Πάμπλο Νερούδα Εκείνα τα φιλιά που δεν δόθηκαν…

ΔΥΟ Η ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΆΝΕΙ, ο Pablo Neruda έγραψε το τελευταίο ποίημά του, το πιο βίαιο δημιούργημα που ένας πολύ διάσημος ποιητής και βραβείο  Nobel εξαπέλυσε ποτέ ενάντια κάποιου, λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα του Pinochet του ‘73, όταν τα αεροπλάνα είχαν βομβαρδίσει την Moneda και οι στρατιωτικοί είχαν σφαγιάσει τον πρόεδρο Allende διοχετεύοντας τον θάνατό του σαν αυτοκτονία. Το ποίημα του  Neruda έλεγε: “ Nixon, Frei και Pinochet / μέχρι σήμερα, μέχρι αυτό τον πικρό / μήνα του σεπτεμβρίου / του έτους 1973, με  Bordaberry, Garrastuzu και Banzer, / αχόρταγες ύαινες (…) σατράπες χίλιες φορές ξεπουλημένους / και προδότες, ενθουσιασμένους / από τους λύκους της New York, πεινασμένες μηχανές βασάνων, βαμμένες απ’ την θυσία / από τους μαρτυρικούς λαούς τους,  έμποροι πουτάνες/ του ψωμιού και του αέρα της Αμερικής / οχετοί, δήμιοι, αγέλη / μαστροπών πορνείων, δίχως άλλο νόμο απ’ το βασανιστήριο / και την πείνα απογοήτευσης του λαού ”.

–

Η κηδεία του ποιητή ήταν η πρώτη πράξη αντίστασης στο νέο καθεστώς. Είναι μια σκηνή που διηγήθηκα πολλές φορές και δεν θέλω να επαναλάβω. Κανείς εκείνη την στιγμή δεν σκέπτονταν πως ο  Pablo Neruda είχε δολοφονηθεί στο νοσοκομείο του Santiago, όπου είχε διακομιστεί, με θανατηφόρο ένεση. Ήταν άρρωστος με καρκίνο και θα είχε πεθάνει έτσι κι αλλιώς λίγους μήνες αργότερα. Όταν όμως πήγα να διαβάσω ξανά τις λεπτομέρειες του θανάτου του García Lorca, μεγάλου φίλου του, στην πανέμορφη βιογραφία του Ian Gibson, αντιλήφθηκα ένα ανησυχητικό παράλληλο. ο  Lorca μεταφέρθηκε λίγα χιλιόμετρα έξω από την Granada και δολοφονήθηκε σαν το σκυλί σε έναν λάκκο μαζί με άλλους αιχμαλώτους, όχι σαν άνθρωπος της αριστεράς ή ομοφυλόφιλος, όπως λέγονταν εκείνους τους καιρούς  (ο πιθανός φυσικός δράστης του εγκλήματος, Juan Luis Trescastro de Medina, υπερηφανεύονταν πως τον είχε πυροβολήσει δυο φορές χαμηλά στην πλάτη του διότι ήταν ένας “ maricon ”). Δεν τον σκότωσαν οι άνδρες της falange, αλλά οι αντιδραστικοί καθολικοί που δεν του συγχώρεσαν ποτέ ένα άρθρο, που εμφανίστηκε στην κυριότερη εφημερίδα της Granada, στο οποίο ο ποιητής αποκαλούσε και χαρακτήριζε τους αστούς της πόλης τους πιο άθλιους της Ευρώπης. Δεν ήταν κάτι που οι σύμμαχοι των φρανκιστών μπορούσαν να ανεχθούν.

