Ερωτικός εξορκισμός…

Γράφει ο mitsos175.

Είμαι ερωτευμένος στα σύννεφα πετάω… Όταν τον άκουσα, τον ερωτεύτηκα. Θέλω να τον βουτήξω, να του δαγκώσω το λαιμό. Να του δώσω ένα φιλί με γλώσσα και μπόλικα σάλια, να του απαλύνω τον καημό και τα δάκρυα, που με συγκίνησαν σχεδόν όσο η θέα ενός μουσακά. Το σκασμένο! Να τον φτύσω να μου βασκαθεί.

Ποιόν; Καλέ το σκληρό αγόρι, το χλωμό παλικάρι, τον Πρόεδρο του ΣτΕ. Δεν ξέρω για σας, εγώ μόλις είδα τα δάκρυά του στο τρυφερό του μαγουλάκι, σκέφτηκα να του δώσω κάτι να σκουπίσει τη μυτούλα του. Επειδή δεν έχω πρόχειρο μαντήλι, πειράζει να του δώσω το μόνο πράγμα που μου άφησε το Μνημόνιο; Το βρακί μου! Είναι καθαρό, δεν είναι λερωμένο από το φόβο σαν κάτι άλλων…

Αγορίνα μου! Μανάρι μου! Σε ποθώ, σε θέλω! Je t’aime! Μα να παραιτηθείς έναν ολόκληρο μήνα πριν τελειώσει η θητεία σου; Να χάσεις το μηνιάτικο, τόσα λεφτά; Ήρωά μου!
Πες τώρα στο θείο Μήτσο, σε πιο κόμμα θα πας νεανία μου!; Πες μου ότι θα πας στο ΚΚΕ, να πετάξω από τη χαρά μου! Θα σε ψηφίσω με χέρια και πόδια. Με τα τέσσερα θα πάω στην κάλπη, όπως πάνε οι πολιτικοί μας στις Βρυξέλλες. Δεν είσαι Κομμουνιστής; Όχι! Κρίμα, κανείς δεν είναι τέλειος.

Πάντως αυτά που είπες ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις, μόνο το ΚΚΕ τα λέει από αυτούς που είναι μέσα στη Βουλή. Τα λένε κι άλλοι; Ναι, κάτι υποκριτές, που άλλα λένε κι άλλα κάνουν, αλλά εσύ δεν είσαι από δαύτους.
Εσύ έχεις δίκιο! Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να πειράξουμε τη σύνταξη. Τη δική σου δεν θα την πειράξει κανείς. Φρόντισε η πλειοψηφία του δικαστηρίου που ήσουν Πρόεδρος.
Ήσουν της μειοψηφίας. Καρδούλα μου, ο Μητσοτάκης είχε πει κάποτε σε έναν άλλο γαλάζιο, πως το 7-6 του Ειδικού Δικαστηρίου ήταν κατά παραγγελία για να χρυσωθεί το χάπι στα γαλάζια γίδια, να υπάρχουν αμφιβολίες. Δεν πιστεύω να ρίξατε κλήρο ποιος θα κάνει τον καλό μπάτσο, εεε δικαστή; Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω.

Πως το είπες και με έφτιαξες; Υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας. Αχ ναι, υπάρχουν. Και πολιτικοί, μη μου τους ξεχνάς. Όπως και δοσίλογοι! Στο μεταξύ επειδή έχουμε γεμίσει και με ήρωες, κάναμε κι εξαγωγή στην Τουρκία δυο, διαβάζω το λόγο παραίτησης τον οποίο αναφέρει πρώτο πρώτο.

“Στην απόφασή μου αυτή κατέληξα μετά την πρόσφατη παραβίαση του απορρήτου της διασκέψεως του Δικαστηρίου σχετικά με το νέο ασφαλιστικό σύστημα και την εύλογη αναταραχή που προκάλεσε σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η αδιανόητη όσο και απαράδεκτη αυτή παραβίαση του δικαστικού απορρήτου, την οποία αντικειμενικά αδυνατώ να ελέγξω, επέφερε καίριο πλήγμα στην αξιοπιστία και το κύρος του θεσμού του Συμβουλίου της Επικρατείας και δεν μου επιτρέπει, πλέον, να εξακολουθήσω να ασκώ τα δικαστικά μου καθήκοντα με την δέουσα ηρεμία και νηφαλιότητα”…

Τι είναι απόρρητο, ψυχή της ψυχής μου; Μυστικό είναι ότι θα μας γδάρουν; Ότι θα μειωθούν οι συντάξεις, ότι εξασφαλίσατε τις δικές σας και κόβετε των άλλων; Αυτά τα ξέρουμε. Καλέ, τσάμπα έχασες το μισθό!

