Εδουάρδο Γκαλεάνο: Κυνηγός Ιστοριών …

Ιστορίες για τον κόσμο, τη ζωή, την εξουσία, ακόμα και το θρυλικό σκύλο Λουκάνικο της πλ. Συντάγματος από τον Εδουάρδο Γκαλεάνο 

Αποσπάσματα από το πρόσφατο βιβλίο του Εδουάρδο Γκαλεάνο, «Κυνηγός Ιστοριών», βιβλίο που δεν πρόλαβε να δει δημοσιευμένο 

«ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ: Τη σημερινή εποχή, η παγκόσμια δικτατορία του εμπορίου υπαγορεύει εντολές λίγο πολύ αντιφατικές: Πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι και πρέπει να κατεβάσουμε τα παντελόνια. Οι εντολές που κατεβαίνουν από τον ουρανό δεν έχουν περισσότερη συνοχή, για να πούμε την αλήθεια. Στη Βίβλο (Έξοδος 20), ο Θεός προστάζει: Ου φονεύσεις. Και στο επόμενο κεφάλαιο (Έξοδος 21), ο ίδιος Θεός προστάζει να σκοτώσουμε για πέντε διαφορετικούς λόγους».

«ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΦΩΛΙΕΣ: Ίσως η αλληλοβοήθεια και η συλλογική συνείδηση να μην είναι ανθρώπινες επινοήσεις. Ίσως τις ομαδικές κατοικίες, για παράδειγμα, να τις εμπνεύστηκαν από τον κόσμο των πουλιών. Στη Νότια Αφρική, και σε άλλα μέρη, εκατοντάδες ζευγάρια πουλιών συγκεντρώνονται για να χτίσουν τις φωλιές τους ομαδικά, βοηθώντας το ένα τ’ άλλο. Κι αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Αρχίζουν χτίζοντας μια μεγάλη σκεπή από άχυρα, και κάτω από αυτή το κάθε ζευγάρι πλέκει τη φωλιά του, η οποία ενώνεται με τις άλλες, κι έτσι δημιουργείται ένα μεγάλο συγκρότημα διαμερισμάτων, που αναρριχάται στα κλαδιά μέχρι την κορφή του δέντρου».

«ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ: Ποιος περιέγραψε καλύτερα την παγκόσμια εξουσία, έναν αιώνα πριν από την εποχή του; Δεν ήταν ούτε φιλόσοφος ούτε κοινωνιολόγος ή πολιτικός. Ήταν ένα παιδί με το όνομα Νέμο, που εκεί γύρω στο 1905 εξέδιδε τις περιπέτειές του σε σχέδια του Ουίνσορ ΜακΚέι, στην εφημερίδα New York Herald.

Ο Νέμο ονειρευόταν το μέλλον. Σε ένα από τα πλέον προφητικά όνειρά του, έφτασε μέχρι τον Άρη. Εκείνος ο δύσμοιρος πλανήτης βρισκόταν στα χέρια του επιχειρηματία που είχε συνθλίψει τους ανταγωνιστές του, κι ασκούσε το απόλυτο μονοπώλιο. Οι Αρειανοί έμοιαζαν χαζοί, γιατί μιλούσαν και ανέπνεαν λίγο. Ο Νέμο είχε καταλάβει γιατί: ο αφέντης του Άρη είχε ιδιοποιηθεί τις λέξεις και τον αέρα. Τα κλειδιά της ζωής, τις πηγές της εξουσίας».

«ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Εδώ και μερικούς αιώνες, οι υποτελείς έχουν μεταμφιεστεί σε πολίτες, και οι μοναρχίες προτιμούν να αποκαλούνται δημοκρατίες.

Οι τοπικές δικτατορίες, που λένε ότι είναι δημοκρατίες, ανοίγουν τις πόρτες τους στο σαρωτικό πέρασμα του παγκόσμιου εμπορίου. Σε αυτό τον κόσμο, όπου βασιλεύουν οι ελεύθεροι, όλοι είμαστε ένας. Όμως, είμαστε ένας, ή μήπως κανένας; Αγοραστές ή αγορασμένοι; Πωλητές ή πουλημένοι; Κατάσκοποι ή θύματα κατασκοπείας;

Ζούμε φυλακισμένοι πίσω από αόρατα κάγκελα, προδομένοι από τις μηχανές που, στην υπηρεσία των αφεντικών τους, προσποιούνται υπακοή και λένε ψέματα, ατιμώρητες. Οι μηχανές διατάζουν στα σπίτια, τα εργοστάσια, τα γραφεία, τις αγροτικές καλλιέργειες, τα ορυχεία και τους δρόμους των πόλεων, όπου οι πεζοί είμαστε εμπόδια στην κυκλοφορία των οχημάτων. Οι μηχανές διατάζουν επίσης στον πόλεμο, όπου σκοτώνουν το ίδιο ή περισσότερο απ’ ό,τι οι ένστολοι πολεμιστές».