–

ο Pablo Neruda, ανάμεσα σε αυτούς που θεωρήθηκαν μεγάλοι ποιητές,  υπήρξε ο πιο δημοφιλής όλων ακόμη και έξω από την χώρα του. Μέχρι και τα άτομα που δεν έχουν μεγάλη σχέση με την κουλτούρα, εάν τους ζητηθεί να δώσουν ένα όνομα ποιητή θα πουν Neruda. Οι νέοι κάτω από τα είκοσι χρόνια μάθαιναν τα ποιήματά του από μνήμης διότι ήταν εύκολο να τα απομνημονεύσουν, κατείχαν έναν όμορφο ρυθμό και όταν τα ψιθύριζαν στα αυτιά των κοριτσιών υπόσχονταν ένα σίγουρο αποτέλεσμα.  Κάποιοι στίχοι του έμοιαζαν στα “ piropos ”, εκείνα τα γλυκόλογα καταρράκτες που μουρμουρίζεις για να ρίξεις τα κορίτσια με τις πιο φανταστικές μεταφορές και τις πιο ευρηματικές εικόνες.  Χαρακτηρίστηκαν αυτοί οι στίχοι barocchi, ένας όρος passpartout, ή καλύτερα μια κοινοτοπία, που μεταχειρίστηκαν οι αγγλοσάξονες κριτικοί με κάποιαν υπογράμμιση περιφρόνησης για να δείξουν όλο εκείνο που είναι ισπανικό και παρακμιακό.

–

όμως ο Pablo υπήρξε επίσης ένας συγγραφέας εναλλακτικός, που άλλαζε συνεχώς θέματα και τρόπους γραφής. Άλλοι στίχοι του είναι ελαφρύτεροι, σουρεαλιστικού είδους, και δίδουν στην αισθησιακή και σαρκική σύνθεση μια κομψότητα και ελαστικότητα εξαιρετικές: “ Κοντά/ στο μικρό σου αυτάκι/ ή στο μέτωπο/ σκύβω, καρφώνομαι/

η μύτη ανάμεσα στα μαλλιά (…) και το αφρώδες σου στόμα/ αφέθηκα/ το χέρι μου/μυρωδιά από μελάνι και από ξύλο ”.

Ένα παρόμοιο ήχο τον ξαναβρίσκουμε σε εκείνα, μέχρι τώρα αδημοσίευτα, που δημοσιεύτηκαν σε αυτές τις σελίδες και ξέφυγαν από την αναθεώρηση της Matilde Urrutia, γυναίκας του.

–

Μα σε άλλες συνθέσεις περνά ακριβώς στην αντίθετη πλευρά, εκείνη της ενατένισης του θανάτου και του επικείμενου τέλους. Το ’35, όταν πήγε στην Ισπανία για πρώτη φορά προσκεκλημένος από την Σχολή των Γραμμάτων του Πανεπιστημίου της Madrid, παρουσιάστηκε από τον García Lorca με αυτά τα λόγια: «ο Pablo είναι πιο κοντά στον θάνατο απ’ ότι στην φιλοσοφία, κοντύτερα στον πόνο απ΄ ότι στην εξυπνάδα, κοντύτερα στο αίμα απ’ ότι στο μελάνι». Είναι αλήθεια. ο Neruda είχε ένα μακρύ βλέμμα που στόχευε επάνω σε όλα αυτά στα οποία ήταν καταδικασμένος, μια βαθιά στάση μελέτης όλων όσων βρίσκονται στην πλευρά του αντίο, όπως έλεγε ο Theodor Adorno μιλώντας για τις συμφωνίες του  Mahaler.

–

Είχε γεννηθεί στο Temuco, ένα χωριουδάκι στα Νότια της Χιλής, κρυμμένο σε εκείνες τις κοιλάδες που κατεβαίνουν προς την περιοχή της θάλασσας με τα περισσότερα ψάρια στον κόσμο, που διασχίζεται από το παγωμένο ρεύμα του Humbold. Ήταν περιοχές που ανήκαν στους αραουκανούς, μεγάλο λαό πολεμιστή, τους μοναδικούς  indios που στάθηκαν ικανοί να σταματήσουν τους ισπανούς “ tercios ” που οδηγούσε ο κατακτητής Valdivia και να τους νικήσουν. Σε αυτό το μέρος όπου πάντα βρέχει, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να κάνεις και μπορούσες να πεθάνεις ίσως και από την ανία. Όμως ο νεαρός  Neruda περνούσε πολύ απ’ τον καιρό του γράφοντας στίχους, μαγεμένος από τον θόρυβο που έκαναν οι στάλες στις σκεπές από κυματισμένη λαμαρίνα. Μια παρόμοια αίσθηση την είχε επίσης ένας άλλος καλλιτέχνης, διάσημος τουλάχιστον όσο ο  Neruda, της ίδιας εποχής. Ονομάζονταν Cole Porter, ήταν ένας μεγάλος συνθέτης. Στο πιο σπουδαίο του τραγούδι, Night and day , ακούγεται το κουδούνισμα από τις σταγόνες της βροχής.

