση με την εμβληματική φωτογραφία των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, που σηκώνουν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στο Ράιχσταγκ. Είναι τα 70 χρόνια από το τέλος του Πολέμου στην Ευρώπη και σωστά όλοι βρήκαν την φωτογραφία του Γιεβγκένι Κχαλντέι την πιο χαρακτηριστική. Μιλάει από μόνη της: Οι ναζί νικήθηκαν, με το αίμα από εκατομμύρια θύματα κλείνει το πιο μαύρο κεφάλαιο του εικοστού αιώνα και ξεκινά μια νεα εποχή. Από τις πιο δυνατές εικόνες, γεμάτη με την ιστορία όλου του εικοστού αιώνα. Πόλεμος, ειρήνη, ναζί, Σοβιετική Ένωση, πόνος, θάνατος, ελπίδα — κι όλα αυτά χωρίς ηγέτες, χωρίς στρατηγούς, μόνο με σύμβολα και με απλούς, ανώνυμους ανθρώπους, που αλλάζουν την ιστορία. Η ιστορία αυτής της καταπληκτικής φωτογραφίας όμως ξεκινά από μια άλλη φωτογραφία, μιας άλλης σημαίας, δυόμιση μήνες νωρίτερα.

23 Φεβρουαρίου 1945, Ειρηνικός Ωκεανός, στο νησάκι Ιβοτζίμα

Οι 70.000 Αμερικανοί πεζοναύτες κι οι 23.000 Γιαπωνέζοι στρατιώτες βρίσκονται εδώ και 4 μέρες σε μια λυσσασμένη μάχη σώμα με σώμα για μερικά χιλιόμετρα μαύρου ηφαιστειογενούς βράχου στη μέση του ωκεανού. Μεχρι τα τέλη Μαρτίου, που επίσημα θα κυρήξουν το νησάκι «ασφαλές κι υπό πλήρη κατοχή των ΗΠΑ», οι Αμερικανοί θα θρηνούν 26.000 απώλειες — 7.000 νεκρούς και 19.000 βαριά τραυματίες. Κι όσοι επιζήσουν θα τυραννιούνται μια ζωή με την «ενοχή του επιζήσαντα», αυτό που οι ψυχίατροι των στρατιωτικών νοσοκομείων θα ονομάσουν αργότερα «Iwojima Survivors Guilt». Οι Γιαπωνέζοι από την άλλη θα παλέψουν μέχρι θανάτου. Η παράδοση ή κι η σκέψη ακόμη της επιβίωσης είναι βλασφημία κι επιφέρει αιώνια ατίμωση, όπως αναφέρει το Bushido, ο αρχαίος κώδικας τιμής του πολεμιστή που η αυτοκρατορική, ρατσιστική, μιλιταριστική Ιαπωνία έχει επιβάλει στην ψυχή και στο σώμα κάθε Γιαπωνέζου από την γέννησή του. Έτσι, από τους 23.000 υπερασπιστές, 19.000 θα πεθάνουν στη μάχη ή θα αυτοκτονήσουν τελετουργικά, μερικές φορές συνδυάζοντας και τα δυο, αφαιρώντας τη δυνατότητα στους καταγραφείς να ξεδιαλέξουν σε ποια κατηγορία θα τους καταχωρήσουν. Άλλοι 3.700 θα παραμείνουν κρυμμένοι για χρόνια σε σπηλιές, να υπερασπίζονται έναν αυτοκράτορα που έχει ήδη συνθηκολογήσει και πίνει σάκε με τον αμερικανό πρέσβη και επενδυτές από την Οκλαχόμα στο παλάτι του στο Τόκιο. Οι τελευταίοι θα παραδοθούν πολλά χρόνια αργότερα, αφού πρώτα απεσταλμένοι του αυτοκράτορα θα τους πείσουν ότι τα πράγματα άλλαξαν αδιανόητα πολύ. Μόνο 300, τέλος, θα πιαστούν αιχμαλώτοι και θα αναγκάσουν τους Αμερικανούς να τους δέσουν για μέρες χειροπόδαρα γιατί με το παραμικρό προσπαθούν να αυτοκτονήσουν.

