Η Αριστερά, η Δεξιά και η Γερμανία… Παναγιώτης Κονδύλης …

αποσπάσματα*

[…] Οι μεν εξακολουθούν να θεωρούν εαυτούς “αριστερούς”, παρόλο που, συγχρόνως, διεκδικούν την κληρονομιά του “πραγματικού φιλελευθερισμού”, δηλώνοντας έτσι απλώς – και άθελά τους – την προσαρμογή τους στην πραγματικότητα της δυτικής μαζικής δημοκρατίας. Οι δε  διαφοροποιούνται προσκολλώμενοι στο φάντασμα ενός “συντηρητισμού” ο οποίος έχει πεθάνει προ πολλού και τον οποίον καμία “συντηρητική επανάσταση” δεν πρόκειται να αναστήσει. Βέβαια η επίκληση της “επανάστασης” διανοίγει καινοφανείς δυνατότητες χαλαρών συμμαχιών με δυνάμεις που δεν αυτοχαρακτηρίζονται “συντηρητικές” αλλά “εθνικές” ή “αντιδυτικές”  […]

Foundation of the German Empire in Versailles, 1871. Bismarck is at the centre in a white uniform

Η Δύση δεν υπάρχει πια. “Δύση” ήταν το αντικομμουνιστικό στρατόπεδο (διαφορετικά Ιαπωνία και Ν. Κορέα δεν θα ανήκαν στη “Δύση”). Οσοι – και κυρίως οι κοσμοπολίτες “αριστεροί” – θεωρούν ότι η συνοχή της Δύσης στηρίζεται απλώς στις κοινές της αξίες είναι πολιτικά και ιστορικά αφελείς. Οι κοινές αξίες καθεαυτές δεν δημιουργούν κοινά συμφέροντα – το αντίθετο, ναι, μπορεί να συμβεί – ούτε εμπόδισαν ποτέ τις αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ χριστιανικών ή φιλελεύθερων λαών. Το πολιτικά σημαντικό ερώτημα είναι: τι εννοούμε όταν λέμε δυτικός προσανατολισμός και τι μπορεί να σημαίνει  δυτικός προσανατολισμός για τη Γερμανία αν η Δύση διασπαστεί και η Γερμανία χρειαστεί να επιλέξει πχ μεταξύ ενός ευρωπαϊκού χώρου και της φιλίας με τις ΗΠΑ ή, αντίστροφα, εάν η ευρωπαϊκή ενοποίηση γίνει υπό προϋποθέσεις που η πλειονότητα του γερμανικού λαού θα απέρριπτε;  Διότι η ώρα της αλήθειας θα σημάνει όταν θα χρειαστεί να γίνει κατανομή όχι πλέον των ωφελημάτων της ευημερίας αλλά του παθητικού και των χρεών.[…]

Η γερμανική κοσμοπολίτικη “αριστερά”, σε συμμαχία πλέον με τις πολυεθνικές, διακηρύττει το ξεπέρασμα του εθνικισμού […]

Η επιβίωση της Ευρώπης δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο νομίζουν μερικοί. Ο Γερμανός “δεξιός” μπορεί να μην χωνεύει τους Αγγλους ή τους Γάλλους, ενδέχεται όμως να χωνεύει ακόμη λιγότερο τους Κινέζους. Η εθνικιστική “δεξιά” σκέψη τείνει στην ομφαλοσκόπηση παραμελώντας την πλανητική διάσταση. Το στρατηγικό ζήτημα όμως είναι: Τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά κράτη θα αποτελέσουν, είτε μέσω συναίνεσης είτε μέσω αμοιβαίων παραχωρήσεων, μία πολιτική ενότητα που θα λειτουργεί αποτελεσματικά ή θα χρειαστεί η ντε φάκτο ηγεμονία ενός έθνους – κάτι που θα ήταν προτιμότερο από το να βουλιάξουν όλοι μαζί; Στην πρώτη περίπτωση η γερμανική εθνικιστική “δεξιά” θα πρέπει να επανεξετάσει τη στάση της έναντι των Αγγλών και των Γάλλων. Στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να υπερβεί τη μνησικακία του ηττημένου έναντι των Αμερικανών. Διότι όσο οι ΗΠΑ παραμένουν η μοναδική ουσιαστικά πλανητική δύναμη, η υποστήριξή τους για την επίτευξη της [γερμανικής] ηγεμονίας [στην Ευρώπη] είναι απαραίτητη.

