Ιστορικά ρεκόρ από Τραμπ σε 10 μόλις μέρες Και είναι μόνο η αρχή…

Γράφουν η Ελένη Μαυρούλη και ο Αλέξανδρος Μινωτάκης

Αν μη τι άλλο η είσοδος του Τραμπ στον Λευκό Οίκο πέτυχε μέσα μόνο στις 10 πρώτες ημέρες να σπάσει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Το ρεκόρ της χαμηλότερης δημοτικότητας για πρόεδρο που μόλις αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, αφού η τελευταία μέτρηση δεν του δίνει πάνω από 50%. Το ρεκόρ των μεγαλύτερων και μαχητικότερων διαδηλώσεων εναντίον του, ήδη από την ημέρα της ορκομωσίας του. Το ρεκόρ της εντονότερης ανησυχίας μεταξύ συμμάχων και αντιπάλων εκτός συνόρων.  Αλλά και ρεκόρ πρόκλησης αντίδρασης από τον προκάτοχό του, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος χωρίς να αναφέρει το όνομα Τραμπ, στην πρώτη δημόσια τοποθέτησή του μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, κάλεσε τους Αμερικανούς να συνεχίσουν να διαδηλώνουν για την προάσπιση της δημοκρατίας.

Αντιμεταναστευτική λαίλαπα

Η πλέον γνωστή «κίνηση» Τραμπ το πρώτο αυτό 10ήμερο είναι αναμφίβολα το διάταγμα που υπέγραψε με το οποίο επιβάλλονται περιορισμοί, για ένα τρίμηνο, στην είσοδο στις ΗΠΑ πολιτών που προέρχονται από το Ιράν, το Ιράκ, την Υεμένη, το Σουδάν, τη Λιβύη και τη Σομαλία ,ενώ ανέστειλε επ αόριστον την εισδοχή μεταναστών από τη Συρία.  Προφανώς το πρόσχημα είναι η «προστασία από την ισλαμιστική τρομοκρατία». Αν και έχει τη σημασία του ότι από υπηκόους των χωρών αυτών, οι ΗΠΑ, στο έδαφός τους τουλάχιστον, δεν έχουν δεχτεί ποτέ επίθεση. Δήλωσε, μάλιστα, ότι προτιμά χριστιανούς πρόσφυγες από τους μουσουλμάνους. Η απόφαση προκάλεσε πανδαιμόνιο εντός και εκτός ΗΠΑ, με επίκεντρο τα αεροδρόμια όπου άνθρωποι με πράσινη κάρτα είτε υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν τις πτήσεις τους, είτε δεν τους επιτρεπόταν να εξέλθουν αμερικανικών αεροδρομίων, με όλη τους τη ζωή να βρίσκεται «στον αέρα». Χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των ΗΠΑ αλλά και άλλων χωρών, για να κατηγορηθούν από τον Τραμπ ότι αυτοί φταίνε για το πανδαιμόνιο στα αεροδρόμια. Ηγέτες άλλων χωρών εξέφρασαν,  κατηγορηματικά ή λιγότερο  κατηγορηματικά, τη διαφωνία τους.

Ο Φίλιπ Ροθ, ο Τραμπ και η (νέα) συνωμοσία εναντίον της Αμερικής…

— της Judith Thurman / New Yorker | Μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου—

Το 2004, ο Φίλιπ Ροθ εξέδωσε το μυθιστόρημα The Plot Against America (στα ελληνικά, Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής, εκδόσεις Πόλις, 2007, μτφ. Ηλίας Μαγκλίνης). Οι τέσσερις βασικοί ήρωες του μυθιστορήματος, που λαμβάνει χώρα μεταξύ Ιουνίου του 1940 και Οκτωβρίου του 1942, είναι οι Ροθ από το Νιούαρκ, μια οικογένεια Αμερικανών εβραίων – η Μπες, ο Χέρμαν και οι δυο τους γιοι, ο Φίλιπ και ο Σάντι. Υποστηρίζουν με ζήλο τον Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ, μόνο που στην ελεύθερη ανάπλαση της ιστορίας από τον Ροθ, ο Ρούζβελτ χάνει τις εκλογές για την τρίτη θητεία από έναν απρόσμενο ρεπουμπλικανό υποψήφιο, τον αεροπόρο Τσαρλς Λίντμπεργκ, η νίκη του οποίου αλλάζει τα πάντα όχι μόνο στην αμερικανική πολιτική αλλά και στην ίδια τη ζωή.

