Νεοφιλελευθερισμός εναντίον δημοκρατίας…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αγώνας για απορρύθμιση της οικονομίας στο όνομα της «ελευθερίας» των αγορών φέρει την κύρια ευθύνη για την κρίση του 2008. Αυτό, όμως,  είναι το πρώτο σκέλος της ιστορίας.

Η Κρίστια Φρίλαντ στο βιβλίο της «Πλουτοκράτες» καταθέτει: «Η κούρσα χαλάρωσης των κανονισμών ανάμεσα στις ρυθμιστικές Αρχές της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου – και η πρόθυμη και άκριτη συμμετοχή της πλουτοκρατίας σε αυτό τον ανταγωνισμό – είναι ένα σημαντικό αίτιο της οικονομικής κρίσης του 2008. Όμως είναι επίσης ένα κρίσιμο επεισόδιο σε μιαν άλλη εξέλιξη: την άνοδο της σούπερ – ελίτ». (σελ. 322).

Θα έλεγε κανείς ότι η κρίση του 2008 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνέπεια, των μεθοδεύσεων της σούπερ – ελίτ να αναλάβει τα οικονομικά ηνία του πλανήτη. Η απορρύθμιση, που επέτρεψε τις χρηματιστηριακές και τραπεζικές αυθαιρεσίες, εξυπηρέτησε δεόντως τα συμφέροντα συγκεκριμένων κύκλων, οι οποίοι απέκτησαν πλούτο χωρίς προηγούμενο:

Η Φρίλαντ πληροφορεί ξανά: «Η άνοδος του 1%, και ιδιαίτερα του 0,1%, ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με την άνοδο της χρηματοπιστωτικής. Οι λιγότερες κανονιστικές ρυθμίσεις, η αυξημένη πολυπλοκότητα και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι σημαντικοί παράγοντες που είχαν ως αποτέλεσμα να μεγεθυνθεί ο ρόλος της χρηματοπιστωτικής στις οικονομίες τόσο πολλών ανεπτυγμένων δυτικών οικονομιών, ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, και το εισόδημα των στελεχών του χρηματοπιστωτικού τομέα να ξεπεράσει τα εισοδήματα σχεδόν όλων των άλλων ειδικοτήτων». (σελ. 322).

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η προσοδοθηρία, που μετέτρεψε τον κρατικό πλούτο σε περιουσία ελαχίστων, δε θα μπορούσε να υπάρξει, χωρίς το απορρυθμιστικό πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου δόγματος: «Αυτή η σύνδεση με τις κανονιστικές ρυθμίσεις, ή την απουσία τους, είναι ένας παράγοντας εξαιτίας του οποίου η άνοδος της χρηματοπιστωτικής αφορούσε εν μέρει την προσοδοθηρία. Οι διασώσεις των τραπεζών και των τραπεζιτών από την κυβέρνηση το 2008 ξεσήκωσε τους λαϊκιστές και στα δεξιά και στα αριστερά: η κυβέρνηση διέσωσε τη σούπερ – ελίτ, αλλά αρνήθηκε να διασώσει όλους τους άλλους. Όμως η σύνδεση ανάμεσα στο κράτος και την τάξη των σούπερ – πλουσίων της χρηματοπιστωτικής είναι πολύ βαθύτερη από ένα δίχτυ ασφαλείας τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ, του Σίτι του Λονδίνου και της Φρανκφούρτης, σε μια κατάσταση ανάλογη με την Telmex του Κάρλος Σλιμ και τους κερδισμένους των ρωσικών ιδιωτικοποιήσεων, οφείλουν ένα μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε εξυπηρετικές αποφάσεις των ρυθμιστικών Αρχών και των νομοθετών». (σελ. 323).