–

ο Pablo λάτρευε το χωριό του που μια αγγλίδα ιστορικός χαρακτήρισε το λεπτό χωριό, με μιαν ακτή να την χτυπούν κύματα τεράστια που προέρχονταν από την άλλη πλευρά του πλανήτη και που είχαν διασχίσει όλον τον Ειρηνικό ωκεανό για δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα δίχως να συναντήσουν εμπόδια.  Τα αφιερωμένα στον ωκεανό ποιήματα είναι από τα ωραιότερα που έγραψε ποτέ και όταν ήταν νέος έλεγε πάντα πως ήθελε ένα σπίτι μπροστά στην θάλασσα.  Έχτισε ένα σχεδιασμένο σαν μια βάρκα, στην κορυφή των αμμόλοφων, με τρόπο τέτοιο ώστε να δίνει την εντύπωση πως είχε παρασυρθεί εκεί από τα κύματα σαν να είχε ναυαγήσει. Η τοποθεσία ονομάζονταν Isla Negra και πολλοί πιστεύουν πως πρόκειται για νησί ενώ είναι μια baia στα νότια του Valparaíso. Όταν πήγα εκεί, τον σεπτέμβρη του 1973, το σπίτι είχε καταστραφεί από τους αστυνομικούς του Pinochet και είχαν κλαπεί οι υπέροχες συλλογές από κοχύλια και ακρόπρωρα. Η κυβέρνηση του Santiago αντιλήφθηκε το λάθος που διαπράχθηκε όταν στις εφημερίδες εμφανίστηκε η φράση, που στην συνέχεια έγινε διάσημη και είχε διατυπωθεί από τον ίδιο τον Neruda ακριβώς για να εμποδίσει την καταστροφή, “Εδώ σαν εχθρό έχετε μόνο την ποίηση”.

–

Θα είχε θελήσει να θαφτεί εκεί — “ frente al mar que conozco ” — όμως ο Pinochet του αρνήθηκε και αυτή την μικρή του βούληση και υπήρξε δυνατό να γίνει μόνον όταν εκδιώχθηκε ο δικτάτορας. Εκεί τώρα αναπαύεται, δίπλα στην γυναίκα του. Εάν περάσετε από εκείνα τα μέρη να πάτε στην Isla Negra. Φτιάχτηκε όταν ο  Pablo και οι φίλοι του πήγαιναν στις πορείες φωνάζοντας πως η ενωμένη αριστερά δεν θα νικηθεί ποτέ,  “ la isqierda unida jamas sera vencida ”. Από τότε η αριστερά ηττήθηκε αναρίθμητες φορές, όμως η τοποθεσία είναι πολύ υποβλητική και θυμίζει τον ποιητή μας σαν κανένα άλλο μέρος στον κόσμο.

