Εγώ είμαι ο Τζόναθαν Σκρίβενερ του Κλοντ Χάουτον…


Στην απίθανη περίπτωση που είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο χωρίς να γνωρίζω τον συγγραφέα του, θα έβαζα στοίχημα πως καμία άλλη πένα εκτός από εκείνη του Φώουλς  δεν θα μπορούσε να γράψει κάτι παρόμοιο. Από την μία πλευρά, ευτυχώς δεν έβαλα κανένα τέτοιο στοίχημα, γιατί θα το έχανα πανηγυρικά. Από την άλλη, άργησα πολύ να ανακαλύψω έναν τόσο χαρισματικό συγγραφέα όπως ο Κλοντ Χάουτον. Δεν πειράζει όμως, θα αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο δρομολογώντας το συντομότερο και τα υπόλοιπα έργα του, αμετάφραστα για την ώρα στα ελληνικά. Μέχρι τότε ας μιλήσουμε για το αριστουργηματικό Εγώ είμαι ο Τζόναθαν Σκρίβενερ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη σε μετάφραση του Αλέξανδρου Καλοφωλιά.

2018-06-18 08.48.35 1.jpg

Ο Κλοντ Χάουτον γεννήθηκε το 1889 στο Σέβενοουκς του Κεντ και μετά την αποφοίτησή του από το Κολέγιο του Ντάλγουις εκπαιδεύτηκε ως λογιστής. Τα συγγραφικά του βήματα ξεκίνησαν το 1910 με την δημοσίευση κάποιων ποιημάτων του στο περιοδικό του  G. K. Chesterton, The New Witness. Από την επόμενη δεκαετία έως και περίπου τον θάνατό του, το 1961, εξέδωσε συνολικά εικοσι τρία μυθιστορήματα, δύο ποιητικές συλλογές και δύο θεατρικά έργα. Αν και πολυγράφος ο Χάουτον δεν υπήρξε ποτέ δημοφιλής συγγραφέας. Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια πετυχημένη προσπάθεια αναγνώρισης του ονόματος και του έργου του από τους σύγχρονους πλέον αναγνώστες. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί μόνο ένα μυθιστόρημα, το magnum opus του, με τίτλο Εγώ είμαι ο Τζόναθαν Σκρίβενερ.

Δεν έχω µεγάλη εμπειρία, µε την ευρεία σηµασία της λέξης. Έχω ταξιδέψει ελάχιστα και δεν έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Όμως έχω γνωρίσει χρόνια μοναξιάς και υπάρχει ένα είδος εµπειρίας που αποκαλύπτεται µόνο στους µοναχικούς. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων αναγκάστηκα να μάθω πολλά για τον εαυτό µου και αυτή η γνώση µε δίδαξε τι να αναζητώ στους άλλους. Αν ζεις πίσω από τη σκηνή, τότε δεν έχεις τις ψευδαισθήσεις που µοιράζονται οι θεατές. Έχω βρεθεί πίσω από ένα συγκεκριμένο είδος σκηνικού, με αποτέλεσµα να μη με εξαπατά το επιφαινόμενο. Το προσωπείο που συνήθως παρουσιάζουν στον κόσμο οι άνθρωποι σου λέει μόνο αυτό που επιθυμούν να πιστέψεις γι’ αυτούς.

Ο Τζέιμς Ρέμαξ ζει μια ήσυχη μετρημένη ζωή μέχρι την στιγμή που αποφασίζει να απαντήσει σε μια αγγελία που ζητά προσωπικό γραμματέα. Η θετική απάντηση φτάνει και ο Ρέμαξ φεύγει για Λονδίνο με την εντύπωση ότι θα γνωρίσει το νέο του εργοδότη. Αντί όμως για αυτόν, βρίσκει στη θέση του μια νεφέλη. Στην προσπάθεια του να αποκωδικοποιήσει την αινιγματική φιγούρα του εργοδότη του, Τζόναθαν Σκρίβενερ, αρχίζει και κάνει παρέα με τους φίλους του. Όλοι τους είναι εντελώς διαφορετικοί, το μοναδικό τους κοινό είναι η σύντομη γνωριμία τους με τον Σκρίβενερ. Όλοι καρπώνονται πως ξέρουν το πραγματικό του πρόσωπο, αλλά ο καθένας παρουσιάζει και κάτι διαφορετικό. Τι από όλα αυτά ισχύει; Ποιός είναι τελικά ο Τζόναθαν Σκρίβενερ;

Στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ, ο Τζόναθαν Σκρίβενερ κουβαλά την διττότητα του Μάγου. Ο πρωταγωνιστής έχει όλα τα δεδομένα στα χέρια του και ταυτόχρονα δεν έχει τίποτα, ούτε καν την μορφή του εργοδότη του. Φανταστείτε ένα παζλ χωρίς την τελική εικόνα και έναν φουκαριάρη που πρέπει να συνδέσει όλα τα κομμάτια χωρίς έναν υποτυπώδη μπούσουλα. Ε αυτό είναι ο Τζόναθαν Σκρίβενερ, ένα μυστήριο.