Τζακ Λόντον – Πώς έγινα σοσιαλιστής…

από Ερανιστής

 

του Τζακ Λόντον

Πρέπει να παραδεχτώ ότι έγινα σοσιαλιστής κατά τρόπο παρόμοιο μ’ εκείνον με τον οποίο έγιναν χριστιανοί οι τεύτονες παγανιστές: μου επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων. Την εποχή που μεταστράφηκα, όχι μόνο δεν προσέβλεπα στον σοσιαλισμό, αλλά τον αντιμαχόμουν. Ήμουν πολύ νέος και ανώριμος, δεν ήξερα σχεδόν τίποτε, και μολονότι ούτε ακουστά είχα τη σχολή που επονομαζόταν «ατομικισμός», τραγουδούσα τον παιάνα των δυνατών με όλη μου την καρδιά.

Κι αυτό επειδή ήμουν εγώ δυνατός. Με το δυνατός εννοώ ότι είχα καλή υγεία και γερούς μυς, πλεονεκτήματα που είναι φανερό με ποιον τρόπο είχαν αποκτηθεί. Είχα ζήσει τα παιδικά μου χρόνια σε ράντσα της Καλιφόρνιας, μικρό αγόρι πουλούσα εφημερίδες στους δρόμους μιας ευημερούσας δυτικής πόλης και στα νιάτα μου επιδιδόμουν σε μικροκομπίνες στα κρυστάλλινα νερά του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο και του Ειρηνικού Ωκεανού. Μου άρεσε η ζωή χωρίς περιορισμούς και ήμουν ικανός να μοχθώ σαν σκλάβος, κάνοντας τις πιο σκληρές δουλειές. Δεν ήξερα καμιά τέχνη, αλλά μεταπηδούσα εύκολα από επάγγελμα σε επάγγελμα. Ατένιζα τον απέραντο κόσμο και τον έβρισκα καλό, απ’ άκρη σ’ άκρη. Θα το επαναλάβω: αυτή η αισιοδοξία οφειλόταν στο ότι ήμουν υγιής και δυνατός, δεν με βασάνιζαν πόνοι ή αρρώστιες, κανένα αφεντικό δεν με είχε απορρίψει λόγω κακής σωματικής κατάστασης και πάντα έβρισκα κάποια απασχόληση, είτε στο φτυάρισμα του κάρβουνου, είτε σαν ναύτης, είτε σε άλλες χειρωνακτικές δουλειές.

Χάρη σ’ όλα αυτά, στα νιάτα μου πετούσα στα σύννεφα. Όντας ικανός να τα βγάζω πέρα μόνος μου στη δουλειά ή στους καβγάδες, είχα γίνει ένας ασυγκράτητος ατομικιστής. Ήταν φυσικό. Ήμουν πάντα νικητής. Κι αυτό γιατί θεωρούσα το παιχνίδι, όπως το έβλεπα να παίζεται, ή όπως νόμιζα ότι το έβλεπα να παίζεται, ένα παιχνίδι εντελώς κατάλληλο για ΑΝΤΡΕΣ. Το να είσαι ΑΝΤΡΑΣ σήμαινε για μένα το να είναι χαραγμένη με κεφαλαία γράμματα πάνω στην καρδιά σου η λέξη άντρας. Να ριψοκινδυνεύεις σαν άντρας, να αγωνίζεσαι σαν άντρας, να κάνεις τη δουλειά ενός άντρα (έστω και με τον μισθό ενός παιδιού) – όλα αυτά με άγγιζαν βαθιά και με συνάρπαζαν όσο τίποτ’ άλλο. Και ονειροπολώντας φανταζόμουν ένα ομιχλώδες και άπειρο μέλλον, όπου θα έπαιζα ό,τι θεωρούσα πως είναι το παιχνίδι ενός ΑΝΤΡΑ, θα συνέχιζα να ταξιδεύω με ανεξάντλητα καλή υγεία, χωρίς ατυχήματα, και με μυς αέναα ρωμαλέους. Όπως είπα, αυτό το μέλλον ήταν άπειρο. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν τον εαυτό μου να διασχίζει γεμάτος ενθουσιασμό μια ζωή χωρίς τέλος, σαν ένα από εκείνα τα ΞΑΝΘΑ ΚΤΗΝΗ του Νίτσε, ηδονικά περιπλανώμενος, ένας καταχτητής των πάντων χάρη στην απόλυτη υπεροχή και δύναμή μου.

