Με αφορμή και μόνο…

Το φρόνημα γεννιέται από την ανάγκη μα ταυτόχρονα την ξεπερνά

Του Τάσου Βαρούνη

Μπορεί τα πάντα γύρω σου να είναι ή να φαντάζουν ερείπια, να είσαι συντετριμμένος, αλλά το κεφάλι να παραμένει ψηλά. Μπορεί ακόμα και να ελπίζεις. Αυτό φοβούνται περισσότερο οι άρχοντες. Θέλουν να ξεμπερδέψουν με το φρόνημα. Κάτι που γεννιέται από την ανάγκη μα ταυτόχρονα την ξεπερνά. Κάτι που χτίζεται στην πραγματική ζωή μα δεν προκύπτει κι αυθόρμητα. Την πεποίθηση ότι μπορούμε να είμαστε κάτι παραπάνω από υποταγμένοι και θύματα.

Δοκίμασαν πολλά. Από τη συλλογική ενοχή του «μαζί τα φάγαμε», το success story, τη μαζική καταστολή, το κατέβασμα του πήχη και την επιστροφή στην κανονικότητα των μυαλών. Η άρνηση του Νίκου Ρωμανού έχει ένα τέτοιο στοιχείο φρονήματος. Μια λεβεντιά που εμφανίζεται ξανά στις δύσκολες μέρες που ζούμε και ψάχνει να βρει το δρόμο της. Παραμένει ζητούμενο να την ανυψώσουμε σε πιο συλλογικές σφαίρες και να την αξιοποιήσουμε όσο γονιμότερα γίνεται.

Μελετημένο σχέδιο τετραήμερης προληπτικής τρομοκράτησης…

Κατασταλτικό πογκρόμ μετά την πορεία του Σαββάτου στα σκοτεινά, στα μουλωχτά…

«Γράφει η Νατάσσα Κεφαλληνού»

Λοιπόν καθόλου δεν με εντυπωσίασε ο τρόπος καταστολής των διαδηλώσεων της 6ης Δεκέμβρη 2014. Όχι δεν έπεσα από τα σύννεφα με την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ούτε σοκαρίστηκα με τα βίντεο των δεκάδων ασφαλιτών που συνέδραμαν τα ΜΑΤ, ούτε με το φύτεμα μολότοφ -πάλι από άνδρα των ΜΑΤ- σε τσάντα συλληφθέντα, ούτε έμεινα άφωνη με τις εκατοντάδες αναίτιες «προσαγωγές στο σωρό» και τις δεκάδες συλλήψεις, ούτε με την αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων, ούτε με τους ξυλοδαρμούς και τους ψεκασμούς των διαδηλωτών, ούτε με τους προληπτικούς ελέγχους, τις απειλές και την αστυνομική βία σε ρεπόρτερ και δημοσιογράφους. Με εξαίρεση την εμφάνιση της αύρας στην πλατεία Εξαρχείων, το έργο το έχω δει να παίζεται πολλές φορές, με τις ίδιες ακριβώς σκηνές σε όλες τις μεγάλες, συγκρουσιακές ή μη, πορείες από το 2008 και ύστερα.

Λίγες νομικές σκέψεις με αφορμή την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού…

από DrAluca

Απαλλοτριώνει τις απόψεις των Χρήστου Λαμπάκη, δικηγόρο Θεσσαλονίκης και Γεωργίου Σάρλη, δικηγόρο Θεσσαλονίκης, ο DrAluca, απο το TVXS, ως μια προσπάθεια να δούμε αν τελικά είναι όντως τυπικό το κόλυμμα της κυβέρνησης. ή (όπως ψιλιαζόμαστε «μερικοί») αν απλά υπεκφεύγουν κάποιοι με νομικίστικα κόλπα….

Για την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού δεν είναι απολύτως ξεκάθαρη η ενημέρωση ως προς ορισμένα στοιχεία που θα επέτρεπαν να διαμορφωθεί πλήρως η εικόνα της νομικής διάστασής της. Παρόλα αυτά, μέσω της μεγάλης σχετικής ειδησεογραφίας των ημερών αυτών δημοσιοποιήθηκαν ορισμένες πτυχές των λόγων στους οποίους στηρίχτηκε τόσο η απόρριψη του αιτήματός του για εκπαιδευτική άδεια όσο και γενικά η περαιτέρω αντιμετώπισή του μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Έτσι, θεωρούμε ότι με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία μπορούμε να διατυπώσουμε τις παρακάτω νομικές σκέψεις:

Νίκος Ρωμανός, Ηρακλής Κωστάρης: Εκπαιδευτικές άδειες… Και αγώνες για μια ανάσα ελευθερίας…

«Γράφει η  Νατάσσα Κεφαλληνού»

Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η εκπαίδευση των κρατουμένων είναι νομικά κατοχυρωμένη αρκετά χρόνια τώρα. Άλλωστε, όπως έχει δείξει η διεθνής ερευνητική εμπειρία, η εκπαίδευση έχει θετική επίδραση στις ζωές τους. Το γενικό πλαίσιο για την Εκπαίδευση στις Φυλακές ορίστηκε από το κείμενο Συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης Νο R (89) 12. Σε αυτό αναφέρεται χαρακτηριστικά:

«Όλοι οι κρατούμενοι πρέπει να έχουν ίδια πρόσβαση στην εκπαίδευση. Κάθε δυνατή προσπάθεια θα πρέπει να καταβάλλεται στην ενθάρρυνση των κρατουμένων ως προς την ενεργή συμμετοχή τους σε εκπαιδευτικές διαδικασίες. Οι κρατούμενοι να μπορούν να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικές διαδικασίες εκτός φυλακής».

Προσαρμοζόμενο στις ευρωπαϊκές επιταγές, το ελληνικό κράτος εξέδωσε το  1999 νέο Σωφρονιστικό Κώδικα (ΦΕΚ Α’ 291/24.12.1999), ο οποίος αναφέρεται στην εκπαίδευση των κρατουμένων και μάλιστα ορίζει ρητά ότι ο στόχος της είναι η «απόκτηση ή συμπλήρωση της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, καθώς η επαγγελματική κατάρτισή τους». Μάλιστα επισημαίνεται ότι «η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για τους νεαρούς κρατουμένους», για αυτό προβλέπεται η δημιουργία μονοθέσιων δημοτικών σχολείων εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων, ενώ «όσοι έχουν συμπληρώσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές στη δευτεροβάθμια». Σε αυτό το πλαίσιο, λειτούργησε Γυμνάσιο και Λύκειο στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), στο οποίο έχουν φοιτήσει περίπου 300 νέοι ηλικίας 15 έως 21 ετών, όλοι κρατούμενοι των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα. Μάλιστα η φοίτηση στο σχολείο προσμετρά στη μείωση της ποινής.