* «Πεταίν, γύρνα πίσω, ξέχασες τα σκυλιά σου»*… Ο αγώνας στη Γαλλία συνεχίζεται…

Του Πιέρ Σαλιέ. Ανταπόκριση από το Παρίσι

30/May/2016

  Η ανταπόκρισή μας στα τέλη Μαρτίου έκλεινε με μία απορία αναφορικά με τις προοπτικές μαζικοποίησης της πρωτοβουλίας του κινήματος Nuit Debοut που τότε μετρούσε μερικές μέρες ύπαρξης. Ο Μάρτης ήταν ένας κομβικός μήνας για τη γέννηση αυτού του πολύμορφου και χωρίς συνοχή κινήματος, που συγκλονίζει εδώ και οκτώ εβδομάδες τη Γαλλία. Κατ’αρχήν έδωσε μια εικόνα, όχι τόσο για το οργανωτικό μοντέλο που θα μπορούσε να πάρει ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης στη γαλλική κοινωνία (παρότι έθεσε χωρίς αμφιβολία τις βάσεις για την ανάπτυξή του), όσο για το πώς θα απαντούσε το Κράτος και η πολιτική ηγεσία απέναντι σε μια τέτοια απειλή: Τα υποκριτικά καλέσματα της κυβέρνησης Βαλς για κοινωνικό διάλογο με τα συνδικάτα των μαθητών/φοιτητών ακυρώθηκαν στη πράξη από εκατοντάδες περιστατικά ωμής αστυνομικής βίας που ανέδειξαν τις πραγματικές προθέσεις της.

Το άρθρο έκλεινε με μία απορία που συνόψιζε τα εξής ουσιώδη, για εκείνη τη χρονική περίοδο, επίδικα του κινήματος: Πρώτον, κατά πόσον οι μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις θα έχαναν ή όχι την ισχύ τους στο προσεχές διάστημα. Δεύτερον, εάν οι αντιδράσεις ενάντια στο νόμο της κυβέρνησης Βαλς θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και σε άλλα στρώματα και οργανωμένες ομάδες της γαλλικής κοινωνίας- κυρίως στα συνδικάτα. Τρίτον, εάν η πρωτοβουλία του Nuit Debout, που είχε καταλάβει τη κεντρική παριζιάνικη πλατεία République, θα κατάφερνε να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο και διαφορετικό από τα κινήματα των πλατειών που εμφανίστηκαν τη περίοδο 2011-2012. Και τέλος, μια απορία αναφορικά με τις μορφές που θα έπαιρνε η στάση του Κράτους απέναντι σε αυτές τις κινητοποιήσεις.

Merci patron!

Ανταπόκριση από το Παρίσι …

Π.Σ

 Με συνθήματα όπως «Όλος ο κόσμος μισεί την αστυνομία», «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», «Πεταίν, γύρνα πίσω, ξέχασες τα σκυλιά σου», υποδέχθηκαν αντιφασίστες και αγωνιστές τη συγκέντρωση «Ενάντια στο μίσος για τους αστυνομικούς» που διοργάνωσαν συνδικάτα της Γαλλικής Αστυνομίας σήμερα το πρωί στη Πλατεία Ρεπουμπλίκ.
 Η αντί-συγκέντρωση, οργανώθηκε από τη πρωτοβουλία «Επείγον: Η Αστυνομία δολοφονεί» (Urgence: Notre police assassine) παρά την απαγόρευση που της είχε δοθεί το προηγούμενο βράδυ από τη Κεντρική Αστυνομική Διεύθυνση του Παρισιού, όπου σε ανακοινωθέν που εξέδωσε χαρακτήριζε τα μέλη της «βίαια» και «εξτρεμιστικά στοιχεία».

 Πριν καν φτάσουν στη πλατεία, οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν βίαια από τις γαλλικές δυνάμεις καταστολής που προχώρησαν σε εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων με αποτέλεσμα το μπλοκ τους να «σπάσει» και να διασκορπιστούν άτακτα στους γύρω -από τη Ρεπουμπλίκ- δρόμους. Αφού ανασυντάχθηκαν, οι περίπου 100 αντιφασίστες που είχαν απομείνει κυνηγήθηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις. Φτάνοντας στο κανάλι Σεν Μαρταίν, μερικά εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω, οι διαδηλωτές πέρασαν στην αντεπίθεση πετώντας μπουκάλια και πέτρες στην αστυνομία ενώ το pièce de la résistance – η πινελιά- του όλου πρωινού ήταν το κάψιμο ενός περιπολικού από το οποίο όπως- όπως πρόλαβαν να βγουν οι δύο αστυνομικοί που ήταν μέσα.