–

http://www.micciacorta.it/sezione/novita/libri/

–

https://youtu.be/48pAFEWZ8u4

–

Απ΄το Δίσκο του Ορφέα Περίδη »Live με τους φίλους του»

_____________________________________________________________

Από:https://aenaikinisi.wordpress.com/2015/11/02/%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B4%CF%8C%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B1/

Διώξτε τους οικονομολόγους! Άχρηστες οικονομικές προβλέψεις, «μεσ’ τον Πράσινο το Μύλο»…

του Βόλφγκανγκ Μύνχάου

Σχεδόν πάντα κάνουν λάθος, σχεδόν πάντα είναι υπερβολικά αισιόδοξοι: Οι περισσότερεςπροβλέψεις των οικονομολόγων για τη συγκυρία είναι σαν νούμερα τσίρκου. Οι οικονομολόγοι δεν ξέρουν πως να τα βγάλουν πέρα με δυναμικά συστήματα. Είναι καιρός να πάρουν άλλοι άνθρωποι τη θέση τους.

Ξέρετε μάλλον το φαινόμενο της πεταλούδας: μια μικρή διαταραχή που προκαλεί ολέθριες επιπτώσεις. Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε τώρα στην οικονομία. Και οι οικονομολόγοι είναι πιο αναποτελεσματικοί από κάθε άλλη φορά. Κάνουν κάτι ακόμη χειρότερο: κάθε φορά επαναλαμβάνουν τα λάθη του παρελθόντος. Τίποτε δεν μαθαίνουν από τα μαθήματα και τα παθήματά τους.

Ο Αμερικανός μαθηματικός και μετεωρολόγος Edward Lorenz  στις αρχές της δεκαετίας του ’60 του περασμένου αιώνα ασχολήθηκε με το ερώτημα κατά πόσον το φτερούγισμα των φτερών μιας πεταλούδας στη Βραζιλία μπορεί να προκαλέσει ανεμοστρόβιλο στο Τέξας. Η λεγόμενη θεωρία του χάους που δημιουργήθηκε στη συνέχεια, είναι μία από τις πιο συναρπαστικές περιοχές των σύγχρονων μαθηματικών – όπου είναι γνωστή ως Θεωρία των Δυναμικών Συστημάτων. Στην οικονομική θεωρία η θεωρία του χάους δεν έχει σχεδόν καμμία επιρροή. Είναι κρίμα. Με τις αποκτηθείσες γνώσεις στο πεδίο των δυναμικών συστημάτων, οι μαθηματικοί και οι φυσικοί θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην οικονομία μας.

Ήταν πολύ αστείο όταν συνέκρινα τις μεσοπρόθεσμες προβλέψεις για την οικονομική ανάπτυξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα και την Ιταλία με τα πραγματικά αποτελέσματα – και μάλιστα τις προβλέψεις του φθινοπώρου για το μεθεπόμενο έτος, δηλαδή προβλέψεις με χρονικό ορίζοντα από 15 έως 27 μήνες. Για τη Ελλάδα η πρόβλεψη για το ΑΕΠ του 2011 ήταν  +0,45 %. Το αποτέλεσμα ήταν – 7,1 %. Για το 2012, η πρόβλεψη ήταν +1,1 %, το αποτέλεσμα – 6,9 %. Για το 2013, το ΔΝΤ ήταν πολύ αισιόδοξο με πρόβλεψη για +1,5 %. Αποτέλεσμα: -3,9 %. Για την Ιταλία η πρόβλεψη για το 2011 τα πήγε αρκετά καλά: Πρόγνωση +0,7 %, αποτέλεσμα + 0,5 %. Μετά από αυτό πήγαμε πίσω στα παλιά γνωστά: Για το 2012, η πρόβλεψη ήταν +1,4 %, το αποτέλεσμα -2,3 %. Πρόγνωση για το 2013: +0,5 %, το πραγματικό ΑΕΠ – 1,9 %.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι προβλέψεις αποδεικνύονται λανθασμένες. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι όλες οι προβλέψεις ήταν υπερβολικά αισιόδοξες. Κάτι που είναι εμφανές και στη Γερμανία, όπου οι οικονομικές προοπτικές επιδεινώνονται και αυτό θεωρείται έκπληξη. Τα μοντέλα που αποτελούν το μαθηματικό θεμέλιο των προβλέψεων δεν λειτουργούν πια. Αλλά οι οικονομολόγοι δεν θέλουν να το παραδεχτούν.

