ΛΕΥΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΜΕΣΟΓΕΙO…

Το απόγευμα της 3^ης Οκτωβρίου 2013, ένα υπερφορτωμένο ψαροκάικο που μετέφερε περισσότερους από 500 μετανάστες βυθίστηκε στις ακτές του ιταλικού νησιού Λαμπετούζα. Ανάμεσα στους 368 διαπιστωθέντες νεκρούς ήταν μια γυναίκα από την Ερυθραία που γεννούσε την ώρα που πνίγονταν. Οι δύτες τη βρήκαν στον ωκεανό, σε βάθος εξήντα μέτρων, μαζί το νεογέννητο παιδί της  με το οποίο ακόμη συνδέονταν από τον ομφάλιο λώρο.  Τη έλεγαν «Yohhanna» που στη γλώσσα της σημαίνει «συγχαρητήρια».

Τα τελευταία χρόνια η μεοσογειακή μεταναστευτική κρίση προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις και ακτιβιστικές ενέργειες που εκτείνονται από την εγκατάσταση σωσιβίων του Ai Wei Wei μέχρι  τη δήλωση του Πάπα Φραγκίσου περί «ημέρας δακρύων», από τις ριζοσπαστικές ακτιβιστικές  εκστρατείες όπως το “The Dead Are Coming” στο υποθαλάσσιο μουσείο γλυπτών του Jason deCaire Taylor, από τηνενός λεπτού σιγή του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου στον #AlanKurdi ^σ.1. Συμβάλλοντας στην αντίδραση μας στην άνοδο λαϊκιστικών, ακροδεξιών, αντιμεταναστευτικών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών πολιτικών κομμάτων, μια σειρά διανοουμένων, αριβιστών, καλλιτεχνών και πολιτικών μας προκάλεσαν να συμπάσχουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στη τύχη των  ναυαγών μεταναστών. Αναγνωρίζοντας και πενθώντας δημόσια της ζωές που χάθηκαν, προσπαθούν να «ανθρωποποιήσουν» αυτούς που καταπίνονται από τα τιρκουάζ νερά της «δικής μας θάλασσας», όπως η Yohanna και το παιδί της.

Πόσες λίβρες σιτάρι μπορείτε να αγοράσετε ;

---

 

σημ.Αμετανόητου: εχτές λοιπόν…προσπαθούσα να εξηγήσω σε έναν φίλο μου, ότι οι δούλοι στην Αρχαία Αθήνα του Περική, πέρναγαν καλύτερα…από ότι στην Αθήνα του 2016.Έτσι λοιπόν θυμήθηκα ότι κάποτε είχα γράψει κι ένα αρθράκι περί αυτού..Διαβάστε το αν θέλετε…και μπείτε μετά και εδώ…

http://www.commodities.gr/agr

http://www.metric-conversions.org/el/weight/pounds-to-kilograms-table.htm

και θα καταλάβετε…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 26/02/2012 στην Ολυμπία…αλλά και το 2016 να γραφόταν… πάλι επίκαιρο, νομίζω, θα ήταν.

---

 

Γράφει ο Αμετανόητος

Ο Ελληνικός Λαός βιώνει στην κυριολεξία έναν ατελείωτο εφιάλτη.
Εχουμε σοκαριστεί όλοι από τα συσσίτια στα σχολεία.
Εχουμε σοκαριστεί από τους 20.000 άστεγους περίπου στην Αθήνα.
Εχουμε σοκαριστεί από την δολοφονική, πραγματική ανεργία, που αγγίζει πιά, ίσως και τα 2.000.0000 συνανθρώπων μας.
Οι αυτοκτονίες βρίσκονται στο καθημερινό αστυνομικό δελτίο.
Τα λουκέτα στα καταστήματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Τι στατιστική πιά,να πρωτοαναφέρει κανείς…Το Δόγμα του Σοκ είναι εδώ.

Τα θύματα του Οικονομικού πολέμου μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας είναι πολλά.
Η Ελλάδα βλέπεις άνηκε για χρόνια στην Αμερική…και τώρα πρέπει να περάσει στο άρμα της Γερμανίας.Χρειάζονται ενέργεια οι Βόρειοι για την Βιομηχανία τους και η «φτωχή» Ελλάδα, σε λίγο μπορεί,μάλλον, να καλύπτει ακόμα και όλη την Ευρώπη…!!! δεν προεκτείνομαι,τεράστιας γεωστρατηγικής σημασίας το θέμα.

Εχτές-προχτές, πληροφορηθήκαμε επίσης ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης οι Έλληνες δούλεψαν κατά μέσο όρο 2.109 ώρες το 2010, και οι Ιρλανδοί 1.664 ώρες.
Οι «εργατικοί» Γερμανοί της κας Μέρκελ μόλις 1.419 ώρες….!!!!

Η ανεργία στην Ελλάδα έσπασε τα ρεκόρ του «κραχ 1929»!