Όσο για τους άτυχους, τους άρρωστους, τους βασανισμένους, τους γέροντες, τους σακατεμένους, πρέπει να ομολογήσω πως ούτε που τους σκεφτόμουν- απλώς αόριστα ένιωθα ότι, αν δεν τους τύχαινε κάποιο ατύχημα, θα μπορούσαν, αν ήθελαν στ’ αλήθεια να μοχθήσουν, να είναι εξίσου καλοί με μένα· ότι θα μπορούσαν να δουλέψουν κι αυτοί το ίδιο σκληρά όπως κι εγώ. Όσο για τα ατυχήματα, αυτά αντιπροσώπευαν τη ΜΟΙΡΑ, μια λέξη επίσης γραμμένη με κεφαλαία, κι από τη ΜΟΙΡΑ δεν μπορούσες να ξεφύγεις. Ο Ναπολέων είχε ένα ατύχημα στο Βατερλώ, όμως αυτό δεν μετρίαζε την επιθυμία μου να γίνω ένας νέος, όψιμος Ναπολέων. Επιπλέον, η αισιοδοξία μου, που τρεφόταν από ένα στομάχι ικανό να χωνέψει παλιοσίδερα κι ένα κορμί που άνθιζε με τις κακουχίες, δεν μου επέτρεπε να συνδέσω την έστω και αμυδρή πιθανότητα ενός ατυχήματος με τη λαμπρή προσωπικότητά μου.

Ελπίζω να ξεκαθάρισα πως αισθανόμουν περήφανος που συγκαταλεγόμουν ανάμεσα στους προικισμένους από τη φύση αρίστους. Η αξιοπρέπεια της εργασίας αποτελούσε για μένα το πιο εντυπωσιακό πράγμα στον κόσμο. Χωρίς να έχω διαβάσει τον Καρλάιλ ή τον Κίπλινγκ, είχα επινοήσει ένα ευαγγέλιο του μόχθου που ξεπερνούσε και σκίαζε τα δικά τους. Η δουλειά ήταν το παν. Ήταν καθαγιασμός και σωτηρία. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόση περηφάνια ένιωθα μετά από μια μέρα σκληρής και αποτελεσματικής δουλειάς· ούτε εγώ μπορώ καλά-καλά να τη διανοηθώ, τώρα που ανατρέχω στα αισθήματα εκείνης της εποχής. Ήμουν ο πιο πιστός μισθωτός σκλάβος που είχε ποτέ εκμεταλλευτεί καπιταλιστής. Το να αποφύγω κάποιο θέλημα ή να κάνω τον άρρωστο ήταν μέγιστο αμάρτημα, πρώτα ενάντια στον εαυτό μου και μετά ενάντια στον άνθρωπο που πλήρωνε τον μισθό μου. Το έβλεπα σαν έγκλημα και το κατέτασσα δεύτερο μετά την προδοσία, θεωρώντας το εξίσου βαρύ.

Με δυο λόγια, ο χαρούμενος ατομικισμός μου κυριαρχείτο από την ορθόδοξη αστική ηθική. Διάβαζα τις αστικές εφημερίδες, άκουγα τους αστούς ιεροκήρυκες και επευφημούσα τις ηχηρές κοινοτοπίες των αστών πολιτικών. Και δεν αμφιβάλλω ότι, αν απρόβλεπτα περιστατικά δεν είχαν αλλάξει την πορεία μου, θα είχα εξελιχθεί σε επαγγελματία απεργοσπάστη (έναν από τους Αμερικανούς ήρωες του προέδρου Έλιοτ), και το κεφάλι και το κορμί με το οποίο έβγαζα το ψωμί μου πιθανότατα θα γίνονταν λιώμα από το ρόπαλο κάποιου μαχητικού συνδικαλιστή.