Μια τρίτη εντούτοις προοπτική μου φαίνεται πιθανότερη για το εγγύς μέλλον: η διελκυστίνδα μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών συνεχίζεται υπό το σύνθημα ”ο σώζων εαυτόν σωθήτω” και αναζωογονούνται παλαιοί συσχετισμοί δυνάμεων προς ικανοποίησιν της εθνικιστικής “δεξιάς”. Βέβαια η πλανητική σημασία και η ένταση αυτών των παιχνιδιών θα είναι πολύ μικρότερη από ότι στο παρελθόν. Και ο επαρχιωτισμός της εθνικιστικής “δεξιάς” θα ήταν απλώς η αντεστραμμένη όψη της κοσμοπολίτικης ελαφρότητας της “αριστεράς”. Και οι δύο δεν μπορούν ούτε να θέσουν ούτε να απαντήσουν στο ερώτημα: υπό τις σημερινές συνθήκες στην Ευρώπη, ποια πλανητική πολιτική οντότητα είναι βιώσιμη;  Και το ερώτημα αυτό τίθεται ανεξάρτητα από το πώς αξιολογεί κάποιος το μέλλον και την αναγκαιότητα του εθνικού κράτους.

ΠΗΓΗ: Πρωτότυπο: P. Kondylis, Die Rechte, die Linke und Deutschland (1994) [in: P. Kondylis, Das Politische im 20. Jahrhundert. Manutius Verlag, Heidelberg 2001]. Μετάφραση: σ.μ., http://kondylis.wordpress.com/2010/02/26/de/

---

Aπό:http://eranistis.net/wordpress/2013/08/01/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B7-%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1/

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση πεθαίνει …

… o νεοεθνικισμός ανατέλλει;

Του Ευάγγελου Κοροβίνη*

Μέχρι πρόσφατα, η μεταπολεμική φιλελεύθερη τάξη υπήρξε σταθερή. Η τάξη αυτή ενσωματώνει δύο διακριτές και όχι κατ’ ανάγκην συμβατές μεταξύ τους προσεγγίσεις. Η πρώτη, ο κεϋνσιανισμός, θεωρούσε ως θεμέλια κοινωνία του συστήματος το έθνος-κράτος και τις σχετικά κλειστές εθνικές οικονομίες. Η δεύτερη, ο νεοφιλελευθερισμός, ενίσχυσε και πολλαπλασίασε τη δυνατότητα που έχουν οι ισχυροί παίχτες της αγοράς, οι εταιρείες-γίγαντες, να παρακάμπτουν και να αποδομούν τους κανόνες που ισχύουν σε εθνικό επίπεδο. Εκτός από αυτές τις εταιρείες-γίγαντες, το θεσμικό περιβάλλον του νεοφιλελευθερισμού το συμπληρώνει η αυξανόμενη ισχύς υπερεθνικών οργανισμών όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Με δεδομένο το πάγωμα των μισθών στις αναπτυγμένες δυτικές οικονομίες, ο μόνος τρόπος να εξασφαλισθεί άνοδος της κατανάλωσης στα παλαιά κέντρα του συστήματος ήταν η υπερχρέωση ιδιωτών αλλά και κρατών.

Στα πλαίσια του κεϋνσιανού κοινωνικού μοντέλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας ν’ αντιμετωπίσουν ως αντίπαλο τη Σοβιετική Ένωση, αποφάσισαν ότι η μακράς διάρκειας ανεργία ήταν μία υπαρξιακή απειλή για τον καπιταλισμό και ότι έπρεπε να αποφευχθεί με κάθε κόστος. Οι κυβερνήσεις κλήθηκαν να διατηρήσουν δείκτες ανεργίας κατώτερους του 4%. Όμως η επιδίωξη της σταθερότητας μίας μεταβλητής, των δεικτών της ανεργίας εν προκειμένω, μέσα από την ίδια τη δυναμική των οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων και σε βάθος χρόνου αυτοϋπονομεύθηκε. Οι μισθοί, συγκεκριμένα, τείνουν να αυξάνονται στους κόλπους σχετικά κλειστών και ρυθμιζόμενων αγορών και η απάντηση των επιχειρήσεων είναι να ανεβάζουν, με τη σειρά τους, τις τιμές των προϊόντων τους. Αυτός ο μηχανισμός, όπου οι μισθοί και οι τιμές κυνηγούν οι μεν τις δε, πήρε τη δεκαετία του ’70 τη μορφή ενός εκρηκτικού σπιράλ ανόδου μισθών και τιμών και συνδυάστηκε με τον πενταπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου κατά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις του 1973 και του 1979.