 Κατά τ’άλλα, η συγκέντρωση των αστυνομικών εξελίχθηκε ομαλά με μουσική υπόκρουση των AC/DC, την Μαριόν Λεπέν -τη κόρη της Αρχηγού- να βγάζει φωτογραφίες με χαμογελαστά όργανα, τα οποία διαμαρτύρονταν σε δημοσιογράφους ισχυριζόμενοι ότι οι κάτοικοι στα προάστια τους βρίζουν και τους εξευτελίζουν όταν κάνουν περιπολίες στους γειτονιές τους (αντί να τους μοιράζουν τριαντάφυλλα), ενώ, τέλος, ζήτησαν να τεθούν επ’ αόριστον σε κατ’ οίκον περιορισμό οι «casseurs» («μπάχαλοι»)

____________________________________________________________

Aπό:

https://barikat.gr/content/antapokrisi-apo-parisi

«DADA – να μια λέξη που τρέπει τις ιδέες σε φυγή»*! …

Για τα 100 χρόνια από την πολιτισμική «Μεγάλη Εκρηξη» στο «Cabaret Voltaire» της Ζυρίχης

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

«(…) Το DADA (…) είναι σε τελευταία ανάλυση σκατά, αλλά από δω και πέρα θέλουμε να χέζουμε σε διαφορετικά χρώματα για να στολίσουμε τον ζωολογικό κήπο της τέχνης με τις σημαίες όλων των προξενείων (…)».

(Τριστάν Τζαρά)

Εκατό χρόνια πριν, στις 8 Φλεβάρη του 1916, στην ολέθρια ακμή του πιο αιματηρού πολέμου που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η ανθρωπότητα και ακριβώς στην μέση της Ευρώπης, στην Ελβετία, σ” ένα στέκι προσφύγων, φοιτητών, αρνητών στράτευσης, Ρώσων επαναστατών, καλλιτεχνών που μαζεύτηκαν από όλη την ήπειρο, το «Cabaret Voltaire» στην Ζυρίχη, μια μικρή παρέα νεαρών ποιητών και εικαστικών, ο Ρουμάνος, Τριστάν Τζαρά (Σάμι Ρόζενστοκ το πραγματικό του όνομα), ο συμπατριώτης του, Μαρσέλ Γιανκό, οι Γερμανοί, Χούγκο Μπαλ και Ρίχαρντ Χίλζενμπεκ και ο Αλσατός, Χανς Αρπ, άνοιξαν στην τύχη ένα λεξικό, «έπεσαν» πάνω στην «λέξη» που προφέρουν συνήθως πρώτη τα μωρά και ονόμασαν με αυτήν την αποστροφή, την αηδία, την φρίκη, το μίσος και την οργή που φούντωναν μέσα τους για τον αστικό πολιτισμό, ο οποίος κατέληξε στο σφαγείο που «δούλευε» ασταμάτητα γύρω τους.

Το DADA είχε γεννηθεί.

Κρυπτογράφηση και τρομοκρατία…

Nadim Kobeissi (Μετάφραση-Επιμέλεια: Barikat)

_______________________________________________

Λίγες μόνο μέρες χρειάστηκε να περάσουν μετά τις δίδυμες επιθέσεις σε Παρίσι και Λίβανο για να ξεκινήσει μια συζήτηση αναφορικά με τη χρήση κρυπτογραφημένων επικοινωνιών από τους δράστες και αν εν τέλει αυτό βοήθησε τον συντονισμό τους και εμπόδισε την πρόληψη της δράσης τους.

Σε αντίθεση με το πλαίσιο που εξελισσόταν ο διάλογος στο θέμα της παρακολούθησης των ψηφιακών επικοινωνιών και των αντιδράσεων που προέκυψαν μετά τις αποκαλύψεις Snowden, τα πρόσφατα γεγονότα ήταν η αφορμή ώστε να αντιστραφεί το κλίμα υπέρ της ατζέντας της κρατικής επιτήρησης.

Στη μετα-Snowden εποχή αυξήθηκε αισθητά η χρήση κρυπτογραφημένων επικοινωνιών από πολίτες αλλά και η δημιουργία νέων προγραμμάτων κρυπτογράφησης από κοινότητες ελεύθερου και ανοιχτού λογισμικού.