Ο πραγματικός Λίντμπεργκ ήταν οπαδός του απομονωτισμού και είχε υιοθετήσει ένα σύνθημα που δανείστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ για τη δική του προεκλογική καμπάνια αλλά και για το διάγγελμα της ορκωμοσίας του: «America First» – «Πρώτα η Αμερική». Ο μυθοπλαστικός Λίντμπεργκ, όπως και ο πραγματικός Τραμπ, εξέφραζε τον θαυμασμό του για έναν δολοφόνο Ευρωπαίο δικτάτορα, ενώ η εκλογή του αποθράσυνε τους ξενόφοβους. Στο βιβλίο του Ροθ, μια ξένη δύναμη –η ναζιστική Γερμανία– εμπλέκεται στις αμερικανικές εκλογές, με αποτέλεσμα να γεννηθεί η θεωρία ότι ο πρόεδρος υπόκειται σε εκβιασμούς. Στην πραγματική ζωή, οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ διερευνούν τους δεσμούς του Τραμπ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την πιθανότητα να υπάρχει ντοσιέ με μυστικές πληροφορίες που δίνει στη Ρωσία τη δυνατότητα να επηρεάζει το καθεστώς του.

Ο Ροθ έγραψε στο Times Book Review ότι Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής δεν γράφτηκε ως πολιτικό «roman à clef», για πραγματικά πρόσωπα. Σκοπός του μάλλον ήταν να δραματοποιήσει μια σειρά από υποθετικά σενάρια που τελικά δεν συνέβησαν στην Αμερική αλλά αποτελούσαν «την πραγματικότητα κάποιου άλλου» – δηλαδή των εβραίων της Ευρώπης. «Το μόνο που κάνω», έγραφε, «είναι να από-καθορίζω το παρελθόν –αν υπάρχει τέτοιο ρήμα– για να δείξω πώς θα μπορούσαν όλα να ήταν διαφορετικά και να έχουν συμβεί εδώ».

Όταν οι «Γάμοι του Φίγκαρο» παίζονταν στον Trump Tower…

—του Michael Cooper | Μετάφραση  Αναστασία Κότσαλη—

Το σενάριο έμοιαζε απρόσμενα οικείο: ο στυγνός πλουτοκράτης στον πιο ψηλό όροφο του Τrump Tower κατέχει τεράστια πολιτική δύναμη ενώ η υπάλληλός του ανησυχεί πως μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει λόγω της περιουσίας και της θέσης του. Όχι, δεν είναι η σύνοψη καινούριου βιβλίου για τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, αλλά το περιεχόμενο μιας από τις πιο επιδραστικές οπερατικές παραγωγές των τελευταίων 50 ετών: Οι «Γάμοι του Φίγκαρο» του Μότσαρτ σε σκηνοθεσία Πίτερ Σέλαρς παρουσιάστηκαν το 1988 στον 52ο όροφο του Trump Tower. Αυτό το κατεξοχήν σύμβολο ισχύος, σπατάλης και πλούτου, επιλέχθηκε ως το ιδανικό σκηνικό για μια όπερα που ιχνηλατεί την ταξική ανισότητα.

Ο Τrump Tower έχει αποκτήσει, φυσικά , πολύ διαφορετικό νόημα το τελευταίο διάστημα: Από εκεί το 2015 ο Ντόναλντ Τραμπ καβάλησε το ασανσέρ που τον εκτόξευσε στην ανορθόδοξη προεδρική του νίκη. Απέξω έγιναν οι συγκεντρώσεις εναντία στην υποψηφιότητα του. Στα σαλόνια του εσχάτως συνωστίζονται πολιτικοί που ζητάνε μια θέση.