Η γραφή του Χάουτον είναι απολαυστική, έχει κάτι από την στόφα των μεγάλων κλασικών. Ο συνδυασμός δε με την υπόθεση που περπατά στον χωματόδρομο του μεταμοντέρνου δίνει στο βιβλίο μια μοναδική γοητεία. Προσωπικά το στοιχείο που ξεχώρισα και με κάνει να θέλω να διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα του συγγραφέα είναι η σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Τους πλάθει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Είναι τόσο ταλαντούχος ο άτιμος που δίνει χρώμα και στην σκιά!

Προφανώς τα τελικά συμπεράσματα είναι θετικά. Ο Τζόναθαν Σκρίβενερ είναι από αυτά τα βιβλία που δεν μπορείς να ξεχάσεις εύκολα και στο μέλλον σίγουρα θα αποτελεί σημείο σύγκρισης για άλλα αναγνώσματα. Ακόμα και στην αμφίβολη περίπτωση που δεν μεταφραστούν άλλα μυθιστορήματα του Χάουτον στην ελληνική, ενδώστε τουλάχιστον σε αυτό εδώ. Αξίζει!

Το ποίημα της εβδομάδας…


Ο Ούτις του Σαμσών Ρακά διαβάζεται αργά και σε επανάληψη σαν ιερό κείμενο και όχι σαν μια οποιαδήποτε ποιητική συλλογή. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υποκείμενο.

29388537_2015577168717141_7143699071985778688_n

δεν κλείνει η βαλίτσα
το ταξί έξω κορνάρει
βγάζω τον πίνακα του Μίλτου
πετάω έξω τις παιδικές μου ελβιέλες
ξαναπροσπαθώ
κάθομαι πάνω της
ακούνητο το φερμουάρ
ούτε μισό δοντάκι
βγάζω τον άγριο τσακωμό με την Αθανασία
πετάω έξω το πρωινό κλάμα στη Σταδίου
πάλι τίποτα
έχει πεισμώσει το φερμουάρ
μα έχω πεισμώσει και εγώ
αφαιρώ το κρανίο του παιδικού μου φίλου
κάτι ράμματα απ’ το δημοτικό
το ποίημα που γράψαμε μαζί το 2001
την απόρριψη της τρίτης λυκείου
την τυχαία συνάντηση στις κυλιόμενες της Δουκίσσης Πλακεντίας
την κοτρώνα που βάζαμε για τέρμα στην αλάνα
τα φοιτητικά μου χρόνια
-αυτά γιατί τα είχα βάλει μέσα;-

δοκιμάζω ξανά
η αποτυχία αμείλικτη
μα κι εγώ αποφασισμένος
πιάνω όλους τους μήνες της Λαμίας και τους εκσφενδονίζω
ξεσκαρτάρω και την Αγγλία
αφαιρώ τον Μανώλη και τη Βίκη
και κρατάω μόνο τη Μάγχη
όχι
την πετάω και αυτή
πρέπει να κλείσει η βαλίτσα
πρέπει να φύγω από εδώ
τραβώ ξανά το φερμουάρ
μαγκώνει πάλι
σιχτιρίζω
το ταξί έξω κορνάρει παρατεταμένα
την παρατώ εκνευρισμένος όπως είναι
τρέχω στις σκάλες φορτωμένος
με όργανα
με κύτταρα
με χίλια δυο

το σώμα μου είναι η βαλίτσα

που πηγαίνουμε; ρωτάει ο οδηγός
στο χέρι, απαντάω


Από:https://stylerivegauche.wordpress.com/2018/05/14/outis-rakas/#more-20652

Ελαιώνες…


Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Αγριοπερίστερα νεκρά που τα γλύφουν ποντίκια.
Αυτή είναι η πόλη μας.
Με τα μπαρ και τα εγκλωβισμένα της θηρία.
Και τα θερινά της σινεμά
που ξεφυτρώνουν σαν επιληπτικά πεδία
μέσα στο αχόρταγο καλοκαίρι.