Η ντροπή του Δυτικού κόσμου …

«Η πραγματική πρόκληση για τη Δύση είναι να καταλάβει τον ψυχισμό των φτωχών, περιφρονημένων, ντροπιασμένων ανθρώπων που έχει αποκλείσει.» -Ορχάν Παμούκ 

«Ποτέ στην ιστορία δεν ήταν τόσο μεγάλο το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι την επιτυχία τους οι πλούσιοι λαοί τη χρωστούν στον εαυτό τους κι έτσι δικαιούνται να μην αισθάνονται υπεύθυνοι για τη φτώχεια στον κόσμο. Ποτέ όμως άλλοτε οι φτωχοί του κόσμου δεν είχαν τέτοια πρόσβαση, μέσω της τηλεόρασης και του Χόλιγουντ, στη ζωή των πλουσίων. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι φτωχοί πάντοτε γοητεύονταν από παραμύθια για βασίλισσες και βασιλιάδες. Όμως ποτέ πριν οι πλούσιοι και ισχυροί δεν επέβαλλαν τη λογική, και τα δικαιώματά τους, με τόση βία.

Ο κοινός πολίτης που ζει σε μια φτωχική, μουσουλμανική, μη δημοκρατική χώρα, ο δημόσιος υπάλληλος που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια χώρα δορυφόρο της πρώην Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας ή σε κάποια άλλη χώρα του Τρίτου Κόσμου, ξέρει πολύ καλά ότι η μερίδα που αναλογεί στη χώρα του από τον πλούτο του κόσμου είναι ελάχιστη· επίσης, ξέρει ότι η ζωή του είναι πολύ πιο δύσκολη από τη ζωή του πολίτη σε μια δυτική χώρα, όπως επίσης ξέρει και ότι η ζωή του θα είναι πολύ πιο σύντομη. Δεν σταματάει όμως εδώ, επειδή κάπου στο μυαλό του υπάρχει η υποψία ότι υπεύθυνοι για τη μιζέρια του είναι ο πατέρας του κι ο παππούς του.

Είναι ντροπή που ο δυτικός κόσμος δίνει τόση λίγη σημασία στη δυσβάσταχτη ταπείνωση που νιώθουν οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, ταπείνωση την οποία αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεπεράσουν χωρίς να χάνουν τον κοινό νου ή τον τρόπο ζωής τους, χωρίς να γίνουν τρομοκράτες, υπερεθνικιστές ή φονταμενταλιστές.

Τα μυθιστορήματα μαγικού ρεαλισμού εξωραΐζουν την ανοησία και τη φτώχεια τους, οι συγγραφείς ταξιδιωτικών βιβλίων στην αναζήτηση του εξωτικού κλείνουν τα μάτια στον προβληματικό ιδιωτικό τους κόσμο, όπου οι καθημερινές προσβολές και εξευτελισμοί αντιμετωπίζονται με καρτερία και πονεμένο χαμόγελο.

Η Δύση δεν πρέπει να ικανοποιείται απλώς όταν μαθαίνει σε ποια σκηνή, σε ποια σπηλιά ή σε ποιο μακρινό λιμάνι της πόλης ο τρομοκράτης φτιάχνει την επόμενη βόμβα του, ούτε όταν τον εξαφανίζει από προσώπου γης με βομβαρδισμούς· πραγματική πρόκληση για τη Δύση είναι να καταλάβει τον ψυχισμό των φτωχών, περιφρονημένων, ντροπιασμένων ανθρώπων που έχει αποκλείσει από τους κόλπους της».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ορχάν Παμούκ,

Ο Ορχάν Παμούκ (7 Ιουνίου 1952) είναι Τούρκος μυθιστοριογράφος της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας. Ως ένας από τους πλέον διακεκριμένους Ευρωπαίους μυθιστοριογράφους, το έργο του έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες. Στις 12 Οκτωβρίου 2006 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τα βιβλία του έχουν εκδοθεί σε πάνω από 11 εκατομμύρια αντίτυπα.

