CAN’T TAKE MY EYES OFF YOU…


DJ της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Αυτές οι σκηνές, όπου ακούγεται ένα τραγούδι και οι ηθοποιοί το τραγουδάνε κι αυτοί ψιλο(ή χοντρο)παράφωνα ένα τραγούδι από πάνω, έχουν σχεδόν πάντα την πλάκα τους. Ίσως την καλύτερη σκηνή του είδους τη βρίσκουμε στον Ελαφοκυνηγό (1978) του Michael Cimino. Το γεγονός είναι ότι γυρίστηκε ρεαλιστικά: οι ηθοποιοί όντως τραγούδησαν πάνω στο κομμάτι, όχι πάνω σε ένα σκέτο beat, περίπου σαν καραόκε, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο Cimino έκρινε ότι αυτό θα πρόσθετε αληθοφάνεια και μάλλον είχε δίκιο.

Το τραγούδι βέβαια είναι κολλητικό από μόνο του. Το «Can’t Take My Eyes Off You» το έγραψε ο Franki Valli, τραγουδιστής των Four Seasons, μαζί με τον Bob Gaudio, επίσης μέλος του συγκροτήματος. Κυκλοφόρησε σε single τον Μάιο του 1967 κι έφτασε μέχρι τη δεύτερη θέση των charts. Το είπαν κατά καιρούς οι πάντες.

* * *


Από:https://dimartblog.com/2018/05/24/cant-take-my-eyes-off-you-2/

SOMEBODY ΣΥΡΕ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΟΝ DOCTOR ΜΑΝΟΥΛΑ Μ’…


DJ της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Μόνο εγώ βλέπω τη συγγένεια ανάμεσα στα δύο κομμάτια; Εντάξει, παραδέχομαι πάντως ότι η συγγένεια αρχίζει και τελειώνει στους στίχους. Γιατί κατά τα άλλα, η μουσική καμία σχέση — και το θέμα δεν είναι το πολιτισμικό, το εντελώς άλλο είδος, είναι καθαρά αισθητικό: άλλη ατμόσφαιρα. Η μέρα με τη νύχτα.

Λοιπόν, ο μεγάλος J. J. Cale από το Naturally, το πρώτο του άλμπουμ (1972):

Και ο μεγάλος Αλέκος Κιτσάκης με τον μεγάλο Βασίλη Σούκα στο κλαρίνο:

* * *


Aπό:https://dimartblog.com/2018/04/29/somebody-call-the-doctor/

Orange Blossom…


Αν το Kashmir των Led Zeppelin ή το Desert Rose του Sting ήταν, ας το πούμε έτσι, πετυχημένες πρωτοκοσμικές προσπάθειες του προηγούμενου αιώνα να δαμαστεί «ο αραβικός ήχος», τότε αυτά που παίζουν τώρα οι Orange Blossom (με γαλλική έδρα αλλά φωνάρα απ’ την αίγυπτο – Hend Ahmed Hassan· έναν μεξικάνο στα τύμπανα – Carlos Robles Arenas· συν τον Fatoma Dembele απ’ την Burkina Faso στα κρουστά) τι είναι;

Ίσως η ανελέητη αντεπίθεσή του στην καρδιά της πτωχευμένης (και αισθητικά) μητροπόλης… Ευτυχώς!!! Οι μετανάστες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, θα μας σώσουν!…

Το Maria με τις καλησπέρες μας

 

Κι αν δεν σας έφτασε (δεν θα έπρεπε!) το ακόμα πιο δυνατό Habibi

_________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2018/04/orange-blossom/

 

Sattas…


Κάτι ευχάριστο για το “καλή βδομάδα” (γιατί τα υπόλοιπα δεν είναι καθόλου ευχάριστα…). Οι Sattas, μια reggae μπάντα, από την Istanbul:

Κι ένα κομμάτι ακόμα, για το καπάκι:

____________________________________________________________

Στην ανατολή…


. Επειδή η ασταμάτητη μηχανή όλο κάτι στενάχωρα γράφει, ας ρεφάρουμε με την μουσική. Οι αγαπημένοι πολυεθνικοί light of babylon (τι χαρμάνι γεροδιάβολε!!! – όταν έχεις όρεξη κάνεις θαύματα!), απ’ την Istanbul, σε μια ατμοσφαιρική ερμηνεία, με την κρυστάλλινη φωνή της ιρανοεβραίας Elia Kamal, στην εξίσου ατμοσφαιρική Cappadocia.

Kipur, ένα ισπανο-αραβο-σεφαραδίτικο ποιήμα για το ξημέρωμα…

____________________________________________________________
  

Nànnuflày…


Ένας γέρος Tuareg επιστρέφει στο τόπο που μεγάλωσε, στη Σαχάρα… Θυμάται… Όμως ένα παράξενο τέρας μεγαλώνει διαρκώς.

Οι Tinariwen, απ’ το τελευταίο τους (περσινό) άλμπουμ “Elwan”. Επειδή έχουμε αργήσει για την υποσαχάρια Αφρική: το τέρας, εκεί, μεγαλώνει..

(Elwan, στα Tamashek, την γλώσσα των Tuareg, σημαίνει κυριολεκτικά «ελέφαντες». Αλλά χρησιμοποιείται μεταφορικά για να υποδείξει τους ένοπλους και τις εταιρείες που λιμαίνονται τους ανθρώπους και τα υποθέματα της ερήμου…

Γι’ αυτό πρέπει να πούμε μερικά πράγματα το γρηγορότερο…. Η τόσο όμορφη μουσική δεν θα εξουδετερώσει το τέρας… Όχι μόνη της, σίγουρα… Οι παλιοί αντάρτες μπορεί να μην ξαναπάρουν τα όπλα, όμως κάποιοι νεώτεροι θα το κάνουν…)

____________________________________________________________

Aretha…


 To 1968 η νεαρή Aretha Franklin κυκλοφόρησε σε σιγκλάκι το ‘Think”. Το τραγούδι (φεμινιστικός ύμνος για την εποχή) θα φτάσει στο νο 7 της λίστας του Billboard.

Εδώ απ’ την εκτέλεσή του στην ταινία “the blues brothers”, του 1980.

Άντε, και καλή δύναμη…

__________________________________________________________