Από τη φτώχεια στη μεγαλύτερη φτώχεια η απόσταση είναι μικρή
Γράφει ο Τάσος Παπάς
Η χώρα μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Η κατάσταση θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, την Ελλάδα της ανέχειας στα τέλη της δεκαετίας του ’40. Η διαφορά είναι ότι η κοινωνία τότε έβγαινε μεν καθημαγμένη από έναν πόλεμο, μια σκληρή κατοχή και έναν καταστροφικό εμφύλιο, αλλά είχε τη βάσιμη προσδοκία ότι μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.
Αλλωστε η προηγούμενη περίοδος δεν ήταν ειδυλλιακή και έτσι η σύγκριση γινόταν στο κατώτατο επίπεδο. Από τη φτώχεια στη μεγαλύτερη φτώχεια η απόσταση είναι μικρή. Από την ευμάρεια όμως στην ακραία φτωχοποίηση το σοκ δεν είναι διαχειρίσιμο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τα στοιχεία της έρευνας του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ είναι ανατριχιαστικά.
Πάνω από τέσσερις στους δέκα κατοίκους έχουν διαθέσιμο εισόδημα μικρότερο του αντίστοιχου ορίου φτώχειας του 2009, με το ποσοστό να αυξάνεται σταδιακά.
Το ποσοστό της απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης υπολογιζόταν στο 7,6% το 2009 και το 2012 στο 19,7%. Τα ποσοστά για τους αυτοαπασχολούμενους πλήρους απασχόλησης ήταν στο 23,7% το 2009 και έφτασαν στο 37,4% το 2012. Η μεγαλύτερη επιδείνωση εντοπίζεται στους εργαζομένους μερικής απασχόλησης, στους οποίους το ποσοστό φτώχειας αυξήθηκε από 30,1% το 2009 σε 51,7% το 2012.
Αν προσθέσουμε την ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας -από 364.000 το τρίτο τρίμηνο του 2008, στο 1.342.000 το πρώτο τρίμηνο του 2014-, την έλλειψη προοπτικής για τους μακροχρόνια ανέργους, την ανεργία-ρεκόρ των νέων ανθρώπων, τα κύματα μετανάστευσης και την αδυναμία πρόσβασης στα επιδόματα του 80% των ανέργων, έχουμε μπροστά μας έναν εφιάλτη.