Μήπως η απόφαση; Ε, θα το μαθαίναμε. Θα μας το έλεγαν. “Σας ληστεύουμε βάση συνταγματικού νόμου”! Για απατεώνες τους πέρασες τους πολιτικούς;
Το 13-12; Θα μπορούσε να ήταν και 25-0, το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε. Υποβιβασμό της σύνταξης από μόλις ορατή σε αόρατη.

Μην κλαις, δεν έχεις κανένα λόγο. Άσε εμάς που έχουμε…

---

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2018/05/blog-post_23.html

Νίκος Καζαντζάκης – Πότε άραγε θα ξαναντικρύσω τον αγαπημένο μου κάβο…

Ζώντας στην Αντίπολη, ο Καζαντζάκης συνειδητοποίησε ότι άφησε πίσω του κάθε τι που αγαπούσε. Του έλειπε η Αίγινα, εκεί όπου έζησε για δέκα περίπου χρόνια. Ο ήπιος ρυθμός του νησιού τού ταίριαζε∙ τον συγκινούσε με τρόπο μυστηριώδη. Ερημιά, ήλιος, θάλασσα. Του έλειπε το σπίτι του στην Αίγινα, με τον μεγάλο κήπο γεμάτο πορτοκαλιές, μανταρινιές, δάφνες και ελιές.

Το νησί ήταν κοντά στην Αθήνα αλλά μακριά από τη βουή της και μπορούσε να εργάζεται σε απόλυτη ηρεμία. Περισσότερο από όλα, όμως, του έλειπε το φθινόπωρο της Αίγινας, τότε που έφευγαν οι θερινοί επισκέπτες και το νησί ξανάβρισκε τη ραθυμία του. Βροχές, δροσιά, το χώμα να μυρίζει, οι βαρκούλες να λικνίζονται στο νερό, με τον ίδιο να γράφει βυθισμένος σε νηφάλια μέθη.

Νοσταλγούσε το καθημερινό του πρόγραμμα στην Αίγινα. Σηκωνόταν νωρίς το πρωί και πήγαινε στα αμπέλια να κόψει σταφύλια και σύκα. Γύριζε στο σπίτι, τα έπλενε, έτρωγε όσα μπορούσε – και μπορούσε να φάει πολλά –, άφηνε τα υπόλοιπα μέσα σε βαθουλωτά πιάτα πάνω στο τραπέζι για να παίρνει δύναμη βλέποντάς τα. Δούλευε στα γραπτά του ως το μεσημέρι και κατόπιν τα παρατούσε για να χαρεί την καλύτερη στιγμή της μέρας: το κολύμπι. Έμπαινε στη θάλασσα και πλατσούριζε με τις ώρες. Επέστρεφε στο σπίτι, έτρωγε και συνέχιζε να δουλεύει. Λίγο προτού δύσει ο ήλιος, έκανε το δεύτερο μπάνιο της μέρας, ξεπλενόταν και ανέβαινε στην ταράτσα για να κοιμηθεί γαλήνιος όσο ποτέ.

Σε επιστολή του από την Αντίπολη προς τον Αιγινήτη φίλο του Δημήτρη Λορέντζο, στις 20 Οκτωβρίου του ’55, σημείωνε:

«Όλο ρίχνουμε ρίζες στην ξενιτιά, μα οι ρίζες της καρδιάς μου είναι στην Αίγινα. Πότε άραγε θα ξαναντικρύσω τον αγαπημένο μου κάβο, μόνο ο Θεός το ξέρει».