Σήμερα φαίνεται να οδηγούμαστε στην ενίσχυση της αυθαιρεσίας του κράτους σε θέματα παρακολούθησης με πρόσχημα τη καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Τα πρώτα αποτελέσματα φάνηκαν ήδη, καθώς χθες η Le Monde αποκάλυψε εσωτερικό έγγραφο βάση του οποίου προωθείται στο Γαλλικό κοινοβούλιο η απαγόρευση του TOR καθώς και η αναστολή λειτουργίας των ελεύθερων δημόσιων ασύρματων δικτύων σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Ο Nadim Kobeissi, είναι προγραμματιστής, ερευνητής εφαρμοσμένης κρυπτογραφίας στο Ινστιτούτο INRIA στη Γαλλία και πολιτικός ακτιβιστής. Μεγάλωσε στη Βηρυτό και αργότερα μετακόμισε στη Γαλλία. Είναι γνωστός για τη συμβολή του στο λογισμικό Cryptocat το οποίο είναι ένα κρυπτογραφημένο chat που χρησιμοποιήθηκε εκτός των άλλων στην αραβική άνοιξη.

 «Αν παραδόσεις την ελευθερία σου για την ασφάλειά σου, δεν αξίζεις τίποτα από τα δύο». Benjamin Franklin

από την ελευθερία στην ασφάλεια (ή το lockdown ως κανονικότητα)…

                                             από το βυτίο

___________________________________________________________       

Ένα επιχείρημα που ακούστηκε αρκετά μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι είναι ότι οι τζιχαντιστές επιτέθηκαν στην πραγματικότητα στον τρόπο ζωής μας. Στο γήπεδο, στο μπαρ, στο συναυλιακό χώρο. Είναι δηλαδή άνθρωποι που μισούν τη χαρά, τη διασκέδαση, την ελευθερία, αφού υπονοείται ότι ο τρόπος ζωής μας, ο δυτικός τρόπος ζωής δηλαδή, είναι ακριβώς αυτό: Συναυλίες, ματς, βραδινά κρασιά και μεζέδες ή χαρά, τέχνη, απόλαυση και ελευθερία. Ακόμη κι αυτό το επιχείρημα όμως, που μοιάζει εντελώς επιφανειακό και σχηματικό αφού δε λαμβάνει υπόψη μια σειρά από ιστορικές και πολιτικές συνθήκες, πιάνεται μόνο από τη μία πλευρά. Γιατί αν η μία όψη του τρόπου ζωής μας είναι οι τέτοιου είδους χαρές και ελευθερίες, η άλλη όψη είναι η αντίδρασή μας όταν αυτός ακριβώς ο τρόπος ζωής πιστεύουμε ότι απειλείται.

 

Στο αεροδρόμιο Zaventem κοντά στις Βρυξέλλες.

 

ΠΑΡΙΣΙ

Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης το οποίο ίσχυσε στη Γαλλία αμέσως μετά τις επιθέσεις, έχει ήδη πάρει παράταση για τρεις μήνες. Πέρα λοιπόν απ’ τους 10.000 στρατιώτες που κυκλοφορούν στους δρόμους του Παρισιού είχαμε (μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου) 2,235 εφόδους, προφυλακίστηκαν και τέθηκαν υπό κράτηση 263 άτομα και άλλα 330 για τα οποία υπάρχουν υποψίες από προηγούμενες παρακολουθήσεις ότι έχουν σχέσεις με ριζοσπαστικές ισλαμιστικές δραστηριότητες τέθηκαν υπό κατ’ οίκον περιορισμό. Εντωμεταξύ έχουν γίνει επιδρομές και σε τζαμιά, έκλεισαν μάλιστα τουλάχιστον πέντε, γιατί θεωρήθηκαν «ριζοσπαστικοποιημένα» (πρώτη φορά τέτοιου είδους αστυνομικές ενέργειες πραγματοποιήθηκαν εναντίον τόπων λατρείας στη Γαλλία). Αλλά καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν είναι μόνο οι κάθε είδους αστυνομικές επιχειρήσεις, αλλά η γενικότερη ατμόσφαιρα και η διακοπή της ροής των γεγονότων. Παρέμειναν κλειστά από σταθμούς μετρό μέχρι σχολεία και πανεπιστήμια και από την Disneyland μέχρι τον πύργο του Άιφελ. Συγκεντρώσεις και πορείες απαγορεύτηκαν. Τουλάχιστον 24 διαδηλωτές και ακτιβιστές που βρέθηκαν στο Παρίσι για την σύνοδο για το κλίμα, τέθηκαν υπό κατ’ οίκον περιορισμό και μάλιστα όταν ζήτησαν να μιλήσουν σε δικηγόρο, τους δόθηκε η απάντηση ότι δεν χρειάζεται γιατί η κράτηση γίνεται υπό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και αυτή τη στιγμή υπό αυτό το πλαίσιο δεν προβλέπονται τέτοια πράγματα.