Δεν είναι παράξενο, κατά συνέπεια, που η δεκαετία του ’70 αναδείχθηκε σε παράδεισο του δανειολήπτη, καθώς ο ανερχόμενος πληθωρισμός κατέτρωγε τα χρέη, ενώ, την ίδια στιγμή, το εργατικό εισόδημα ανέβαινε, ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, τα κέρδη μειώνονταν, τα συνδικάτα ισχυροποιούνταν, οι ανισότητες περιορίζονταν και η θέση των δανειστών και των επιχειρηματιών αποδυναμωνόταν. Η εποχή αυτή συμπίπτει με το πέρασμα στον μεταμοντερνισμό και τη βασιλεία του απενεχοποιημένου καταναλωτή. Ενός καταναλωτή «απελευθερωμένου» από την αστική ασκητική ηθική της αναβεβλημένης απόλαυσης και της συσσώρευσης και αποταμίευσης.

Όλα τα λεφτά…

Το δντ ανακοίνωσε τελικά την πολυ-αναμενόμενη στάση του σε ότι αφορά την συμμετοχή του στο «πρόγραμμα διάσωσης της ελλάδας»: φεύγει, σε αργή κίνηση. Δεν λέει «φεύγω» άμεσα. Απλά βάζει τους γνωστούς όρους του για το «θα μπορούσα να μείνω» που όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ευοδωθούν. Είναι «θέμα χρόνου» που θα έλεγαν και οι εσκιμώοι.

Τυπικά το συμβούλιο του δντ έδωσε την έγκρισή του για πιθανή συμμετοχή του δντ, με ένα δάνειο 1,8 δις δολαρίων εάν το ελληνικό χρέος γίνει διαχειρίσιμο. Αλλά οι όροι διαχειρισιμότητας που βάζει είναι οι γνωστοί. Όχι μόνο κάποιου είδους «ξαλάφρωμα» αλλά και οι θρυλικές «μεταρρυθμίσεις» που η Αθήνα δεν πρόκειται να κάνει. Συνεπώς, πίσω απ’ τις γραμμές της ανακοίνωσης, και χωρίς κραυγαλέες διατυπώσεις, το δντ υποδεικνύει το αναμενόμενο:συνεχίστε την διάσωση χωρίς εμάς.

Αυτό που περιμένουμε από σήμερα είναι το βολικό «χαμένοι στη μετάφραση». Παρά τον όποιο ντόρο κάνει η ντόπια δημαγωγία (έχει αυτό το φτωχό ταλέντο του να κάνει το μαύρο άσπρο) δεν έχει, και δεν θα μπορούσε να έχει κάποια σημασία. Σημασία (θα) έχει η δντ επιβεβαίωση ότι η Αθήνα δεν μπορεί να δανειστεί «απ’ τις αγορές» αν δεν βρει τρόπο (με τους δανειστές της) να γίνει πειστική στο ξεχρεώμα των φιλικών πολιτικών δανείων που έχει κάνει ήδη.

Χωρίς δράματα, με διακριτικότητα, αυτό θα περιπλέξει την «ελληνική σωτηρία» τους επόμενους μήνες. Ορισμένοι βάζουν χρονικό όριο την ημερομηνία των γερμανικών εκλογών, λες και την επόμενη ημέρα δεν θα ασχοληθούν με τίποτα άλλο στο Βερολίνο απ’ το πως θα συνεχιστεί η «στήριξη της μικρής ασθενούς». Μια γερμανική κυβέρνηση συνεργασίας θα χρειαστεί κάποιο χρόνο για να σχηματιστεί. Κι αν είναι μεταξύ συντηρητικών και φιλελεύθερων η Αθήνα θα πρέπει να δαγκώνει όχι τα νύχια της αλλά τις σόλες της: οι φιλελεύθεροι είναι οπαδοί του … grexit.