(1941 – Ο Καζαντζάκης και η Ελένη στην Αίγινα την εποχή της κατοχής)

Εκτός από την Αίγινα, ο Καζαντζάκης άφησε πίσω του και τη γενέτειρά του, την Κρήτη. Την πόλη του, τον Χάνδακα, με τα στενά δρομάκια, τα δεκάδες τζαμιά και τις τρεις ορθόδοξες εκκλησίες. Θυμόταν τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους να πίνουν τσικουδιά στα καφενεία, να συζητούν, να γελάνε και μετά από λίγο να παίρνουν τα όπλα για να αλληλοσκοτωθούν. Θυμόταν την απόγνωση στο βλέμμα των μανάδων καθώς περίμεναν στο λιμάνι το πλοίο που θα έπαιρνε εκείνες και τα παιδιά τους μακριά από τις σφαγές και τις λεηλασίες, στα ασφαλή ελληνικά νησιά. Στα νησιά αυτά ταξίδεψε κάποτε και ο ίδιος για να γράψει:

«Το είπα και το ξαναλέω: μια από τις πιο μεγάλες χαρές που μπορεί ν’ αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να ’ναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν’ αρμενίζεις στο Αιγαίο. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πώς γίνεται να ’ναι αλλιώς ο Παράδεισος. Ποια άλλη χαρά, στον ουρανό και στη γη, μπορεί να ’ναι καλύτερα αρμονισμένη με το κορμί και την ψυχή του ανθρώπου;»

Ο νους του ξαναγύριζε στην Κρήτη∙ γέμιζε το είναι του με εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές. Μια λαγήνα νερό στο σταμνοστάτη, μια νταμιτζάνα ρακί στη γωνιά. Στα δοκάρια των σπιτιών κρέμονταν αρμαθιές κυδώνια, ρόδια και μυρωδάτα βότανα, φασκόμηλο, δυόσμος και δεντρολίβανο. Στην κουζίνα, το σταμναγκάθι με το τρυφερό βλαστάρι, περιζήτητο για σαλάτες στο νησί. Σύκα και μυγδαλόψιχα αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι, ξερές σταφίδες, σταμνιά με μέλι, λάδι και κρασί.

Θυμόταν τα γλέντια και τα πανηγύρια στο νησί, με αφορμή κάποιο γάμο. Ο γαμπρός χιμούσε καβαλάρης κατά τη νύφη, που έκανε ότι του αντιστεκόταν, μέχρι που ο γαμπρός την άρπαζε, την πέταγε στη σέλα του αλόγου και εξαφανιζόταν πυροβολώντας στον αέρα. Αυτήν ακριβώς την αντίληψη για τη ζωή και το θάνατο, ο ίδιος ονόμαζε Κρητική Ματιά: αγαπάς παράφορα τη ζωή – δε φοβάσαι το θάνατο.

(1945 – Ιούλιος – ο Καζαντζάκης περιοδεύει στα Χανιά)

Στο Παρίσι, σε συνέντευξη που έδωσε στον Πιέρ Σιπριό τον Μάιο του ’55, ανέφερε μεταξύ άλλων: 

«Οι Κρητικοί έχουν τόσο εξοικειωθεί με το θάνατο, που δεν τον φοβούνται πια. Υπέφεραν τόσο επί αιώνες, διαπίστωσαν τόσες φορές ότι ο ίδιος ο θάνατος δεν μπορεί να τους καταβάλει, που έφτασαν στη διαπίστωση ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος για το θρίαμβο του ιδανικού τους, ότι στην κορυφή της απελπισίας αρχίζει η σωτηρία. Ναι, είναι δύσκολο να μασήσεις την αλήθεια. Αλλά οι Κρητικοί, σκληραγωγημένοι από τον αγώνα, λαίμαργοι για ζωή, την καταπίνουν σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό.

“Πώς σου φάνηκε η ζωή, παππού;” ρώτησα μια μέρα ένα γέρο Κρητικό, εκατοχρονίτη, γεμάτο παλιές πληγές, τυφλό. Ζεσταίνονταν στον ήλιο, κουκουβιστός στο κατώφλι της καλύβας του. Ήταν περήφανος στ’ αυτιά, όπως λέμε στην Κρήτη. Δεν άκουε καλά. Τού επανέλαβα την ερώτηση:

“Πώς σου φάνηκε η μεγάλη σου ζωή, τα εκατό σου χρόνια, παππού;”

“Σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό”, μου απάντησε.

“Και διψάς ακόμα, παππού;”

Σήκωσε απότομα το χέρι.

“Καταραμένος αυτός που δε διψάει”, φώναξε.