19.12.2015 / ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΑΛΟΥΠΗΣ

Για την ελληνική ανεργία στα χρόνια της κρίσης ο παραλληλισμός γίνεται συχνά με την εποχή του «κραχ του ’29» και όσα συνέβησαν μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με την ανεργία καθηλωμένη στην χώρα μας στο 26-27% και με την διάρκεια του… τσουνάμι να θεωρείται πρωτοφανής μεταπολεμικά, αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον μια ματιά προς τα πίσω…

Δυστυχώς, τα συγκριτικά στοιχεία της ανεργίας σε βάθος χρόνου αποδεικνύουν ότι δύσκολα συναντά κανείς τόσο ραγδαία επιδείνωση όσο της Ελλάδας και, μάλιστα, επί τόσα συναπτά έτη. Ακόμα, δηλαδή, και το «κραχ του ’29» δείχνει αρκετά ηπιότερο απ’ όσα συμβαίνουν από το 2009-2015 στην χώρα μας.

Ένας από τους διασημότερους επί των οικονομικών, ο Άνγκους Μάντισον (1926-2010), έχει παραθέσει στην μελέτη του «Economic Growth in the West» όλους τους δείκτες ανεργίας για το διάστημα 1913-1960. Όταν, δηλαδή, έσκασε το κραχ του ’29 και στη συνέχεια ακολούθησε ο Β’ Παγκόσμιος. Από τον πίνακα απουσιάζουν, όπως είναι λογικό, τα ποσοστά ανεργίας στα χρόνια του Πολέμου.

O Βρετανός οικονομολόγος, ειδικευμένος στην μακροοικονομική ιστορία, συμπεριλαμβανόμενης της μέτρησης και ανάλυσης της οικονομικής ανάπτυξης, παρουσίασε συνολικά στην διάρκεια της επιστημονικής του πορείας ένα πολύτιμο και πολύπλευρο έργο.

ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ; …

International Communist Review

Του Πέτερ Μέρτενς

_______________________________________________________

Ακούμε συνέχεια την ίδια ιστορία: η πληροφορική, η τεχνολογία και  οι επιστήμες της επικοινωνίας άλλαξαν εντελώς την παραγωγή. Οι περισσότερες αναπτυγμένες χώρες  κατευθύνονται προς μια οικονομία υπηρεσιών ή μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Στην Ευρώπη το 66% του εργαζομένου πληθυσμού δραστηριοποιείται στις υπηρεσίες. Στις ΗΠΑ ο αριθμός έχει φτάσει το 79%[1].

Εξαιτίας αυτής της αλλαγής στη σύνθεση της  εργατικής τάξης, ο Ιταλός φιλόσοφος  Antonio Negri λέει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν: «μισώ τους ανθρώπους που λένε ότι η εργατική τάξη έχει πεθάνει και ο αγώνας συνεχίζεται. Όχι. Αν η εργατική τάξη έχει πεθάνει -που ισχύει- όλο το σύστημα που βασίζεται σε αυτό το συσχετισμό δύναμης μπαίνει σε κρίση.»[2]

Η διαφορά ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο

Η εργατική τάξη γεννήθηκε μαζί με τον καπιταλισμό. Το 16^ο και το 17^ο αιώνα, στην πρωταρχική συσσώρευση, η ανάπτυξη της συνδέθηκε με δυο σημαντικούς όρους. Έπρεπε να υπάρχει αρκετός συσσωρεμένος πλούτος για να στηθούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις – το κεφάλαιο. Επίσης έπρεπε να υπάρχει διαθέσιμο αρκετό εργατικό δυναμικό: άνθρωποι χωρίς ιδιοκτησία ή άλλο εισόδημα, αναγκασμένοι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη.

Η εργατική τάξη διαμορφώθηκε και άρχισε να αναπτύσσεται στα τέλη του 18ου και τις αρχές 19ου αιώνα λόγω της εκβιομηχάνισης: υπήρξε συνεχής ροή από την χρεοκοπημένη τάξη των αγροτών και από χειρώνακτες εργάτες. Μαζί με την ανάπτυξη του καπιταλισμού αυξήθηκε επίσης ο έφεδρος βιομηχανικός στρατός των ανέργων.

Στις αρχές  του 20^ου αιώνα, μεγάλα καπιταλιστικά μονοπώλια άρχισαν να κυριαρχούν σε διάφορους κλάδους σε κάθε χώρα. Σήμερα, μετά από έναν αιώνα, τα μονοπώλια αυτά δεν κυριαρχούν σε αυτούς τους κλάδους σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συγχωνεύσεις και οι εξαγορές κρατικών επιχειρήσεων τις προηγούμενες δεκαετίες δημιούργησαν τεραστία συγκέντρωση. Μερικές πολυεθνικές επιχειρήσεις ελέγχουν τους κλάδους της παγκόσμιας οικονομίας. Ποτέ ξανά στην ιστορία  δεν δούλευαν τόσοι πολλοί άνθρωποι για ένα προϊόν είτε είναι αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή παράγωγο πετρελαίου. 250.000-500.000 άνθρωποι δουλεύουν για κάθε μια από τις είκοσι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Από τον Καλβίνο στο χαλιφάτο…

Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου στην Γαλλία, το 1572. (Πίνακας του François Dubois)

_________________________________________________

Τι μας λένε οι θρησκευτικοί πόλεμοι της Ευρώπης για την σύγχρονη Μέση Ανατολή

By John M. Owen IV* ForeignAffairs.gr. 

