Ο ασυγχώρητος; …

Η ιστορία του και οι ρατσιστικές του απόψεις (και πρακτικές) ήταν γνωστές όταν κατέβηκε σαν υποψήφιος πρόεδρος. Ήταν γνωστές όταν οι ψηφοφόροι των ρεπουμπλικάνων του έδειχναν την προτίμησή τους. Ήταν γνωστές όταν το κόμμα του τον επέλεξε σαν επίσημο υποψήφιο, ανάμεσα σε 18 συνυποψήφιους. Ήταν γνωστό επίσης ότι την επομένη της εκλογής του η κκκ πανηγύριζε. Γιατί, τώρα, παριστάνουν ότι πέφτουν απ’ τα σύννεφα;

Πρόκειται για παιχνίδι σκιών πίσω από μια βιτρίνα «περιορισμένης ευθύνης». Το βασικό μειονέκτημα του ψόφιου κουναβιού (αν και όχι στα μάτια των ψηφοφόρων του…) είναι ότι δεν ξέρει τι είναι «διπλωματία». Είναι ένας αμερικάνος Μπερλουσκόνι: όμως η έμφαση πρέπει να δοθεί και στις δύο λέξεις. Και στο «μπερλουσκόνι» και στο «αμερικάνος». Αφαιρέστε απ’ την μπερλουσκόνια φασιστοτσογλανιά την φλούδα της ιταλικής φινέτσας και προσθέστε τσαμπουκά γελαδάρικου real estate, και ιδού το ψόφιο κουνάβι!

Έτσι, από κάποιες απόψεις, το ψόφιο κουνάβι εκφράζει την αδυναμία του συνόλου του αμερικανικού καθεστώτος: μαθημένο για σχεδόν 2 αιώνες να «μεγαλώνει», να «αυξάνει» και να «κυριαρχεί» δεν κατέχει το know how των ελιγμών υποχώρησης τώρα που ζορίζεται και η παγκόσμια επιρροή του, οικονομική κατ’ αρχήν, έχει πάρει «καθοδική τροχιά». Θεωρούμε ενδεικτικό ότι στην μέχρι τώρα φάση της κόντρας με την Πγιονγκγιάνγκ, το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει δείξει μεγαλύτερη ικανότητα ελιγμών μπρος / πίσω σε σχέση με το αμερικανικό. Και τι είναι η βόρεια κορέα; Όχι, πάντως, κάποια υπερδύναμη· ακόμα κι αν έχει το Πεκίνο πίσω της.

Δεν είναι το ψόφιο κουνάβι που προκαλεί παρακμή στις ηπα. Είναι το ανάποδο: η αμερικανική παρακμή έβαλε στο άσπρο σπίτι έναν τύπο σαν τον Τραμπ. Και μετά απ’ αυτόν θα βάλει ένα μαντρόσκυλο. Κάποια στιγμή θα σχολάσει· και την θέση του θα πάρει ο Pence. Έχει τις ίδιες ακριβώς απόψεις, μπορεί και χειρότερες. Απλά τόχει να μαζεύει το στόμα του. Αν δεν είναι άρρωστος με τα τιτιβίσματα θα μοιάζει για σοβαρός…

Όταν αναλάβει καθήκοντα προέδρου ο τωρινός αντιπρόεδρος, η αμερικανική παρακμή δεν θα (έχει) σταματήσει. Απλά δεν θα εκδηλώνεται τόσο φλύαρα όσο τώρα. Θα αλλάξει την συσκευασία της…

______________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/08/o-asygchoritos/

H Βενεζουέλα «εκ των έσω»: 7 σημεία-κλειδιά για την κατανόηση της τρέχουσας κρίσης…