Αυτοί είναι οι Κρητικοί. Πώς να μη τους κάνω σύμβολο;»

 

Κώστας Αρκουδέας – Το χαμένο Νόμπελ

Εκδόσεις Καστανιώτη (απόσπασμα από το 4ο μέρος – Αντίπολη )

————————————————————————————

Από: http://antikleidi.com

 

 

Η έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία

Είμαι σίγουρος ότι όλοι θυμάστε την πρόσφατη επίσκεψη του πρίγκηπα Κάρολου μετά της συζύγου του, παρ’ ότι αυτή η επίσκεψη δεν επηρέασε την ζωή μας και την καθημερινότητά μας (εκτός, ίσως, από το ότι γελάσαμε λίγο). Μήπως, όμως, θυμάστε ποιος άλλος μεγαλόσχημος μας επισκέφθηκε λίγο πριν τον Κάρολο; Και, μάλιστα, η επίσκεψή του ήταν απείρως σημαντικώτερη και για την ζωή μας και για την καθημερινότητά μας; Αν δεν θυμάστε, δεν πειράζει. Γι’ αυτό υπάρχει τούτο το ιστολόγιο.

Την παραμονή τής πρωτομαγιάς, λοιπόν, βρέθηκε στην Αθήνα και συναντήθηκε τόσο με τον ίδιο τον πρωθυπουργό όσο και με το οικονομικό επιτελείο τής κυβέρνησης ο γενικός γραμματέας τού ΟΟΣΑ Άνχελ Γκουρία. Φυσικά, οι συζητήσεις στις οποίες συμμετείχε, είχαν θέμα την οικονομία τής χώρας μας ενώ παρέδωσε στον Αλέξη Τσίπρα αλλά και στον υπουργό οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο την Έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα. Η έκθεση περιλαμβάνεται σε έναν τόμο 188 σελίδων και είναι αρκετά πυκνογραμμένη, με αποτέλεσμα η μελέτη της να είναι αρκετά κουραστική.

Ο Άνχελ Γκουρία δίνει την έκθεση του ΟΟΣΑ στον Αλέξη Τσίπρα. Τα χαμόγελα περισσεύουν.

Οι ερευνητές, οι οποίοι συνέταξαν την εν λόγω έκθεση, καταγράφουν τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία, προβαίνουν σε επισημάνσεις και κάνουν ορισμένες συστάσεις σχετικά με τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι προτάσεις τού ΟΟΣΑ στους παρακάτω τρεις τομείς:

(α) Φορολογία

Ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει ότι η φορολογία στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα υψηλή, με τους συντελεστές φορολογίας εισοδήματος και ΦΠΑ να είναι οι υψηλότεροι μεταξύ των 22 χωρών τής Ε.Ε., οι οποίες είναι μέλη του. Όμως, η εισπραξιμότητα των φόρων παραμένει πολύ χαμηλή, με την Ελλάδα να βρίσκεται σε καλύτερη θέση μόνο απέναντι στο Μεξικό και την Ιταλία. Κατά τους ερευνητές, αυτό συμβαίνει επειδή η φορολογική βάση είναι μικρή [σ.σ.: πληρώνουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι] και η δυνατότητα φοραπόδοσής της έχει μειωθεί. Προτείνεται η πλήρης κατάργηση όλων των φορολογικών εξαιρέσεων, εκπτώσεων και απαλλαγών σε κάθε είδους φορολογία (εισόδημα, ΦΠΑ, ειδικοί φόροι, φόροι κατανάλωσης κλπ), ακόμα δε και η εξίσωση των φόρων σε όλα τα καύσιμα [σ.σ.: ίδιος συντελεστής φόρου σε βενζίνη, πετρέλαιο κίνησης, πετρέλαιο θέρμανσης κλπ]. Μαζί με μερικά άλλα μέτρα που προτείνει (ηλεκτρονική τιμολόγηση κλπ), ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η υιοθέτηση των μέτρων του μπορεί να αυξήσει τα δημόσια έσοδα κατά 1,9% ως το 2030.