Πίτερ Σέλαρς

Στη συνέντευξή του στους Νew York Times και τον δημοσιογράφο Μάικλ Κούπερ, ο Πίτερ Σέλαρς μιλάει για την απόφασή του να τοποθετήσει τους «Γάμους» στον Trump Τower, μια κίνηση που σήμερα φαίνεται παράδοξα προφητική. Το λιμπρέτο των «Γάμων», βασισμένο σε θεατρικό έργο του Μπωμαρσέ, έχει ως αφετηρία  την επιθυμία του Κόμη Αλμαβίβα να διεκδικήσει το φεουδαρχικό του δικαίωμα και να αναγκάσει την υπηρέτριά του να κάνουν έρωτα την πρώτη νύχτα του γάμου της. Παρακολουθώντας σε μαγνητοσκόπηση την παράσταση του ’88 μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του 2016, είναι δύσκολο να μην σκεφτεί κανείς τα ηχητικά ντοκουμέντα του φετινού Οκτωβρίου, όπου ο Ντόναλντ Τραμπ κόμπαζε για τον χυδαίο τρόπο που προσεγγίζει ερωτικά τις γυναίκες και τις εξαναγκάζει να έχουν σεξουαλικές σχέσεις  εξαιτίας της διασημότητας του — αλλά και για τις περιπτώσεις που έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. (Ο ίδιος αργότερα αρνήθηκε τις κατηγορίες και απολογήθηκε για τα σχόλια του).

This is the end…

—του Γώργου Γλυκοφρύδη για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

με αφορμή τη βράβευση της Έλεν ντε Τζένερις από τον Μπαράκ Ομπάμα

Ο Τραμπ πήρε το αξίωμα εκμεταλλευόμενος την κλασική ιδεοληπτική αγκύλωση: δεν αγγίζουμε το Σύνταγμα (εδώ και περίπου 250 χρόνια.) Διότι η πλειοψηφία δεν ψήφισε Τραμπ· ψήφισε Κλίντον, με 2.000.000 ψήφους διαφορά… Κλασική μέθοδος κατάληψης της Εξουσίας. Και ο Χίτλερ το ίδιο έκανε: πάτησε σε νομικές τρύπες.

Αλλά η κατάληψη της εξουσίας με αυτόν τον τρόπο έχει ξεκινήσει παντού στον πλανήτη. Ο φασισμός εκδικείται. Ό,τι κέρδισε η ανθρωπότητα από το 1960 και μετά χάνεται αργά αλλά σταθερά.

Οι gay και πάλι θα κρύβονται.

Ο κόσμος θα παντρεύεται με παπά και με κουμπάρο (θέλει δε θέλει).

Τα παιδιά θα βαφτίζονται είτε θέλουν οι γονείς είτε δε θέλουν.

Οι φούστες θα μακρύνουν. Τα μαλλιά θα κοντύνουν. Αλλά αλλιώς. Όχι όμορφα.

Τα εμβόλια δεν θα γίνονται.

Η Γη πιθανόν να είναι επίπεδη.

Μας ψεκάζουν. Είναι γεγονός. Το είπε και συγγραφέας.

Έτσι, η εξουσία μιας συντηρητικής Δεξιάς φαντάζει παράδεισος μπροστά στον φασισμό των Τραμπ. Είδατε; Οι φιλελεύθεροι, οι κεντρώοι, οι σοσιαλιστές, οι αριστεροί, πόσο μάλλον οι κομμουνιστές ή οι αναρχικοί καλό είναι να επιστρέψουν εκεί όπου ήταν πάντοτε: στα χαμηλοτάβανα μπαρ ή στα μπιστρό και στις καπνισμένες τις ταβέρνες. Εξάλλου, αυτοί φταίνε για τα πάντα.