Η απόφαση του Βερολίνου έχει σημασία στο βαθμό που η καινούργια κυβέρνηση (και το καινούργιο κοινοβούλιο) θα θέλει σαν εγγύηση για την “ελληνική σωτηρία” την συμμετοχή του δντ – με λεφτά. Δεν είμαστε προφήτες· είναι πολλοί όμως εκείνοι που υποστηρίζουν ότιδεν θα θέλει, υπό την προϋπόθεση ότι ο esm γίνει το ευρωπαϊκό δντ. Κάτι τέτοιο, λογικά, θα χρειαστεί ακόμα περισσότερο χρόνο απ’ το να δημιουργηθεί η καινούργια γερμανική κυβέρνηση…

Ευτυχώς που η Αθήνα δεν βιάζεται – με την έννοια ότι δεν έχει σοβαρές πληρωμές τον επόμενο ενάμισυ χρόνο. Απ’ την άλλη μεριά όχι ο ενάμισυ χρόνος αλλά ακόμα και ο ενάμισυ μήνας είναι υπεραρκετός για να επιβεβαιώσει αυτό που υπόλοιποι «εταίροι» της ξέρουν: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο είναι ανεπίδεκτο ορθολογικών αναδιαρθρώσεων…

______________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/07/ola-ta-lefta/

IMF 1…

Ενώ παραμένει η εκκρεμότητα της απόφασης του εκτελεστικού συμβουλίου του δντ για το αν θα συνεχίσει να (ψευτο)συμμετέχει στο «ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης», δύο (σχετικές με το θέμα) προχθεσινές ερωταπαντήσεις

του υπ.οικ. των ηπα Steve Mhuchin

προβλήθηκαν από ντόπια καθεστωτικά μήντια σαν καταφατική απάντηση της Ουάσιγκτον (στο ερώτημα της συμμετοχής).

Όπως συμβαίνει συνήθως, είτε από δόλο είτε από τεμπελιά, τα σχετικά δημοσιεύματα «απόκοψαν» τις ερωταπαντήσεις απ’ το γενικό πλαίσιο του “briefing” του λευκού οίκου, στις 29 Ιούνη, με βασικό ερωτώμενο τον Mhuchin. Το θέμα της ενημέρωσης τύπου ήταν οι κυρώσεις που αποφάσισε να επιβάλει το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών σε μία κινεζική (κρατική) τράπεζα, σε μία ναυτιλιακή, και σε 2 κινέζους ceo – κατηγορώντας τους για σχέσεις με την Πγιονγκγιάνγκ. Πρόκειται για σοβαρό ζήτημα που αφορά τις σινο-αμερικανικές σχέσεις.

Εμβόλιμα, ανάμεσα σε δεκάδες δημοσιογραφικές ερωτήσεις που αφορούσαν αυτές τις κυρώσεις, έγιναν στον Mhuchin και δύο ερωτήσεις σχετικές με το δντ και τον ρόλο του στο «ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης». Ήταν άσχετες με το κυρίως πιάτο, και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι ο αμερικάνος υπ.οικ. ήθελε (ή ήταν έτοιμος) να απαντήσει αναλυτικά. Απάντησε γενικόλογα και μάλλον διπλωματικά… Κατά την γνώμη μας: απέφυγε να απαντήσει. Είτε επειδή δεν έχει παρθεί η οριστική απόφαση απ’ την ψοφιοκουναβική κυβέρνηση, είτε επειδή δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να ανακοινωθεί. Να ο διάλογος:

Δημοσιογράφος: Δυο ερωτήσεις. Πρώτον, συμμετείχατε, μαζί με την κυρίαLagarde, στην τελευταία συνάντηση του δντ και της παγκόσμιας τράπεζας, και οπωσδήποτε ξέρετε ότι υπήρχε κάποια ανησυχία σχετικά με το μέλλον της αμερικανικής πολιτικής σε σχέση με την συμμετοχή στο διεθνές νομισματικό ταμείο. Ποια είναι η πολιτική των ηπα σε σχέση μ’ αυτό, και σε σχέση με την συμμετοχή στην οικονομική αρωγή στην ευρωζώνη;