---

[Από:www.doctv.gr]

«Ήθελα να παρευρεθώ σε κοκτέιλ πάρτι ζωσμένος με ένα πολυβόλο». Ο μεγάλος Λέοναρντ στα 30 του χρόνια έγραψε το Υπέροχοι Απόκληροι…

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΛΚ ΜΠΑΛΑΝΤΑ όπως ο Τζο Χιλ. Ήθελα να χύσω τα δάκρυά μου για τους αθώους που θα σακάτευε η βόμβα μου. Ήθελα να ευχαριστήσω τον αγρότη πατέρα που μας ανάθρεψε κυριολεκτικά «στον δρόμο».

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΩ ΜΕ ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΜΑΝΙΚΙ ΜΟΥ διπλωμένο και καρφιτσωμένο στο στήθος και να βλέπω τους ανθρώπους να χαμογελούν ενώ τους χαιρετάω με το λάθος χέρι. Ήθελα να πολεμήσω τους πλούσιους, έστω κι αν μερικοί απ’ αυτούς ήξεραν τον Δάντη: λίγο πριν τον χαμό του, ένας απ’ αυτούς θα μάθαινε πως ήξερα κι εγώ τον Δάντη.

ΗΘΕΛΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ στο Πεκίνο με ένα ποίημα γραμμένο στον ώμο μου. Ήθελα να χαμογελάσω ειρωνικά μπροστά στο δόγμα και, παρ’ όλα αυτά, να καταστρέψω το εγώ μου κοπανώντας το πάνω στους σκληρούς του τοίχους. Ήθελα να αντιμετωπίσω τις μηχανές του Μπρόντγουεϊ. Ήθελα η Πέμπτη Λεωφόρος να ξαναθυμηθεί τα ινδιάνικα μονοπάτια της.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΝΘΡΑΚΟΡΥΧΩΝ, με τους κακούς τρόπους και τις πεποιθήσεις μου κληρονομιά από έναν άθεο θείο, έναν μεθύστακα που ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Ήθελα να διασχίσω την Αμερική μέσα σε ερμητικά σφραγισμένο τρένο, να είμαι ο μόνος λευκός που οι Νέγροι θα δεχτούν στις διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΩ ΣΕ ΚΟΚΤΕΪΛ ΠΑΡΤΙ ζωσμένος με ένα πολυβόλο. Ήθελα να πω σε μια παλιά μου φιλενάδα που αποστρέφεται τις μεθόδους μου ότι οι επαναστάσεις δεν γίνονται σε μπουφέδες, ότι δεν μπορείς να διαλέξεις το ένα ή το άλλο, και να δω την ασημένια τουαλέτα της να υγραίνεται χαμηλά στον καβάλο.

ΗΘΕΛΑ ΜΙΑ ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ που είχε χάσει τους γιούς της στον πόλεμο να με μνημονεύσει στην προσευχή της σε μια εκκλησία φτιαγμένη από λάσπη, εκπληρώνοντας την επιθυμία των γιων της. Ήθελα να σταυρωθώ σε ένα σταυρό από βρωμόλογα. Ήθελα να ανεχτώ παγανιστικά υπολείμματα σε αγροτικές τελετές, διαφωνώντας με την Κουρία.

HΘΕΛΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΜΥΣΤΙΚΑ αγοραπωλησίες ακινήτων, ενεργώντας σαν πράκτορας αειθαλών, ανώνυμων δισεκατομμυριούχων. Ήθελα να γράψω καλά λόγια για τους Εβραίους. Ήθελα να τουφεκιστώ μαζί με άλλους βάσκους αγωνιστές επειδή μετέφερα το Σώμα του Χριστού στο πεδίο της μάχης κατά του Φράνκο.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΗΡΥΓΜΑ ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ από τον απόρθητο άμβωνα της παρθενίας, παρατηρώντας τις μαύρες τρίχες στα πόδια των νυφών. Ήθελα να γράψω μια μπροσούρα ενάντια στον έλεγχο των γεννήσεων σε πολύ απλά αγγλικά, ένα φυλλάδιο για να πωλείται στο φουαγιέ, εικονογραφημένο με δίχρωμες ζωγραφιές διαττόντων αστέρων και αιωνιότητας.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΩ ΤΟΝ ΧΟΡΟ για κάποιο διάστημα. Ήθελα να γίνω πρεζάκι -ιερέας που ηχογραφεί ένα δίσκο για την εταιρεία Folkways.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λέοναρντ Κοέν, Υπέροχοι Απόκληροι, εκδ. Κέδρος.