Να ήταν άραγε όλα προσχεδιασμένα;

* * *

_______________________________________________________

Aπό:https://dimartblog.com/2016/11/23/this-is-the-end/

Η γλυκόπικρη ανάμνηση του Μπέρνι…

Υστερα από την ταπεινωτική ήττα της Χίλαρι Κλίντον, οι Δημοκρατικοί θεωρούν πως ίσως ο σοσιαλιστής Μπέρνι Σάντερς θα μπορούσε να κερδίσει τον Ντόναλντ Τραμπ, αν δεν είχε παραγκωνιστεί από το ίδιο του το κόμμα | AP PHOTO/ JOHN LOCHER

Κορίνα Βασιλοπούλου

Και αν απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο Μπέρνι Σάντερς; Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στο στόμα πολλών Δημοκρατικών και εν γένει προοδευτικών Αμερικανών από τα ξημερώματα της Τετάρτης, όταν το εκλογικό αποτέλεσμα είχε πια «κλειδώσει».

«Σας τα λέγαμε… αλλά δεν μας ακούγατε», ήταν η απάντηση αρκετών υποστηρικτών και στελεχών της καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς προς το Δημοκρατικό Κόμμα.

Ο ίδιος πάντως ο γερουσιαστής του Βερμόντ και πρώην διεκδικητής του χρίσματος δήλωσε ότι θα είναι παρών, ενώ έδωσε τη δική του εκδοχή για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.

«Ο Τραμπ καρπώθηκε την οργή μιας παρακμάζουσας μεσαίας τάξης που έχει κουραστεί και αηδιάσει με το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο», δήλωσε στο επίσημο ανακοινωθέν του.

«Στον βαθμό που ο κύριος Τραμπ εννοεί σοβαρά ότι θα ακολουθήσει πολιτικές που θα βελτιώσουν τις ζωές των εργαζόμενων οικογενειών, εγώ και άλλοι προοδευτικοί είμαστε έτοιμοι να δουλέψουμε μαζί του», συνέχισε, προειδοποιώντας ωστόσο:

«Στον βαθμό που θα εφαρμόσει ρατσιστικές, σεξιστικές, ξενοφοβικές και βλαπτικές για το περιβάλλον πολιτικές θα σταθούμε κάθετα απέναντί του».

Αραγε, οι Δημοκρατικοί θα είχαν καλύτερη τύχη αν είχαν επιλέξει διαφορετικά; Το επιχείρημα του κομματικού κατεστημένου –και ίσως όχι μόνο– ήταν ότι ο Μπέρνι Σάντερς δεν ήταν «εκλέξιμος»: ηλικιωμένος -αν και μόλις πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Τραμπ και έξι από την Κλίντον- Εβραίος και πολύ «σοσιαλιστής».

Ο ίδιος ο γερουσιαστής του Βερμόντ αποκαλούσε τον εαυτό του Σοσιαλδημοκράτη και ζητούσε πολλά και «ανήκουστα» για την Αμερική: δωρεάν υγεία, ανώτατη παιδεία προσβάσιμη σε όλους, ελάφρυνση από το βάρος των φοιτητικών δανείων, αξιοπρεπείς μισθούς, αποσύνδεση της οικονομίας από την αμαρτωλή Wall Street και όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα…

Αμερικανικές εκλογές Κλίντον vs Τραμπ: Όταν ακόμη και η λογική του «μη χείρον βέλτιστον» μοιάζει να παραπαίει…

Γράφουν: Ελένη Μαυρούλη, Αλέξανδρος Μινωτάκης

Η αυλαία μίας από τις πιο, κατά κοινή ομολογία, χαμηλού επιπέδου, από όλες τις απόψεις, λαϊκίστικες προεκλογικές προεδρικές εκστρατείες στις ΗΠΑ έπεσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κύλησαν και όλοι οι τελευταίοι μήνες: με προσωπικές σκληρές επιθέσεις, με υπονοούμενα για εξωθεσμικές παρεμβάσεις, με προειδοποιήσεις για μη αναγνώριση του αποτελέσματος (μια μάλλον πρωτόγνωρη παράμετρος), με μια τρελή κούρσα μέχρι την τελευταία στιγμή στις κρίσιμες, για το αποτέλεσμα, πολιτείες. Θα μπορούσε να είναι άλλη μία προεδρική προεκλογική εκστρατεία. Δεν φαίνεται όμως να είναι τόσο απλό.