Emiliano Teran Mantovani*
Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα χωρίς να αναλύσουμε συνολικά τους παράγοντες που προκύπτουν «εκ των έσω» και δεν αναλύονται από τα κοινά μέσα ενημέρωσης. Προσφέρουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά για την τρέχουσα κρίση, δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα απαιτείται αφενός να λάβουμε υπόψη την εξωτερική παρέμβαση, αφετέρου και να κατανοήσουμε ότι η έννοια της «δικτατορίας» ούτε περιγράφει με ακρίβεια την περίπτωση της Βενεζουέλας ούτε και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της χώρας. Αντίθετα, προτείνουμε ότι το κοινωνικό συμβόλαιο, οι θεσμοί και τα πλαίσια της επίσημης οικονομίας καταρρέουν, και ότι το μέλλον και οι πολιτικοί ορισμοί της τρέχουσας κατάστασης διέπονται από την βία, μέσω διαφόρων ανεπίσημων μηχανισμών, έκτακτων και υπόγειων. Θεωρούμε ότι ο κοινός ορίζοντας των δύο κομμάτων εξουσίας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορική κρίση του εισοδηματικού καπιταλισμού της Βενεζουέλας και ότι οι κοινότητες, οι λαϊκές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζουν μια προοδευτική υπονόμευση του κοινωνικού ιστού.

Η αντιμετώπιση της Βενεζουέλας από τα διεθνή μέσα σε όλον τον κόσμο είναι σαφώς ιδιαίτερη. Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλές διαστρεβλώσεις, πολύς μανιχαϊσμός, πολλή συνθηματολογία, πολλές χειραγωγήσεις και παραλείψεις.

Πέρα από τις αποβλακωτικές εκδοχές αφενός της «νεογλώσσας» των ΜΜΕ που ερμηνεύουν οτιδήποτε συμβαίνει στην χώρα με όρους «ανθρωπιστικής κρίσης», «δικτατορίας» ή «πολιτικών κρατουμένων», και αφετέρου της ηρωικής αφήγησης της Βενεζουέλας του «σοσιαλισμού» και της «επανάστασης» που ερμηνεύει οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα με όρους «οικονομικού πολέμου» ή «ιμπεριαλιστικών επιθέσεων», υπάρχουν πολλά άλλα θέματα, υποκείμενα και διαδικασίες που παραμένουν αόρατα, και που ουσιαστικά συγκροτούν την εθνική πολιτική σκηνή. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα χωρίς να αναλύσουμε αυτούς τους παράγοντες που εκτυλίσσονται «εκ των έσω».

Νεοφιλελευθερισμός by the book …

Στο πρώτο μέρος τους οι δηλώσεις του καταραμένου Thomsen ανήκουν, λοιπόν, στην κατηγορία «ένα ωραίο κουνελάκι με μεγάλα αυτιά».

Όμως οι νεοφιλελεύθεροι, απ’ την εποχή του Milton Friedman ως τώρα, δεν είναι ηλίθιοι! Θέλουν το «εργατικό κόστος» για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης οπουδήποτε, να είναι όσο χαμηλότερογίνεται· αλλά δεν θέλουν να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους από πείνα. Έχουν ένα στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο…

Γι’ αυτό στις συνταγές τους, μαζί με την «υποτίμηση της εργασίας» πηγαίνει πακέτο και «η απελευθέρωση των αγορών», σίγουρα στα βασικά εμπορεύματα, προϊόντα και υπηρεσίες. Επειδή θεωρούν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο πέφτουν οι τιμές τους και άρα μπορούν να αγοραστούν (κουτσά στραβά) απ’ τους μισθολογικά υποτιμημένους εργάτες. Ώστε «κάπως να την βγάζουν». Το ζήτημα, λοιπόν, «της λειτουργίας των αγορών», το αν είναι καρτέλ ή όχι, είναι εξίσου κομβικό για δαύτους.

Τα εδώ αφεντικά αγκάλιασαν το πρώτο μισό της συνταγής (την υποτίμηση της εργασίας, την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας») και έφτυσαν με πείσμα το δεύτερο (την «απελευθέρωση της αγοράς εμπορευμάτων»)! Έτσι, το ζήτημα των «κλειστών αγορών», που επειδή είναι καρτέλ κρατούν ψηλά τις τιμές βασικών προϊόντων (π.χ. τρόφιμα) ή υπηρεσιών (τα «κλειστά επαγγέλματα»…) δυσκολεύοντας (και εκμεταλλευόμενοι) ακόμα περισσότερο την καθημερινή ζωή των υποτιμημένων εργατών, είναι απ’ τις αρχές των «μνημονίων» μόνιμο ζήτημα αντίθεσης ανάμεσα στις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (που υπερασπίζονται τα «δίκαια» των αφεντικών) και την ορθοδοξία τόσο της ε.ε. όσο και του δντ. Δεν πρόκειται για «ιδεολογικό» ζήτημα. Για την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, που θεωρεί «καρτέλ» και τα συνδικάτα (επειδή «ορίζουν την τιμή του εμπορεύματος εργατική δύναμη» με ενιαίο τρόπο) η ύπαρξη των καρτέλ γενικά είναι ανάθεμα. Επειδή στρεβλώνει και τελικά καταστρέφει αυτό που ονομάζουν «ελεύθερη λειτουργία της αγοράς».