(β) Κοινωνική ασφάλιση
Ο ΟΟΣΑ αναγνωρίζει τα θετικά βήματα που έχουν γίνει με την μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου και συνιστά την προσήλωση στην πλήρη τήρησή των προβλεπομένων [σ.σ.: περίπου ό,τι έλεγε και η έκθεση της Ε.Ε. στην οποία αναφερθήκαμε χτες]. Επισημαίνεται ιδιαίτερα ότι οι αλλαγές στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, οι οποίες προβλέπεται να οδηγήσουν σε αύξηση της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης κατά τρία χρόναι ως το 2030, μπορούν να επιφέρουν αύξηση του ΑΕΠ κατά 7,5% ως το 2060. Προτείνεται η πλήρης κατάργηση των πολλών διαφορετικών ασφαλιστικών προγραμμάτων και επιδομάτων, με παράλληλο επανασχεδιασμό ώστε να υπάρξει καλύτερη στόχευση [σ.σ.: επιδόματα θα παίρνουν μόνο οι απολύτως εξαθλιωμένοι].

(γ) Εργασιακά
Ο ΟΟΣΑ επισημαίνει τον κίνδυνο να μειωθούν οι θέσεις εργασίας αν επανέλθουν οι συλλογικές κλαδικές συμβάσεις μετά την έξοδο από το μνημόνιο. Προτείνεται η μη υποχρεωτική εφαρμογή αυτών των συμβάσεων από όλες τις επιχειρήσεις ενός κλάδου και η πρόβλεψη δυνατότητας προσαρμογής κάθε σύμβασης στις ειδικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε εταιρεία. Προτείνεται, επίσης, η διατήρηση του «υποκατώτατου» βασικού μισθού αλλά η εφαρμογή του να γίνεται με κριτήριο την προϋπηρεσία και όχι την ηλικία [σ.σ.: οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα παίρνουν όσα παίρνουν σήμερα όσοι είναι κάτω των 25 ετών]. Προτείνεται ακόμη η πλήρης και οριστική κατάργηση των τριετιών και όλων των επιδομάτων, επειδή η εφαρμογή τους προκαλεί αυξήσεις μισθών, οι οποίες μειώνουν την ανταγωνιστικότητα [σ.σ.: τριετίες και επιδόματα εξακολουθούν να ισχύουν αλλά έχουν ανασταλεί έως ότου η ανργία πέσει κάτω από 10%]. Τέλος, οι ερευνητές συνιστούν στην κυβέρνηση να μη σπεύσει να αυξήσει τον κατώτατο μισθό μετά την έξοδο από τα μνημόνια αλλά να αναθέσει το θέμα σε μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων, την οποία θα συστήσουν από κοινού οι κοινωνικοί εταίροι.

Εκτός από τα παραπάνω, η έκθεση δίνει ιδιαίτερη σημασία στον περαιτέρω εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας με επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς αλλά και στην μείωση της γραφειοκρατίας. Κατά τους ερευνητές, όλα αυτά θα έχουν ως αποτέλεσμα τόσο την αύξηση της παραγωγικότητας όσο και την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Έτσι, θα επιταχυνθεί ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και, συνακόλουθα, θα βελτιωθεί το επίπεδο ζωής των πολιτών.

Άνχελ Γκουρία και Ευκλείδης Τσακαλώτος σε θερμό, αριστερό εναγκαλισμό.

Όπως κάναμε και χτες, με την έκθεση της Ε.Ε. περί των συντάξεων, έτσι και σήμερα ολοκληρώνουμε δίχως να διατυπώσουμε σχόλια και συμπεράσματα, αφήνοντας τον αναγνώστη να καταφύγει στην δική του κρίση για όσα διάβασε. Εμείς θα κλείσουμε με δυο αποσπάσματα από όσα δήλωσαν μετά την συνάντησή τους ο Άνχελ Γκουρία και ο Αλέξης Τσίπρας:

– Γκουρία: Έχουμε το βλέμμα προσηλωμένο στο 2022. Θέλουμε και ελπίζουμεότι θα μειωθεί το χρέος και το ποσοστό χρέους ως προς το ΑΕΠ. Θα αυξηθεί το ΑΕΠ και οι οίκοι αξιολόγησης θα προβούν στις αξιολογήσεις τους και θα χρηματοδοτήσετε το χρέος πιο φτηνά. Μιλάμε για μια περίπλοκη αλλά και πολύ ελπιδοφόρα κατάσταση.