Για τον μύθο του «πολιτικού συστήματος» …

Περί εποικοδομήματος, οικοδομήματος και θεμελίων

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

Όπως η αρχιτεκτονική των κτιρίων, που αποτελεί την συνισταμένη όλων των παραμέτρων που συνδυασμένα καθορίζουν την στατική αντοχή και πλοκή των υλικών μερών τους, την πλαστικότητα και λειτουργικότητα του χώρου αλλά και την δυναμική της φόρμας στη διάσταση του χρόνου σε όλα τα ορατά και αόρατα επίπεδα, οριοθετείται βασικά από τα θεμέλιά τους, έτσι και η αρχιτεκτονική των κοινωνικών συστημάτων προσδιορίζεται από τους θεμελιακούς θεσμούς τους που ορίζουν τη σχέση της εργαζόμενης κοινωνίας με τα μέσα παραγωγής και με το προϊόν της παραγωγής, δηλαδή με την παραγωγική βάση και τον πλούτο της κοινωνίας τους.

Όπως η αρχιτεκτονική των κτιρίων εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου, αλλάζοντας υλικά, εποικοδόμημα, οικοδόμημα και θεμελίωση, έτσι και τα κοινωνικά συστήματα οφείλουν να εξελίσσονται και να προσαρμόζονται στα καινούργια δεδομένα με σκοπό να ικανοποιήσουν καινούργιες ανάγκες αξιοποιώντας καινούργιες δυνατότητες.

ARKAS -The Original Page

Παν. Κονδύλης: Πόλεμος και πολιτική – η θέση του Clausewitz…

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης*

ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΠΡΩΤΟΝ ΨΕΥΔΟΣ της επικρατούσας ερμηνείας του Clausewitz έγκειται στη θέση ότι η έννοια του πολέμου, η οποία διατυπώνεται στην αρχή του κύριου έργου του, είναι κάτι ιδεατό και ανυπόστατο, ένας ιδεώδης τύπος πέραν της πραγματικότητας, μια καθαρά θεωρητική αντίληψη ή μια πλασματική κατασκευή. Και επειδή μέσα στην έννοια αυτή δεσπόζει, μεταξύ άλλων, ο παράγοντας «βία», από τον δήθεν αφηρημένο χαρακτήρα της έννοιας συνάγεται ο αφηρημένος χαρακτήρας της ίδιας της βίας, και στο εννοιολογικό ζεύγος «αφηρημένος πόλεμος-τυφλή βία»αντιπαρατίθεται η σύζευξη πραγματικού πολέμου και έλλογης, ήτοι μετριοπαθούς πολιτικής δράσης. Με άλλα λόγια: αφού η αμετρίαστη βία φαίνεται εξ ορισμού απόρροια της εννοιολογικής αφαίρεσης, για το όλο πεδίο της πραγματικότητας, το οποίο πράγματι συνιστά κατά τον Clausewitz το πεδίο της πολιτικής, δεν απομένει τίποτε άλλο παρά η μετριοπαθής δράση· και τελικά η δράση αυτή συσχετίζεται με ορισμένους πολιτικούς (δηλ. μη στρατιωτικούς), οξυδερκείς και υπεύθυνους φορείς, των οποίων η ηγετική θέση κατά τη διεξαγωγή πολέμου εμφανίζεται ως επιταγή αντλούμενη τάχα από την ίδια τη θεωρητική διαπίστωση του πολιτικού χαρακτήρα του πολέμου. Αντίθετα, εμείς θα αποδείξουμε παρακάτω ότι η έννοια του Clausewitz για τον πόλεμο δεν αναφέρεται σε κάποιαν αφηρημένη οντότητα, σε κάποιο ens rationis, αλλά περιέχει μιαν ενισχυμένη πραγματικότητα, η οποία, ακριβώς επειδή είναι ενισχυμένη, μπορεί να συλληφθεί νοητικά μονάχα κάνοντας αφαίρεση από την υπόλοιπη πραγματικότητα· ότι ο πρώτος και αποφασιστικός μετριασμός της άκρας, εννοιολογικά αμιγούς βίας οφείλεται σε παράγοντες εντελώς άσχετους από τη δράση και τις προθέσεις οποιασδήποτε πολιτικής ή στρατιωτικής εξουσίας, αναγόμενους δηλ. σε ανθρωπολογικές και πολιτισμικές σταθερές, η επενέργεια των οποίων παραμένει ανεξάρτητη από τη βούληση και τη γνώση κυβερνήσεων και υπηκόων και ότι ήδη για τους λόγους αυτούς εδώ δεν έχουν καμμία θέση ηθικές-κανονιστικές αποφάνσεις: πρακτικές αρχές διατυπώνει ο Clausewitz (και πάλι δίχως ηθική-κανονιστική πρόθεση) μόλις σ’ ένα θεωρητικά υποδεέστερο επίπεδο, όπου υπεισέρχεται η πολιτική με την έννοια των υποκειμενικών πράξεων και προθέσεων και όπου αναλύεται η αντίθεση μεταξύ πολέμου εκμηδενίσεως και περιορισμένου πολέμου.