Στο δεύτερο μισό των δηλώσεών του ο καταραμένος Thomsen έχει, λοιπόν, δίκιο. Τα ελληνικά αφεντικά πήραν απ’ το δντ και την ε.ε., μέσω των «μνημονίων», εκείνο που ήθελαν (την άγρια υποτίμηση της εργασίας) και το υπόλοιπο που τα έθιγε το έχουν παρκάρει στις «εκκρεμότητες» που σέρνονται από «μνημόνιο σε μνημόνιο» και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, στις ηρωϊκές «διαπραγματεύσεις».

Το επιπλέον σημαντικό είναι ότι αυτή η «απελευθέρωση της αγοράς εμπορευμάτων και υπηρεσιών είναι υποχρέωση της Αθήνας όχι μόνο λόγω «μνημονίων», αλλά απ’ την ίδια την συμμετοχή της στην ε.ε.! Εδώ και πολλά χρόνια, δηλαδή…

Ε, αφού ο Thomsen έχει δίκιο στο «μισό» (που βρίσκεται ξανά στο «τραπέζι των διαπραγματεύσεων»), ας πάει και το παλιάμπελο: οι φαιορόζ έχουν «μικρά αυτιά» όποτε το επιβάλει το «εθνικό συμφέρον»…

_________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/03/neofileleftherismos-by-the-book/

Υπάρχουν φασίστες στην Ελλάδα; Το πρόβλημα της λαϊκής υποστήριξης στο φασισμό στις συνθήκες της κρίσης …

Βαγγέλης Λαγός

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, γίναμε μάρτυρες της οργανωμένης επανάκαμψης του χρυσαυγίτικου λόγου και δράσης στη δημόσια σφαίρα. Ταυτόχρονα,  επανεμφανίστηκε στη δημόσια συζήτηση μια προβληματική που είχε υποχωρήσει (έως και εξαφανιστεί) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη σύλληψη και παραπομπή σε δίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για την άποψη που εκφράστηκε πάλι πρόσφατα από συμπολιτευόμενο βουλευτή, ο οποίος υποστήριξε σε συνέντευξή του, ότι οι ψηφοφόροι της ΧΑ «δεν έχουν σχέση με το ρατσισμό και τον φασισμό», αλλά είναι «απλοί άνθρωποι» που έχουν «παρασυρθεί» στην υποστήριξη του φασισμού», καθώς «αγωνιούν για να βρουν μία λύση επιβίωσης».[1] Η άποψη αυτή εκφράστηκε εν πολλοίς και από άλλους συμπολιτευόμενους πολιτικούς που προσπάθησαν να εξηγήσουν την κυβερνητική απόπειρα προσέγγισης των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής μέσω της συμπερίληψής της στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που αποκαλείται «εθνικά θέματα», κατά την πρόσφατη κοινή επίσκεψη μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο.

Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης επανενεργοποίησαν ένα, εδώ και καιρό, απαξιωμένο στη δημόσια συζήτηση, εξηγητικό-ερμηνευτικό σχήμα για την ενίσχυση του φασισμού στο πλαίσιο της κρίσης. Το σχήμα αυτό είχε εμφανιστεί κατά τη φάση του σοκ που προκάλεσε η είσοδος της ΧΑ στη Βουλή και, για ένα διάστημα, είχε επικρατήσει στον δημόσιο λόγο γύρω από τα αίτια και το νόημα της εκλογικής ενίσχυσης του φασισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Είχε όμως σταδιακά εγκαταλειφθεί, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για την απόπειρα εξήγησης και ερμηνείας της λαϊκής ψήφου στο ναζιστικό κόμμα μέσα από την επίκληση της οργής και της απελπισίας των πολιτών μπροστά στις καταστροφικές, για την κοινωνία, πολιτικές λιτότητας.