– Τσίπρας: Η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια χώρα στις μεταρρυθμίσεις. όχι μόνο στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη αλλά και μεταξύ των χωρών τού ΟΟΣΑ τα τρία τελευταία χρόνια. Μεταρρυθμίσεις δίκαιες αλλά αναγκαίες πολλές από αυτε΄ς, καθώς ανοίγουν μια πολύ σημαντική προοπτική για την ανάπτυξη της οικονομίας, για την εγκαθίδρυση μιας πιο δίκαιης προοπτικής ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία τα επόμενα χρόνια. [σ.σ.: Με το ζόρι κρατιέμαι να μη σχολιάσω αυτή την «εγκαθίδρυση μιας πιο δίκαιης προοπτικής ανάπτυξης». Δόλια γλώσσα, τι τραβάς…]

____________________________________________________________

Aπό:http://teddygr.blogspot.gr/2018/05/blog-post_17.html

Η Μάχη του Όρους Μπλαιρ…

Το Φεβρουάριο του 2017, το Fortune έγραψε για μια προτροπή στο Twitter από την κοινωνιολόγο Eve Ewing:

«Αν θα έπρεπε να επιλέξετε έναν ιστορικό αγώνα που πολλοί άνθρωποι δε ξέρουν για αυτόν και θα διδάσκονταν στα σχολεία, ποιος θα ήταν αυτός;»

Μεταξύ των δεκάδων «αφυπνιστικών» απαντήσεων σε αυτό «το crowdsourced πρόγραμμα σπουδών», το Fortune ξεχώρισε τη Μάχη του Όρους Μπλαίρ, τη μεγαλύτερη εσωτερική ένοπλη εξέγερση στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον εμφύλιο πόλεμο (και που διεξάχθηκε σε αυτό που σήμερα είναι η καρδιά της αποκαλούμενης «χώρας του Τράμπ»).

Αν δε γνωρίζετε για τη σύγκρουση του 1921, δεν είστε οι μόνοι. Ο David Alan Corbin, συγγραφέας του «Gun Thugs, Rednecks, and Radicals: A Documentary History of the West Virginia Mine Wars», γράφει πως «στα δώδεκα χρόνια δημόσιας εκπαίδευσης του στη Δυτική Βιρτζίνια», δεν άκουσε «τίποτα» για τη σύγκρουση ή τους βασικούς πρωταγωνιστές της, παρόλο που πρόκειται για τη μεγαλύτερη εργατική εξέγερση στην αμερικανική ιστορία και παρά το γεγονός πως μεγάλωσε στο επίκεντρό της.

Ο ιδεολογικός πυρήνας αυτής της σύγκρουσης, για την οποία έχουν ακούσει ελάχιστοι, όπως γράφει το Smithsonian, ήταν η μάχη μεταξύ «του κολεκτιβισμού και του ατομικισμού, των δικαιωμάτων του εργαζομένου και των δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη».

Ιδιαίτερα, στη Μάχη του Όρους Μπλαίρ πήραν μέρος 10.000-15.000 ανθρακωρύχοι από τη Δυτική Βιρτζίνια, πολλοί οπλισμένοι μόνο με «τουφέκια για κυνήγι σκίουρων», ενάντια σε 3.000 υποστηρικτές της εταιρίας εξόρυξης άνθρακα, συμπεριλαμβανομένων της τοπικής αστυνομίας, των ομοσπονδιακών στρατευμάτων, ακόμη και ενός βομβαρδιστικού αεροπλάνου του αμερικάνικου στρατού («η μοναδική φορά στην ιστορία ότι η αμερικάνικη πολεμική αεροπορία έχει χρησιμοποιηθεί ενάντια σε αμερικανικούς πολίτες», σύμφωνα με το NPR (National Public Radio)).