_____________________________________________________________

[Από: www.doctv.gr]

 

Μαλατέστα: Ο ένας για τον άλλον… Αποσπάσματα από το έργο του Ερρίκου Μαλατέστα…

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΙΝΑ που μαστίζουν την ανθρωπότητα πηγάζουν απ’ την κακή οργάνωση και ότι οι άνθρωποι χάρη στη θέληση και τη γνώση τους μπορούν να τα εξαλείψουν.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ μακραίωνων αγώνων ανάμεσα στους ανθρώπους. Δίχως να κατανοούν τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να προκύψουν για όλους χάρη στη συνεργασία και την αλληλεγγύη και θεωρώντας κάθε άλλον άνθρωπο (εκτός ίσως από τα μέλη της οικογένειάς τους) ως ανταγωνιστή και εχθρό, επιδίωξαν να εξασφαλίσουν, ο καθένας για τον εαυτό του, όσο γίνεται περισσότερα πλεονεκτήματα χωρίς να νοιάζονται για τα συμφέροντα των άλλων. Σ’ αυτόν τον αγώνα, φυσικά, οι ισχυρότεροι ή οι πιο τυχεροί αναδεικνύονται νικητές και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους ηττημένους.

«Εμείς φοβόμασταν τη νύχτα που ξημέρωνε» …

Ήταν το πρωί μιας χώρας, στην οποία δεν ενι­σχύ­θηκε η δημο­κρα­τία». Η Ετζέ Τεμελκουράν γράφει για το πραξικόπημα στην Τουρκία 

Είναι μιά­μιση τη νύχτα και απ’ όλους τους μινα­ρέ­δες στην Τουρ­κία ακού­γε­ται αστα­μά­τητα αυτή η ειδική μακρό­συρτη προ­σευχή που λέγε­ται σε περι­πτώ­σεις θανά­του. Τελειώ­νει η μία, αρχί­ζει η άλλη. Το μπου­μπου­νητό των μαχη­τι­κών αερο­σκα­φών πάνω απ’ τις στέ­γες μας μπερ­δεύ­ε­ται με αυτή την προ­σευχή, που φτά­νει μέχρι το μεδούλι και που για μας αναγ­γέλ­λει το θάνατο.

Όταν οι ήχοι απ’ τις συμπλο­κές στα­μα­τάνε, έρχο­νται από τα τζα­μιά ανα­κοι­νώ­σεις για αντί­σταση στο στρατό: «Τζι­χάντ είναι! Βγείτε για τον Αλλάχ στους δρό­μους!» Τι κάνετε, όταν ανα­ρω­τιέ­στε αν το επό­μενο πρωί θα ξυπνή­σετε με ένα στρα­τιω­τικό πρα­ξι­κό­πημα ή σε μία Ισλα­μική Δημο­κρα­τία; Αστείο ήταν αυτό. Ο σαρκασμός φθάνει αδιανόητες κορφές 

Οι σκλαβιές που ονομάστηκαν Ελευθερία …

Ο Σλαβόι Ζίζεκ μιλάει για τις νέες μορφές σκλαβιάς που μάς σερβίρονται ως νέες ελευθερίες 

«ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΩΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ότι οι άνθρωποι εξεγείρονται όταν φτάσουν στην απόγνωση. Όμως δεν είναι έτσι. Οι τωρινοί κυρίαρχοι το ξέρουν, έχουν μάθει το μάθημά τους. Είναι θλιβερό φυσικά, αλλά το παράδοξο είναι ότι οι άνθρωποι μοιάζουν όλο και περισσότερο να αποδέχονται τη μοίρα τους σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά να απολαμβάνουν σε ατομικό επίπεδο ένα είδος λανθάνουσας ελευθερίας».

«ΕΙΜΑΣΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΣ σε κοινωνικό επίπεδο. Πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, αλλά σε ατομικό επίπεδο πιστεύουμε ειλικρινά ότι είμαστε ελεύθεροι. Είναι γενικευμένο φαινόμενο, γιατί, σύμφωνα με τη σημερινή κοινωνία, η λέξη «ελευθερία» σημαίνει περισσότερη ελευθερία στις ατομικές μας επιλογές. Δηλαδή μια ανάπηρη ελευθερία γεμάτη κυνισμό. Για παράδειγμα, μπορείς να επιλέξεις να εργαστείς όπου θες, αλλά ποιες είναι οι επιλογές σου;»

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ώστε να μπορώ να καθορίσω τις επιλογές μου. Αυτό είναι το αποκορύφωμα της σημερινής ιδεολογίας, ότι οι νέες μορφές σκλαβιάς μάς σερβίρονται ως νέες μορφές ελευθερίας. Όπως ο Άντονι Γκίντενς, αυτός ο τύπος των Εργατικών του Μπλερ, ο οποίος, όταν ένας παλιός αριστερός του επισήμανε ότι οι μόνες δουλειές που υπάρχουν είναι αυτές χωρίς συλλογικές συμβάσεις, εκείνος απάντησε ότι είναι υπέροχο αφού μπορείς να αλλάζεις δουλειές και κάθε φορά να ξανα-ανακαλύπτεις τις δυνατότητές σου. Δηλαδή, αφού δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στη δημόσια Υγεία, είσαι ελεύθερος να επιλέξεις όποια ιδιωτική ασφάλιση θέλεις. Οπότε η έλλειψη ελευθερίας μας σερβίρεται ως το αντίθετό της, δηλαδή ως ελευθερία».