—————————————————————————–

Ποίηση-Αντώνης Αντωνάκος.
Μουσική, παραγωγή, κοντραμπάσο-Ηρακλής Ιωσηφίδης.
Mastering: Απόστολος Σιώπης.
Το εξώφυλλο είναι ένα κολάζ του Γιώργου Μπογιατζίδη.
Στην ηχογράφηση χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά κοντραμπάσο, ηλεκτρικό και ακουστικό.
Από το άλμπουμ του 2018 «Ελαιώνες».
Download στο http://www.xeilialouloudia.gr/

___________________________________________________________

Από:https://dromos.wordpress.com/2018/04/09/%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82/

 

Αγκαλιά κάτω απ’ το ντουζ…


ntoyz

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Η φιλία και ο έρωτας είναι ετεροθαλή αδερφάκια. Όταν κάποτε ρώτησαν τον Breton και τους υπερρεαλιστές γιατί γράφουν, αυτοί απάντησαν «Γράφουμε για να βρούμε φίλους».

Το βέβαιο είναι πως όταν γράφεις βρίσκεις καινούργιους φίλους, μα αρκετές φορές χάνεις τους παλιούς.

Και είναι συνήθως αυτό το μέλημα για την ύπαρξη, που πολλές φορές γίνεται καθαρός πόνος και ζουλάπι που ενδίδει στην παράβαση για να βρει τη λύτρωση που δεν υπάρχει.

Αυτά τα μυστηριώδη υποκείμενα που τριγυρνούν ασκόπως στα θολά κοσμικά νερά της λαγνείας έχουν έναν κρυφό σκοπό. Να εξαπολύσουν τον έρωτα εκεί που καταπιέζεται, παραμερίζεται ή απλώς ετοιμάζεται να εκραγεί σ’ όλη του τη δόξα.

Η φιλία και ο έρωτας είναι το αντίβαρο της πραγματικότητας που οι ρομαντικοί το βάφτισαν ουτοπία.

Η φιλία και ο έρωτας για να βγάλουν ρίζα πρέπει να ποτιστούν απ’ τις ποιητικές ιδέες που ποτέ δεν ολοκληρώνονται και μένουν ανοιχτές, μετέωρες, όπως η αρχέτυπη σπηλιά που η πόρτα της είναι μια μαύρη τρύπα, ένα αόρατο παραπέτασμα όπου όποιος μπαίνει πρέπει να γδυθεί από τις έτοιμες ιδέες και τις προκαταλήψεις και να οδεύσει γυμνός προς το σατανά, που όλα τα θέλει αλλιώτικα, στρεβλά, αλλαγμένα, υποψιασμένα και καταδιωγμένα.

Η φιλία και ο έρωτας σε οδηγούν από μια βαρετή καθημερινότητα σ’ έναν κόσμο θαυμάτων.

Μα είναι φορές που αυτός ο κόσμος των θαυμάτων κατρακυλά στην απόλυτη αποξένωση και στην αποστέρηση κάθε φυσικής ωραιότητας.

Αν δεις βαθιά το μεδούλι, κάτω απ’ το σπλάχνο της γραμματοσειράς, θα βρεις έναν εαυτό ψυχολογικά κλονισμένο, συναισθηματικά και πνευματικά ασταθή, που σχεδόν πάντα ταλαιπωρείται από υπαρξιακές και καλλιτεχνικές αγωνίες.

Θέλουμε να γίνουμε θεοί-γαμώ την παναγία σας- δηλαδή παντοδύναμοι σκύλοι.

Οι μυθικές φιγούρες των αρχαίων κυνικών που σουλατσάραν και πηδούσαν εδώ κι εκεί όπως τους έσκαγε στην κούτρα επιζητώντας τη συνουσία και το σκάνδαλο.

Ο σκύλος κοροϊδεύει τον πολιτισμό, αυτόν τον πολιτισμό που σκέφτεται με τα λεφτά του και γαμάει με τα λεφτά του κι απ’ την ευωδιά της ερωτικής κλίνης ξεπέφτει στο γρασάρισμα των μεντεσέδων του μπουρδέλου.

Όμως αυτός ο σκύλος, ο ανυπόταχτος, είναι επίσης και ένα ζώο που υποτάσσεται, εκγυμνάζεται, μαθαίνει να δίνει το χέρι.

Είναι το ζώο που κυρίως αγαπούν και κυρίως φοβούνται οι άνθρωποι, ταυτόχρονα.

Ο ποιητής είναι ο σκύλος που πότε δίνει το χέρι του και πότε δαγκώνει.