Τι πυροδότησε μια τόσο αιματηρή εσωτερική σύγκρουση άνευ προηγουμένου;

Με απλά λόγια, οι ανθρακωρύχοι, που αντιμετώπιζαν απειλητικές συνθήκες για τη ζωή τους στις καλύτερες των περιπτώσεων, ήθελαν καλύτερη αντιμετώπιση από τις εταιρίες εξόρυξης άνθρακα. Αναλύει το Smithsonian:

«Η βιομηχανία άνθρακα ήταν ουσιαστικά η μόνη πηγή εργασίας της πολιτείας, και οι μαζικές εταιρίες έχτιζαν τα σπίτια, τα καταστήματα, τα σχολεία, τις εκκλησίες και τις ψυχαγωγικές εγκαταστάσεις στις απόμακρες πόλεις κοντά στα ορυχεία. Για τους ανθρακωρύχους, το σύστημα αυτό έμοιαζε σαν αυτό της φεουδαρχίας. Οι συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης στα σπίτια των εταιρειών ήταν αβυσσαλέες, οι αμοιβές ήταν χαμηλές, και οι ντόπιοι πολιτικοί υποστήριζαν τους πλούσιους ιδιοκτήτες των ορυχείων άνθρακα παρά τους ανθρακωρύχους».

Ο Doug Estepp, ένας τοπικός ιστορικός που οργανώνει περιοδείες στη περιοχή, είπε στο NPR το 2011 ότι μερικές από τις εταιρείες είχαν συμβάσεις που απαγορεύαν και τιμωρούσαν τους ανθρακωρύχους που προσπαθούσαν να οργανωθούν στα νεοσύστατα συνδικάτα:

«Έκαναν συμβάσεις (yellow-dog contract) που ουσιαστικά έλεγαν, πως αν έπιανες δουλειά σε αυτό το ορυχείο, δεν θα μπορούσες να συναναστραφείς με οποιοδήποτε μέλος του συνδικάτου, δεν θα μπορούσες να οργανωθείς. Θα απολυόσουν, θα έμπαινες σε μαύρη λίστα και θα διωχνόσουν — και πιθανώς θα σε χτυπούσαν οι φρουροί καθώς έφευγες για να είναι σίγουροι».

Στα χρόνια που οδήγησαν στη Μάχη του Όρους Μπλαίρ, οι απεργίες και οι προσπάθειες να οργανωθεί συνδικάτο εμποδίστηκε επίσης από την Baldwin-Felts Detective Agency, μια ιδιωτική εταιρία που μισθώθηκε από τις μεταλλευτικές εταιρείες για να συμμορφώνει τους εργάτες.

Μην τον γραφικό τίτλο «Detective Agency» να σας ξεγελάσει. Πράκτορες οπλισμένοι με πολυβόλα, τα αυτόματα όπλα, και μεγάλης ισχύος τουφέκια, και γνωστοί για τα περάσματα τους μέσα στους καταυλισμούς των απεργών, μέσα σε ένα θωρακισμένο όχημα γνωστό ως «Θανατηφόρο Ειδικό», πυροβολώντας τους ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους. Μια μητέρα τριών ανέφερε αργότερα σε κυβερνητικούς επίσημους ένα ιδιαίτερα τρομακτικό γεγονός:

«Η κα Annie Hall, που μπήκε κουτσαίνοντας στην αίθουσα της επιτροπής, είπε στην επιτροπή πώς προστάτευσε τα τρία μικρά παιδιά της από τις σφαίρες, κρύβοντας τα στη καπνοδόχο του σπιτιού της στο Χόλι Γκρόουβ όταν το θωρακισμένο τραίνο έκανε την εμφάνισή του. Είπε ότι μια σφαίρα διαπέρασε τα πόδια της, έχοντας περάσει μέσα από μια Βίβλο και ένα υμνολόγιο στον τραπέζι του δωματίου της».

Το 1920, αυτή η βία έφερε περισσότερη βία, και προκάλεσε μια σύγκρουση που στο τέλος άφησε πίσω της ένα πεδίο μάχης τόσο «μεγάλο και εκτεταμένο όσο σχεδόν και ένα πεδίο μάχης του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου», σύμφωνα με τον Kenny King, ένα μεταλλοθήρα, «ερασιτέχνη αρχαιολόγο», και ντόπιο ειδικό της Μάχης του Όρους Μπλαίρ.

Μια ένοπλη συμπλοκή την άνοιξη εκείνης της χρονιάς μεταξύ των πρακτόρων της Baldwin-Felts και μιας ομάδας υπέρ του συνδικάτου, στο Matewan, τον αρχηγό της αστυνομίας της Δυτικής Βιρτζίνια, έληξε με 10 νεκρούς, συμπεριλαμβανομένου του δημάρχου της πόλης. Λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, αφότου ο αρχηγός της αστυνομίας απαλλάχθηκε από ένα τοπικό δικαστήριο ενόρκων, οι πράκτορες της Baldwin-Felts  πυροβόλησαν αυτόν και τον και τον βοηθό του στα σκαλοπάτια του δικαστηρίου.