Η πρώτη σαφής ένδειξη της διαφοράς ήταν η εμφάνιση και η άνοδος του υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς. Όχι τόσο για τον ίδιο τον Σάντερς, όσο για τα όσα είπε και κυρίως ως προς τον, πράγματι, εντυπωσιακό σε αριθμό, παλμό και όγκο, κόσμο που τον ακολούθησε μέχρι τέλους, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι τον ακολουθεί και στην στήριξη της Κλίντον έναντι του Τραμπ.

Η δεύτερη ένδειξη ότι αυτή η εκστρατεία δεν ήταν όπως οι προηγούμενες καταγράφεται με γλαφυρό τρόπο σε δημοσκόπηση που δημοσίευσαν η εφημερίδα New York Times και το δίκτυο CBS, μόλις λίγες μέρες πριν τις κάλπες. Σε αυτήν, το εντυπωσιακό 81% των ερωτώμενων, δήλωσαν ότι η προεκλογική εκστρατεία και των δύο βασικών υποψηφίων τους δημιούργησε «απέχθεια»! Αν μη τι άλλο, πρόκειται για την πρώτη φορά που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ασχολούνται με την πολιτική στις ΗΠΑ δηλώνει τόσο ανοιχτά και κατηγορηματικά την απόστασή της από το παραδοσιακό δικομματικό πολιτικό σύστημα, το οποίο, κατά κοινή ομολογία, βίωσε μέσα σε αυτήν την εκστρατεία χείριστες στιγμές παρακμής.

Η κυριαρχία του «Τραμπισμού» …

Anand Giridharadas στους New York Times: «Η απειλή δεν βρίσκεται στο πρόσωπο, αλλά σε αυτό που εκφράζει»…

Επιμέλεια-μετάφραση: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

O Anand Giridharadas, σε άρθρο του στους «New York Times», προσπαθεί να εξηγήσει το φαινόμενο «Ντόναλντ Τραμπ» καταλήγοντας, ότι η απειλή δεν βρίσκεται στο πρόσωπο, αλλά σε αυτό που εκφράζει. Οι υπότιλοι δικοί μας.

Ηδη νικητής

Η νέα χρονιά είναι χρονιά προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ και ήδη έχουμε νικητή. Τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών έχει εδραιώσει την εικόνα και, όπως φαίνεται, και τις θέσεις του. Όσο ακραίες κι αν είναι. Το ερώτημα που τίθεται είναι «πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει;».

Η ανησυχία δεν έγκειται (μόνο) στον φασιστικό, μισαλλόδοξο λόγο του, αλλά στην αποδοχή του. Αποδοχή που ωθεί το σκηνικό πιο δεξιά από ποτέ στις ΗΠΑ. Διότι ακόμη κι αν δεν είναι υποψήφιος για πρόεδρος, η απενοχοποίηση και δημόσια έκφραση του υπερσυντηρητικού κομματιού θα μετατοπίσει την πολιτική σκηνή της χώρας στα άκρα. Σίγουρα υπήρξαν και στο παρελθόν τέτοιες φωνές, όμως τώρα η νοσηρότητά τους πρώτη φορά τοποθετείται στο πιο μεγάλο πεδίο: Τις προεδρικές εκλογές.

Λέει αυτό που πιστεύουν

Όταν ο Τραμπ επισκέφθηκε το αεροπλανοφόρο «USS Yorktown» και έβγαλε λόγο, δεν απευθυνόταν σε εν δυνάμει ψηφοφόρους του. Απευθυνόταν σε φανατικούς οπαδούς που σίγουρα θα τον ψηφίσουν γιατί δεν λέει απλά αυτό που νιώθει, αλλά αυτό που εκείνοι πιστεύουν. Η λυπηρή διαπίστωση δεν θα ήταν ευδιάκριτη αν δεν είχε προηγηθεί το ξενοφοβικό – ρατσιστικό ξέσπασμα εναντίον των μουσουλμάνων: «Απόλυτη και ολοκληρωτική απαγόρευση διέλευσης των συνόρων από μουσουλμάνους».

Το πλήθος στο «USS Yorktown» τον υποδέχτηκε με φανατικό ενθουσιασμό και πλέον ο ζόφος δεν κρύβεται.