Mnuchin: Λοιπόν, επιτρέψτε μου να πω πως είχα την χαρά να συναντήσω την Christine τουλάχιστα μια δωδεκάδα φορές. Νομίζω ότι το δντ παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επίβλεψη των νομισμάτων και των οικονομικών στον κόσμο. Το δντ ήταν πολύ χρήσιμο σε σχέση με την σταθεροποίηση της κατάστασης στην ελλάδα, δουλεύοντας με την ευρώπη. Νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένα μεγάλο πρόβλημα φέτος το καλοκαίρι, που θα είχε σημαντικές συνέπειες στις αγορές και στην οικονομία, και νομίζω ότι αυτή[σ.σ.: υποθέτουμε: η Lagarde] ήταν πολύ σημαντικό μέρος αυτών των διαπραγματεύσεων.

Δημοσιογράφος: Η δεύτερη ερώτησή μου ήταν, τι σκέφτεσθε για την διατήρηση του επιπέδου της αμερικανικής υποστήριξης στο δντ στα σημερινά επίπεδα και, ειδικά, στη διάσωση της ελλάδας; Επειδή ο ρόλος των ηπα μέσω του δντ είναι η αρωγή στην ελληνική οικονομική κρίση.

Mnuchin: Ναι, επιτρέψτε μου μόνο ένα σχόλιο. Η συμμετοχή του δντ στην ελλάδα είναι αρκετά μικρή. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι η ελλάδα αναγκαστικά πρόκειται να το χρησιμοποιήσει [σ.σ.: εννοεί το ποσό που μπορεί να δώσει το δντ, τα 2 δισεκατομύρια δηλαδή], οπότε νομίζω ότι η σημασία[σ.σ.: εννοεί της συμμετοχής του δντ] ήταν περισσότερο μια σφραγίδα έγκρισης. Και, οπωσδήποτε, δεν υπάρχει άμεσο κόστος για τις ηπα ή τους φορολογούμενους. Και υποστηρίζουμε το δντ, αν και εξετάζουμε την συνεισφορά μας στο δντ, εξετάζουμε πολύ προσεκτικά αυτές τις συνεισφορές, για να είναι σίγουρο ότι τα χρήματα των [αμερικάνων]φορολογούμενων δαπανώνται σωστά.

__________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/07/imf-1/

Η χειραγώγηση της Δημοκρατίας και οι συνέπειες. H σημασία του βέτο των ΗΠΑ εις το ΔΝΤ…

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Πολλές φορές έχουμε επισημάνει την μεγάλη σημασία της Ιστορίας. Διότι είναι η συνείδηση της ανθρωπότητας η οποία καταγράφει την μοίρα και τα βιώματα των λαών αυτής. Δεν επηρεάζεται, αλλά ούτε χειραγωγείται από κανένα, ούτε και από την πολιτική. Ο αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζιν είπε κάποτε: «αν δεν γνωρίζουμε την ιστορία, είμαστε κρέας έτοιμο για τους σαρκοφάγους πολιτικούς, για τους διανοούμενους και τους δημοσιογράφους που προμηθεύουν το πιο ακονισμένο μαχαίρι». Ως απλοί άνθρωποι οφείλουμε να ενστερνισθούμε τα λόγια του και την βαθιά έννοια της ιστορίας, για να συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που κατατρέχουν την πλειονότητα των απελπισμένων λαών και οδηγούνε αυτούς εις την απόγνωση. Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να εξηγήσουμε ότι όλα αυτά τα συμβαίνοντα, μετά τις οδυνηρότατες συνέπειες των δύο παγκοσμίων πολέμων, δεν είναι τυχαία, αλλά οφείλονται σε ένα «διεθνές Διευθυντήριο», το οποίο χειραγωγεί κυβερνήσεις, πολιτικούς, αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Υποτίθεται ότι πρωταγωνιστικό ρόλο αυτού του «Διευθυντηρίου» παίζουν εκείνες οι Δυνάμεις οι οποίες ευθύνονται για τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Όμως δεν είναι πρόθεση του γράφοντος να δημιουργήσει εντυπώσεις με υπονοούμενα και «ιστορίες συνωμοσιολογίας», αλλά εκ των γεγονότων και μόνον να βοηθήσει εις την κατάληξη συγκεκριμένων συμπερασμάτων.