Αυτή η κραυγαλέα δολοφονία τροφοδότησε την ένταση, οδηγώντας 10.000 και πλέον ανθρακωρύχους να διεξάγουν πόλεμο εναντίον των πρακτόρων, της εταιρίας άνθρακα, και όταν είδε την ανάγκη επέμβασης ο Πρόεδρος Harding, των ομοσπονδιακών στρατεύματων με τα πυρομαχικά που περίσσεψαν από το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για περισσότερο από μια εβδομάδα, η περιοχή που γίνεται μετατράπηκε σε μια ανηλεή ζώνη πολέμου για τους κατοίκους της περιοχής, σύμφωνα με τον James Green, ο συγγραφέας του The Devil Is Here in These Hills: West Virginia’s Coal Miners and Their Battle for Freedom:

«Ο τοπικός γιατρός, βετεράνος του πολέμου, είπε ότι άκουσε περίπου τόσους πυροβολισμούς όσους την ημέρα που οι αμερικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν τη Μανίλα στις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια του αμερικανοϊσπανικού πολέμου. Και κάποιοι από τους ανθρακωρύχους είπαν στους δημοσιογράφους πως η Μάχη του Όρους Μπλαίρ έμοιαζε με την άγρια μάχη που είχαν δώσει ενάντια στους Γερμανούς στο πυκνό δάσος της Αργκόν στη Γαλλία».

Όταν έκατσε ο καπνός από τη Μάχη του Όρους Μπλαίρ, υπολογίστηκε πως ρίχτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο σφαίρες, δεκάδες σκοτώθηκαν και 985 ανθρακωρύχοι συνελήφθησαν. Η εξέγερση καταστάληκε, αλλά η δημόσια επίγνωση για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκάζονταν να ζουν οι ανθρακωρύχοι, να δουλεύουν, και να αναθρέψουν τις οικογένειές τους, μεγάλωσε αρκετά.

Παρόλα αυτά, οι εργάτες στις νότιες ανθρακοφόρες περιοχές της Δυτικής Βιρτζίνια επιτράπηκε να οργανωθούν κανονικά σε συνδικάτο παρά μόνο το 1933 με το Νόμο Εθνικής Ανασυγκρότησης της Βιομηχανίας, με τους ανθρακωρύχους να διαπραγματεύονται συλλογικά για καλύτερους όρους δίχως το φόβο δίωξης — ή της εκτέλεσης. Στα χρόνια που ακολούθησαν, σύμφωνα με το Jacobin, ο αριθμός θανάτων που σχετίζονταν με τις εξορύξεις μειώθηκε κατά ένα τρίτο.

Με τη συζήτηση τα τελευταία χρόνια για τη βιομηχανίας άνθρακα, τη θέση της στην αμερικάνικη ιστορία, και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της αναγέννησης της, η γνώση του πώς οι ανθρακωρύχοι στη Δυτική Βιρτζίνια πάλεψαν για τις ακόμα και σήμερα όχι σπουδαίες συνθήκες εργασίας τους ακόμη και σήμερα, είναι κρίσιμο αν θέλετε να καταλάβετε τη ταξική σύγκρουση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ιδανικά, η επίγνωση της Μάχης του Όρους Μπλαίρ και οι Πόλεμοι των Ορυχείων της Δυτικής Βιρτζίνια θα προστατέψει την ιστορία της ενάντια στη στρέβλωση του αφηγήματός της σε μια «εναλλακτική ιστορία», στηριγμένη σε «εναλλακτικά γεγονότα», μια ιστορία που αποκρύπτει το πώς η εργατική τάξη έπρεπε πάντα να παλέψει, μερικές φορές επιτυχώς, ενάντια στις άθλιες και μερικές φορές θανατηφόρες συνθήκες εργασίας — και εκείνους στην εξουσία που συνωμοτούν για να τις διατηρήσουν.

Άρθρο του Kellen Perry, πηγή All That’s Interesting

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF

_____________________________________________________________

Από:https://www.provo.gr/battle_mount_blair/