«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ή την Παιδεία ή στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Το πιο σημαντικό στη δομή του σημερινού κράτους είναι ότι κάποιοι ανώνυμοι γραφειοκράτες φροντίζουν ώστε να έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα, σχολεία και νοσοκομεία».

«ΌΠΩΣ ΛΕΩ ΕΙΡΩΝΙΚΑ, ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΕΙΔΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ είναι πολύ χρήσιμο. Αλλιώς θα καταλήξουμε σαν τους Αμερικανούς, οι οποίοι πριν από λίγα χρόνια θέλησαν να γίνει δημόσιος διάλογος σχετικά με το πόσο ηθικό είναι να βασανίζεις κάποιον ύποπτο για τρομοκρατία. Δεν θέλω να επιχειρηματολογήσω για κάτι τέτοιο, θέλω να ζω σε μια κοινωνία όπου τα βασανιστήρια θεωρούνται de facto κάτι φρικαλέο. Εδώ φτάσαμε, πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα παρουσιάζονται τώρα ως αντικείμενα διαλόγου».

Αποσπάσματα από συνέντευξη που έδωσε ο Σλοβένος στοχαστής και συγγραφέας, Σλαβόι Ζίζεκ. στον Δημήτρη Αναστασόπουλο και την εφημερίδα Αυγή με αφορμή της κυκλοφορία του βιβλίου του «Προβλήματα στο Παράδεισο: Ο κομμουνισμός μετά το τέλος της Ιστορίας» (εκδ. Μεταίχμιο, μετάφραση Ελένη Αστερίου).

____________________________________________________________________________

[Από: www.doctv.gr]

Χατζιδάκις: Ζωή δίχως επιτήδευση…

Ναι στην αλλαγή, όχι στον συμβιβασμό των επιζώντων, λέει ο Μάνος 

 

Παράδοση είναι ο εγωισμός των απελθόντων και η ενοχή, ο συμβιβασμός των επιζώντων. Η πνευματική και η ψυχική δουλεία, που αναστέλλει και απονεκρώνει τελικά τις φυσιολογικές μας λειτουργίες.

Η Παράδοση επιβάλλει την πλήρη υποταγή μας στους νεκρούς –κι έτσι μας καθιστά ακίνδυνους για αλλαγές, τομές, γι’ απελευθέρωση. Γι’αυτό και η παράδοση βολεύει τους κρατούντες.

Σ’ όλα τα κράτη τ’ ανελεύθερα, χορεύουν ξέφρενα τους εθνικούς χορούς των, που αποτελούν το βάθρο για περηφάνια και γι’ ανελευθερία «εθνική». Πώς είναι δυνατό να χορεύεις tango, και ν’ απαιτείς συγχρόνως να φύγει απ’ την κυβέρνηση ο στρατηγός Βιντέλλα. Αυτό είν’ αδύνατον. Γιατί ο Βιντέλλα είναι το tango ο ίδιος. Με τα μαλλιά γιαλιστερά από μπριγιαντίνη, με την Παρθένο ανάγλυφη μες στη Μητρόπολη και με τα πόδια έτοιμα για τον χορό. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα κι ύστερα η φωνή του Κάρλος Γκαρντέλ. «Σιωπή μες στη νύχτα…». Το ίδιο και στη Χιλή, στο Πακιστάν και στο Ιράν, στην Αλβανία και στην Κίνα, στο Μαρόκο, στη Λιβύη και στο Κουβέιτ, και σ’ άλλα μέρη ανατολικά ή της Νοτίου Αφρική.

Παντού χορεύουν εθνικούς χορούς, ιδρύουν ωδεία παραδοσιακής Μουσικής και ο αγαθός δικτάτορας σκύβοντας δέχεται λατρευτικά λουλούδια από νεολαίους, καταφανώς συγκινημένος. Τουλάχιστο στη χώρα μας, μονάχα στην ποιότητα την εκλεκτή του γιαουρτιού επιβάλλεται να γράφουνε τη λέξη: παραδοσιακό. Και το γιαούρτι αυτό πραγματικά είναι εξαιρετικό. Κι όσο για τους χορούς…