Η νέα αμερικανική Ηγεσία της Ουάσιγκτον, εκ των γεγονότων, προτίθεται τώρα να ανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο με το «βέτο» της εις τον ΔΝΤ, να στραφεί κατά του Βερολίνου και να πιέσει αυτό για την μείωση ή διαγραφή του ελληνικού χρέους.

Ισημερινός: Ένας Λενίν κι ένας τραπεζίτης αντιμέτωποι στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη των τελευταίων δέκα ετών…

Του Λεωνίδα Οικονομάκη*

Ο Ισημερινός (Ecuador), είναι μια χώρα για την οποία δε γνωρίζουμε πολλά στην Ελλάδα, παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια αναφέρεται συχνά ως παράδειγμα, κυρίως λόγω της κόντρας του -απερχόμενου πλέον- Ραφαέλ Κορέα με το ΔΝΤ κατά τα πρώτα χρόνια της Προεδρίας του (εξελέγη για πρώτη φορά το 2006) η οποία και οδήγησε στην αποπληρωμή περίπου του 40% του χρέους της χώρας και στη διαγραφή του υπολοίπου ως απεχθούς. Ο Κορέα, ήταν ένας σχετικά άγνωστος στον Ισημερινό καθηγητής οικονομικών του πανάκριβου και ελιτίστικου Πανεπιστημίου Σαν Φρανσίσκο του Κίτο, μέχρι που διετέλεσε για σύντομο χρονικό διάστημα Υπουργός Οικονομικών σε μεταβατική Κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές του 2006. Η κριτική του στάση απέναντι στη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου με τις Η.Π.Α. και η αντιπρόταση για στενότερες σχέσεις με άλλες χώρες της περιοχής, τον οδήγησε τελικά να παραιτηθεί από τη μεταβατική Κυβέρνηση, βλέποντας όμως τη δημοτικότητά του να εκτοξεύεται. Λίγους μήνες αργότερα θα ορκιζόταν Πρόεδρος της χώρας.

Το κατά τα άλλα προσωποπαγές κόμμα του Κορέα, η Αλιάνσα Παίς (Συμμαχία Χώρα), κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές του 2006 λίγους μήνες μετά την ίδρυσή του, κυρίως λόγω της πολιτικής και οικονομικής κρίσης χρέους στην οποία είχε εισέλθει η χώρα και τελικά οδήγησε στην πλήρη αποδιοργάνωση του πολιτικού συστήματος, με παραδοσιακά κόμματα να εξαφανίζονται από το χάρτη ή να αποδυναμώνονται σημαντικά και νέα να αναδύονται σε αυτόν.  Φυσικά για να συμβεί αυτή η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος της χώρας, αλλά και του νεοφιλελευθερισμού ως οικονομικού μοντέλου, χρειάστηκε μια δεκαετία κοινωνικών κινητοποιήσεων στις οποίες πρωταγωνίστησαν κοινωνικά κινήματα, ιθαγενικά και μη, με αιτήματα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και τη «δολαροποίηση» του εθνικού νομίσματος, του Σούκρε, το οποίο το 2000 αντικαταστάθηκε από το δολάριο κάνοντας τον Ισημερινό τη μόνη χώρα μαζί με τη Λιβερία και τον Παναμά που είχε αυτήν την «τιμή». Το γεγονός οδήγησε σε πολύ σημαντική υποτίμηση των καταθέσεων των πολιτών (σε πολλές περιπτώσεις έχασαν περίπου τα 4/5 της αξίας τους), τα οποία είχαν ήδη πληγεί από το «πάγωμα» των καταθέσεών τους που προηγήθηκε, για να σωθούν οι τράπεζες της χώρας (σας θυμίζει κάτι;) μεταξύ των οποίων και αυτή του σημερινού υποψηφίου Προέδρου Γκιγιέρμο Λάσο.