Σχεδόν έναν αιώνα αφότου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Αίγυπτο, το πολιτικό Ισλάμ επαναπροσδιορίζει τον μουσουλμανικό κόσμο.. Επίσης αποκαλούμενη ως Ισλαμισμός, αυτή η ισχυρή ιδεολογία υποστηρίζει ότι η παγκόσμια μουσουλμανική κοινότητα που μετρά δισεκατομμύρια ανθρώπων θα είναι ελεύθερη και μεγάλη μόνο αν είναι ευσεβής -δηλαδή, αν οι Μουσουλμάνοι ζουν κάτω από κρατικά επιβαλλόμενο ισλαμικό νόμο, ή αλλιώς της σαρία, όπως έχουν κάνει στο μεγαλύτερο μέρος της ισλαμικής ιστορίας. Οι Ισλαμιστές εδώ και καιρό ήρθαν αντιμέτωποι με τους Μουσουλμάνους που απορρίπτουν την σαρία, όπως και με μη-Μουσουλμάνους, οι οποίοι προσπαθούν να τους κάνουν να την απορρίψουν. Κατά καιρούς καλόπιστες και μερικές φορές βίαιες, οι συγκρούσεις αυτές έχουν πυροδοτήσει τις επαναστάσεις στην Αίγυπτο το 1952 και το Ιράν το 1979, τις επιθέσεις της αλ Κάιντα το 2001, την Αραβική Άνοιξη το 2011, και την άνοδο ριζοσπαστικών ισλαμιστικών ομάδων, όπως το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος (επίσης γνωστό ως ISIS).

Πρώτα σαν Τραγωδία και μετά σαν Φάρσα (»ΕΑΜ», »ΑΡΙΣΤΕΡΑ»)…

Στη συνεργασία Βελουχιώτη και Ζέρβα παρέπεμψε ο Πάνος Καμμένος αναφερόμενος σε ενδεχόμενο μετεκλογική συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.http://www.thetoc.gr/politiki/article/o-zerbas-o-belouxiwtis-o-kammenos-kai-o-tsipras

Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα. Ο Κοσιντιέρ αντί του Δαντόν, ο Λουί Μπλαν αντί του Ροβεσπιέρου, οι ορεινοί του 1848 – 1851 αντί των ορεινών του 1793 – 1795, ο ανεψιός αντί του θείου. Και η ίδια γελοιογραφία διαπιστώνεται και στις συνθήκες που γίνεται η δεύτερη έκδοση της 18ης Μπρυμαίρ!

 

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας.

Μοντέλα φιλελεύθερης δημοκρατίας: Μια παρουσίαση του έργου του C. B. Macpherson…

Το σύγγραμα «Η ιστορική πορεία της φιλελεύθερης δημοκρατίας/The Life and Times of Liberal Democracy» του Καναδού Crawford Brough Macpherson γράφηκε το 1977 και έχει επηρεάσει σημαντικά μετέπειτα μελετητές της θεωρίας της φιλελεύθερης δημοκρατίας όπως οι David Held και John Rawls. Στα ελληνικά εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1986 υπό την επιστημονική διεύθυνση του Παναγιώτη Κονδύλη στη σειρά «Φιλοσοφικής και Πολιτικής Βιβλιοθήκης»των εκδόσεων Γνώση.

Ο Macpherson προτείνει τη χρήση μοντέλων για να περιγράψει τα στάδια της σύγχρονης δημοκρατίας από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι και τις ημέρες μας. Επιπλέον, στο τέλος του βιβλίου, στο κεφάλαιο με τίτλο «Δημοκρατία της συμμετοχής», αναπτύσσει τον προβληματισμό αν «η φιλελεύθερη δημοκρατία στα πλαίσια ενός μεγάλου εθνικού κράτους είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε μια μεικτή (άμεση και έμμεση μαζί) δημοκρατία: δηλαδή αν είναι δυνατό να εξελιχτεί προς την κατεύθυνση μιας πληρέστερης συμμετοχής, η οποία μπορεί να απαιτεί μηχανισμούς διαφορετικούς από το τυπικό κομματικό σύστημα». Για τη μετάβαση αυτή ο Macpherson διατυπώνει μια σειρά από αρνητικές και θετικές προϋποθέσεις που είτε υπαγορεύουν είτε απαγορεύουν αυτήν την δυνατότητα. Η συνείδηση του ατόμου μέσα στην κοινωνία της αγοράς, το μέγεθος των πληθυσμών, οι θεσμοί που αντιστοιχούν στις άξιες της κοινωνίας, η ταξική διαίρεση καθώς και η διαμεσολάβηση των κομμάτων είναι μερικές από τις προϋποθέσεις στις οποίες δίνει ο Macpherson το μεγαλύτερο βάρος.