Οι Ναπολεόντιοι Πόλεμοι ήταν μια σειρά πολέμων που κηρύχθηκαν ενάντια στην Α’ Γαλλική Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα από αντίπαλες συμμαχίες που έλαβαν χώρα από το 1803 μέχρι το 1815.

Γαλλικές εκλογές 2017: Οι παραδοσιακές κατηγορίες ανατρέπονται …

Του Martial Foucault*

Προεδρικές εκλογές: Η πρόθεση ψήφου των κοινωνικοοικονομικών κατηγοριών όλο και περισσότερο ανατρέπει την παραδοσιακή διαίρεση αριστερά-δεξιά, σύμφωνα τον Μαρσιάλ Φουκώ, διευθυντή του ινστιτούτου δημοσκοπήσεων Cevipof.
Οι μελέτες της εκλογικής κοινωνιολογίας έχουν καταδείξει εδώ και σχεδόν εβδομήντα χρόνια, ότι η ταξική ψήφος χαρακτηρίζεται από μια έντονη πολιτική διαφοροποίηση, σύμφωνα με την οποία οι λαϊκές τάξεις έστρεφαν την επιλογή τους σε έναν υποψήφιο της αριστεράς και οι προνομιούχες τάξεις σε έναν υποψήφιο της δεξιάς. Το 1944, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Πολ Λαζαρσφέλντ έγραφε πως «τα κοινωνικά χαρακτηριστικά υπερκαθορίζουν τα πολιτικά χαρακτηριστικά». Σήμερα, η ταξική ψήφος δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς, αλλά έχει βαθύτατα μετασχηματιστεί. Οι διάφορες κοινωνικο/επαγγελματικές κατηγορίες έχουν λιγότερο συγκρουσιακή σχέση με την οικονομία, ενώ πολλά πολιτικά κόμματα έχουν απομακρυνθεί από το πρόγραμμα που τα συνέδεε με τους φυσικούς ψηφοφόρους τους.

Γαλλικές εκλογές 2017: Οι παραδοσιακές κατηγορίες ανατρέπονται

Το ενδέκατο κύμα της έρευνας Cevipof επιβεβαιώνει τη διάβρωση της ταξικής ψήφου, η οποία ενισχύεται από την ανασύνθεση του εκλογικού χώρου σε τέσσερις ομάδες πολιτικών οικογενειών (αριστερά, κέντρο, δεξιά και ακροδεξιά). Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τίθεται το θέμα της ψήφου των διαφόρων κοινωνικο-επαγγελματικών κατηγοριών. Για να απαντήσουμε με ακρίβεια, είναι σημαντικό να διακρίνουμε τη σύνθεση (σε εκατό εργάτες, υπάρχει μια πλειοψηφία που υποστηρίζει το Εθνικό Μέτωπο;) και τη διάρθρωση (μεταξύ εκατό ψηφοφόρων του Μπενουά Αμόν, πόσοι είναι εργάτες;).