Το νόημα της Μαύρης Παρασκευής…

Του Guy Rundle (μετάφραση: Ισμήνη Μαθιουδάκη)

Όταν η Μαύρη Παρασκευή καταναλώνει την ημέρα των Ευχαριστιών, ο καπιταλισμός φαίνεται να καταναλώνει έναν από τους μύθους συντήρησής του. 

H  Μαύρη Παρασκευή ξεκίνησε ως μία σειρά τροχαίων ατυχημάτων. Στη Φιλαδέλφεια, στις αρχές του 1960, η αστυνομία διαπίστωσε ότι δύο ημέρες μετά την ημέρα των ευχαριστιών σημειώθηκε πολύ εντονότερη κυκλοφορία και χάος από ότι συνήθως. Η σχέση μεταξύ κυκλοφοριακού χάους και εκπτώσεων στο κέντρο της πόλης είχε παρατηρηθεί από νωρίς, ενώ οι έμποροι ήταν δυσαρεστημένοι που η εν λόγω δυσοίωνη ονομασία χαρακτήριζε μία από τις καλύτερες ημέρες πωλήσεων τους. Αναμφίβολα, αυτό είχε συμβεί και αλλού, αλλά η Φιλαδέλφεια είχε τον Abe Rosen ως δημοτικό της εκπρόσωπο. Ο Rosen ως ένας από τους κορυφαίους στον τομέα δημοσίων σχέσεων της χώρας, πρότεινε να μετονομαστούν οι δύο μέρες μετά τις ευχαριστίες σε Μεγάλη Παρασκευή και Μεγάλο Σάββατο.

Η ώθηση αυτή της αγοράς λειτούργησε, αλλά όχι όπως ήταν αναμενόμενο. Ο θεσμός του Μεγάλου Σαββάτου δεν υιοθετήθηκε, σε αντίθεση με αυτόν της Μεγάλης Παρασκευής, ο οποίος όμως διατήρησε το  ονομα Μαύρη Παρασκευή. Αυτό συνέβη, μεταξύ άλλων, γιατί είχε ήδη συγκεντρωθεί η προσοχή του κοινού στο συγκεκριμένο ζήτημα, η οποία είχε ενισχυθεί από την δημοσιοποίηση που έλαβε από την εφημερίδα ‘’Philadelphia Inquirer’’. Από την δεκαετία του 1980 και έπειτα, το όνομα ‘’Μαύρη Παρασκευή’’ άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την χώρα.

Το γεγονός ότι η ονομασία ‘’Μαύρη Παρασκευή’’ υιοθετήθηκε εν τέλει, ήταν αναπόφευκτο. Οι Μαύρες ημέρες έχουν πολύ μεγάλη προϊστορία, και είναι συνδεδεμένες με διαφόρου τύπου εκδηλώσεις, ενώ έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό : την αντιστροφή των γεγονότων, και την υπονόμευση τους. Στη νεωτερικότητα, έχουν συνδεθεί με φυσικές καταστροφές, την οικονομική κατάρρευση, τη στρατιωτική ήττα και την τρομοκρατία. Στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο, μια ‘’Μαύρη Ημέρα’’ σημειωνόταν με κάρβουνο στο ημερολόγιο τοίχου, η οποία έμενε εκτός των παραγωγικών ημερών, καθώς προοριζόταν για περίσκεψη. Αναλόγως, στη χριστιανική εποχή, κάποιες ημέρες σηματοδοτήθηκαν από την ιδέα της ‘’μαύρης μάζας’’, και εφαρμόστηκαν αρχικά από τις πρώιμες εκκλησιαστικές αρχές σε γνωστικές αιρέσεις, οι ‘’μάζες’’ των οποίων τελούσαν σεξουαλικές τελετουργίες. Κατά τη Μεσαιωνική περίοδο, η φράση ‘’μαύρες μάζες’’ χρησιμοποιούνταν επίσης για τη διακωμώδηση εκκλησιαστικών λειτουργιών, ενώ ο ορισμός ‘’ Τρελός Μάϊος’’ χρησιμοποιούνταν για την περίοδο όπου πολύπαθής ενορίτες οδηγούσαν τα πλήθη φορώντας ανόητα καπέλα και απαγγέλοντας τις Ευχαριστίες με ιαχές ζώων.