Υποτιμούν τη δυναμική της κρίσης 

Τα παλιά Κεϋνσιανά μοντέλα ήταν πιο κοντά στην μακροοικονομική πραγματικότητα. Αλλά και αυτά υποτίμησαν  τη δυναμική της κρίσης – πέρα απο το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πολλά φαινόμενα του παρελθόντος, όπως τον πληθωρισμό στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ή την οικονομική άνοδο και επέκταση της δεκαετίας του 1990.

Τα οικονομικά μοντέλα, παλαιο-κεϋνσιανά, νεο-κεϋνσιανά, μονεταριστικά, κλασικά ή νεοκλασικά,  όλα βασίζονται στην ιδέα της μακροοικονομικής ισορροπίας. Πιστεύουν ότι κάθε οικονομικό σύστημα που εκτρέπεται απο την ισορροπία κάτω απο την επίδραση ενός σοκ, επανέρχεται και πάλι αργά ή γρήγορα σε ισορροπία. Η διένεξη μεταξύ των μεγάλων οικονομικών σχολών σκέψης περιστρέφεται κυρίως γύρω από το ποιος προκαλεί τι.

Μια πρόβλεψη ρίχνοντας ζάρια θα έχει καλύτερα αποτελέσματα 

Αλλά η Ευρωπαϊκή οικονομία (και όχι μόνον), σε καιρό κρίσης και μετά την κρίση, παρουσιάζει σαφή χαρακτηριστικά ενός δυναμικού συστήματος. Στα δυναμικά συστήματα δεν υπάρχει καμία φυσική ισορροπία στην οποία επανέρχεται το σύστημα. Αν θέλουμε να καταλάβουμε πώς έγινε και μια χώρα όπως η Ιαπωνία, μετά από μια οικονομική κρίση, εισήλθε ξαφνικά σε μια εντελώς διαφορετική πορεία, πορεία μακροχρόνιας στασιμότητας, τότε η ιδέα ενός δυναμικού συστήματος είναι ένας καλύτερος τρόπος σκέψης από την ιδέα της οικονομικής ισορροπίας. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει καμία οικονομική θεωρία που να εξηγεί το πώς η Ιαπωνία κατάφερε να γλιστρήσει σε μακροχρόνιο και συνεχή αποπληθωρισμό.

Στην Ευρώπη, δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Μετά τα άθλια οικονομικά στοιχεία του δευτέρου τριμήνου του 2014, γνωρίζουμε ότι το ΔΝΤ έκανε και πάλι λάθος για το 2014. Και πάλι ήταν πολύ αισιόδοξο. Όμως το ΔΝΤ δεν είναι μια ειδική περίπτωση. Οι υπεραισιόδοξοι ερευνητές του που μελετούν την οικονομική συγκυρία έχουν σκληρό ανταγωνισμό από συναδέλφους τους με παρόμοια «προσόντα» στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αν κάποιος αντικαταστήσει αυτές τις προβλέψεις με την επιλογή ενός λαχείου ή ζητώντας από μια μαϊμού να επιλέξει έναν αριθμό ανάμεσα σε μια σειρά δέκα ακεραίων αριθμών από -5 έως +5, θα πάρει καλύτερα αποτελέσματα, γιατί τότε, τουλάχιστον, δεν θα είναι το λάθος πάντα προς την ίδια κατεύθυνση.

Η συμβουλή μου προς τους πολιτικούς: Να διώξουν τους οικονομολόγους και να τους αντικαταστήσουν με διεπιστημονικές ομάδες που μπορούν να σκεφτούν κυττάζοντας και λίγο πέρα ​​από το χείλος του πιάτου τους. Η οικονομική επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει στα οικονομικά ερωτήματα της εποχής μας.

 

O Wolfgang Münchau είναι οικονομικός συντάκτης (Financial Times  Spiegel) 

_____________________________________________________________

Aπό:http://aftercrisisblog.blogspot.com/2014/10/blog-post_33.html