Ο νεοφιλελευθερισμός και η αποθέωση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του «Οι έχοντες και μη κατέχοντες» διευκρινίζει το νέο  ρόλο της Κεντρικής Τράπεζας: «Η κεντρική Τράπεζα ελέγχει βασικά τα επιτόκια. Στη διάρκεια της ύπαρξής της, έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας διάφορες επιδιώξεις και έχει εκδώσει διάφορες οδηγίες. Οι επίσημοι σκοποί της ήταν, αρχικά τουλάχιστον, να μειώσει τον πληθωρισμό και ν’ αυξάνει την απασχόληση. Επομένως, ένας από τους στόχους της ήταν να βοηθάει την επίτευξη της αποδοτικής πλήρους απασχόλησης. Αυτό δε σημαίνει μια απασχόληση της τάξης του 100%, αλλά ένα ποσοστό που να το προσεγγίζει. Σιγά σιγά, άρχισε να δίνει λιγότερη σημασία σ’ αυτό το στόχο. Σήμερα, η βασική της επιδίωξη είναι να εμποδίζει την αύξηση του πληθωρισμού». (σελ. 176).

Και βέβαια, ο πληθωρισμός κρίνεται απολύτως ασύμφορος για το κερδοσκοπικό – τοκογλυφικό κεφάλαιο: «Το σύνολο του ανεξέλεγκτου χρηματιστηριακού κεφαλαίου έχει αυξηθεί αστρονομικά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Οι μετακινήσεις των κεφαλαίων γίνονται πολύ γρήγορα, χάρη στις τηλεπικοινωνίες κλπ. Καθημερινά μετακινούνται έως κι ένα τρισεκατομμύριο δολάρια στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Τα κεφάλαια αυτά αποσκοπούν κυρίως στην κερδοσκοπία εις βάρος των νομισμάτων. Μετακινούνται σε αγορές όπου το νόμισμα θα παραμείνει σταθερό, υπάρχει υψηλή ανεργία και ο ρυθμός ανάπτυξης είναι χαμηλός, και επομένως είναι αδύνατο να υπάρξουν πληθωριστικές πιέσεις». (σελ. 176).

Νόαμ Τσόμσκι

Κι αν υπάρχει απορία για τους λόγους που ο πληθωρισμός απωθεί τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, ο Τσόμσκι θα γίνει κατατοπιστικός: «Αν κάποιος επενδύει, για παράδειγμα, σε ομόλογα, ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι μια ενδεχόμενη αύξηση του πληθωρισμού, που σημαίνει μια ενδεχόμενη αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης. Επομένως, θ’ αποφύγει να επενδύσει σε χώρες που δίνουν κίνητρα για την οικονομική ανάπτυξη». (σελ. 176 –177).

Ο νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Οι μέθοδοι που ακολουθούνται για την επιβολή του νεοφιλελεύθερου δόγματος παρουσιάζουν όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά της εξάπλωσης της ισχύος, όπως τα έθεσε ο Θουκυδίδης από το 400 π. Χ. Αυτός είναι και ο λόγος της πανομοιότυπης δράσης της Αμερικής σε όλες τις χώρες που καθιστούσε προτεκτοράτα. Η Αϊτή, ένα νησί της Καραϊβικής πάνω από τη Λατινική Αμερική, στο ύψος του Μεξικού, είναι ένα ακόμη παράδειγμα της νεοφιλελεύθερης επικράτησης. Ο Τσόμσκι, στο βιβλίο του «Κέρδος και Πολίτης» αναφέρει: «Η Αϊτή ήταν το πλουσιότερο αποικιακό απόκτημα του κόσμου (μαζί με τη Βεγγάλη) και πηγή ενός μεγάλου μέρους του πλούτου της Γαλλίας. Ήταν σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο και την κηδεμονία των ΗΠΑ από τότε που εισέβαλαν οι πεζοναύτες του Ουίλσον, πριν 80 χρόνια». (σελ. 142).