«Εμείς φοβόμασταν τη νύχτα που ξημέρωνε» …

Ήταν το πρωί μιας χώρας, στην οποία δεν ενι­σχύ­θηκε η δημο­κρα­τία». Η Ετζέ Τεμελκουράν γράφει για το πραξικόπημα στην Τουρκία 

Είναι μιά­μιση τη νύχτα και απ’ όλους τους μινα­ρέ­δες στην Τουρ­κία ακού­γε­ται αστα­μά­τητα αυτή η ειδική μακρό­συρτη προ­σευχή που λέγε­ται σε περι­πτώ­σεις θανά­του. Τελειώ­νει η μία, αρχί­ζει η άλλη. Το μπου­μπου­νητό των μαχη­τι­κών αερο­σκα­φών πάνω απ’ τις στέ­γες μας μπερ­δεύ­ε­ται με αυτή την προ­σευχή, που φτά­νει μέχρι το μεδούλι και που για μας αναγ­γέλ­λει το θάνατο.

Όταν οι ήχοι απ’ τις συμπλο­κές στα­μα­τάνε, έρχο­νται από τα τζα­μιά ανα­κοι­νώ­σεις για αντί­σταση στο στρατό: «Τζι­χάντ είναι! Βγείτε για τον Αλλάχ στους δρό­μους!» Τι κάνετε, όταν ανα­ρω­τιέ­στε αν το επό­μενο πρωί θα ξυπνή­σετε με ένα στρα­τιω­τικό πρα­ξι­κό­πημα ή σε μία Ισλα­μική Δημο­κρα­τία; Αστείο ήταν αυτό. Ο σαρκασμός φθάνει αδιανόητες κορφές 

Έρευνα για την φτώχεια…Η στατιστική της εξαθλίωσης…

Αποκαλυπτικά ερευνητικά ευρήματα για τους άστεγους και φτωχούς της Αθήνας της κρίσης

«Εύχομαι στον θεό να κάνει ζέστη κι όχι κρύο»

(Hasan A., 66 ετών, άστεγος)

Αδιαμφισβήτητο τεκμήριο για την όλο και πιο διογκούμενη πλευρά των τραγικών συνεπειών της συστημικής κρίσης, αυτής των αστέγων, αποτελούν τα ευρήματα της έρευνας στο πλαίσιο του υποπρογράμματος «Street Work», που «έτρεξε» ως μέρος του προγράμματος «Καταπολέμηση της Φτώχειας και της Κοινωνικής Περιθωριοποίησης»*, τα οποία παρουσιάστηκαν πρόσφατα.

Τα βασικά στοιχεία είναι σαφή:

– Μεγάλο ποσοστό οδηγήθηκε στον δρόμο την τελευταία 5ετία (71%) και τον τελευταίο χρόνο το 21,7%.

– Το 47% δηλώνει ως αιτία που είναι άστεγος, την απώλεια της εργασίας του.

– Το 62% των αστέγων είναι Έλληνες.

– Στη συντριπτική τους πλειονότητα (85,4%) είναι άντρες.

– Το μεγαλύτερο μέρος (57%) των αστέγων ανήκει στη δυναμική ηλικιακή ομάδα 35-55.

– Το 29% δηλώνει ότι δεν θέλει να μετακινηθεί σε κάποια δομή φιλοξενίας

– Το 41,2% των αστέγων δηλώνουν ότι κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, το 7,3% χρήση αλκοόλ και το 2% και των δύο.

Σχεδόν οι μισοί (47%) δούλευαν και έμεναν σε σπίτι πριν μείνουν στον δρόμο. Το 18,4% έμενε με την οικογένειά του, το 17,3%, ζούσε εκτός Αθήνας. Πολύ μικρότερα είναι τα ποσοστά των αστέγων που δήλωσαν ότι βρίσκονταν στην φυλακή ή ότι «δεν έκαναν τίποτα» πριν μείνουν στον δρόμο. Στοιχείο που δείχνει και από αυτήν την πλευρά την άμεση σχέση της κρίσης με
την εξαθλίωση και την απελπισία.