Υπάρχουν ποιητές σκυλάκια του καναπέ που πιπιλίζουν με τη γλωσσίτσα τους την ανία της άρχουσας τάξης και το τσουτσούνι του μεγάλου Ποσάδα των ποιητικών επετηρίδων περιμένοντας μιαν ανταμοιβή, ένα κόκκαλο με φιόγκο ή μιαν επιδότηση για να ανοίξουν μαγαζί πουλώντας τα πνευματικά περιττώματα των φίλων και των εραστών τους που αύριο θα είναι εχθροί τους.

Υπάρχουν ποιητές που ουρλιάζουν κλαίγοντας με αναφιλητά, που μέσα στον παροξυσμό τους ξεσπά πολλές φορές ένα γέλιο ασυγκράτητο.

Κι αυτό είναι που μας κάνει να ξαναβρίσκουμε το θάρρος μας.

Εραστές και φίλους, πληγωμένα πουλιά που ψάχνουν την αγκαλιά μας σ’ αυτόν τον αεροκρέμαστο κόσμο.

Γραφές της αιωνιότητας του Jack Kerouac …


Η γενιά μου, o κόσμος μου

Καθόταν στο τρένο, κοιτώντας έξω απ’ το παράθυρο, και σκεφτόταν τους θλιμμένους νέους που ονειρεύονταν μες στη μελαγχολία την αγάπη που ποτέ δεν βρήκαν. Εκείνος δεν ήταν ένας απ’ αυτούς, γιατί η δική του αγάπη είχε βρεθεί: βρισκόταν ακριβώς έξω απ’ το παράθυρο του τρένου.
«Η γενιά μας», σκέφτηκε. «Θα ρίξω την καρδιά & το μυαλό μου μέσα στη γενιά μας, στον κόσμο μας. Εκεί βρίσκεται η αγάπη μου & η ζωή μου».
Το τρένο προσπερνούσε στο πλάι μία προστατευτική πρασινάδα ενός οικοδομικού συγκροτήματος στο Μαίρυλαντ. Τα μικρά σπίτια ήταν μεταξύ τους ολόιδια, όλα ξάφνου μοναχικά, μαζεμένα παρέα και στενάχωρα μέσα στο ερχόμενο ηλιοβασίλεμα.
«Η γενιά μας θα αποδεχτεί αυτή τη νέα κατάσταση, ή θα την απορρίψει;» σκέφτηκε. Μια ατέλειωτη σειρά από φορτηγά τρένα πέρασε από δίπλα σαν θολούρα, προς τη αντίθετη κατεύθυνση. Σαν στιγμιότυπα τα μάτια του κατέγραψαν κάρβουνο, βυτία πετρελαίου, όπλα στοιβαγμένα πάνω σε πλατφόρμες.
«Πόλεμος» σκέφτηκε. « Το έθνος μας ρίχνεται δυναμικά στον πόλεμο».
Τα βαγόνια πέρασαν. Είδε τότε το σταθμό μίας μικρής πόλης: πλήθη στρατιωτών ντυμένοι στα χακί χάζευαν βαριεστημένα.
«Η γενιά μου», ψιθύρισε, «θυσιάζεται. Υποφέρει. Μόνο μέσα από τα βάσανα κερδίζει κανείς την αγάπη και την πλήρωση. Νομίζω πως μιλάω σωστά. Η γενιά μου, ο κόσμος μου, δεν είναι τίποτα χαμένο».
Το τρένο συνέχισε. Ένας κόκκινος ήλιος έπεφτε πάνω από υψικάμινους που ξεπρόβαλλαν μακριά. Οι υψικάμινοι ξερνούσαν τους μυστήριους κι εντυπωσιακούς ατμούς τους. «Δυνάμεις», ψιθύρισε.
Ύστερα, το τρένο κύλησε μέσα σε καταπράσινα δάση. Σε ένα ξέφωτο, στεκόταν ένα μικρό σπίτι. Ένας νεαρός άντρας έσκυβε φροντίζοντας τον κήπο της δικής του νίκης. Ένα μικρό παιδί στεκόταν στο πλευρό του. Μέσα απ’ το τρένο, ο ταξιδιώτης χαιρέτησε με αργή κίνηση.

Απόσπασμα από τις Γραφές της αιωνιότητας του Jack Kerouac σε μετάφραση του Γιάννη Λειβαδά. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα.