Χάρτης του Μεξικού

Το 1990 ο Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ κέρδισε τις εκλογές, αλλά το 1991 ανατράπηκε από τη δικτατορία του στρατηγού Ραούλ Σεντράς. Φυσικά, οι ΗΠΑ, επισήμως, τάχθηκαν κατά της δικτατορίας του Σεντράς. Ο Τσόμσκι σχολιάζει: «Η προσπάθεια που κατέβαλε η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση της Αϊτής να ανακουφίσει τους Αϊτινούς από την καταστροφή είναι αυτό που προκάλεσε την εχθρότητα της Ουάσινγκτον, το στρατιωτικό πραξικόπημα και την τρομοκρατία που ακολούθησε». (σελ. 143).

Παρά το εμπάργκο τόσο ο Μπους, όσο και ο Κλίντον φρόντισαν να τροφοδοτούν τους πραξικοπηματίες επιτρέποντας στην Texaco Oil Company να συναλλάσσεται μαζί τους: «Οι κυβερνήσεις του Μπους και του Κλίντον το υπονόμευσαν από την αρχή εξαιρώντας τις αμερικανικές εταιρείες και επιτρέποντας μυστικά στην Texaco Oil Company να τροφοδοτήσει το καθεστώς των πραξικοπηματιών και τους πλούσιους υποστηρικτές του κατά παράβαση των επισήμων κυρώσεων, ένα αποφασιστικής σημασίας γεγονός που αποκαλύφθηκε πλήρως μια μέρα πριν από την αποβίβαση των στρατευμάτων των ΗΠΑ για “αποκαταστήσουν τη δημοκρατία”, αλλά ακόμη δεν έχει φτάσει στο κοινό και είναι μάλλον απίθανο να είναι υποψήφιο για τα ιστορικά αρχεία». (σελ. 142).

Εργάτες γης στο Μεξικό

Κι αν κάποιος αμφισβητεί την πεποίθηση του Τσόμσκι ότι η Texaco Oil Company συνεργάστηκε με το καθεστώς, είναι αδύνατο να αμφισβητήσει την πολιτική και οικονομική κατάσταση της Αϊτής, πριν από την εκλογή του Αριστίντ, που ανατράπηκε από τη χούντα: «Το 1981 ένα τραπεζικό σχέδιο ανάπτυξης της USAID και της Παγκόσμιας Τράπεζας βασιζόταν στα εργοστάσια συναρμολόγησης και την αγροτική παραγωγή εξαγωγικού προσανατολισμού, αφαιρώντας γη από την παραγωγή τροφίμων και την εγχώρια κατανάλωση. Η USAID προέβλεψε “ιστορικής σημασίας αλλαγή προς βαθύτερη αλληλεξάρτηση των αγορών με αυτές των ΗΠΑ” αυτού του μοντέλου που θα έμοιαζε με “την Ταϊβάν της Καραϊβικής”. Η Παγκόσμια Τράπεζα συνταυτίστηκε και πρόσφερε τις γνωστές συνταγές για “επέκταση των ιδιωτικών επιχειρήσεων” και ελαχιστοποίηση των “κοινωνικών αντικειμενικών σκοπών”, αυξάνοντας έτσι την ανισότητα και τη φτώχεια και μειώνοντας τα επίπεδα της υγείας και της παιδείας». (σελ. 142 – 143).

Χάρτης της Αϊτής