Νεοφιλελευθερισμός by the book …

Στο πρώτο μέρος τους οι δηλώσεις του καταραμένου Thomsen ανήκουν, λοιπόν, στην κατηγορία «ένα ωραίο κουνελάκι με μεγάλα αυτιά».

Όμως οι νεοφιλελεύθεροι, απ’ την εποχή του Milton Friedman ως τώρα, δεν είναι ηλίθιοι! Θέλουν το «εργατικό κόστος» για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης οπουδήποτε, να είναι όσο χαμηλότερογίνεται· αλλά δεν θέλουν να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους από πείνα. Έχουν ένα στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο…

Γι’ αυτό στις συνταγές τους, μαζί με την «υποτίμηση της εργασίας» πηγαίνει πακέτο και «η απελευθέρωση των αγορών», σίγουρα στα βασικά εμπορεύματα, προϊόντα και υπηρεσίες. Επειδή θεωρούν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο πέφτουν οι τιμές τους και άρα μπορούν να αγοραστούν (κουτσά στραβά) απ’ τους μισθολογικά υποτιμημένους εργάτες. Ώστε «κάπως να την βγάζουν». Το ζήτημα, λοιπόν, «της λειτουργίας των αγορών», το αν είναι καρτέλ ή όχι, είναι εξίσου κομβικό για δαύτους.

Τα εδώ αφεντικά αγκάλιασαν το πρώτο μισό της συνταγής (την υποτίμηση της εργασίας, την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας») και έφτυσαν με πείσμα το δεύτερο (την «απελευθέρωση της αγοράς εμπορευμάτων»)! Έτσι, το ζήτημα των «κλειστών αγορών», που επειδή είναι καρτέλ κρατούν ψηλά τις τιμές βασικών προϊόντων (π.χ. τρόφιμα) ή υπηρεσιών (τα «κλειστά επαγγέλματα»…) δυσκολεύοντας (και εκμεταλλευόμενοι) ακόμα περισσότερο την καθημερινή ζωή των υποτιμημένων εργατών, είναι απ’ τις αρχές των «μνημονίων» μόνιμο ζήτημα αντίθεσης ανάμεσα στις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις (που υπερασπίζονται τα «δίκαια» των αφεντικών) και την ορθοδοξία τόσο της ε.ε. όσο και του δντ. Δεν πρόκειται για «ιδεολογικό» ζήτημα. Για την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, που θεωρεί «καρτέλ» και τα συνδικάτα (επειδή «ορίζουν την τιμή του εμπορεύματος εργατική δύναμη» με ενιαίο τρόπο) η ύπαρξη των καρτέλ γενικά είναι ανάθεμα. Επειδή στρεβλώνει και τελικά καταστρέφει αυτό που ονομάζουν «ελεύθερη λειτουργία της αγοράς».

Στο δεύτερο μισό των δηλώσεών του ο καταραμένος Thomsen έχει, λοιπόν, δίκιο. Τα ελληνικά αφεντικά πήραν απ’ το δντ και την ε.ε., μέσω των «μνημονίων», εκείνο που ήθελαν (την άγρια υποτίμηση της εργασίας) και το υπόλοιπο που τα έθιγε το έχουν παρκάρει στις «εκκρεμότητες» που σέρνονται από «μνημόνιο σε μνημόνιο» και από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, στις ηρωϊκές «διαπραγματεύσεις».

Το επιπλέον σημαντικό είναι ότι αυτή η «απελευθέρωση της αγοράς εμπορευμάτων και υπηρεσιών είναι υποχρέωση της Αθήνας όχι μόνο λόγω «μνημονίων», αλλά απ’ την ίδια την συμμετοχή της στην ε.ε.! Εδώ και πολλά χρόνια, δηλαδή…

Ε, αφού ο Thomsen έχει δίκιο στο «μισό» (που βρίσκεται ξανά στο «τραπέζι των διαπραγματεύσεων»), ας πάει και το παλιάμπελο: οι φαιορόζ έχουν «μικρά αυτιά» όποτε το επιβάλει το «εθνικό συμφέρον»…

_________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/03/neofileleftherismos-by-the-book/