27867403_408038856292232_1980861994481926598_n


Aπό:https://stylerivegauche.wordpress.com/2018/03/30/kerouac-extrait/

Ο τόπος είναι εδώ, ο χρόνος είναι τώρα…


Ο τόπος είναι εδώ, ο χρόνος είναι τώρα

η ουτοπία είναι κάτω από αυτά τα τσιμέντα

και εμείς είμαστε αυτό που κάνουμε

για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε

 

γι’ αυτό τον μέλλοντα χρόνο

το ξαναλέμε

τον χαρίζουμε στους εχθρούς μας

 

μεταξύ μας μιλάμε

για την οριστική επιστροφή στο παρόν

και κοιτάζοντας το παρελθόν βλέπουμε όχι μόνο

καπνισμένα ερείπια

από την έφοδο του Μέλλοντος

αλλά κι όσους δεν έπεσαν στα γόνατα

για να δώσουν στην ερήμωση χώρο και διάρκεια

 

αυτοί είναι οι νεκροί μας

 

απ’ όλη την ιστορία κρατάμε μόνο αυτούς

τους νεκρούς ζωντανούς

που άναψαν το φιτίλι της ελπίδας

στο παρελθόν

για να μην ξεχνάμε εμείς τους ζωντανούς νεκρούς

αυτούς που μάς κρατάνε

εδώ και τώρα

πεθαμένους

Lucifugo, a diavolo in corpo

3367857-UVJJHRGH-7 ___________________________________________________________

Από:https://komparsos.wordpress.com/2018/03/21/%CE%BF-%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B4%CF%8E-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1/#more-4079

Δεν έχω σε εκτίμηση τα πλούτη…


16-claude-monet-paintings

Δεν έχω σε εκτίμηση τα πλούτη
και γελώ κοροϊδευτικά στην αγάπη
και ο πόθος για την δόξα δεν ήταν πάρα ένα όνειρο
που μόλις ήρθε το πρωί εξαφανίστηκε

Και αν προσεύχομαι, η μόνη προσευχή
που στα χείλη μου υπάρχει
είναι “Άσε την καρδιά που τώρα ανέχομαι
και δώσε μου ελευθερία»

Ναι, καθώς οι σύντομες μέρες μου φτάνουν στον στόχο τους
είναι το μόνο για το οποίο ικετεύω
Στην ζωή και στον θάνατο μια ψυχή χωρίς αλυσίδες
με θάρρος να αντέχει.

Emily Bronte


Από:https://komparsos.wordpress.com/2016/11/30/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CF%89-%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B7/

sotosblog

«Ο άνθρωπος που δεν είναι ικανός να αντλεί διαρκώς από μέσα του νέους πόθους, μαζί κι έναν καινούργιο εαυτό, να γυρίζει ως επιβεβαίωση την πλάτη στο παρωχημένο και σαπισμένο, αυτός δεν είναι άνθρωπος: είναι ένας μπουρζουάς, ένας φαρμακοτρίφτης, ένας ουτιδανός.» Αμεντέο Μοντιλιάνι (http://www.modigliani-foundation.org)

XYZ Contagion

Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.

ECONOMIC THEORIES

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Ερανιστής

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Τα κουρέλια τραγουδάμε ... ακόμα

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Λαϊκή Εξουσία

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

ΜΕΤΩΠΟ ΟΧΙ

Μέτωπο ενάντια στη διαφθορά, για την ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού και πολιτιστικού σκηνικού

toufekiastoskotadi

Δημοκρατία για την Ελλάδα

Delving into History ® _ periklis deligiannis

Ιστορικές Αναδιφήσεις® _ Περικλής Δεληγιάννης

Ανθολόγιον Sapere aude!

Sapere aude! - Τόλμα να γνωρίζεις

Poetry of gems

Passion for Art

JUNGLE-Report

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Yanis Varoufakis

THOUGHTS FOR THE POST-2008 WORLD

Χειμωνιάτικη Λιακάδα

Σκέψεις, απόψεις, προβληματισμοί και συναισθήματα. Στοχασμοί που ρίχτηκαν στο διαδίκτυο σαν μπουκάλια στο πέλαγος …

VoxEU.org: Recent Articles

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Home

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

In Defence of Marxism

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

LaRouche's Latest

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Monthly Review

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

αἰέν ἀριστεύειν

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

sibilla - σίβυλλα

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

eparistera

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

ΚΙΜΠΙ

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Kart Electronics iOS Portal

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Old Boy

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

CYNICAL

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

ὑπόγεια τάξις

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Cogito ergo sum

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."

Techie Chan

(λευτεριά στα playmobil)

Αντικλείδι

Επιλεγμένα άρθρα για πολιτική, οικονομία, κοινωνία, οικογένεια, πολιτισμό, ψυχολογία. Ποιοτικές φωτογραφίες και βίντεο .

Αρέσει σε %d bloggers: